Καμιά
φορά ξέρετε σκέφτομαι...
Τι ωραία θα ήταν
να είχα μια φωνή, έτσι λιγάκι σαν του Johnny Cash, και 2-3 φίλους που να το λέει η καρδιά τους, να
βγαίναμε μια γύρα και να μαζεύαμε από τα σκουπίδια κομμάτια κι αντικείμενα που
θα τα κάναμε μουσικά όργανα.
Κι ύστερα να τα
φορτώναμε, μαζί κι εμείς, μαζί κι ένα βαρέλι απόσταγμα απ’ το
κρυφό, επάνω στο παλιό το αγροτικό, και
να πηγαίναμε μέσα από σκονισμένους δρόμους και χορταριασμένα μονοπάτια...
Every morning I drive this same old car and every night I
play in a different bar…
Κι αν το LA μας πέφτει όντως λίγο μακριά, σίγουρα θα τα
καταφέρναμε ως την Τιμισοάρα... να τριγυρνάμε μέρα νύχτα σαν την άδικη
κατάρα... ώσπου να βαρεθούμε κι εκεί, και να κινήσουμε ξανά, τραγουδώντας πάντα
πάνω στην ίδια τη γραμμή, που στο τέλος της μέρας οδηγεί, ευθεία στου τάφου την
αμετάκλητη σιωπή.
Κόβοντας την πλάκα τώρα, ο RT και η παρέα του είναι από τους πιο καινούργιους στην
μακριά λεπτή γραμμή της folk
και country μουσικής που
οι ρίζες τους χάνονται στους άγνωστους μουσικούς της υπαίθρου, του δρόμου και
του χρόνου, και ακολούθησαν τραγουδοποιοί όπως ο Woody Guthrie o Townes
Van Zandt, o Steve Young…
Τα τραγούδια
τους, που οι ίδιοι, νομίζω εύστοχα, τα χαρακτηρίζουν Folk Noir και Country Blues, μου κρατούν
συντροφιά εδώ κανέναν χρόνο τώρα, και όλο έλεγα να τους γράψω ένα ωραίο κείμενο
έτσι τιμητικά και όλο το ανέβαλα, οπότε σήμερα που βρήκα χρόνο και διάθεση να
ακούσω μουσική και ακούω εδώ και ώρες μια μικρή συλλογή που έχω φτιάξει με
κομμάτια από όλους τους δίσκους τους, συν κάποια από τα προσωπικά του RT Valine,
έφτασε η ώρα κι ας είναι το κείμενό μου για τα...χαντάκια του δρόμου.
