Λοιπόν…πριν περάσουμε ξανά στην ορφαντραγκική ρουτίνα, ένα
τελευταίο απομεινάρι από αυτές τις μέρες, τις λουσμένες με σκόνη και ιδρώτα,
αφιερωμένο στους δύο φίλους που τράβηξαν ακόμη μια φορά μαζί μου το κουπί, και διαβήκαμε
παρέα την πόρτα ενός ακόμη σπιτιού (όπως έχουν διαβεί μαζί μου όταν χρειάστηκε και
διάφορες άλλες πόρτες, από στρατόπεδα μέχρι νεκροταφεία), αυτούς που γεμίζουν ακόμη τις καρέκλες σ’ εκείνο
το τραπέζι του καφενείου, και δεν το αφήνουν ν’ αδειάσει όπως στην τελευταία
σκηνή της ταινίας «Απόντες» του Γραμματικού…αφιερωμένο επίσης και σ’ αυτούς που
είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν να βρίσκονται μαζί μας, κι ας κουβαλούσαν απ’ τον
τέταρτο δίχως ασανσέρ, αλλά για…απολύτως αντικειμενικούς λόγους αδυνατούν…
