The Deliverance of Marlowe Billings: A False Memoir by Dan Stuart

Cadiz Music
2014

Well you know, let's see if some of us, some of us here tonight still fuckin' remember έφτυνε στο μικρόφωνο ο Joey Ramone προλογίζοντας το Do You Remember Rock and Roll Radio? στο Loco Live... 

Λοιπόν πόσοι από μας εδώ μέσα θυμόμαστε όχι τις μέρες του κρασιού και των λουλουδιών, ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιες στ' αλήθεια, αλλά έστω τις μέρες του φτηνού κρασιού της αγνής ανυπόκριτης φιλίας και μιας ακατάπαυστης ανησυχίας. Τις μέρες που περνούσαμε παρέα ακούγοντας κάποια από τα ομορφότερα rock τραγούδια κάθε εποχής με τίτλους όπως Black Night, Cheap Wine, Sixteen Ways, The Drifter, Time Ain't Nothing... τραγούδια που έγραφε μια από της πιο ταλαντούχες αμερικάνικες rock μπάντες των 80's και όχι μόνο.
Ήμασταν μάλιστα τόσο τυχεροί να την δούμε ακόμη και ζωντανά στη σκηνή της Contrast λίγο πριν για λόγους που μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο αποχωρήσουν τα 3/5 της και δεν είναι ποτέ η ίδια από κει και πέρα.
Αλλά η ιστορία συνέχισε να γράφει, ακόμη και αν η αθωότητα, αν κάποτε υπήρξε, χάθηκε για πάντα. 

Let me try to explain my generation in a way like Fitzgerald did...

Ο Dan Stuart, ένας αμετανόητος μποέμ - χωρίς να το υψώνει σε σημαία ευκαιρίας όπως κάποιοι άλλοι για να πουλήσει λίγο περισσότερο - και μαζί ένας από τους πιο εμπνευσμένους τραγουδοποιούς της γενιάς του, από το Μεξικό όπου έχει βρει καταφύγιο εδώ και αρκετά χρόνια, πληκτρολογεί τις απατηλές μνήμες του με τρόπο μινιμαλιστικά κινηματογραφικό, η νοητή κάμερα σπάνια ζουμάρει στη σκηνή όπου οι Green on Red ιδρώνουν από την ένταση και τα ναρκωτικά παίζοντας τα τραγούδια τους.
Προτιμά σε κάθε κεφάλαιο να τραβάει λίγο την κουρτίνα και να μας αφήνει να πάρουμε κλεφτές και γρήγορες ματιές από την περιπλάνησή του πίσω και μακριά απ' τα φώτα, σε εφηβικά δωμάτια που μυρίζουν χόρτο και αντηχούν από φάλτσες νότες φτηνών μουσικών οργάνων, σε σκονισμένους αυτοκινητόδρομους και κακόφημα αστικά δρομάκια της Αμερικής αλλά και της Ευρώπης κι ακόμη πιο πέρα φτάνοντας ως την Αθήνα αλλά και το Τόκυο, σε φημισμένα στούντιο και δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, στον δρόμο γενικά αναζητώντας πάντα Gas Food and Lodging όπως ήταν ο τίτλος του καλύτερού τους δίσκου, και ενός από τους δέκα αγαπημένους εκείνης της δεκαετίας.

Αναζητώντας και κάτι ακόμη που μάλλον δεν το βρήκαν ή απλά δε μπορούσαν να το δουν, δεν το είδε, δε το βρήκε ποτέ και ο ίδιος ο Dan.

Για τον αναγνώστη που γνωρίζει λίγα πράγματα γύρω απ' τη μπάντα, το αρχικό ξάφνιασμα από τη χρήση ψευδωνύμων για όλους τους πρωταγωνιστές συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα, θα το ακολουθήσει το διασκεδαστικό παιχνίδι του να ταιριάξει τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου με τους πραγματικούς... ενόχους της ιστορίας.
Αν και για τους πιο προσεκτικούς και με καλή μνήμη, τα παρατσούκλια που χρησιμοποιούνται θα τους είναι σίγουρα γνωστά από κάποια οπισθόφυλλα της των δίσκων τους. Επίσης μη περιμένετε πουθενά να δείτε τυπωμένο το όνομα των Green on Red. 

