Βρώμικα λόγια για και… Από τη λάθος πλευρά (vol. 2)
Στη
λάθος πλευρά στέκονται εκείνοι που επέζησαν, εκείνοι που δεν τρόμαξαν, εκείνοι
που έκαναν το πέρασμα από τη φαντασία στη πίστη που έγραψε και κάποιος κάποτε βουτώντας
σ’ ένα βαρέλι που άλλοτε είχε πιοτί κι άλλοτε γκαζολίνη αλλά πάντα ήταν στην
πήχτρα του σκοταδιού.
22 ιστορίες και όχι διηγήματα, 23 ποιήματα πρώιμης περιόδου που έπρεπε να ξεβγαλθούν, ένα τηλεφώνημα που θα μπορούσε να γίνει μικρού μήκους και για σκηνικό να ‘χει την πυρά του μίσους και της τεμπελιάς. Όλα αυτά να τα ντύνει ο πίνακας του Claus Castenkiold που κάποτε έντυσε και τα Mother Juno των Gun Club, μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη, κάποια άλμπουμ του μισάνθρωπου Mark E Smith και φυσικά τα μοναχικά ή όχι μουσικά λιμάνια του Phil Shoenfelt.
22 ιστορίες που γράφονται όπως θα στις εξιστορούσε ένας φίλος σ’ ένα αποπνικτικό δωμάτιο καθοριστικής φιλίας χωρίς περισπούδαστους εντυπωσιασμούς πάνω στο χαρτί. Ένας φίλος που κατάπιε δισκοθήκες αλλά πάνω απ’ όλα ρήμαξε τη ραχοκοκαλιά του διαβάζοντας μέχρι τελικής πτώσεως βιβλιοθήκες. Που ‘χει σε καντήλι τον παππού Burroughs, σε σπασμένο γυαλί ζωγραφισμένο τον Καββαδία, στο ταβάνι τη σκιά του Celine και στη γωνία να τον περιμένει πάντα μ’ ένα κολοτσίγαρο στο στόμα ο Cendrars. Βάλε κι εκείνον τον τσόγλανο τον Αρθούρο να λιώνει σε κερί και ο κύκλος δεν τελειώνει…
Το σκοτάδι πολλοί εμίσησαν, το ταξίδι ουδείς. Ο saunterer περπατάει στη σκιά και σηκώνει σκόνη, διαβαίνει μέσα σε πόλεις ανθρωποφαγωμένες, σε αμπάρια που δε λένε να μουχλιάσουν, σε σταυροδρόμια που διαλέγει τη λάθος πορεία καθώς ξέρει πως λύτρωση δεν υπάρχει αλλά μονάχα το χώμα και το χαλίκι που θα τσακίσει το κορμί. Οι αγαπημένοι του μουσικοί σφυρίζουν σκοπούς ώστε να αντέξει λίγο ακόμα, οι αγαπημένοι του συγγραφείς βάζουν το δάχτυλο στο μολύβι να γράψει λίγο παραπέρα, ο αντίχειρας σηκώνει τον κόκορα κ’ η κάνη βρωμάει πάντα μπαρούτι. Ιστορίες από τη λάθος πλευρά. Ποιος είναι στη λάθος πλευρά; Εμείς οι άλλοι; Και ποιοι είμαστε εμείς; Δεν υπάρχει το εμείς, «βγάλτε με έξω απ’ το εμείς» έγραψε κάποτε ο παππούς και είχε τα δίκια του ο γεροντόπουστας. Ιστορίες που κάποιοι απ’ τη λογοτεχνική φάρα θα σνομπάρουν όπως σνομπάρουν όλα τα