Ever/Never Records
2015
Έτσι δυνατά που ξεκινάει ο δίσκος με το ταρακούνημα των ντραμς, τα
wah-wah, τα τρεμουλιάσματα στις κιθάρες, και τη λαχανιασμένη φωνή στο
Corridor, κι αμέσως μετά το θηριώδες blues του Dismal Sun, λες πάει,
τέλειωσε τούτοι εδώ γκρέμισαν πρώτα το στούντιο όπου ηχογραφήθηκε ο
δίσκος, και τώρα ήρθαν σπίτι μου και έχουν βαλθεί να το διαλύσουν κι
αυτό.
(Φωνή από το υπερπέραν): Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ταραξίες;
Eric Cecil τραγούδι-κιθάρα με προϋπηρεσία στους Busy Signals (άγνωστοι μέχρι σήμερα σε μένα), Theresa Smith στο μπάσο από τους Home Blizt (το ίδιο), ο Kristian Brenchley στην άλλη κιθάρα από τους υπόγειους βαριούς και ασήκωτους νεοϋορκέζους Woman (αυτούς τους ήξερα, από κείνον τον απολαυστικά ζοφερό ομώνυμο δίσκο του 2009 στη Bang! Records) και ο αυστραλογεννημένος Steven Fisher στα τύμπανα, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ορμητήριο τους η Νέα Υόρκη, και αυτό ακούγεται φυσιολογικό όταν το έχεις στο νου από πριν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ολόκληρο τον βαλκανικό μισθό σου, ότι το λημέρι τους βρίσκεται στις ίδιες συντεταγμένες, κάτω στους αντίποδες, όπου ο Cave, ο Howard και τ' άλλα παιδιά έστησαν πριν χρόνια εκείνο το αξέχαστο πάρτι γενεθλίων, που τα διάφορα θηρία του μπέρμπον το συνεχίζουν ως και σήμερα, και στο τέλος θα έμενες ταπί και καθόλου ψύχραιμος.
(Φωνή από τους πέρα κάμπους): Και γιατί τελικά δε καταφέρνουν να ισοπεδώσουν το ταπεινό κατάλυμα του συντάκτη;
Η αλήθεια είναι ότι θα τους άφηνα να το κάνουν, θα τους βοηθούσα μάλιστα, ανεβάζοντας κι άλλο την ένταση, αν και στα επόμενα κομμάτια πέρα από βρώμικα ντεσιμπέλ και οργιαστικές κιθάρες είχαν και την ίδια συνθετική ποιότητα και δεινότητα.
Η μπορεί και να την έχουν, κι εγώ απλά να δείλιασα, να μην αντέχω πια ούτε για έναν παρόμοιο καταιγισμό στη διάρκεια ενός EP όπως είναι αυτό, πόσο μάλλον ενός LP που περιμένουμε στο μέλλον από δαύτους.
Γιατί εδώ που τα λέμε έτσι στο φιλικό με σας και τις φωνές, δε τα καταφέρνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα στα επόμενα τέσσερα τραγούδια του δίσκου, κάθε άλλο, ειδικά στα Burning Billy και Anti-Hole που κλείνουν το άλμπουμ, και όπου δίπλα στα αντιποδιανά θηρία (παλιά και νεότερα όπως οι Greta Mob) έρχονται να προστεθούν τυφλοί ακόλουθοι της ξακουστής λέσχης των όπλων, που είναι έτοιμοι αν πάσα στιγμή να κάνουν το μέρος αμερικάνικο μπαρ τραβώντας τα πιστόλια τους για τα μάτια και προπαντός τα μπούτια, της Poison Ivy.
Ναι, για τέτοιο κολασμένο blues μιλάμε, και η βαθμολογία είναι αυτή που είναι γιατί είπα να γίνω λίγο πιο αυστηρός. Οι θορυβομανείς και καγκουρομανείς παρακαλούνται να προσθέσουν μια μονάδα παραπάνω.
Να σημειώσω σχετικά με αυτό το τελευταίο, τη βαθμολογία δηλαδή, ότι επιλέγω να γράφω για δίσκους που μου αρέσουν, αν κάποιος μου έδινε να γράψω π.χ. για τους Iceage που οι Ballroom τρώνε δέκα σαν κι αυτούς για πρωινό, θα βλέπατε τι μπορώ να κάνω μόνο με ένα φτυάρι στα χέρια.
7.5
soundcloud
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
2015
(Φωνή από το υπερπέραν): Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ταραξίες;
Eric Cecil τραγούδι-κιθάρα με προϋπηρεσία στους Busy Signals (άγνωστοι μέχρι σήμερα σε μένα), Theresa Smith στο μπάσο από τους Home Blizt (το ίδιο), ο Kristian Brenchley στην άλλη κιθάρα από τους υπόγειους βαριούς και ασήκωτους νεοϋορκέζους Woman (αυτούς τους ήξερα, από κείνον τον απολαυστικά ζοφερό ομώνυμο δίσκο του 2009 στη Bang! Records) και ο αυστραλογεννημένος Steven Fisher στα τύμπανα, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Ορμητήριο τους η Νέα Υόρκη, και αυτό ακούγεται φυσιολογικό όταν το έχεις στο νου από πριν, γιατί διαφορετικά θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ολόκληρο τον βαλκανικό μισθό σου, ότι το λημέρι τους βρίσκεται στις ίδιες συντεταγμένες, κάτω στους αντίποδες, όπου ο Cave, ο Howard και τ' άλλα παιδιά έστησαν πριν χρόνια εκείνο το αξέχαστο πάρτι γενεθλίων, που τα διάφορα θηρία του μπέρμπον το συνεχίζουν ως και σήμερα, και στο τέλος θα έμενες ταπί και καθόλου ψύχραιμος.
(Φωνή από τους πέρα κάμπους): Και γιατί τελικά δε καταφέρνουν να ισοπεδώσουν το ταπεινό κατάλυμα του συντάκτη;
Η αλήθεια είναι ότι θα τους άφηνα να το κάνουν, θα τους βοηθούσα μάλιστα, ανεβάζοντας κι άλλο την ένταση, αν και στα επόμενα κομμάτια πέρα από βρώμικα ντεσιμπέλ και οργιαστικές κιθάρες είχαν και την ίδια συνθετική ποιότητα και δεινότητα.
Η μπορεί και να την έχουν, κι εγώ απλά να δείλιασα, να μην αντέχω πια ούτε για έναν παρόμοιο καταιγισμό στη διάρκεια ενός EP όπως είναι αυτό, πόσο μάλλον ενός LP που περιμένουμε στο μέλλον από δαύτους.
Γιατί εδώ που τα λέμε έτσι στο φιλικό με σας και τις φωνές, δε τα καταφέρνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα στα επόμενα τέσσερα τραγούδια του δίσκου, κάθε άλλο, ειδικά στα Burning Billy και Anti-Hole που κλείνουν το άλμπουμ, και όπου δίπλα στα αντιποδιανά θηρία (παλιά και νεότερα όπως οι Greta Mob) έρχονται να προστεθούν τυφλοί ακόλουθοι της ξακουστής λέσχης των όπλων, που είναι έτοιμοι αν πάσα στιγμή να κάνουν το μέρος αμερικάνικο μπαρ τραβώντας τα πιστόλια τους για τα μάτια και προπαντός τα μπούτια, της Poison Ivy.
Ναι, για τέτοιο κολασμένο blues μιλάμε, και η βαθμολογία είναι αυτή που είναι γιατί είπα να γίνω λίγο πιο αυστηρός. Οι θορυβομανείς και καγκουρομανείς παρακαλούνται να προσθέσουν μια μονάδα παραπάνω.
Να σημειώσω σχετικά με αυτό το τελευταίο, τη βαθμολογία δηλαδή, ότι επιλέγω να γράφω για δίσκους που μου αρέσουν, αν κάποιος μου έδινε να γράψω π.χ. για τους Iceage που οι Ballroom τρώνε δέκα σαν κι αυτούς για πρωινό, θα βλέπατε τι μπορώ να κάνω μόνο με ένα φτυάρι στα χέρια.
7.5
soundcloud
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
