before and after...

Αφού πιάσαμε τ’ αυστραλιανά (λες και τα αφήσαμε ποτέ) στα προηγούμενα ποστ ας το συνεχίσουμε έτσι, και σιγά μην έχει κανείς αντίρρηση.
Για αρχή πάμε πίσω στα 1983 και στο πρώτο single των Screaming Tribesmen που ήταν παράλληλα και η τρίτη (βραχύβια μιας και είχε άλλα σχέδια) στάση σε μπάντα μετά τους Hellcats και τους The 31^st του Ronald "Ron" Stephen Peno, γνωστού απλά σαν Ron Peno, που ένα χρόνο αργότερα θα ξεκινούσε την μεγάλη πορεία για το άγνωστο (και μεις από πίσω) με τους Died Pretty.

Το πρώτο λοιπόν single των Tribesmen δεν είναι άλλο από το κομψοτέχνημα υψηλής αυστραλιανής pop και rock αισθητικής, το μια ολόκληρη εποχή από μόνο του Igloo, όπου τους στίχους υπογράφει ο Peno, και αν δεν το έχετε ακούσει ακόμη τρέξτε λίγο παρακάτω να το κάνετε, αλλιώς δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συνεχίσετε διαβάζετε αυτό το blog.

Αφήνουμε με βαριά την καρδιά το Igloo αλλά και την μεγάλη...παρένθεση των Died Pretty (σ’ αυτούς θα επανέρθουμε όμως πολύ σύντομα) και πάμε 22 χρόνια αργότερα στο How Can I Forget This Heart Of Mine (ωραίος τίτλος ε) το πρώτο δίσκο των Darling Downs, του σχήματος δηλαδή που έφτιαξαν ο Kim Salmon (να μη γράφω πάλι συστάσεις) στη κιθάρα, τη φωνή, διάφορα άλλα οργανάκια και  την παραγωγή, και ο Ron Peno στο γνωστό του ρόλο, σαν τραγουδιστή, στιχουργού και συνθέτη.

Από κει μέσα επιλέγουμε το Waste My Time ένα τεμπέλικο, υπνωτικό, και παραιτημένο country blues, να γλύφεις τα μούσια σου απ’ τον αφρό της μπύρας, σιγοτραγουδώντας ξεψυχισμένα, και  ξύνοντας παράλληλα αργά και ηδονικά την κοιλιά κάτω απ’ την κάποτε λευκή φανέλα σου.

Όπως το 'χει πει και ένας δάσκαλος: vα χάνεις τον καιρό σου είναι ο μοναδικός τρόπος σήμερα για να είσαι ελεύθερος… 

Buried Feather – In The Sun

Self Release

2012

Είναι μέρες που ακούω παλιούς δίσκους της Citadel, και μάλλον για αυτό σκέφτηκα την ώρα που άκουγα το In The Sun ότι αυτό το σινγκλάκι θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει βγει, σε κάποιον χρόνο, από αυτή την εταιρία.

Ρίξτε μια ματιά στα επτάιντσα της, και μετά ακούστε τους Buried Feather και συμφωνήστε (δεν υπάρχει άλλη επιλογή είναι μονόδρομος, διαφορετικά επέρχεται η καταστροφή!) ότι θα ήταν άξια τα παιδιά να σταθούν δίπλα στα θηρία. Και τα θηρία από την άλλη δεν θα έλεγαν όχι.

Κατά τα άλλα τα γνωστά, οι Αυστραλοί για ακόμη μια φορά παίζουν ότι παίζει όλος ο κόσμος (αυτό το ψυχεδελοκάτι τέλος πάντων, όπως κραυγάζει από χιλιόμετρα και το εξώφυλλο) μόνο που το κάνουν δέκα φορές καλύτερα. Είμαι λίγο προκατειλημμένος εντάξει…

http://buriedfeather.bandcamp.com/

electric snake river in a burning red

Λίγο πρίν στο μέτωπο φανεί το TILT, από το overdose οικονομικοπολιτικής ανάλυσης που κατανάλωσα και σήμερα, τα κλείνω όλα και βάζω λίγη παραδοσιακή μουσική ν’ ακούσω…