βιβλία που δεν καταλαβαίνουν τις επιρροές τους. Τις μουσικές που ξεράστηκαν στη κυριολεξία μέσα από ένα γκαράζ, τους πανκ που δεν μεγαλώνουν αλλά ωριμάζουν (κλεμμένο), τα διαβασμένα rock and roll 40κάτι αλάνια που διαβάζουν Pynchon και καταπίνουν 1000 τόσες σελίδες φορώντας μια μπλούζα των Wipers, μια ολόκληρη στάση ζωής και μια άγρια άλλη πλευρά. Σε μια από τις 22 ιστορίες o Mister Opium Jones προτείνει να βγει η αγάπη έξω, να κυλήσει σαν ποτάμι και ο saunt τα γράφει στεγνά, καθάρια κι όπως είναι. Για τους μικρομεσαίους, για τους επαναστάτες, για τους λεφτάδες, για τους φιλότεχνους, για μια χώρα νεκρών. Σ’ ένα μαεστρικό δείγμα γραφής και στις δύο ιστορίες με τα Johnsoτράγουδα, ένας πεζοποιητικός λόγος κυλάει ωσάν μπλουζ τραγούδι από κείνα τα παλιά με ρίμα τελεσφόρα. Στον Άσο το ζάρι μιλά και τα μαντάτα είναι άσχημα όπως συμβαίνει και στις περισσότερες ιστορίες. Μια γραφή ιστοριών που άλλοτε σε βάζει σε ένα film noir σκηνικό, άλλοτε στο κατάστρωμα μιας ναυτικής ιστορίας, άλλοτε στον τρόμο ενός Εδγαραδικού δωματίου, άλλοτε στο φανταστικό φεστιβάλ που έχει οργανώσει ο Άγιος Πέτρος με τους μακαρίτες του rock and roll κι άλλοτε που στην ουσία συμβαίνει σχεδόν πάντα στη μοναξιά της νύχτας μόλις πριν από τα δάση. Οι ιστορίες από τη λάθος πλευρά είναι ένα βιβλίο για τους οδοιπόρους που διάβηκαν λάθος και βγήκαν αλώβητοι, που κοιμήθηκαν μονάχοι πολλές βραδιές που η τρέλα χτύπαγε καραμπόλες και δεν τρελάθηκαν, για τους ταξιδιώτες ενός ασύμφορου δρόμου καθώς… ο άνεμος φέρνει τη βροχή, κάθε μικρή σταγόνα φέρνει ένα φιλί, ένα φλεγόμενο φιλί, σ’ έναν κόσμο που πέφτει, ένα φιλί που καίει αυτόν τον κόσμο μακριά… όπως γράφει κι ο Phil Shoenfelt ανοίγοντας το βιβλίο.
.................................................
22 ιστορίες και όχι διηγήματα, 23 ποιήματα πρώιμης περιόδου που έπρεπε να ξεβγαλθούν, ένα τηλεφώνημα που θα μπορούσε να γίνει μικρού μήκους και για σκηνικό να ‘χει την πυρά του μίσους και της τεμπελιάς. Όλα αυτά να τα ντύνει ο πίνακας του Claus Castenkiold που κάποτε έντυσε και τα Mother Juno των Gun Club, μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη, κάποια άλμπουμ του μισάνθρωπου Mark E Smith και φυσικά τα μοναχικά ή όχι μουσικά λιμάνια του Phil Shoenfelt.
