τα ρημάδια της ζωής

Σαν πρώην άνθρωπος πρέπει να ξεριζώσω από μέσα μου κάθε ιδέα και κάθε αίσθημα που είχα άλλη φορά... Αυτό μπορεί νάναι σωστό... Αλλά γιατί τότε... εγώ και όλοι εμείς δε θα φτιάξουμε τίποτα αν τα απορρίψουμε αυτά τα αισθήματα;

-       Εδώ αρχίζεις να μιλάς λογικά ενθαρρύνει ο δάσκαλος.

-       Μας χρειάζεται κάτι άλλο, ένας άλλος τρόπος να δούμε τη ζωή, άλλα αισθήματα... μας πρέπει κάτι νέο, γιατί και μεις οι ίδιοι είμαστε ένας νεωτερισμός στη ζωή.

-       Το δίχως άλλο, εμείς έχουμε απ’ αυτό, λέει ο δάσκαλος.

-       Και τι μας χρειάζεται αυτό λέει «Το Τέλος». Δεν είναι αδιάφορο ό,τι λένε κι ότι σκέπτονται;  Εμείς δεν έχουμε πολύ να ζήσουμε... Εγώ είμαι σαράντα χρονών, εσύ πενήντα... κανένας από μας δεν είναι κάτω από τριάντα... Μα και είκοσι χρονών αν είμαστε, δε θα πηγαίναμε πολύ ζώντας μια τέτοια ζωή.

-       Κι ύστερα τι είδος νεωτερισμοί είμαστε μεις; μουρμουρίζει ο Αποφάγιας, η αλαναρία ζούσε σ’ όλες τις εποχές.

-       Μα οι αλανιάρηδες έφτιαξαν τη Ρώμη! λέει ο δάσκαλος.

-       Μα βέβαια, βέβαια, λέει χαρούμενα ο ίλαρχος, μήπως ο Ρωμύλος και ο Ρώμος δεν ήτανε κι αυτοί από τους ξυπόλυτους;

Και μείς όταν θάρθει η ώρα μας, και μεις θα φτιάξουμε κάτι…

    

-       Ταραχές στους δρόμους! φωνάζει ο Αποφάγιας. Και γελάει ευχαριστημένος. Είναι ένα απαίσιο, καυστικό γέλιο. Τον υποστηρίζει ο Σίμτσοφ και ο διάκος, ο «Ενάμιση Τάρας». Τα απλοϊκά μάτια του χαμινιού, του Μετέωρου, γυαλίζουν ζωηρά και τα μάγουλά του κοκκινίζουν.

«Το Τέλος» μιλά, θα έλεγε κανείς πως τραβάει σφυριές πάνω στα κεφάλια.

-       Όλα αυτά είναι βλακείες... ονείρατα... τίποτε δεν στέκεται...

Ήτανε παράξενο ν’ ακούει κανείς να συζητάνε αυτοί οι ξεπεσμένοι της ζωής, οι κουρελιάρηδες, μουσκεμένοι στο οινόπνευμα, στο μίσος, στην ειρωνεία και στη λάσπη. 

text – Μαξίμ Γκόρκι – Τα ρημάδια της ζωής, μετάφραση Κοραλία Μακρή, εκδόσεις Κοροντζή 1980. 
music – La Mancha Negra – Lonesome Whistle, La Mancha Negra LP, Zenith Records 2013.