Messer

Αν δεν μου τη βαρούσε το γερμανικό μετά από κάποια φάση (3-4 κομμάτια συνεχόμενα νομίζω είναι το όριο) μπορεί και να καθόμουνα να έγραφα κανένα κατεβατό πάλι για τις αρετές αυτών των κραουτοπάνκιδων, αναμεμιγμένο με αμπελοκαπνοφιλοσοφίες…

Αντί για αυτό απλά βάζω να ακούσετε το Lugen, ένα από τα δέκα τραγούδια του φρέσκου-φρέσκου πρώτου τους νομίζω δίσκου, Im Schwindel, επισημαίνω ότι έχουν μερικές πραγματικά πολύ καλές συνθέσεις, και αφήνω τα υπόλοιπα στην κρίση και την αντοχή σας. 

http://gruppemesser.blogspot.com/ 

The Ramrods – Nothin’ to Do in Detroit

Ramrods ήταν το όνομα της μπάντας όπου έπαιξε ένα φεγγάρι σαξόφωνο ο Brian Jones πριν τους Rolling Stones.

Rockin’ Ramrods ήταν ένα garage γκρουπ από την Βοστόνη που το θυμόμαστε από το She Lied στο νούμερο 8 των Pebbles.

Ramrods ήταν και μια μπάντα απ’ το Ντιτρόιτ, που είχε μακρινή συγγένεια με τους Romantics και έδωσε την πρώτη της συναυλία στις 16 Αυγούστου του 1977, τo βράδυ που πέθανε ο Elvis. Η τελευταία της ήταν πέντε μήνες αργότερα λίγο πριν το διαλύσουν και οι Sex Pistols, προς μεγάλη απογοήτευση του Danny Fields (τότε μάνατζερ των Ramones, που και σ’ αυτούς επίσης παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο το όνομα τους) και της Sire Records.

Όλα αυτά τα λέει ο μύθος (πάλι), και η αλήθεια είναι ότι για μπάντα ούτε μισού χρόνου έχει φτιαχτεί μπόλικος και πιασάρικος από δαύτον.

Εντωμεταξύ έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια για να κυκλοφορήσει κάτι που να φέρει ως υπογραφή το όνομα τους, το Gimme Some Action του 2004 με demos και live ηχογραφήσεις από τον μικρό βίο τους πίσω στα 70’s.

Τα μέλη τους σήμερα σκοτώνονται για το ποιος έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα για την χρήση του ονόματος στα reunion, η δήλωση του κιθαρίστα Peter James ότι οι Ramrods ήταν ένα μεγάλο ψέμα από την πρώτη τους μέρα, έρχεται να ρίξει κι άλλο νερό στον μύλο του μύθου, και ‘μεις που βρίσκουμε το αλάτι του rock and roll σε τέτοιες ιστορίες ακούμε το Nothin’ to Do in Detroit (λες και υπάρχει κάποιο μέρος όπου μπορείς να κάνεις κάτι), το λειψό τρίλεπτο κομμάτι που θα έπαιζαν οι Radio Birdman αν βρίσκονταν στην ίδια σκηνή με τους Dead Boys, κάπου δίπλα στις όχθες του Detroit River φυσικά, για να τους παρακολουθούν από κοντά τα μεγάλα ερυθρά ή χλωμά, μα πάντα σκληρά πνεύματα της περιοχής. 

you ain't no punk, you punk (you wanna talk about the real junk?)

Κοσμικός, χημικός, πουτάνα, μέθυσος, άγγελος, μουσικός, εργάτης,

                                                ζωγράφος, ακροβάτης, ηθοποιός·

Γέρος, παιδί, κλέφτης, αλήτης, άγγελος και γλεντζές· 

                                                εκατομμυριούχος, αστός, κάκτος, 

                                                          καμηλοπάρδαλη ή κοράκι·

Άνανδρος, ήρως, νέγρος, πίθηκος, Δον Ζουάν, νταβατζής,   

                                     λόρδος, χωριάτης, κυνηγός, βιομήχανος, 

                               Πανίδα και χλωρίδα:

Είμαι όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι κι όλα τα ζώα!

