Nasoni
2016
Συχνά-πυκνά μέσα
στον ενθουσιασμό από το άκουσμα ενός πρωτοεμφανιζόμενου και μαζί ωραίου γκρουπ,
συνηθίζουμε να υπερβάλουμε σε χαρακτηρισμούς, κοσμητικά επίθετα, και τέλος, στη
βαθμολογία του δίσκου.
Εγώ τουλάχιστον το καταλαβαίνω, όταν έπειτα από κάποιους μήνες συνειδητοποιώ ότι δεν προστρέχω σχεδόν ποτέ πια, ν’ αναζητήσω τα τραγούδια του, και όταν το κάνω, αυτό που ακούω δεν είναι σίγουρα αυτό που λέμε «άνθρακες ο θησαυρός» αλλά ούτε και η δισκάρα που ωρυόμουν ότι άκουγα πριν καιρό.
Ολόκληρος αυτός ο πρόλογος γίνεται για να σας τονίσω ότι έχοντας σώας τας φρένας και το γνώθι σαυτόν, έχω επίσης την τιμή, να σας παρουσιάσω ένα συγκρότημα που μη κάνοντας τίποτα φοβερό και τρομερό, παρά μόνο παίζοντας τα αυτονόητα αλλά παίζοντας τα καλά - πράγμα όχι και τόσο...αυτονόητο στην εποχή μας- καταλήγει να ακούγεται σαν μια από της δυνατότερες rock and roll μπάντες που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ευρώπη...τουλάχιστον. Υπερβολές και πάλι σίγουρα αλλά...
Έρχονται με φόρα από την Ολλανδία –καιρός ήταν να βρούμε ακόμη ένα αγαπημένο γκρουπ, από μια χώρα που παρά το μικρό της μέγεθος στο μάτι, έχει βγάλει αρκετά τέτοια, από τους Outsiders μέχρι τους Mecano, και όχι δεν φτάνω σε τέτοιο ιερόσυλο σημείο να τους συγκρίνω, απλά το αναφέρω για περισσότερο σασπενς- και ο παρθενικός τους δίσκος είναι γεμάτος με Garage, Psych, Heavy και Blues ήχους, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι παίζουν Soul και με την ευρεία έννοια της λέξης μάλλον έχουν δίκιο, κι έχουν επίσης παθιασμένα φωνητικά (και κολλητικά back vocals), φοβερές κιθάρες, rhythm section που επιδίδεται στην ερωτική πράξη, μαζί και δέρνει, κρατώντας παράλληλα και πιο αλάθητα κι απ’ τον Πάπα τον ρυθμό, 3-4 κομμάτια από αυτά που όλο λέμε ότι δεν θα ξαναγραφτούν πια, και άλλα 4-5 που πολλές φτασμένες μπάντες θα παρέβαιναν ευχαρίστως την έβδομη εντολή για να τα συμπεριλάβουν στους δίσκους τους.
Για να παρλάρω ακόμη λίγο, αφού αυτός ο δίσκος μου άνοιξε την όρεξη, να συμπληρώσω στα σχετικά με τα κομμάτια ότι οι τύποι κατορθώνουν να γράψουν ένα συνώνυμο, μα πολλά κιλά ωραιότερο και ανατριχιαστικότερο Christine από αυτό των Dubrovniks, και συνάμα τα In My Room και Bring Down The Sun, που είναι από εκείνη την στόφα των τραγουδιών που μπορούν να σε κρατήσουν καυλωμένο με το rock and roll όλα αυτά τα όχι πάντα όμορφα και ερωτικά χρόνια που μεσολαβούν από την εφηβεία μέχρι την...ωριμότητα.
Για ακόμη πιο πέρα δεν μπορώ να εγγυηθώ, όχι για τα συγκεκριμένα μόνο, μα για οποιοδήποτε τραγούδια...
Κι επειδή γεωγραφικά είμαστε κοντά στη Σκανδιναβία, θα ήταν εύστοχο νομίζω να παραλληλιστεί αυτός ο δίσκος – και πάλι όχι απαραίτητα σαν αξία αλλά τουλάχιστον σαν την αίσθηση που αφήνει στο άκουσμά του- με το Histamin των αείμνηστων My Midnight Creeps, ή και το All Wrecked Up των Nomads, και αν αφήσουμε κατά μέρος τη γεωγραφική εγγύτητα, ακόμη και με το Hit By Hit των Godfathers ή το Cinema Verite των Dramarama…τι θυμάμαι κι εγώ καμιά φορά ε;
Εν κατακλείδι, οι τύποι παίζουν rock and roll όχι γιατί όπως πολλοί άλλοι, βαρέθηκαν και δεν έχουν τι να κάνουν έτσι τυλιγμένοι που βρέθηκαν με την ασφάλεια και τα φράγκα του μπαμπά, ούτε για να βγάλουν φράγκα ντε και καλά.
Οι λεγάμενοι παίζουν rock and roll γιατί τους την έσπασε η γκόμενα και ίσως βαρέθηκαν να ακούν για φράγκα γενικά, ακόμη και τη καλύτερη γκόμενα με τα φράγκα τη βγάζει κι ο πιο βλάκας, αλλά η μαγκιά είναι και το ξέρουν ενδόμυχα όλοι, ακόμη και ο φραγκάτος βλάκας, να την βγάζεις με το τίποτα, και βαρέθηκαν να ακούν το ίδιο άκαυλο rock από στυλάτους μπρούκληδες, και τις ίδιες μαλακίες, χαχανητά και κολακείες, και...βασικά ξέρετε τι βαρέθηκαν, ότι έχετε βαρεθεί κι εσείς εδώ γύρω, στην ωραία ατμόσφαιρα του πλανητικού χωριού που ζούμε.
bandcamp
Εγώ τουλάχιστον το καταλαβαίνω, όταν έπειτα από κάποιους μήνες συνειδητοποιώ ότι δεν προστρέχω σχεδόν ποτέ πια, ν’ αναζητήσω τα τραγούδια του, και όταν το κάνω, αυτό που ακούω δεν είναι σίγουρα αυτό που λέμε «άνθρακες ο θησαυρός» αλλά ούτε και η δισκάρα που ωρυόμουν ότι άκουγα πριν καιρό.
