Από τη μια σφαγή η άλλη

Από τη μια σφαγή η άλλη, από μακελειό σε μακελειό, ο δρόμος είν’ πλατύς κι ανοιχτός, ο αέρας σαν σούπα πηχτός, κλοτσάς πιο κει τα πτώματα, πατάς έναν αντίχειρα, ταξίδι στα Κύθηρα, ρίχνεις έναν δείκτη, μεσ’ το μίκτη, ουάου σμούθι! πλασάρεις ένα κομμένο κεφάλι, με σουτ μπανάνα, στο γάμα! προσέχεις τις πιτσιλιές μη λερωθείς, κι είναι αίμα και δε βγαίνει, ούτε με σκιπ, λάντζα καταραμένη, την ντροπή δεν την ξεπλένει, και προχωράς, είναι τόσο απλό, στα νεύρα κάνει καλό, τον έχεις κλασμένο το γιατρό, έλα έλα! πάμε πάμε! δε χαλαρώνουμε, στο διπλανό δε μιλάμε, το κεφάλι ψηλά γέρο μου, το στήθος έξω, στητό! περνάμε τώρα στο ψητό... γκνιάμ γκνιάμ... πτώματα, πτώματα, κουφάρια, εξαμβλώματα παντού, αχ αυτή η σάρκα η καυτή, κομματιασμένη, σκόρπια εδώ, σκόρπια εκεί, λίγο πολύ σκισμένη, μπαταρισμένη, κατακρεουργημένη, μας ηδονίζει θαρρείς, λίγο πριν αρχίσει να σαπίζει, μέσ’ στο κοφίνι, μας γητεύει, γοητεύει, έτσι που... μπροστά μας θέλουμε πάντα να την έχουμε, να την θωπεύουμε, να την παιδεύουμε... δεν έχει και καθόλου άσχημη γεύση λένε, εεεεε, εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας, μοιάζει με το χοιρινό, κι αν είν’ λέει και καπνιστό, ώ ρε μάνα μου! κι εμείς μικροί, εμείς σκυφτοί, αθώοι, κεντρώοι, εμείς ανθρωπάκια, μυρμηγκάκια, εμείς γουρουνάκια, αλλού είναι το μετάξι μα προτιμούμε το αίμα και τη λάσπη... σαφώς! και κάνουμε στην άκρη και γρήγοροι στο δάκρυ, ειδικά... εδώδιμα και αποικιακά, ειδικά και μόνο, όταν η σάρξ ευωδιάζει Σαξ, ίσως κάπου να το λέει κι ο Μαρξ, μμμμμμ, σφάξε με αγά μου, μουλά μου, κι εσύ παπά μου, παπαδιά μου, πολλά τα κρίματά μου, λίγα τα λεφτά μου, με κυνηγά η σπιτονοικοκυρά μου, σφάξε με αρχηγέ μου, σφάξε με στρατηγέ μου, σφάξε με υπουργέ μου, τραπεζίτη μου, κοπρίτη μου, μεσίτη μου, κι εσύ επίτροπέ μου, σφάξτε! σφάξτε με! όχι αυτή! είναι δική μου, άσε κάτω τη σφαγή μου! σφάξτε τους όλους! διπλανέ μου, αδερφέ μου, σφάξτε και σεις! ναι ναι κι εσύ, τώρα μπορείς, ν’ αγιάσω, ν’ αγιάσουμε, κατιτίς να δοξάσουμε, με αίμα να ξεδιψάσουμε, μπρος στον παπά τ’ αρχίδια να μη πιάσουμε, ελπίζω να φτάσουμε, αν όχι, ελάτε όπως είστε, με τατουάζ, σκουλαρίκια, τεφαρίκια, χωράει κι άλλους, μικρούς και μεγάλους, έχει για όλους, λίγα βάζεις πολλά παίρνεις, δε θα τα χαλάσουμε, σε συναυλίες, μ’ ευγενικές χορηγίες, εκεί που οι μοδέρνοι κάνουν κλάμπινγκ, οι ροκάδες τζάμινγκ, αϊμ κάμινγκ μπέϊμπι αϊμ κάμινγκ, σε κέντρα πολιτισμού, αίθουσες μαζικού αυνανισμού, σε αμαξοστοιχίες που εκτρέπονται, σε λεωφορεία, νοσοκομεία, τα πόδια κρύα, σε κυλικεία, στην αποικία, τραβώντας μαλακία, κάλμα μπουνάτσα, σαράντα