Lost Rockets

Λοιπόν μια τελευταία ανάρτηση για τον Απρίλη, να κλείσει καλά ο μήνας, και με την είσοδο του Μάη να σας τα ζαλίσω και πάλι λίγο με το δεν-υπάρχουν-λόγια-πλέον-να πει-κανείς, βιβλίο μου…

Απ’ όλα τα aliens που έχουν προσεδαφισθεί στον πλανήτη, ερχόμενα μετά από ταξίδι χιλιάδων ετών φωτός από τον αστερισμό Gregoa Sagenices, τούτοι εδώ οι νεοζηλανδοί –δηλώνουν στη γη- μου φαίνεται ότι μου είναι μαζί με τους Bloody Gears, οι πλέον αγαπητοί. 

Κι αυτό γιατί μπορεί να τους πρωτοάκουσα από την σεμνή και ωραία διασκευή που επιφυλάσσουν στο Doom Town στη βήτα πλευρά του νέου τους σινγκλ, είναι όμως τα δικά τους κομμάτια όπως το 100 Years Cough και ειδικά το Son of a star από το πρώτο τους EP του 2011 που με κάνουν να αισθάνομαι έστω και για λίγο ξανά, γιος ενός αστεριού ή ακόμη ακόμη και «καβαλάρης του φεγγαριού» όπως έλεγε και εκείνο το παλιό άσμα που είχε φτάσει στα μέρη μας τυλιγμένο σε μαύρο εξώφυλλο με μωβ γραμματοσειρά κάτι γήινες δεκαετίες πριν…(για το live άλμπουμ των Wipers που περιείχε το Moon Rider μιλάει ο εξυπνάκιας ποιητής φανφάρας παιδιά, σημείωση του εκδότη).

Συμπέρασμα: Όπως έχω προτρέψει και άλλες φορές στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις, μα αυτή τη φορά με ακόμη περισσότερο πάθος, σας καλώ…αδέλφια μου, αιώνιοι αφοσιωμένοι πιστοί της Αδελφότητας του οσιομάρτυρα Αγίου Γρηγορίου του σοφού φασκομηλίτη, την προσοχή σας παρακαλώ. 

bandcamp

The Stickmen - ST + Man Made Stars

Homeless records
2013

Ωραίο ξεχασμένο λέιτ 90’s θορυβώδες rock and roll από την σπηλιά του δράκου της Τασμανίας που θα είχε μείνει μάλλον κρυμμένο και ξεχασμένο εκεί μέσα ακριβώς (στη σπηλιά) και από μας τους πολλούς (?) αν η καλή μελβουρνέζικη Homeless records δεν φρόντιζε να επανακυκλοφορήσει τα δύο όλα και όλα άλμπουμ (το ομώνυμο του 1998, και το Man made stars του 1999) των Stickmen στην εκπνοή του σωτήριου έτους 2013. 

Ο ρυθμός σπάει σε χίλια κομμάτια και ξανακολλάει για να σπάσει ξανά, για να ξανα…στο διηνεκές, δημιουργώντας έναν ιλιγγιώδη μα απολαυστικό στρόβιλο, όπου οι κιθάρες έχουν πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο. 

Καμιά φορά ακούγονται σαν πάνκιδες σε πειραματικό «καλλιτεχνικό» παραλήρημα, άλλοτε σαν γκράντζερς που αγάπησαν ξαφνικά το surf, μπορεί να σου φέρουν στο νου καμιά δεκαρία ονόματα αμερικάνικου, κυρίως, «ανεξάρτητου» όπως το λέγαμε τότε –στα 80’s και τα 90’s- rock αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι αποκλειστικά και μόνο ο δικός τους μοναδικός –όσο αυτό είναι πια δυνατόν- ήχος. 

