Hoodlum Shouts - Young Man Old Man

Poison City/HelloSquare Recordings

2012

Τελευταία ακούω από φίλους και διαβάζω σε αρκετούς ότι δεν ψάχνουν για καινούργιους δίσκους, αλλά ακούνε τους παλιούς. Αυτό κάνω κι εγώ…κυρίως… 

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι κανείς μας δεν έχει όρεξη και διάθεση, αλλά μάλλον δεν είναι μόνο αυτό.

Το Young Man Old Man είναι ένας παλιός δίσκος, κι ας κυκλοφόρησε λίγες βδομάδες πριν. Είναι παλιός γιατί ακούγεται σαν αυτούς που λες ότι δεν πρόκειται να βγουν ξανά. Μπορεί να είναι και ιδέα μου μέσα στην παραζάλη του πυρετού.

Δεν ξέρω αν στο σύνολό του είναι τελικά τόσο καλός για να αντέξει στον χρόνο, ούτε αν θα βρει τον δρόμο του έστω και υπόγεια στην ιστορία. 
Ούτε θέλω να ξέρω σε ποιο είδος ανήκει. Και  τους πάλαι ποτέ Yo, που μου θυμίζει φορές η φωνή του Sam Leyshon (κάποιες άλλες θυμίζει Jello Biafra) ακόμη αταξινόμητους τους έχω στο ράφι.

Θα μπορούσες να του κολλήσεις ένα στίκερ που να γράφει folk punk, doom country, η και desert punk, φέρνοντας στο νου όμως το αχανές κόκκινο της Αυστραλέζικης ερήμου, και ξεχνώντας τις περισσότερες νότες που έμαθες από τους Αμερικανούς ερημίτες (μη ξεχνάς όμως την όψη της γιγαντιαίας άμμου και τα τραγούδια της κοιλάδας της βροχής).

Εμένα μου αρκεί  αυτές τις παράξενες ζεστές μέρες που πέρασα κρυωμένος μέσα ήταν μιας πρώτης τάξης συντροφιά. Και πάει καιρός που ένας καινούργιος δίσκος στρογγυλοκάθισε απέναντι να μου κάνει παρέα δίχως να βαρεθώ από χιλιοειπωμένες άκομψα ειπωμένες ιστορίες.

Αρκεί που από το πρώτο άκουσμα τραγούδια σαν το 4000km, το Wapengo (Ness), το Old Man, το A man called Possum ή το The Last of Them φωνάζουν μαρτυρώντας την αξία τους, σαν να τα γδέρνουν.

Που οι ιστορίες του δεν πετάγονται μαζί με τις σπίθες γύρω απ’ την φωτιά, είναι η ίδια η φωτιά…ή μάλλον οι φωνές αυτών που καίγονται, αντί (η μέχρι) να κάτσουν ήσυχα να σκουριάσουν.

bandcamp