Ολόκληρος αυτός ο πρόλογος γίνεται για να σας τονίσω ότι έχοντας σώας τας φρένας και το γνώθι σαυτόν, έχω επίσης την τιμή, να σας παρουσιάσω ένα συγκρότημα που μη κάνοντας τίποτα φοβερό και τρομερό, παρά μόνο παίζοντας τα αυτονόητα αλλά παίζοντας τα καλά - πράγμα όχι και τόσο...αυτονόητο στην εποχή μας- καταλήγει να ακούγεται σαν μια από της δυνατότερες rock and roll μπάντες που υπάρχουν αυτή την στιγμή στην Ευρώπη...τουλάχιστον. Υπερβολές και πάλι σίγουρα αλλά...
Έρχονται με φόρα από την Ολλανδία –καιρός ήταν να βρούμε ακόμη ένα αγαπημένο γκρουπ, από μια χώρα που παρά το μικρό της μέγεθος στο μάτι, έχει βγάλει αρκετά τέτοια, από τους Outsiders μέχρι τους Mecano, και όχι δεν φτάνω σε τέτοιο ιερόσυλο σημείο να τους συγκρίνω, απλά το αναφέρω για περισσότερο σασπενς- και ο παρθενικός τους δίσκος είναι γεμάτος με Garage, Psych, Heavy και Blues ήχους, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι παίζουν Soul και με την ευρεία έννοια της λέξης μάλλον έχουν δίκιο, κι έχουν επίσης παθιασμένα φωνητικά (και κολλητικά back vocals), φοβερές κιθάρες, rhythm section που επιδίδεται στην ερωτική πράξη, μαζί και δέρνει, κρατώντας παράλληλα και πιο αλάθητα κι απ’ τον Πάπα τον ρυθμό, 3-4 κομμάτια από αυτά που όλο λέμε ότι δεν θα ξαναγραφτούν πια, και άλλα 4-5 που πολλές φτασμένες μπάντες θα παρέβαιναν ευχαρίστως την έβδομη εντολή για να τα συμπεριλάβουν στους δίσκους τους.
Για να παρλάρω ακόμη λίγο, αφού αυτός ο δίσκος μου άνοιξε την όρεξη, να συμπληρώσω στα σχετικά με τα κομμάτια ότι οι τύποι κατορθώνουν να γράψουν ένα συνώνυμο, μα πολλά κιλά ωραιότερο και ανατριχιαστικότερο Christine από αυτό των Dubrovniks, και συνάμα τα In My Room και Bring Down The Sun, που είναι από εκείνη την στόφα των τραγουδιών που μπορούν να σε κρατήσουν καυλωμένο με το rock and roll όλα αυτά τα όχι πάντα όμορφα και ερωτικά χρόνια που μεσολαβούν από την εφηβεία μέχρι την...ωριμότητα.
Για ακόμη πιο πέρα δεν μπορώ να εγγυηθώ, όχι για τα συγκεκριμένα μόνο, μα για οποιοδήποτε τραγούδια...
Κι επειδή γεωγραφικά είμαστε κοντά στη Σκανδιναβία, θα ήταν εύστοχο νομίζω να παραλληλιστεί αυτός ο δίσκος – και πάλι όχι απαραίτητα σαν αξία αλλά τουλάχιστον σαν την αίσθηση που αφήνει στο άκουσμά του- με το Histamin των αείμνηστων My Midnight Creeps, ή και το All Wrecked Up των Nomads, και αν αφήσουμε κατά μέρος τη γεωγραφική εγγύτητα, ακόμη και με το Hit By Hit των Godfathers ή το Cinema Verite των Dramarama…τι θυμάμαι κι εγώ καμιά φορά ε;
Εν κατακλείδι, οι τύποι παίζουν rock and roll όχι γιατί όπως πολλοί άλλοι, βαρέθηκαν και δεν έχουν τι να κάνουν έτσι τυλιγμένοι που βρέθηκαν με την ασφάλεια και τα φράγκα του μπαμπά, ούτε για να βγάλουν φράγκα ντε και καλά.
Οι λεγάμενοι παίζουν rock and roll γιατί τους την έσπασε η γκόμενα και ίσως βαρέθηκαν να ακούν για φράγκα γενικά, ακόμη και τη καλύτερη γκόμενα με τα φράγκα τη βγάζει κι ο πιο βλάκας, αλλά η μαγκιά είναι και το ξέρουν ενδόμυχα όλοι, ακόμη και ο φραγκάτος βλάκας, να την βγάζεις με το τίποτα, και βαρέθηκαν να ακούν το ίδιο άκαυλο rock από στυλάτους μπρούκληδες, και τις ίδιες μαλακίες, χαχανητά και κολακείες, και...βασικά ξέρετε τι βαρέθηκαν, ότι έχετε βαρεθεί κι εσείς εδώ γύρω, στην ωραία ατμόσφαιρα του πλανητικού χωριού που ζούμε.
bandcamp
Πρώτη δημοσίευση: στο mic.gr