Αν ήταν να διαλέξω ένα από τα δύο LP, θα διάλεγα με σιγουριά, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος το δεύτερο τους, το Man made stars γιατί πέρα από τον ωραίο τίτλο περιέχει καλύτερες, πιο δεμένες και δουλεμένες συνθέσεις, μαζί και κομμάτια φτιαγμένα για να μείνουν και να αντέξουν στον χρόνο και  στον μεγάλο ανταγωνισμό, όπως το ομώνυμο, ή το θανατερό Shoot to kill ή το ιπτάμενο instrumental Mary Anne Beck ή το τρεκλίζων μεθυσμένο City of Dead ή…για να μη σας πρήζω λέω να κρατήσω όλον τον δίσκο να του βάλω και βαθμό, ένα 9 με τόνο για να τελειώνουμε!

bandcamp 

cozy and nostalgic

Και με τι θα μοιάζει το μέλλον αν τέτοιες ομάδες υπάρχουν στην πραγματικότητα και αν συνεργαστούν και αναλάβουν τα ηνία;
Ένα παγκόσμιο κράτος των εκλεκτών πολύ κοντά σ’ αυτό που πήγαν να χαράξουν οι ναζί.
Στην κορυφή θα είναι μια θεοκρατία εκπαιδευμένη σε ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΨΥΧΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΑΔΥΝΑΤΗ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΣΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ.
Η είσοδος σ’ αυτή την προνομιούχα τάξη θα επιτρέπεται μόνο σε αυτούς των οποίων η αφοσίωση στο παγκόσμιο κράτος υπήρξε απόλυτη και αδιαμφισβήτητη.
Με λίγα λόγια δεν μπαίνεις εκεί μέσα με την αξία ή τις ικανότητές σου, αλλά με το να είσαι ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΕΥΡΕΣ 100% ΣΚΑΤΟ.
Κάτω από τον έλεγχο αυτών των εθισμένων στην εξουσία θα βρίσκεται μια ανώνυμη συλλογική υπηρεσία διαχειριστών, μάνατζερ και γραφειοκρατών. Και κάτω από αυτούς οι εργάτες σκλάβοι. Δεν θα υπάρχει χώρος για διαφωνία ή ανεξάρτητη έρευνα. Ο ενοχλητικός καλλιτέχνης θα πρέπει να εξαλειφθεί ή να απορροφηθεί.
Η ελίτ ζει καλύτερα από ποτέ στην κορυφή ενός κράτους ελέγχου που κάνει το 1984 να μοιάζει ευχάριστο και νοσταλγικό. 

text: Ο επίλογος από ένα κείμενο με τίτλο Black Magic Mind War του William S. Burroughs που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Crawdaddy τον Ιούλιο του 1976. Απόδοση…saunterer.
music: Voyvoda – Die Gangster Kinder, Bunt EP CD, Self Release 2008.

Αρθούρε Κραβάν πάρε με μαζί

Άπαντα τα μέλη του ταπεινού μας ποιμνίου περίμεναν στωικά το καθιερωμένο αναστάσιμο μήνυμα του σεβασμιότατου μητροπολίτη Ορφαντραγκιάδος και περιχώρων, Ονούφριου Σοντερέριου, αυτός όμως σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες ακόμη πληροφορίες επέλεξε αντί αυτού, να απαγγείλει το σπαρακτικό ποίημα «Κραυγή» μέσα από το πολυβραβευμένο μου βιβλίο «Από τη λάθος πλευρά», κατόπιν συνέδεσε το ipod που έφερε μαζί του στα ηχεία του ναού, έβαλε να παίξει στη διαπασών το κάτωθι άσμα των Regressverbot, και χάθηκε μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης…οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν:

Αρθούρε Κραβάν πάρε με μαζί
να χαθούμε στην Αμερική
σαν νέοι άγιοι, σαν σκελετοί

Andrea Schroeder - Where The Wild Oceans End

Glitterhouse records
2014

Ο λόγος για την εκ Βερολίνου ορμώμενη Andrea Schroeder, το νέο πουλέν της Glitterhouse, και το δεύτερο της άλμπουμ μετά το Blackbird του 2012. 

Και πάλι σε παραγωγή του Chris Eckman, μόνο που αυτή τη φορά το τελικό αποτέλεσμα ευτυχώς δεν θυμίζει τόσο έντονα Walkabouts, αλλά εξακολουθεί να ακούγεται σαν μια Ευρωπαία Rykarda Parasol, και αυτό το τελευταίο δεν είναι καθόλου κακό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι πλέον πίσω από την Schroeder υπάρχει κάτι που έλειψε από τον τελευταίο δίσκο της Rykarda, μια δεμένη μπάντα δηλαδή, με προσωπικότητα, που πέρα από την ίδια φυσικά στη φωνή και το αρμόνιο και τον αχώριστο συνοδοιπόρο της Jesper Lehnkuh στις κιθάρες, περιλαμβάνει στις τάξεις της και τα δύο τρίτα των Dim Locator, τους κυρίους Chris Hughes στα τύμπανα και Dave Allen στο μπάσο δηλαδή, συν την Catherine Graindorge στο βιολί. 