                                     Τι να κάμω? 

 -

Θα πρέπει να το βάλετε καλά στο κεφάλι ότι η τέχνη είναι για τους αστούς, και με την λέξη αστός εννοώ: ένας κύριος άνευ φαντασίας.

 -

Ας το μάθουν άπαξ δια παντός: δεν προτίθεμαι να εκπολιτισθώ.

-

Arthur CRAVAN 

απατέων

ναύτης στον Ειρηνικό

ημιονηγός

συλλέκτης πορτοκαλιών στην Καλιφόρνια

γητευτής όφεων

κλέφτης ξενοδοχείων

ανηψιός του Oscar Wilde 

υλοτόμος δασών-γιγάντων

πρώην πρωταθλητής Γαλλίας στο μποξ

εγγονός του καγκελλαρίου της βασιλίσσης

οδηγός αυτοκινήτου στο Βερολίνο

διαρρήκτης κτλ.

text: Ένα κομμάτι ποιήματος, κάποιες σκόρπιες φράσεις, και μερικές αυτοσυστάσεις από το βιβλίο του ΤΡΟΜΕΡΟΥ παιδιού Arthur Cravan – Ο Oscar Wilde Ζει! και άλλα κείμενα, μετάφραση Νίκος Σταμπάκης, εκδόσεις Φαρφουλάς 2009.

music: Ο πολύδιασκευασμένος  ύμνος του Ray Davies και των Kinks, I’m Not Like Everybody Else από τους Chesterfield Kings και το Where the Action Is CD, Sundazed 1999.

Graveyard Train

Το τραίνο του νεκροταφείου σφύριξε για τρίτη φορά. Μετά το Serpent and the Crow και το The Drink the Devil and the Dance, και αφού η ώρα πήγε μεσάνυχτα και ένα λεπτό, μέσα απ’ την ομίχλη και ανάμεσα στις ταφόπλακες ξεπροβάλει το Hollow.

Στην θέση του μηχανοδηγού πάντα οι δρακουλιάριδες Αυστραλοί, αλλά στο πρώτο βαγόνι τον σαματά τον κάνουν οι δύο εκλεκτοί αποθανόντες μέντορες με τον τιμητικό τίτλο Screaming (όπως sir)…οι κύριοι κύριοι Jay Hawkins και Lord Sutch. Έπειτα ακολουθούν νεκροί, ζωντανοί ή και νεκροζώντανοι όλοι οι λάτρεις του μακάβριου, που σπάνε πλάκα με τον θάνατο, και δεν σταματούν να ξελαρυγγιάζονται τραγουδώντας, μέχρι τελικής πτώσης μα και μετά απ’ αυτή…περισσότερα αν είμαστε ζωντανοί όταν βγει ο δίσκος από την Spooky Records (βεβαίως). Αν δεν είμαστε θα τα πούμε στο τραίνο. Ως τότε να λίγο υγρό φρέσκο χώμα απ’ τα μέρη τους…

homepage 

The Lonesome Savages - All Outta Love

Kind Turkey Records

2012

Λοιπόν αν δεν ήμουνα τόσο σκληρός ώστε να μπορώ να χορέψω, θα παράβλεπα το ανύπαρκτο τσουλούφι μου και το μπλουζάκι των Cramps που δεν έχω πια, θα βάφτιζα τα λιωμένα μου αντιντας σε κρίπερς, θα πρόσθετα πολλά σκρατς σ’ αυτά τα mp3 να ακούγονται ακριβώς –μιας και η ηχογράφηση τις πλησιάζει- σαν τις συλλογές της Born Bad που ακόμη τα βινύλια μυρίζουν μπύρα, θα έριχνα μια ματιά στο τέλος της αμερικάνικης εκδοχής του Χωρίς Ανάσα, τουτέστιν Breathless για να ξεσηκώσω φιγούρες από τον Richard Gere, θα άνοιγα τα μάτια μου σαν αγουροξυπνημένο ζόμπι, και θα έριχνα τις γυροβολιές μου ιδρώνοντας σαν καμπόης με τα τέσσερα κομμάτια αυτού του EP, κι ας είμαι σίγουρος ότι τα έχω ξανακούσει χιλιάδες φορές πριν από άλλους καλύτερους και χειρότερους, όπως φυσικά και οι Lonesome Savages, για αυτό και φροντίζουν να διασκεδάσουν την τυμβωρυχία με την ψυχή τους.