Όπως όμως η αληθινή ιστορία γράφεται κυρίως πίσω απ' τη σκηνή, έτσι και εδώ υπάρχει πίσω απ' τις γραμμές. 

Από τις πρώτες μέρες της punk αλητείας στη Tucson με τον κολλητό του Van Christian (έπειτα στους Naked Prey) και τους Serfers, στη προσχώρηση του Cacavas και των πλήκτρων του που θα σφραγίσουν μια για πάντα τον ήχο τους, στη δοκιμαστική σελίδα εκτύπωσης που αποτέλεσε το εξώφυλλο του Two Bibles, της πρώτης κυκλοφορίας δηλαδή κάτω από το όνομα Green On Red, στις ένδοξες λαμπερές και αισιόδοξες μέρες του LA, στο βανάκι και τον δρόμο που μαζί με τη προσθήκη του Chuck Prophet και τον μαύρο ποταμό διεύρυνε και άλλαξε τον ήχο τους στο Gas Food Lodging βουτώντας ακόμη πιο πίσω στις ρίζες του rock, στο blues τη folk και τη country, τις γκρούπισες και όλους τους τρελούς τύπους που συνάντησαν καθ'οδόν, το ταξίδι στο νότο που θεμελίωσε αυτή τους την στροφή, τον Jim Dickinson, το άδειασμα της υπόλοιπης μπάντας από τον Stuart, τα λεφτά που άρχισαν να έρχονται έστω κι αν ήταν πια αργά, τη πρέζα τη παρακμή, το τέλος. 

Records are like sins...
You gotta go way back to find the first one.

Μακριά από το αυτολιβάνισμα και τα "κοιτάχτε ρε τι μάγκας που ήμουνα εγώ" που βρίσκουμε συνήθως σε ανάλογα βιβλία διάσημων rock αστέρων, ο Stuart γράφει με μια γλώσσα γρήγορη, κοφτή και κοφτερή σαν μαχαίρι, λιτή και ακατέργαστη με το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό, τη πικρή πολλές φορές αλήθεια και φυσικά τους δαίμονές του, να είναι από τη πρώτη ως τη τελευταία σελίδα παρόντες. 

Ain't no pictures in my book, the dirty pages take a look...

Τέλος και επιτέλους να κι ένα βιβλίο για όλους εμάς που μας αρέσει ο Kerouac αλλά δεν πολυγουστάρουμε τη Jazz. Αναγνωρίζουμε βέβαια στη τελευταία την ανωτερότητά της από καθαρό και μόνο σεβασμό, αλλά προτιμούμε σαφώς τα τρία ακόρντα του Rock 'n' Roll μαζί και τη τραχύτητα την αμεσότητα και τις βαθιές του ρίζες.
Έτσι και με αυτό το βιβλίο, δεν θα τολμούσα φυσικά να το συγκρίνω με το On The Road αλλά τουλάχιστον αυτή την ώρα και μόνο για σήμερα προτιμώ να βολτάρω ανάμεσα στις γραμμές του, σε μια αντίστοιχη περιπλάνηση κάτω από τον μεγάλο αμερικάνικο ουρανό και όλους τους άλλους, με μικρούς ήρωες αλήτες και αγίους ή και το ανάποδο, και με συνοδεία τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας, των χαρακτηριστικών τους πλήκτρων και βέβαια της αγκάθινης φωνής και γραφής του Dan the man Stuart. 

Εν κατακλείδι:

Too much fun, not enough time, the party's over and I'm feeling fine...

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

Dan Stuart - The Deliverance of Marlowe Billings

The Cadiz Recording Co.

2012

Αγαπητέ Danny, λονγκ ταιμ νο σι μαν, καλώς όρισες πίσω, χαίρομαι που περπατάς ακόμη εκεί έξω σ’ αυτόν τον βρώμικο δρόμο. Ρίξε μια ματιά στο παρά μια ανάσα γεμάτο φεγγάρι, σου βάζω κι εσένα ένα ποτήρι κρασί απ’ αυτό που μοιάζει σαν κονιάκ που κουβάλησα απ’ το νησί, και αρχίζω.