Το Where The Wild Oceans End συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε το Blackbird, επιβεβαιώνει όλα της τα χαρίσματα στη φωνή την σύνθεση και τον στίχο, κουβαλάει επίσης όμως και τα ελαττώματα, τα μισά κομμάτια δηλαδή είναι και πάλι απλά μια «ωραία ατμόσφαιρα», η ποίηση του Charles Plymell είναι ακόμη μια φορά εδώ στο κομμάτι The Rattlesnake, και το κοινό που αρέσκεται να ψάχνει θηλυκές ρέπλικες του –όψιμου- Cave με τις απαραίτητες προσθήκες της Patti Smith και της Nico στα tags, φυσικά και εύλογα θα την λατρέψει.

homepage 

Bird is the word (talking about my friend the bird)

Με αφορμή μια ιστορία μέσα από το –κλασσικό πια- βιβλίο μου «Από τη λάθος πλευρά», που έχει τον εύγλωττο τίτλο «Ο φίλος μου το πουλί», που τον δανείζεται από τους Morlocks και ξεκινάει με μια κρητική μαντινάδα, περήφανος σας παρουσιάζω μια λίστα με δώδεκα…μπερντοτράγουδα! Φτερά και κελαϊδίσματα στον άνεμο, νότες στο πεντάγραμμο και λέξεις στο χαρτί. 

Last Drive - Bird Dance Beat/Surfin’ bird (V.A.- Straight To Hellas cassette compilation, Lazy Dog, 1989) 

Αν και συνηθίζω όπως γνωρίζετε να «ανοίγω» τις λίστες μου με κάποιο οργανικό κομμάτι, σήμερα θα παραβώ τον κανόνα, με μια εξαίρεση που όμως απλά τον επιβεβαιώνει.
Με δύο σπάρους λοιπόν που τους στήνουν οι Last Drive διασκευάζοντας με μια ή σωστότερα, χωρίς ανάσα τα ξακουστά μπερντοτράγουδα των Trashmen, Bird Dance Beat και Surfin Bird, έχω στο πιάτο μου πολλά τρυγόνια και συνάμα αφήνω χώρο και στην λίστα μου αφού μπορώ να προσπεράσω άφοβα το Surfin’ Bird από τους Ramones, τους Cramps και τους Bananamen. 

The Barbarians - Hey Little Bird (Hey Little Bird" / You've Got to Understand 7” Joy Records, 1964) 

Βασικά για γκόμενα μιλάει, αλλά δεν αφήνω την ευκαιρία να χώσω στην λίστα ένα τέτοιο φοβερό –και πολυδιασκευασμένο- γκαραζοτράγουδο. Οι ανίατα εθισμένοι στο γράσο θα έχουν σίγουρα φτάσει, μα ποτέ ξεπεράσει, τα όρια του overdose με τις συνεχόμενες ακροάσεις-δόσεις του πρωτότυπου ακολουθούμενου από τις φοβερές διασκευές των Chesterfield Kings και Miracle Workers…τουλάχιστον. 

Morlocks - My Friend the Bird (Submerged Alive LP, Epitaph, 1987) 

Μέσα από τον δεύτερο δίσκο αυτών των αγαπημένων υποχθόνιων γκαραζιέριδων, εκείνο το fake live στην Epitaph που είχε τον τίτλο Submerged Alive, το My Friend the bird είναι ένα τραγούδι που το κουβαλάω σαν πουλί στον ώμο μου, ένας αχώριστος φίλος για ούτε που θυμάμαι πια πόσα χρόνια…Talking about my friend the bird Who just flew out of my mind… 

Fun Things - When the Birdmen Fly (Fun Things EP, EMI Custom Records, 1980) 