22 ιστορίες που γράφονται όπως θα στις εξιστορούσε ένας φίλος σ’ ένα αποπνικτικό δωμάτιο καθοριστικής φιλίας χωρίς περισπούδαστους εντυπωσιασμούς πάνω στο χαρτί. Ένας φίλος που κατάπιε δισκοθήκες αλλά πάνω απ’ όλα ρήμαξε τη ραχοκοκαλιά του διαβάζοντας μέχρι τελικής πτώσεως βιβλιοθήκες. Που ‘χει σε καντήλι τον παππού Burroughs, σε σπασμένο γυαλί ζωγραφισμένο τον Καββαδία, στο ταβάνι τη σκιά του Celine και στη γωνία να τον περιμένει πάντα μ’ ένα κολοτσίγαρο στο στόμα ο Cendrars. Βάλε κι εκείνον τον τσόγλανο τον Αρθούρο να λιώνει σε κερί και ο κύκλος δεν τελειώνει…
Το σκοτάδι πολλοί εμίσησαν, το ταξίδι ουδείς. Ο saunterer περπατάει στη σκιά και σηκώνει σκόνη, διαβαίνει μέσα σε πόλεις ανθρωποφαγωμένες, σε αμπάρια που δε λένε να μουχλιάσουν, σε σταυροδρόμια που διαλέγει τη λάθος πορεία καθώς ξέρει πως λύτρωση δεν υπάρχει αλλά μονάχα το χώμα και το χαλίκι που θα τσακίσει το κορμί. Οι αγαπημένοι του μουσικοί σφυρίζουν σκοπούς ώστε να αντέξει λίγο ακόμα, οι αγαπημένοι του συγγραφείς βάζουν το δάχτυλο στο μολύβι να γράψει λίγο παραπέρα, ο αντίχειρας σηκώνει τον κόκορα κ’ η κάνη βρωμάει πάντα μπαρούτι. Ιστορίες από τη λάθος πλευρά. Ποιος είναι στη λάθος πλευρά; Εμείς οι άλλοι; Και ποιοι είμαστε εμείς; Δεν υπάρχει το εμείς, «βγάλτε με έξω απ’ το εμείς» έγραψε κάποτε ο παππούς και είχε τα δίκια του ο γεροντόπουστας. Ιστορίες που κάποιοι απ’ τη λογοτεχνική φάρα θα σνομπάρουν όπως σνομπάρουν όλα τα βιβλία που δεν καταλαβαίνουν τις επιρροές τους. Τις μουσικές που ξεράστηκαν στη κυριολεξία μέσα από ένα γκαράζ, τους πανκ που δεν μεγαλώνουν αλλά ωριμάζουν (κλεμμένο), τα διαβασμένα rock and roll 40κάτι αλάνια που διαβάζουν Pynchon και καταπίνουν 1000 τόσες σελίδες φορώντας μια μπλούζα των Wipers, μια ολόκληρη στάση ζωής και μια άγρια άλλη πλευρά. Σε μια από τις 22 ιστορίες o Mister Opium Jones προτείνει να βγει η αγάπη έξω, να κυλήσει σαν ποτάμι και ο saunt τα γράφει στεγνά, καθάρια κι όπως είναι. Για τους μικρομεσαίους, για τους επαναστάτες, για τους λεφτάδες, για τους φιλότεχνους, για μια χώρα νεκρών. Σ’ ένα μαεστρικό δείγμα γραφής και στις δύο ιστορίες με τα Johnsoτράγουδα, ένας πεζοποιητικός λόγος κυλάει ωσάν μπλουζ τραγούδι από κείνα τα παλιά με ρίμα τελεσφόρα. Στον Άσο το ζάρι μιλά και τα μαντάτα είναι άσχημα όπως συμβαίνει και στις περισσότερες ιστορίες. Μια γραφή ιστοριών που άλλοτε σε βάζει σε ένα film noir σκηνικό, άλλοτε στο κατάστρωμα μιας ναυτικής ιστορίας, άλλοτε στον τρόμο ενός Εδγαραδικού δωματίου, άλλοτε στο φανταστικό φεστιβάλ που έχει οργανώσει ο Άγιος Πέτρος με τους μακαρίτες του rock and roll κι άλλοτε που στην ουσία συμβαίνει σχεδόν πάντα στη μοναξιά της νύχτας μόλις πριν από τα δάση. Οι ιστορίες από τη λάθος πλευρά είναι ένα βιβλίο για τους οδοιπόρους που διάβηκαν λάθος και βγήκαν αλώβητοι, που κοιμήθηκαν μονάχοι πολλές βραδιές που η τρέλα χτύπαγε καραμπόλες και δεν τρελάθηκαν, για τους ταξιδιώτες ενός ασύμφορου δρόμου καθώς… ο άνεμος φέρνει τη βροχή, κάθε μικρή σταγόνα φέρνει ένα φιλί, ένα φλεγόμενο φιλί, σ’ έναν κόσμο που πέφτει, ένα φιλί που καίει αυτόν τον κόσμο μακριά… όπως γράφει κι ο Phil Shoenfelt ανοίγοντας το βιβλίο.
.................................................
Πρώτη δημοσίευση: ΕΔΩ