Μετά σίγουρα θα συνέχιζα το πάρτι του μοναχικού ψυχοπαθή με τους Stingrays, όπως κάνω και τώρα, αλλά λόγο σκληράδας κουνάω απλά πόδι και κεφάλι πάνω κάτω. Ούγκ! 

bandcamp 

nights between stars and stations

Δύο ακόμη διασκευές, δύο ακόμη ντουέτα…Η Viola Limpet, ο Kristof Hahn και οι λοιποί Les Hommes Sauvages, κοιτούν τον ουρανό του Βερολίνου μέσα απ’ το τηλεσκόπιο των Thin White Rope, ενώ οι Chris and Carla μαζί με τους Mylos All Stars από την Θεσσαλονίκη, δανείζουν τα πνευμόνια τους, κατόπιν σχετικού αιτήματος, στον Townes Van Zandt.

Τι ωραία που είναι αυτή η μουσική ρε παιδί μου…μυστήριο πράμα…

Impossible Meadow

To Zero Zero από τον πρώτο και τελευταίο δίσκο των Impossible Five, βγήκε λίγο πριν τα δύο τέταρτα της μπάντας αποφασίσουν να την διαλύσουν και να φτιάξουν τους Dead Meadow…το είχα κατεβάσει πριν χρόνια από το epitonic, αν ήταν βινύλιο θα μπορούσα να γράψω ότι το είχα «λιώσει», και τώρα που το ξανακούω και πάλι μου φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των έφηβων Cure.

Όσο για το Greensky Greenland των Dead Meadow από την πρώτη ομώνυμη δουλειά τους, πέρασε καιρός ώσπου επιτέλους να το ακούσω χωρίς να μπερδεύομαι ότι ακούω κάποια ομιχλώδη και μεγαλειώδη στονεριά της Elektrohasch.

Θυμίζουν δε θυμίζουν κάτι, είναι ομορφιές και τα δύο…

Black Spires

Προειδοποιώ για να μην τα κάψω τα τραγούδια τέτοια διαμάντια που είναι, ότι με την πολυλογία μου κάποιος στην πορεία μπορεί να βαρεθεί και να μη τα’ ακούσει, να κάνει τουλάχιστον ένα σκρολ και να πατήσει το πλει πριν και αν ξεκινήσει να διαβάζει τα παρακάτω...

Τα πολύ παλιά χρόνια που έγραφα για κάτι παλιοπεριοδικά, ήταν μια εποχή που επιτέλους κι εγώ μπορούσα να μουρμουρίζω καμιά φορά για τον τρόμο του συγγραφέα μπροστά στη θέα της λευκής σελίδας.

Έπρεπε να βρω να γράψω κάτι για κάτι, και άντε πες το θέμα το βρίσκεις η στο βρίσκουν εύκολα, ποιος κάθετε μετά να το γράψει? Άσε που αν στο βρούνε και δεν σ΄ αρέσει και πολύ το εμπόδιο φαντάζει αξεπέραστο σε βαθμό που να λιποψυχάς και σαν τον ελεεινότερο ρίψασπι μαζεύεις τον χειρότερο όλων των φίλων και σέρνεσαι μέχρι το πλησιέστερο ζυθοπωλείο να παραδοθείς στου κριθαριού και του λυκίσκου την λήθη  …Νεολαία τι να πεις…

Η σκέψη για το εξτραδάκι (σλουρπ) που θα έσκαγε από τον…εκδότη (!!!) στο τέλος του μήνα και θα συμπλήρωνε τις μπύρες (γνιαμ γνιαμ) κατάφερνε τελικά να με φέρνει στα συγκαλά μου και έτσι η άσπρη σελίδα γέμιζε κάποιο βράδυ (το τελευταίο της διορίας κατά κανόνα) με αριστουργήματα που θα έμεναν στην ιστορία σαν η πρώιμη ακατέργαστη μα και πλέον ουσιαστική και ρηξικέλευθρη  περίοδος της θαυμαστής πορείας μου στον χώρο της τέχνης. Εγέρθητου!!!

