Kasumuen records
2014
Οι House of Light είναι το βερολινέζικο γέννημα του -βαδίζοντος στα χνάρια πολλών γνωστών και άγνωστων συμπατριωτών του στο παρελθόν- αυστραλού τραγουδοποιού Justine De Vries, με τα υπόλοιπα μέλη της σύνθεσής τους να αλλάζουν κατά καιρούς εκτός από την Valentina Veil που μετά το 2010 αποτελεί το έτερο σταθερό μέλος της μπάντας.
Μετά το πρώτο τους άλμπουμ Come Into My Night το 2010, την παραπάνω θεμελιώδη προσθήκη της Veil στα πλήκτρα και τα φωνητικά αλλά και τη σύνθεση, και μια περιπλάνηση στις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις επέστρεψε προσωρινά στα πάτρια της Μελβούρνης απ' όπου μας στέλνει αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους...
Ο De Vries σε αντίθεση με τους περισσότερους αυστραλούς που τουλάχιστον εγώ ακούω φαίνεται να έχει μεγαλώσει ακούγοντας και αγαπόντας τον αγγλικό ήχο των αρχών της δεκαετίας του '80 και όχι μόνο, ενώ η έλευση της Veil και η αναβάθμιση του ρόλου των keyboards έκανε ακόμη πιο εμφανείς αυτές τις επιρροές στον ήχο τους, δίνοντας ταυτόχρονα μια περισσότερο "υγρή" νυχτερινή αίσθηση.
Συνθετικά τώρα, μπορεί κομμάτια σαν το House of Love, το Radiate και το Naked In A Dream από τον προηγούμενο τους δίσκο να φαντάζουν σε μένα αξεπέραστα, μιας που δεν είναι μόνο ότι μιλάμε για μικρά indie rock αριστουργήματα που θα ξεχωρίζουν πάντα από τον σωρό τον ανάλογων κυκλοφοριών όσα χρόνια κι αν περάσουν και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, αλλά συμβαίνει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με κάτι ωραίες και ξένοιαστες βόλτες στη δεύτερη πατρίδα του Justin το Βερολίνο, όπου κάποια στιγμή εκείνη την εποχή ήπιαμε και μερικές μπύρες μαζί. Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν σας αφορά, σας αφορά όμως το ότι ανάλογα δείγματα που έστω, πλησιάζουν το επίπεδο εκείνων των τραγουδιών βρίσκουμε και στο Nervous Systems.
Τέτοια είναι το πιασάρικο εναρκτήριο It's All Around, το ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό This Fading Hour ή το δυναμικό Crossfire (κι ας με χαλάει το ρεφρέν του), με κορυφαίο πάντως το Last Dance, ένα τραγούδι που άνετα αφήνω παραγγελία στους φίλους και τις φίλες μου να ρίξουν μια γυροβολιά υπό τους ήχους του μετά την κηδεία μου, όπως θα τους πετάνε αντί για λουλούδια, κόλλυβα.
Συμπέρασμα... ένας καλός δίσκος που στέκεται σαφώς ψηλότερα από τα λογιών λογιών γνωστά και άγνωστα indie σκουπίδια που καταφθάνουν με φρενήρεις ρυθμούς στ' αυτιά μας, που όμως επειδή ο δημιουργός του έβαλε τον πήχη ψηλά με τον πρώτο του μόλις δίσκο, πιστεύω ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερος. Και σ' αυτό είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσε και ο ίδιος.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
bandcamp
more orphan HOL I
more orphan HOL II
2014
Οι House of Light είναι το βερολινέζικο γέννημα του -βαδίζοντος στα χνάρια πολλών γνωστών και άγνωστων συμπατριωτών του στο παρελθόν- αυστραλού τραγουδοποιού Justine De Vries, με τα υπόλοιπα μέλη της σύνθεσής τους να αλλάζουν κατά καιρούς εκτός από την Valentina Veil που μετά το 2010 αποτελεί το έτερο σταθερό μέλος της μπάντας.
Μετά το πρώτο τους άλμπουμ Come Into My Night το 2010, την παραπάνω θεμελιώδη προσθήκη της Veil στα πλήκτρα και τα φωνητικά αλλά και τη σύνθεση, και μια περιπλάνηση στις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις επέστρεψε προσωρινά στα πάτρια της Μελβούρνης απ' όπου μας στέλνει αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους...
Ο De Vries σε αντίθεση με τους περισσότερους αυστραλούς που τουλάχιστον εγώ ακούω φαίνεται να έχει μεγαλώσει ακούγοντας και αγαπόντας τον αγγλικό ήχο των αρχών της δεκαετίας του '80 και όχι μόνο, ενώ η έλευση της Veil και η αναβάθμιση του ρόλου των keyboards έκανε ακόμη πιο εμφανείς αυτές τις επιρροές στον ήχο τους, δίνοντας ταυτόχρονα μια περισσότερο "υγρή" νυχτερινή αίσθηση.
Συνθετικά τώρα, μπορεί κομμάτια σαν το House of Love, το Radiate και το Naked In A Dream από τον προηγούμενο τους δίσκο να φαντάζουν σε μένα αξεπέραστα, μιας που δεν είναι μόνο ότι μιλάμε για μικρά indie rock αριστουργήματα που θα ξεχωρίζουν πάντα από τον σωρό τον ανάλογων κυκλοφοριών όσα χρόνια κι αν περάσουν και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, αλλά συμβαίνει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με κάτι ωραίες και ξένοιαστες βόλτες στη δεύτερη πατρίδα του Justin το Βερολίνο, όπου κάποια στιγμή εκείνη την εποχή ήπιαμε και μερικές μπύρες μαζί. Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν σας αφορά, σας αφορά όμως το ότι ανάλογα δείγματα που έστω, πλησιάζουν το επίπεδο εκείνων των τραγουδιών βρίσκουμε και στο Nervous Systems.
Τέτοια είναι το πιασάρικο εναρκτήριο It's All Around, το ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό This Fading Hour ή το δυναμικό Crossfire (κι ας με χαλάει το ρεφρέν του), με κορυφαίο πάντως το Last Dance, ένα τραγούδι που άνετα αφήνω παραγγελία στους φίλους και τις φίλες μου να ρίξουν μια γυροβολιά υπό τους ήχους του μετά την κηδεία μου, όπως θα τους πετάνε αντί για λουλούδια, κόλλυβα.
Συμπέρασμα... ένας καλός δίσκος που στέκεται σαφώς ψηλότερα από τα λογιών λογιών γνωστά και άγνωστα indie σκουπίδια που καταφθάνουν με φρενήρεις ρυθμούς στ' αυτιά μας, που όμως επειδή ο δημιουργός του έβαλε τον πήχη ψηλά με τον πρώτο του μόλις δίσκο, πιστεύω ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερος. Και σ' αυτό είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσε και ο ίδιος.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
bandcamp
more orphan HOL I
more orphan HOL II
