Φορώντας όλη την
ώρα το ειδικό μονόκλ στο αυτί μου κατά τη διάρκεια των πολλαπλών ακροάσεων του
δίσκου κατέληξα στα παρακάτω
συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι ο Scott
Wilson, συνθέτης, κιθαρίστας και παραγωγός πίσω απ’
τον Dan Sultan δεν υποτίμησε καθόλου
τις –πολύ καλές είναι αλήθεια- συνθέσεις που είχε ετοιμάσει για αυτόν τον –σχεδόν-
προσωπικό δίσκο (που βγήκε στα 2012), κι έτσι αντί να αναλάβει όπως συνηθίζεται
(και στα μέρη μας, για να μη πω ειδικά σ’ αυτά) ο ίδιος τα φωνητικά με αμφίβολα
αποτελέσματα, προτίμησε να καλέσει για αυτή την θέση τον βραβευμένο Bow
Campbell με τη γνώση του αντικειμένου και τη γρεζαρισμένη “σκληρή”
φωνή, που είχε σαν συνέπεια το
αποτέλεσμα να δικαιώνει απόλυτα και με το παραπάνω αυτή του την επιλογή.
Δεύτερον, και
κλείνω μ’ αυτό δεν θα σας κουράσω άλλο, προς
επιβεβαίωση των παραπάνω ακούστε το Black Lighting, αυτό το χαρακτηριστικής Αυστραλέζικης κοπής rock
and roll πετράδι, με τις γνωστές αντιποδιανές
αιχμηρές γωνίες, το κολλητικό ριφ, το blues υπόστρωμα, τις garage ανταύγειες, τους soul κυματισμούς...
Τελικό συμπέρασμα δηλαδή: κλασσικό.
Τελικό συμπέρασμα δηλαδή: κλασσικό.