Με αντιγράφω από μια παλιότερη ανάρτηση στο the crypt: 
«Μελωδικό, σκληρό και αλήτικο punk rock, που ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον ήχο των σκληρών του Detroit, την Power Pop και φυσικά στο τότε, τώρα και για πάντα αξεπέραστο High Energy Rock and Roll των Birdman. Ένα τραγούδι δηλαδή επιτομή αυτού που ονομάστηκε «αυστραλέζικο rock», από μια μπάντα που πέταξε και χάθηκε σαν αστραπή στον ουρανό, χωρίς να προσγειωθεί ποτέ. Το μοναδικό τους EP έμεινε να αιωρείται λαμπρό, σε κείνο το σημείο που τόσο συχνά γουστάρουμε να ατενίζουμε με τις ώρες, εκεί που οι άνθρωποι πουλιά συνήθιζαν να πετούν.» 

Panx Romana – Birdy (Σπάσε την γραμμή LP, Wipe Out, 1993) 

Οι Panx διαβάζουν το ομότιτλο συγκινητικό βιβλίο του William Wharton (ή βλέπουν την ταινία του Alan Parker) και σκαρώνουν ένα από τα ωραιότερα τραγούδια τους…Ξαναμίλησέ μου Birdy και θα φύγουμε μακριά… 

Circo Fantasma – Bluebird (I Knew Jeffrey Lee CD, Lain Records, 2006) 

Την πρώτη φορά που άκουσα αυτή την μεταμόρφωση του ξεχασμένου  b-side του Cave από το 1992, Bluebird σε Blues πρώτης γραμμής, πάτησα το repeat 5-6 φορές μπας και το χωνέψω, όπως σας έχω ξαναγράψει σε έναπαλιότερο κείμενο για τους Circo Fantasma. Ομηρική διασκευή! 
I got a blue bird, a blue bird on my shoulder… And I know that I fly and the rest is lie...

Once Upon A Time - Black Bird (The Many Sides of Bruno Adams, Unofficial CD, 2009) 

Επικών διαστάσεων πτήση από τούτο εδώ το μαυροπούλι, που δεν ξέρω γιατί αλλά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μου έφερε στο μυαλό το εξίσου επικό ποίημα The Rhyme of Ancient Mariner του Samuel Taylor Coleridge…Μεγάλη φωνή, μεγάλη μπάντα, τα έχουμε πει πολλές φορές αυτά, αλλά καλό είναι και να τα εμπεδώνουμε… 

Neil Young & Crazy Horse - Danger Bird (Zuma LP, Reprise, 1975) 

Από τα αγαπημένα μου κομμάτια του μπαρμπα-Neil και των Crazy Horse, με τους αλληγορικούς στίχους του να μου θυμίζουν για πάντα μια βασανιστικών πτήσεων εφηβεία.
Κι αυτές οι κιθάρες…από τις καλύτερες κιθαριστικές συνομιλίες που έχουν ακούσει τα αυτιά μου. 

Leonard Cohen - Bird on A Wire (Songs From A Room LP, Columbia, 1969) 

Σίγουρα το ωραιότερο τραγούδι της μυθολογίας πουλί-ελευθερία, αν και μάλλον όχι το διασημότερο μιας που εκείνη η άτυχη παρέα από τον νότο του κλέβει την δόξα με τον Free Bird, αλλά δεν πειράζει, και τα δύο αυτά πουλιά ήταν υπέροχα κι ας παραλείπω εδώ εγώ το δεύτερο για λόγους οικονομίας. 

It’s A Beautiful Day - White Bird (It’s A Beautiful Day LP, CBS, 1969) 

Τι να γράψω κι εγώ τώρα για τέτοια συγκροτήματα, δίσκους και τραγούδια…Κλασική μουσική. 

Woven Hand - Another White Bird (Blush Music CD, Glitterhouse, 2003) 

Έτσι λίγο πριν τον αποχαιρετισμό αυτό το περιπετειώδες πέταγμα, ενός ακόμη λευκού πουλιού που ξεπετάγεται σαν πνεύμα μέσα από τις χορδές της Gretsch του Eugene για να χαθεί στο απέραντο του ουρανού. 