Τώρα όμως? Τώρα που τίποτα δεν πρέπει και ούτε ο χρόνος πιέζει, ούτε εξτραδάκι παίζει (κλάψ, λιγμ), και στ’ αρχίδια σου και στα αρχίδια τους άμα δεν γράψεις για το τι κομματάρες άκουγες πριν χρόνια, ή για το ωραίο γκρουπάκι από το Βέλγιο η από του διαόλου την μάνα ποιος νοιάζεται, που πιάνεις πάλι στα πράσα το αυτί σου να ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο σκοτώνοντας ξανά αυτόν έστω τον λίγο ρεμβασμό , που ο χειρότερος των φίλων τέτοια ώρα νανουρίζει τα παιδιά του, και τα λεφτά για το ζυθοπωλείο αρνούνται να γίνουν βορά στις ανίερες ορέξεις της κοιλιάς κι αυτού του αδιόρθωτου μυαλού, και προτιμάνε να βρουν άλλη στέγη σε αγκαλιές που φοράνε κουστούμια – για την ακρίβεια στις τσέπες των κουστουμιών- τώρα τι κάνεις?

Για σας δεν ξέρω, πάντως εγώ άνοιξα μια Βεργίνα και έχω γράψει ήδη ολόκληρο κατεβατό έχοντας σαν εκκίνηση έναν δίσκο 5 κομματιών, μιας μπάντας που μόλις πριν λίγο άκουσα…Και επειδή είναι όντως αδιόρθωτο, όσοι από σας ηρωικά και ανέλπιστα συνεχίζετε την ανάγνωση, διαβάστε και το πρώτο μέρος του κειμένου, που αναμφισβήτητα δείχνει την πτώση αυτής της άλλοτε κραταιάς και ιστορικής πένας, κανείς όμως ακόμη και από τους πιο εμπαθείς πολέμιους της δεν μπορεί ν’ αρνηθεί, ότι πίσω από τις λέξεις πλανάται μια παρακμιακή γοητεία, που κάνει το παρόν έργο ένα ακόμη απαραίτητο, απολαυστικό και βρώμικο ανάγνωσμα, από αυτά που τον καθιέρωσαν στα παγκόσμια γράμματα, και θα υπάρχει σίγουρα μέσα στη πολύαναμενόμενη μετά την Deluxe έκδοση:  saunterer - Selected Works, Platinum Edition!

Πάντα ήθελα να γράψω σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό μου, ξέρεις ο saunterer γεννήθηκε κάπου στον κόσμο μια νύχτα με γεμάτο φεγγάρι την ώρα που λυσσομανούσε η θύελλα,  σφράγισε τον όρκο του πίνοντας απ’ το ίδιο ποτήρι ένα μείγμα από ρούμι, χώμα νεκροταφείου και αίμα κόκορα στον ήχο των ταμπούρλων, ύστερα σπούδασε στη μεγάλη του γένους σχολή, έκανε βιοποριστικά δουλειές κάθε είδους (αυτό να τονίζεται γιατί προσθέτει στο λαϊκό μου προφίλ), έκανε αυτό, έκανε εκείνο, γαμάει και δέρνει, θέλει να ταξιδέψει μμμ κάτσε να σκεφτώ, βαριέμαι τώρα δε μου ‘ρχεται…δε γαμιέται βάλε Σιβηρία (κι αυτό να τονίζεται, διακριτικά μεν, μα να πιάνει ο άλλος το νόημα: άκου ρε βλάκα που θέλω να ταξιδέψω ΕΓΩ, και να νιώθει μειονεκτικά αν αυτός έχει κάνει άλλη πιο προβλέψιμη επιλογή), βάλε και κανα παράξενο χόμπι, κόπι πέιστ ένα καλό ρητό μεγάλου γενειοφόρου ντεκαντανσ ανδρός, και μένει κάτι για το τι κάνω τώρα, κάτι έτσι να αφήνει υποσχέσεις ρε πούστη μου…λοιπόν...παίρνω στοχαστικό ύφος, ανάβω τσιγάρο -φυσικά- και αφήνομαι στην περισυλλογή του τέλους…θα το βρω που να πάρει και θα πάθετε πλάκα οκ? 
Ως τότε εσείς ναι, ήρθε η ώρα που μπορείτε να διαβάσετε δωρεάν -ω τυχεροί- τι είχα ξεκινήσει να γράφω για τους Black Spires…