χιλιάδες μέρες, κι άλλες τόσες νύχτες, νηστεία, μ’ αεροπλάνα, και βαπόρια, περιμένοντας τρώμε σπόρια, σε φτωχές συνοικίες, φτωχοί; ου να μου χαθούνε, σα δε ντρέπονται! στα χωριά τα μικρά, λέπια στο μάτι, στις μητροπόλεις που σιγοκαίγονται, εκεί στο κάτι, στη μάνα του διαόλου, μη ντραπείτε διόλου, σε γάμους και βαφτίσια, ελάτε τώρα, πείτε το στα ίσια, βουρ! όλοι στα κυπαρίσσια! εμείς να... εδώ, ταπεινοί παραμένουμε, περιμένουμε, πεδίον δόξης λαμπρόν, στο τέλος χορεύουν στο ταψί, ξυρίζουν τον γαμβρόν, φοβόμαστε, τρέμουμε μα δεν χωλαίνουμε, κωλοτούμπες θα κάνουμε, θα συρθούμε στο χώμα, όχι ακόμα όχι ακόμα! ε τότε πείτε τι θέτε, να σας χορέψουμε, να σας τραγουδήσουμε, σαλτιμπάγκοι θα γίνουμε, γίναμε, πόσο ακόμη να σας αγαπήσουμε, θα πρεπε να σας γαμήσουμε, χάσουμε κερδίσουμε, κακά τα ψέματα, δίχως γαμήσι και σφαγή κανείς δεν βλέπει προκοπή, δεν γίνεται δουλειά έτσι, θα ’πρεπε να τα ξέρουμε αυτά, αλλά ρε παιδιά, βρε παιδιά! είν’ ώρα πάλι το μωρό να νανουρίσουμε, νάνι νάνι, κούπεπέ μέχρι ν’ ανέβει και κείνο στο μπερντέ, όμως ως τότε, σσσς, γλυκά πρέπει να κοιμηθεί, με αξίες, ορθά να γαλουχηθεί, μέσα σε υψηλής, φουλ! ανάλυσης όνειρα, μια γλυκιά μαρμαρυγή για... να ξυπνήσει στον εφιάλτη μιας καμμένης κάρτας γραφικών... οϊμέ! κακό που μας βρήκε!... ωχ συμφορά... μα... μα έχει και μετά... ω!... ωωω!... ωωωωω!... και μετά... εμετά... ως γνωστόν, ως γνωστόν... κάποτε ξεχειλίζει ο βόθρος, βουλώνει το σιφόν, οι κατσαρίδες ντάγκλα απ’ το υπνοστεντόν, στον ορίζοντα ίπταται ο Αρμαγεδδών, φρουτ φρουτ, θα προσποιηθούμε ότι δεν τρέχει τίποτα, χεχε, όπως προσποιούμασταν και στο παρελθόν, όπως προσποιούμαστε γενικά... θα καταδικάσουμε τη βία, απερίφραστα, αναφανδόν, φεύγει πόντος απ’ το καλσόν, απ’ όπου κι αν προέρχεται... η βια... κίνδυνος για τη δημοκρατία... χαχα... τέτοια που ακούω, θα γίνω χάχας... είμαι που είμαι βλάκας... σύγκρουση πολιτισμών, ισθμών, ισμών, η θεωρία τον δύο άκρων, το Κατά Μάρκον, η θεωρία των παιγνίων, δι’ ευχών, των αγίων, ανάψτε τα φώτα, φωτίστε μνημεία, χτίστε μαυσωλεία, σε ένδειξη πένθους, κάνε μου λιγάκι ΡΙΠ κι εγώ αμέσως θα σου κάνω ΡΙΠ, ίσως και ΜΠΙΠ, δώρο πακέτο επιστολές διαμαρτυρίας, γνωστοί τραγουδοποιοί, συνθέτες, χιλιάδες καταθέτες, τριανταένας ποιητές, καλοί μου δικαστές, εικοσιεννιά κατασκευαστές, συνιστούν, βάλε να δέσει το γλυκό, πορείες αντίστασης, συμπαράστασης, περηφάνιας, σπόνσορεντ μπάι, πορείες έστω μιας κάποιας καμπάνιας, μπάι μπάι, πάμε όμως πάλι τώρα, να περνά η ώρα, τ’ ουρανού τα πετεινά, της θάλασσας τα ψάρια, πηγαίνουν με οχτάρια, είχαμε λέει κινήσει γι’ αλλού, ο λύκος της Γουόλ Στρητ ρεαλιστής, νοσηρός, ο