Tim Evans - Wretched Wings

ever/never records

2016

Ακόμη μια πολύ καλή κυκλοφορία από την ever/never records

κι αυτή τη φορά με άρωμα Αυστραλίας, από τον γνωστό στους παροικούντες της Εβερνεβερλίμ Tim Evans.

Και λέω γνωστό στους παροικούντες, γιατί είναι απίθανο να μη τον θυμούνται σαν μέλος των Degreaser (που μοιράζονταν τον μπασίστα τους με τους Ballroom), της μπάντας που είχε βγάλει στην ίδια εταιρία εκείνο το σαρωτικό και γλυκά θορυβώδες LP με τίτλο Rougher Squalor το 2014, όσοι είχαν την τύχη να το ακούσουν.

Στο Wretched Wings τα πράγματα είναι από μουσικής άποψης πολύ διαφορετικά , αφού ο Tim αν και γέννημα θρέμμα Τασμανός και κάτοικος εδώ και χρόνια του Μπρούκλιν, φαίνεται να νοστάλγησε τους ανοιχτούς ορίζοντες και τη σκόνη του δρόμου, και να βαδίζει στα βήματα αυτής της «μεγάλης επιστροφής» που συχνά πυκνά, αν όχι κατά κανόνα, πορεύονται μετά από κάποια ηλικία οι Αγγλοσάξονες (και όχι μόνο) μουσικοί του Rock.

Με λίγα λόγια, η επιστροφή στις ρίζες είναι το κλειδί, Folk, Country και Blues, τα αντικλείδια, ο Townes Van Zandt σίγουρα θα κουνάει το κεφάλι επιδοκιμαστικά, και κομμάτια σαν το ομότιτλο του δίσκου (κορυφαίο), το Rotting Spring, το Unwanted ή το Piece of Death και τελικά ολόκληρος ο δίσκος σαν σύνολο, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε, μιας και κυκλοφόρησε τον τελευταίο μήνα του ’16 με αποτέλεσμα να μη προλάβω τουλάχιστον εγώ να τον ακούσω στον χρόνο του.

Συμπέρασμα: Ακούστε τον.

bandcamp

Wilful Boys - Anybody There? 7"

Ever/Never Records
2015

Αυστραλογεννημένοι αλλά στη Νιουγιόρκ φτιαγμένοι (βλέπε επίσης την περίπτωση των Ballroom) και πολύ-πολύ τσαντισμένοι οι Wilful Boys, μας συστήνονται μ’ αυτό το πρώτο τους επτάϊντσο (με το φοβερό εξώφυλλο), που περιέχει το ομότιτλο στην πρώτη πλευρά και το Flat Out όταν κάνει τούμπα το βινύλιο, όπου τα παιδιά αναδύοντας σαν ασβοί βρωμο-πανκο-μυρωδιές των 80’s, συναγωνίζονται τους Cosmic Psychos στον αριθμό των κρίκετ μπύρας που μπορεί κανείς να κατεβάσει μέσα σε εννιά λεπτά που διαρκεί σύνολο το τεμάχιο, για να τελειώσουν αυτή τους την σεμνή επίσκεψη γνωριμίας, λιώνοντας τα ηχεία μας σαν άσπλαχνες μπουλντόζες.

Χάνω το μυαλό μου σας λέω με το Anybody There?…βαστάτε με μη κάνω καμιά τρέλα! 

bandcamp

Πρώτη δημοσίευση στη συλλογική στήλη "Κάτι καλό να ακούσω" του mic.gr

Ballroom - Ballroom 12" EP

Ever/Never Records
2015

Έτσι δυνατά που ξεκινάει ο δίσκος με το ταρακούνημα των ντραμς, τα wah-wah, τα τρεμουλιάσματα στις κιθάρες, και τη λαχανιασμένη φωνή στο Corridor, κι αμέσως μετά το θηριώδες blues του Dismal Sun, λες πάει, τέλειωσε τούτοι εδώ γκρέμισαν πρώτα το στούντιο όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος, και τώρα ήρθαν σπίτι μου και έχουν βαλθεί να το διαλύσουν κι αυτό.