   

Κάπως σαν να ακούς τους Black Angels ζαλισμένους από (βέλγικο) κριθάρι και όχι από χορτάρι. Μάλλον και τα δύο μαζί σε υπερβολική ποσότητα. Η μήπως οι Pixies ψυχεδελιασμένοι και μάλιστα σε bad trip? Καμιά εξυπνάδα για τους Big Black ήθελα να γράψω αλλά δε μου βγαίνει και βαρέθηκα να σκέφτομαι οπότε πάω παρακάτω.

Οι ενισχυτές φυσικά είναι στο τέρμα, και τις χορδές δεν τις ακούω καθόλου καλά από το κιθαροσκόπιο που μου έχει δανείσει ο Dr. Benway στην τελευταία μας συνάντηση παρόντος του Επιθεωρητή Λή που είχε καιρό να εμφανιστεί κι εγώ ακόμη περισσότερο να τον μνημονεύσω. Δεν ήρθε φυσικά με άδεια χέρια. Αφού πρώτα έβγαλε και ακούμπησε το πιστόλι στο τραπέζι δίπλα σε μια σακούλα φαρμακείου με όλα τα απαραίτητα, φανέρωσε κλείνοντας το μάτι συνωμοτικά και αυτό το EP. 

Αλλά κάτι έλεγα για τις κιθάρες…λοιπόν ναι δεν τις ακούω καλά…έχουν ακροαστικά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το ίδιο το νήμα της ζωής τους κρέμεται κυριολεκτικά κάθε επόμενο δευτερόλεπτο από το βάρβαρο γρατζούνισμα των Black Spires.

Εθισμένα ανεπανόρθωτα στον θόρυβο τα παιδιά, μονολογεί ο Δόκτορ κουνώντας σκεφτικός το κεφάλι και λιμάροντας το σκουριασμένο νυστέρι που συνηθίζει να χρησιμοποιεί στις εγχειρήσεις. Αυτό θα είναι και η καταστροφή τους τελειώνει την φράση του φτύνοντας στο πάτωμα. 

Βασικά είδα μαύρο εγώ στην αρχή και μπήκα…Απ’ τότε που άκουγα Black Sabbath έχω μια έφεση σε παρεμφερή ονόματα, όσες μαύρες παπάρες κι αν έχουν υποστεί τα καταπονημένα αυτιά μου στην πορεία. Και αφού μπήκα δεν ήθελα να ξαναβγώ. Αν αυτά τα πέντε κομμάτια, δεν αποτελούν ολοκληρωμένη δουλειά αλλά ανεπίσημο EP, συλλογή από demos, τότε είμαι αληθινά πάρα πολύ περίεργος για το πώς θα ακουγόταν ένα κανονικό LP τους. Ειδικά όταν βάζω να ξανακούσω το Exit και το Smoking Out The Coward…

Αυτό με την προϋπόθεση ότι δεν το έχουν διαλύσει από τον περασμένο Ιούλιο που ανέβασαν τα τραγούδια τους στο bandcamp.

Divine Horsemen - Kiss Tomorrow Goodbye

Dig that crazy grave

And find a victim

And kill the killer

Inside my heart

Ένα τραγούδι που ακούγεται σαν να ξέφυγε μέσα από τις σκιές των σελίδων κάποιας νουβέλας του Jim Thompson.

