untitled (aimofilos says)

[άτιτλο] 

σου έγραψα

"the night of the storm I slept in her bed"
Τζέημς Τζόϋς, Οδυσσέας, σελ 842
 
μου έγραψες

"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά"
Βέφα Αλεξιάδου, Οι συνταγές μου, σελ 201

δηλαδή

τα μιλήσαμέ
τα σύμφωνήσαμέ


LOCUS DELICTI: MELQUIADES

στο καφέ που βρεθήκαμε χθές
τώρα μαζεύτηκαν πολλοί περαστικοί
σταμάτησα κι εγώ με τους ρεπόρτερς
ν' ακούσω για ένα έγκλημα απεχθές

POLICE LINE - DO NOT CROSS
ένα όργανο με άσπρη κιμωλία
σκιτσάρει ένα περίγραμμα οικείο
κι ενας νεαρός υπαστυνόμος
δέκατη τρίτη επιλογή
την είχε βάλει τη σχολή
στο μηχανογραφικό του

-Περάστε πίσω κύριε
δεν υπάρχει τίποτε να δείτε

-Kάνε στην άκρη ρε καριόλη
που θα μου πεις εμένα αν υπάρχει

εγώ 
είμαι το πτώμα


text: Αιμόφιλος Τ. Ινφλουέντζας - 2 από τα "Εικοσιτέσσερα σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας", με σχέδια της Σεράτια Μαρκέσενς, εκδόσεις kalokairisapilas, 2006.

music – The Dead Brothers – Just a hole, Wunderkammer LP, Voodoo Rhythm records 2006. 

The Treatment - Drive Me Crazy EP

Illustrious Artists
2012 

Εντάξει, σίγουρα δεν είναι και shock treatment, αλλά…αυτό το πρώτο EP του Αυστραλέζικου super group (μέλη από Cabins, Straight Arrows, Eye Creatures, You Am I) είναι…Satisfaction Guaranteed, όπως φωνάζει και το ρεφρέν του ομότιτλου πολύδιασκευασμένου απέθαντου εφηβικού ύμνου των Mourning Reign από τα 1966, που επιλέγουν να μας δώσουν και την δική τους άποψη οι Treatment, χωρίς να τα πηγαίνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα είν’ αλήθεια.
Επίσης δηλώνουν με θράσος, χωρίς φόβο και ντροπή ότι τους πιάνουν συχνά Crampες, και πρόσφατα σαπόρταραν την επανεμφάνιση των The Stabs.
Όλ’ αυτά είναι καλά δε λέω, εκεί όμως που το πράμα γίνεται όντως πραγματική απόλαυση, και φέρνει στο νου περασμένα μα όχι ξεχασμένα (βλέπε 80’s) μεγαλέια αυστραλέζικου rock, είναι όταν τα καλόπαιδα από το Sydney σκάβουν τούνελ προς Detroit μεριά, και βγαίνουν στην επιφάνεια έχοντας στα χέρια ένα όσο πρέπει (δηλαδή πολύ), βρώμικο μνημείο rock and roll αλητείας και διαταραγμένης ψυχικής υγείας, σαν το τελευταίο από 6 κομμάτια του EP, το Like Hell.

bandcamp 

 

same old fears

Λοιπόν…πριν περάσουμε ξανά στην ορφαντραγκική ρουτίνα, ένα τελευταίο απομεινάρι από αυτές τις μέρες, τις λουσμένες με σκόνη και ιδρώτα, αφιερωμένο στους δύο φίλους που τράβηξαν ακόμη μια φορά μαζί μου το κουπί, και διαβήκαμε παρέα την πόρτα ενός ακόμη σπιτιού (όπως έχουν διαβεί μαζί μου όταν χρειάστηκε και διάφορες άλλες πόρτες, από στρατόπεδα μέχρι νεκροταφεία),  αυτούς που γεμίζουν ακόμη τις καρέκλες σ’ εκείνο το τραπέζι του καφενείου, και δεν το αφήνουν ν’ αδειάσει όπως στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Απόντες» του Γραμματικού…αφιερωμένο επίσης και σ’ αυτούς που είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν να βρίσκονται μαζί μας, κι ας κουβαλούσαν απ’ τον τέταρτο δίχως ασανσέρ, αλλά για…απολύτως αντικειμενικούς λόγους αδυνατούν…