Ντρέπομαι, μα ομολογώ ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπιασα έναν καινούργιο δίσκο, δικό σου η με κάποιους από τους φίλους σου, νιώθοντας αγωνία και συγκίνηση.

Θα πρέπει να ήταν το Can o’ Worms με την Pasionara πρώτα να με παίρνει αγκαλιά και το Expat. Blues αμέσως μετά να μου τινάζει τα μυαλά…σαν σε βιβλίο του Chandler.

Ύστερα χάθηκες κι εσύ όμως. Που να γυρνούσες ποιός ξέρει...Καιρό μετά άκουσα για τo reunion με τους Green on Red, άκουσα το Cast Iron Soul των Danny and Dusty, άκουσα και το Love of the Amateur με τους Slummers, αλλά...μπορεί να φταίω εγώ δε λέω, την φωτιά την ένιωσα μα κάπου μακριά και δεν με έκαψε όπως παλιά.

Και τώρα που άκουγα το The Deliverance of Marlowe Billings πάλι αυτά σκεφτόμουνα και δώστου γεροντογκρίνια ξανά ώσπου ρε Danny boy, μπήκε το What are you laughing about, το τραγούδι δηλαδή που σκάρωσες από το De que se rie? το ποίημα του Mario Benedetti, και έπιασα το κεφάλι να μη μου πέσει, ξέχασα τα παράπονα που είχα να σου κάνω, άναψα κι άλλο τσιγάρο και άραξα αναπαυτικά σαν μεσαιωνικός μάγος μέσα στην παλιά πυρά. Και τα θυμήθηκα όλα ξανά.

Τις βαριές κουβέντες, το μόνο στον τίτλο φτηνό κρασί, και τα τραγούδια για τους ονειροπόλους που με κέρασες για να χω να περνάω την ατζούμπαλη και παρατεταμένη εφηβεία μου, το βράδυ που σας είδα στην Contrast, πέρασαν κιόλας 25 χρόνια ε, μα δεν ξεχνώ αυτό που μου 'χες πει, ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα, τον Woody Guthrie, τον Neil Young, τον Jim Thompson που ανακάλυπτα παράλληλα με σένα, -μετά φτάσαμε και στον B Traven- το σπαρακτικά θλιμμένο και καλά κρυμμένο blues του Sixteen Ways, το Time ain’t nothing που πέφτει πάνω μου σαν τις σκιές που μακραίνουν στους γενέθλιους Οκτώβρηδες μου, το DT Blues που ακόμη, καμιά φορά το βάζω να ακονίσει το αγαπημένο μου μαχαίρι, τι κομμάτι ρε Danny ε? Μαν εντάξει τι να πω, ειλικρινά κάποιες φορές με την μπάντα σου ήσασταν συγκλονιστικοί, κι ας λέγανε ότι θέλανε μερικοί τότε…

Θυμήθηκα και τους φίλους μου που είχαμε έρθει να σας δούμε μαζί, και τους έχω χάσει, μα άστα τώρα αυτά. Μόνο κάτι τελέυταίο…σ’ ευχαριστώ για αυτά τα κεράσματα, και για τα καινούργια, κι αυτό το Gringo go home φοβερό ρε, μπορεί να μην αντέξουν τόσο πολύ δρόμο σαν τα παλιά, αλλά και πάλι είναι αρκετά, πόσος δρόμος νομίζεις ακόμη ότι μου μένει και μένα?

Θα τα πούμε τριγύρω φίλε (μου επιτρέπεις) Dan, να σαι καλά…αλήθεια εξακολουθείς να πιστεύεις ότι κάποια μέρα θα νικήσουμε? 

From your window
you see the beach,
but you ignore
the slums

Your children
have eyes that command
but others have
a saddened look

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about

Here in the streets
things happen
that you can’t
even talk about

Students and
workers are
dotting the i’s
and crossing the t’s    

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about

  
Here in the street
your cops kill
and those who die
are poor people
  
And those who are left
crying in rage
are certainly thinking about
settling the score

That’s why I say,
Mr. Minister
what are you laughing about
what are you laughing about…