(Φωνή από το υπερπέραν): Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ταραξίες;

Eric Cecil τραγούδι-κιθάρα με προϋπηρεσία στους Busy Signals (άγνωστοι μέχρι σήμερα σε μένα), Theresa Smith στο μπάσο από τους Home Blizt (το ίδιο), ο Kristian Brenchley στην άλλη κιθάρα από τους υπόγειους βαριούς και ασήκωτους νεοϋορκέζους Woman (αυτούς τους ήξερα, από κείνον τον απολαυστικά ζοφερό ομώνυμο δίσκο του 2009 στη Bang! Records) και ο αυστραλογεννημένος Steven Fisher στα τύμπανα, αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Ορμητήριο τους η Νέα Υόρκη, και αυτό ακούγεται φυσιολογικό όταν το έχεις στο νου από πριν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ολόκληρο τον βαλκανικό μισθό σου, ότι το λημέρι τους βρίσκεται στις ίδιες συντεταγμένες, κάτω στους αντίποδες, όπου ο Cave, ο Howard και τ' άλλα παιδιά έστησαν πριν χρόνια εκείνο το αξέχαστο πάρτι γενεθλίων, που τα διάφορα θηρία του μπέρμπον το συνεχίζουν ως και σήμερα, και στο τέλος θα έμενες ταπί και καθόλου ψύχραιμος.

(Φωνή από τους πέρα κάμπους): Και γιατί τελικά δε καταφέρνουν να ισοπεδώσουν το ταπεινό κατάλυμα του συντάκτη;

Η αλήθεια είναι ότι θα τους άφηνα να το κάνουν, θα τους βοηθούσα μάλιστα, ανεβάζοντας κι άλλο την ένταση, αν και στα επόμενα κομμάτια πέρα από βρώμικα ντεσιμπέλ και οργιαστικές κιθάρες είχαν και την ίδια συνθετική ποιότητα και δεινότητα.
Η μπορεί και να την έχουν, κι εγώ απλά να δείλιασα, να μην αντέχω πια ούτε για έναν παρόμοιο καταιγισμό στη διάρκεια ενός EP όπως είναι αυτό, πόσο μάλλον ενός LP που περιμένουμε στο μέλλον από δαύτους.

Γιατί εδώ που τα λέμε έτσι στο φιλικό με σας και τις φωνές, δε τα καταφέρνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα στα επόμενα τέσσερα τραγούδια του δίσκου, κάθε άλλο, ειδικά στα Burning Billy και Anti-Hole που κλείνουν το άλμπουμ, και όπου δίπλα στα αντιποδιανά θηρία (παλιά και νεότερα όπως οι Greta Mob) έρχονται να προστεθούν τυφλοί ακόλουθοι της ξακουστής λέσχης των όπλων, που είναι έτοιμοι αν πάσα στιγμή να κάνουν το μέρος αμερικάνικο μπαρ τραβώντας τα πιστόλια τους για τα μάτια και προπαντός τα μπούτια, της Poison Ivy.

Ναι, για τέτοιο κολασμένο blues μιλάμε, και η βαθμολογία είναι αυτή που είναι γιατί είπα να γίνω λίγο πιο αυστηρός. Οι θορυβομανείς και καγκουρομανείς παρακαλούνται να προσθέσουν μια μονάδα παραπάνω.

Να σημειώσω σχετικά με αυτό το τελευταίο, τη βαθμολογία δηλαδή, ότι επιλέγω να γράφω για δίσκους που μου αρέσουν, αν κάποιος μου έδινε να γράψω π.χ. για τους Iceage που οι Ballroom τρώνε δέκα σαν κι αυτούς για πρωινό, θα βλέπατε τι μπορώ να κάνω μόνο με ένα φτυάρι στα χέρια. 

7.5

soundcloud 

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr