Αδέρφια! Το ξέρω
έχω χαθεί από προσώπου γης, κι είναι –παράξενο πόσο- πολλά τα τραγούδια και οι
δίσκοι που δεν μοιράζομαι μαζί σας όλον αυτόν τον καιρό που ο ιστότοπος αυτός
φυτοζωεί, για σοβαρότερους λόγους εκτός της βαρεμάρας, που δεν είναι όμως του
παρόντος...
Για την Beatrice
όμως, είμαι κάτι παραπάνω από
πρόθυμος όχι μόνο να καθίσω να γράψω αυτές τις γραμμές ξεπερνώντας σαν αίλουρος
όλα τα εμπόδια, αλλά θα ήμουν πρόθυμος λέω να υποστώ ότι κακουχία μπορεί να
προέρθει από ένα χέρι που κρατά ένα ηλεκτρικό τρυπάνι, έναν τροχό, μια αλυσίδα,
ένα μαστίγιο, οτιδήποτε από αυτού του είδους τα ευγενικά αντικείμενα τέλος
πάντων.
Και δε λέω, την
μπάντα που φέρει το (ψευδ) όνομά της, Demi Mondaine, και τρέχει εδώ και μια δεκαετία μαζί με
τον κιθαρίστα Mystic Gordon, μας τη συστήνει ακόμη και ο Iggy Pop, και είναι χάρμα οφθαλμών και ώτων, αλλά είναι η
συνεργασία της με τον γνωστό ελπίζω στους αναγνώστες του orphan drugs κύριο
κύριο Dimi Dero, στο Orange Beach του 2013 και βέβαια το περσινό The
Color Book που μας κάνει –ναι ναι
και σας που διαβάζετε, είμαι σίγουρος- να συνωστιζόμαστε μπροστά στην σκηνή για
να δεχτούμε πρώτοι την γλυκιά διάτρηση του τρυπανιού της Beatrice... Δείτε το δεύτερο βίντεο παρακάτω και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Εντάξει, χωρίς
πλάκα τώρα, η ζημιά έχει γίνει –και θα γίνει και σε σας, είμαι επίσης απόλυτα
σίγουρος- από το πρώτο στη σειρά βίντεο, απλά μετά και το δεύτερο (δύο ΦΟΒΕΡΑ τραγούδια όπου και η Beatrice και ο Dero δίνουν ρέστα) δεν υπάρχει
επιστροφή... αν υπήρχε δηλαδή έπειτα από την οπτικοακουστική πανδαισία του Paris
sous la Neige…
Με τιμή και
ειλικρινά δικός σας αναγνώστες μου, ειλικρινά δικός σου Beatrice,
σας χαιρετώ και χάνομαι στα στενά τραγουδώντας γαλλικά… Α Παγιιιιιιι καντ αν
αμουγ φλεργιιιιιιι...
