Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα αυτή που πέρασε, γιατί πέρα απ’ όλα
τ’ άλλα είχα και ένα πρήξιμο στα ούλα, και ο γιατρός αφού πρώτα με κοίταξε καλά
καλά όταν στην ερώτηση του «τι αντιβιώσεις έχεις πάρει στο παρελθόν;» του απάντησα
«δεν έχω πάρει ποτέ», ο γιατρός λοιπόν, αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ, ήταν κάθετος:
Πέντε τουλάχιστον μέρες αντιβίωση, που σημαίνει σε απλά ελληνικά, πέντε μέρες δίχως
σταγόνα αλκοόλ…
Αυτό είχε σαν συνέπεια, διαδοχικά delirium tremens τις
μικρές ειδικά ώρες, απανωτούς τσακωμούς με όποιον τύχαινε να είναι δίπλα όλες…τις
ώρες, και ειδικά την Κυριακή έξω από το εκλογικό παραβάν έναν εντονότατο διαπληκτισμό
με συνταξιούχο που αφού είχε τσεπώσει την παχυλή σύνταξή του ήθελε να κάνει και
κήρυγμα στους αδαείς, περί σταθερότητας…
Όμως…είμαι ακόμη εδώ, ξεπερνώ και επιστρέφω τη λάσπη που μου
εξαπολύει ο μάνατζερ μου ότι τάχα μου δήθεν είμαι στα πρόθυρα του αλκοολισμού –ας
γελάσω σαρκαστικά…χα χα χα-, έχω καταπιεί από το πρωί την τελευταία μου κάψουλα,
και τώρα με γεμάτο το ποτήρι μου με δροσερό σκουρόχρωμο κρασάκι ποικιλίας
Μαρουβά, παλαιωμένο γέννημα θρέμμα της λεβεντομάνας Κρήτης, ξανακούω το μοναδικό
από ολόκληρο τον φάκελο με τα “new”
τραγούδι, που με περισσή ευχαρίστηση άκουσα όλες αυτές της μέρες…είναι το The White Sea από
τους Οστινιότες (Austin Texas μαααααν, γιου νόου) The Wolf, από το περσυνό και παρθενικό τους άλμπουμ Strange Flowers…έχουν βγάλει και φέτο
ένα EP
με τίτλο Ride, όπως
και το 2011 ακόμη ένα EP με τίτλο, τι πρωτότυπο, το όνομά τους…μουσικά τώρα θα ακούσετε,
αλλά για να σας προετοιμάσω σας υπενθυμίζω πως τυχαίνει να είναι συμπατριώτες των
13th Floor Elevators και των Black Angels μεταξύ άλλων…πιστεύω συνεννοηθήκαμε έτσι? Άντε γιατί θυμήθηκα
εντωμεταξύ τον συνταξιούχο, και ταράχτηκα ξανά…
