Πρέπει να εξηγηθώ καλύτερα. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια
κάτω από το βόρειο σέλας κι όταν μεγάλωσα ταξίδεψα πολλά χρόνια κάτω από τον
Σταυρό του Νότου…
Αρμενίζω σ’ όλες τις θάλασσες του κόσμου. Έχω στην κατοχή μου μερικά βιβλία, μερικά ξεφτισμένα τετράδια με νότες και τα έγγραφά μου, που πιστοποιούν ότι είμαι ναυτικός. Δεν έχω τίποτα άλλο δικό μου. Αλλά δεν είμαι ποτέ μόνος, δεν νιώθω ποτέ εγκαταλειμμένος.
Δεν χρειάζεται παρά ν’ αντικρύσω ή να φανταστώ τη θάλασσα, τη στεριά ή τον ουρανό, για να νιώσω πολύ κοντά μου τα πνεύματα- πιο κοντά από κάθε φίλο ή συγγενή, πιο ζεστά από κάθε ερωμένη…
Οι αριθμοί μας κι οι σχέσεις ανάμεσά τους είναι ο τρόπος που μεταφράζουμε την πραγματικότητα, ο τρόπος που μεταφράζουμε την πτήση των πουλιών, το φως των αστεριών, τη δύναμη του ανέμου. Είναι η ζωντανή, περίτρανη και κοσμική γλώσσα της πραγματικότητας, μεταφρασμένη στην γλώσσα των αριθμών, των συμβόλων και των μαθηματικών τύπων, που το μυαλό μας μπορεί συνήθως να καταλάβει και και να εκφράσει.
Τη μεταφράζουμε και την ερμηνεύουμε σε ιερογλυφικά, σημάδια κι αριθμητικές σχέσεις με τον ίδιο τρόπο που εκφράζουμε κι ορίζουμε μια μουσική με νότες και σύμβολα σε μια παρτιτούρα. Αλλά κανένας βέβαια δεν θα ισχυριστεί ότι το χαρτί με τα κλειδιά, τις διέσεις και τις υφέσεις είναι η ίδια η μουσική: γιατί η μουσική δεν είναι ούτε η δόνηση του αέρα, που μπορούμε να τη μετρήσουμε, ούτε είναι μελάνι πάνω σ’ ένα χαρτί με γραμμές, παρά είναι ο ήχος κι η γλώσσα των πνευμάτων και των σφαιρών.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο που ένας άνθρωπος με μουσικό αυτί μπορεί ν’ ακούσει τη μουσική διαβάζοντας μια παρτιτούρα, βλέπω κι εγώ τα ζωικά πνεύματα στο αφρό των κυμάτων, στο ψάρι, που πηδάει έξω από το νερό, στο σύννεφο που κυλάει στην ατμόσφαιρα- αλλά και σ’ ένα λογαριθμικό πίνακα ή στ’ αστέρια ή στο γαϊδουράγκαθο.
Αυτό εννοώ λέγοντας ότι το μυαλό μου είναι φτιαγμένο αλλιώς, διαφορετικά από το μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων, αυτό εννοώ λέγοντας ότι του λείπουν οι τοίχοι, το πάτωμα και το ταβάνι.
Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να καταλάβω ότι ήμουν μόνος με τα όσα έβλεπαν τα μάτια του εσώτερου είναι μου. Μόνον όταν ενηλικιώθηκα έμαθα να σωπαίνω γι’ αυτά, να τα κρατάω για τον εαυτό μου, για να μη με περιγελάσουν οι άλλοι.
text: Γιενς Μπιέρνεμπου – Καρχαρίες (ιστορία ενός ναυαγίου), μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μέδουσα 1987.
music: The Inchtabokatables – Western Song,Übertrieben CD EP, K&P Music 1997.
Για τον Σωτήρη εκεί στον μεγάλο ποταμό...take care sailor...
Αρμενίζω σ’ όλες τις θάλασσες του κόσμου. Έχω στην κατοχή μου μερικά βιβλία, μερικά ξεφτισμένα τετράδια με νότες και τα έγγραφά μου, που πιστοποιούν ότι είμαι ναυτικός. Δεν έχω τίποτα άλλο δικό μου. Αλλά δεν είμαι ποτέ μόνος, δεν νιώθω ποτέ εγκαταλειμμένος.
Δεν χρειάζεται παρά ν’ αντικρύσω ή να φανταστώ τη θάλασσα, τη στεριά ή τον ουρανό, για να νιώσω πολύ κοντά μου τα πνεύματα- πιο κοντά από κάθε φίλο ή συγγενή, πιο ζεστά από κάθε ερωμένη…
Οι αριθμοί μας κι οι σχέσεις ανάμεσά τους είναι ο τρόπος που μεταφράζουμε την πραγματικότητα, ο τρόπος που μεταφράζουμε την πτήση των πουλιών, το φως των αστεριών, τη δύναμη του ανέμου. Είναι η ζωντανή, περίτρανη και κοσμική γλώσσα της πραγματικότητας, μεταφρασμένη στην γλώσσα των αριθμών, των συμβόλων και των μαθηματικών τύπων, που το μυαλό μας μπορεί συνήθως να καταλάβει και και να εκφράσει.
Τη μεταφράζουμε και την ερμηνεύουμε σε ιερογλυφικά, σημάδια κι αριθμητικές σχέσεις με τον ίδιο τρόπο που εκφράζουμε κι ορίζουμε μια μουσική με νότες και σύμβολα σε μια παρτιτούρα. Αλλά κανένας βέβαια δεν θα ισχυριστεί ότι το χαρτί με τα κλειδιά, τις διέσεις και τις υφέσεις είναι η ίδια η μουσική: γιατί η μουσική δεν είναι ούτε η δόνηση του αέρα, που μπορούμε να τη μετρήσουμε, ούτε είναι μελάνι πάνω σ’ ένα χαρτί με γραμμές, παρά είναι ο ήχος κι η γλώσσα των πνευμάτων και των σφαιρών.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο που ένας άνθρωπος με μουσικό αυτί μπορεί ν’ ακούσει τη μουσική διαβάζοντας μια παρτιτούρα, βλέπω κι εγώ τα ζωικά πνεύματα στο αφρό των κυμάτων, στο ψάρι, που πηδάει έξω από το νερό, στο σύννεφο που κυλάει στην ατμόσφαιρα- αλλά και σ’ ένα λογαριθμικό πίνακα ή στ’ αστέρια ή στο γαϊδουράγκαθο.
Αυτό εννοώ λέγοντας ότι το μυαλό μου είναι φτιαγμένο αλλιώς, διαφορετικά από το μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων, αυτό εννοώ λέγοντας ότι του λείπουν οι τοίχοι, το πάτωμα και το ταβάνι.
Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να καταλάβω ότι ήμουν μόνος με τα όσα έβλεπαν τα μάτια του εσώτερου είναι μου. Μόνον όταν ενηλικιώθηκα έμαθα να σωπαίνω γι’ αυτά, να τα κρατάω για τον εαυτό μου, για να μη με περιγελάσουν οι άλλοι.
text: Γιενς Μπιέρνεμπου – Καρχαρίες (ιστορία ενός ναυαγίου), μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Μέδουσα 1987.
music: The Inchtabokatables – Western Song,Übertrieben CD EP, K&P Music 1997.
Για τον Σωτήρη εκεί στον μεγάλο ποταμό...take care sailor...