Όπως και το εξώφυλλο του Snake Handler δια χειρός Robert Williams, όπως και το ζευγάρι της Julie Christensen και του Chris Desjardins μαζί με τους υπόλοιπους Horsemen στην φωτογραφία του οπισθόφυλλου.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…Στα 1987 οπότε και κυκλοφορεί ο δίσκος, ο Chris D. έχει ήδη γράψει πίσω του δύο δίσκους με τους Divine Horsemen, άλλους 4 με την πρώτη του μπάντα τους τρομερούς, όνομα και πράμα Flesh Eaters, έχει κάνει με παρέα την παραγωγή στο ντεμπούτο των Gun Club (μιλάμε για το Fire of Love), και μόνος του, στο Days of Wine and Roses των Dream Syndicate, στο Gravity Talks των Green on Red, και στο ομώνυμο πρώτο LP των Lazy Cowgirls, και πάλι με εκλεκτή παρέα τη μίξη του Walk Αmong Us των Misfits, και του What We Do is Secret των Germs, είχε δει τυπωμένο το πρώτο του βιβλίο το Double Snake Bourbon, συμμετάσχει σαν ηθοποιός μαζί με άλλους αρουραίους της ερήμου σαν τον David Alvin, τον John Doe, την Texacala Jones, και τους Green on Red, κάτω από τον καυτό ήλιο της συνορογραμμης του Μεξικού στην ταινία Border Radio, και άλλα πολλά παρόμοια και ωραία πράγματα καμωμένα με νότες, λέξεις και εικόνες από αυτό το ανήσυχο και παραγνωρισμένο τέκνο εκείνης της απρόβλεπτης και για αυτό αξεπέραστης undreground Αμερικανικής σκηνής των 80’s...αλλά νομίζω αυτά είναι αρκετά για την ώρα.

Πάμε πίσω στο τραγούδι τώρα, που ξεκινάει σαν παλιό νανούρισμα για να εξελιχθεί σε ένα επικών (όπως λέμε επικό γουέστερν) διαστάσεων ντουέτο που ακολουθεί τα χνάρια και το χυμένο κρασί στην άμμο τραγουδιών σαν Summer Wine, με την φωνή βαθιά του Desjardins και την φωνή της Αμερικής της Christensen, να ακομπανιάρονται από τις κιθάρες της οργής, και να τελειώσει με τον λυγμό της φυσαρμόνικας η του κογιότ ανάμεσα στους κάκτους στο δειλινό της ερήμου.
Ο μόνος λόγος για να μη το ακούμε μέρα νύχτα σε  «ειδικά» και μη ραδιόφωνα είναι…ας μας τα πούνε οι ίδιοι όμως μέσα από τους στίχους του τραγουδιού:

The underground’s

A big business lie

Pie in the sky

My deep blue goodbye

σκέψεις ενός ληστού

Εἰς τὴν κοινωνίαν ὑπάρχουσι λησταί νόμιμοι·  λησταί-τοκογλύφοι, λησταί-ἔμποροι, λησταί-χρυσοχόοι, λησταί-ἐνάρετοι, λησταί-εὐσεβεῖς, καὶ πλῆθος ἄλλων. Οἱ λησταί-τοκογλύφοι πρέπει νὰ διχοτομηθῶσι διὰ πρίωνος, οἱ λησταί-ἔμποροι νὰ ἀνασκολοπιθῶσιν, οἱ λησταί-χρυσοχόοι νὰ εἰσβληθῶσιν ἐντὸς λουτροῦ ἐκ μολύβδου ἀναλελυμένου, οἱ λησταί-ἐνάρετοι νὰ κρεμασθῶσι, καὶ οἱ λησταί-εὐσεβεῖς νὰ σταυρωθῶσιν.

Ἡ πρόοδος τῶν τεχνῶν εἶναι δεῖγμα τῆς διαφθορᾶς τοῦ αἰῶνος τούτου·  διότι ἴνα προάγωνται αἳ τέχναι ἀπαιτεῖται κατανάλωσις, ἡ δὲ κατανάλωσις ὑποθέτει ἀναγκας·  ὁ ἐνάρετος, ἀληθῶς πεπολιτισμένος ἄνθρωπος εἶναι ὀλιγαρκής·  ὁ διεφθαρμένος ἔχει ἀναγκας·  ἑπομένως ἡ τῶν τεχνῶν πρόοδος εἶναι δεῖγμα προφανέστατον τῆς διαφθορᾶς τοῦ ἀνθρώπου.  

Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ἀγάπα τὴν ἀπομόνωσιν·  καὶ εἰς μάτην κραυγάζουσιν οἱ ὀπαδοὶ τῆς κοινωνίας ὅτι εἶναι φύσει κοινωνικὸν ζῶον.

Ἠμεις θέλομεν πάντοτε πολεμεῖ τὴν κοινωνίαν·  διότι αὐτὴ πάντοτε μίσει καὶ κατατρέχει τὴν γενναιότητα. Τὶς μέγας ἀνὴρ ἐμεινεν αὐγευστος κοινωνικῶν πικριῶν;  διατί;  διότι εἶναι αἰσχρὰ ἡ κοινωνία·  διότι εἶναι χαμερπὴς ὁ κοινωνικός ἄνθρωπος καὶ φθόνει τὸν ὑπὲρ τὴν γῆν ὑψούμενον. 

text: Μερικές από τις Σκέψεις ενός ληστού (ή Η καταδίκη της κοινωνίας) του Δημήτριου Κ. Παπαρηγόπουλου, (πρώτη δημοσίευση 1861), προλεγόμενα Λεωνίδας Χρηστάκης, Εκδόσεις Γαβριηλίδη 1989.

music: Viarosa – Beggars and Thieves, από το Send For The Sea CD, Pronoia Records 2008. 

image: Ο John Dillinger νεκρός. 

Hoodlum Shouts - Young Man Old Man

Poison City/HelloSquare Recordings

2012

Τελευταία ακούω από φίλους και διαβάζω σε αρκετούς ότι δεν ψάχνουν για καινούργιους δίσκους, αλλά ακούνε τους παλιούς. Αυτό κάνω κι εγώ…κυρίως… 

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι κανείς μας δεν έχει όρεξη και διάθεση, αλλά μάλλον δεν είναι μόνο αυτό.

Το Young Man Old Man είναι ένας παλιός δίσκος, κι ας κυκλοφόρησε λίγες βδομάδες πριν. Είναι παλιός γιατί ακούγεται σαν αυτούς που λες ότι δεν πρόκειται να βγουν ξανά. Μπορεί να είναι και ιδέα μου μέσα στην παραζάλη του πυρετού.

Δεν ξέρω αν στο σύνολό του είναι τελικά τόσο καλός για να αντέξει στον χρόνο, ούτε αν θα βρει τον δρόμο του έστω και υπόγεια στην ιστορία. 
Ούτε θέλω να ξέρω σε ποιο είδος ανήκει. Και  τους πάλαι ποτέ Yo, που μου θυμίζει φορές η φωνή του Sam Leyshon (κάποιες άλλες θυμίζει Jello Biafra) ακόμη αταξινόμητους τους έχω στο ράφι.

Θα μπορούσες να του κολλήσεις ένα στίκερ που να γράφει folk punk, doom country, η και desert punk, φέρνοντας στο νου όμως το αχανές κόκκινο της Αυστραλέζικης ερήμου, και ξεχνώντας τις περισσότερες νότες που έμαθες από τους Αμερικανούς ερημίτες (μη ξεχνάς όμως την όψη της γιγαντιαίας άμμου και τα τραγούδια της κοιλάδας της βροχής).

Εμένα μου αρκεί  αυτές τις παράξενες ζεστές μέρες που πέρασα κρυωμένος μέσα ήταν μιας πρώτης τάξης συντροφιά. Και πάει καιρός που ένας καινούργιος δίσκος στρογγυλοκάθισε απέναντι να μου κάνει παρέα δίχως να βαρεθώ από χιλιοειπωμένες άκομψα ειπωμένες ιστορίες.

Αρκεί που από το πρώτο άκουσμα τραγούδια σαν το 4000km, το Wapengo (Ness), το Old Man, το A man called Possum ή το The Last of Them φωνάζουν μαρτυρώντας την αξία τους, σαν να τα γδέρνουν.

Που οι ιστορίες του δεν πετάγονται μαζί με τις σπίθες γύρω απ’ την φωτιά, είναι η ίδια η φωτιά…ή μάλλον οι φωνές αυτών που καίγονται, αντί (η μέχρι) να κάτσουν ήσυχα να σκουριάσουν.

bandcamp