Γέρος του βουνού νέτα σκέτα βλοσυρός, ο Ηγέτης του Μετώπου, έτσι να πούμε, ασήκωτα στιβαρός... γκρρρρ, ζήτω το έθνος! από κάτω χαμός! τα συντρόφια επιτόπου, βράζει ο τόπος, έλα μουνί εδώ, στον τόπο τον αχνιστό, μόνο συ ξέρεις τον τρόπο, ζήτω η επανάσταση! σου λέει, πατάμε λάϊκ, αφήνουμε ρεψιά, χρόνια βαρυστομαχιά, γυρίζουμε πλευρό, παλιοκατάσταση, εναλλακτικά, λουλούδια στις κάννες, στα μαλλιά γιρλάντες, λουκάνικο τύπου Τζουμαγιάς, ανεμόμυλοι τύπου Θερβάντες, μα δεν πειράζει, δεν πειράζει, μη σας τρώει το μαράζι, η βροχή και τ’ αγιάζι, από σφαγή σε σφαγή, και δεν θα κόψω το κρασί, η ζωή είναι μικρή, λιλιπούτεια, παραμυθένια, αμάν αμάν ο μουεζίνης, μυρωδιά κηροζίνης, ντινγκ νταν η καμπάνα, στον πλανήτη Κοσταγουάνα, κι ο Νοστρόμο νεκρός, κι άνθρακες ο θησαυρός, και τώρα που το σκέφτομαι, σοβαρά όμως, ίσως μας έσωζε μια πουτάνα, σαν εκείνη τη Μαρία, αλλά τώρα φίλε τσίμπα τρία, γιατί παρά πόδα το όπλο, απέτυχε το κόλπο, δε μας έμεινε μονιά μήτε κρυψώνα, είναι πάντως καλό, να μην ελπίζεις τίποτα, όταν διασχίζεις τον Ρουβίκωνα, από τη μια σφαγή η άλλη, ώσπου να ’ρθει, μ’ έναν τριγμό, αλαλαγμό, και βρυχηθμό, ρρρρόαααρρρ, εκείνη η μεγάλη, ένα τσιγάρο δρόμος, μη διστάζεις, ακόνισε το μαχαίρι, βγάλε απ’ το σεντούκι το κονσερβοκούτι, πιάσε τη τανάλια, τρίξε επιτέλους τα δόντια! σου πρήξαν τα συκώτια, άναψε τα σπαρματσέτα, μπουμπούνισε τη μπόμπα, δεν είσαι μόνος, δεν είσαι συ ο τρελός, εμπρός! χέρια ρε! να βλέπω χέρια ρε μουνιά! όλοι μαζί!... όσο χειρότερο γίνεται τόσο το καλύτερο, το τέλος έρχεται ταχύτερο, και τα σκοτάδια... αχ τα σκοτάδια που άλλη δουλειά δεν έχουν απ’ το να θάβουν νύχτα μέρα τους νεκρούς... κυνηγάνε σαν ορτύκια, πνίγουν σαν τα ποντίκια, θηλιές από φύκια... αυτά τα σκοτάδια... γεμάτα μυστήριο... και δηλητήριο... έχουμε πίστη στο δηλητήριο, εμείς, τουτέστιν, να... έτσι... είπαμε... κύριοι!... τα βλέπω! τα ρέστα μου! χαρτί!... το δηλητήριο... εχ... μας ποτίζει, βάλτε τώρα που γυρίζει... μας θυμίζει... το τελευταίο φύλλο συκής στον άνεμο θροΐζει... θροτ θροτ... η απάντηση πάντως πουθενά, άφαντη, σαν τον Παναή, μη την είδατε... αυτά τα σκοτάδια όμως... λέω... παίρνουν μαζί τους στο έρεβος, και θάβουν... φτυαριές φρίκης... τελευταίες λέξεις... η Φρίκη! η Φρίκη!... ω! κι εσείς εδώ κύριε Κούρτζ; λείπει μωρέ ο Μάρτης απ’ τη σαρακοστή; έλα μου ντε... μα... που είχαμε μείνει; α! για τα σκοτάδια... που θάβουν το λοιπόν και τους ζωντανούς... τρόπος του λέγειν δηλαδή... ναι τα άτιμα, τι σου είναι ρε τα ρημάδια...

text: saunterer – Unreleased & demo stuff... 
music: Sol Invictus – Once Upon A Time, S/T CD, Auerbach Tonträger 2014.