The Earthbound – Tails Out Blues (La Guerra Final CD, The Lab Records, 2008) 

Μ’ αυτά και με κείνα φτάσαμε και στο δωδέκατο τραγούδι της λίστας…Με πόνο καρδιάς μένουν απ’ έξω τα High Flying Bird στην εκτέλεση των H.P. Lovecraft, Cuckoo Bird από…κάποια εκτέλεση τέλος πάντων, Seabirds των Triffids, The Bird του Charlie Parker, Rainbirds του Tom Waits, Albatross των Fleetwood Mac (για το τελευταίο μικρό το κακό αφού το έχω συμπεριλάβει ήδη στην θαλασσολίστα μου), και για να αφήσουν χώρο να κλείσουν αυτή την συλλογή οι Earthbound με ένα από τα καλύτερα μπερντοτράγουδα εγχώριας και μη παραγωγής… 
Well I’m a high-flying bird baby, got to keep my wings clean and free…

Herbst in Peking - The Tyger

Από την εποχή του A Poison Tree, του άλμπουμ δηλαδή όπου αυτά τα παλιόπαιδα οι Movie Star Junkies μελοποίησαν το ομότιτλο ποίημα του William Blake, είχα να ακούσω κάποια νέα προσπάθεια ένταξης στο πεντάγραμμο των στίχων του πιο αγαπημένου ίσως μαζί με τον Poe ποιητή έχουμε ξαναπεί, των απανταχού μουσικών…
Οι Herbst in Peking που το επιχειρούν στον νέο τους επερχόμενο EP που φέρει τον τίτλο The Tyger & The Fly, δεν είναι τίποτα τυχαίοι, αφού με «νονό» τον Boris Vian και εγκέφαλο τον τραγουδιστή τους Rex Joswig υπάρχουν, κυκλοφορούν και ηχογραφούν στα πέριξ του ανατολικού Βερολίνου από τα 1987. Και όπως σε ολόκληρη την παρελθούσα πορεία τους, έτσι και τώρα που καταπιάνονται με τον Blake, δεν τα καταφέρνουν καθόλου μα καθόλου άσχημα, σφραγίζοντας το ποίημα με την βαριά Τευτονική τους ρίζα και άποψη.

soundcloud 

Έγραψαν-είπαν για το "Από τη λάθος πλευρά" (μέρος πρώτο)

Το βασικό μου μειονέκτημα πέρα από την μετριοφροσύνη είναι όπως ίσως θα έχετε καταλάβει όσοι με διαβάζετε καιρό, η ειλικρίνεια…Έτσι  θέλοντας και μη δεν μπορώ παρά να δημοσιεύσω τις πρώτες κριτικές για το βιβλίο όσο κι αν αυτές με πληγώνουν…

«Απίστευτο! Είναι πραγματικά ένα ουράνιο τόξο αθλιότητας»

Thomas Pynchon

“Enjoy your dirty money Mr. saunterer.”

William S. Burroughs

«Φληναφήματα…»

Arthur Rimbaud

«Στην πυρά!»

Πάπας Φραγκίσκος

“And the music fills and fills
Terrifies, horrifies, forever scares
The children of the night
What music we make”
Roky Erickson

«Παλιόκαιρος όλα καλά, ουδέν συμβάν στο πλοίο.»

Σκελετός στην ντουλάπα

“Oh Shit!”

Fred Cole

«Ακούμπησα τα πόδια μου στο γραφείο και άνοιξα το βιβλίο. Στην πρώτη κιόλας σελίδα άνοιξα το συρτάρι και ανέσυρα από μέσα την μπουκάλα εργασίας. Ήταν φανερό ότι η νύχτα  προμηνύονταν μεγάλη και δύσκολη.»

Philip Marlowe

“You ain't no punk, you punk
You wanna talk about the real junk?”

Lux Interior

“Cursed, cursed creator!”

Frankestein’s monster

Alps - Sail Away

Μικρό μουσικό διάλειμμα από τον καταιγισμό με τα σχετικά του (αριστουργηματικού κατά γενική ομολογία) βιβλίου μου…

Οι μελωδίες τραγουδιών σαν το Pink Frost των Chills ή το Let you go των Sunnyboys, ή το Everybody Moves των Died Pretty ή το Igloo των Screaming Tribesmen ή…εντάξει παιδιά σταματάω εδώ, το ξέρω πως σας τα έχω ξαναγράψει όλ’ αυτά, τα γιουχαρίσματα και οι ντομάτες δεν χρειάζονται…ας δείξουμε όλοι μας λίγο πολιτισμό…κάτι άλλο έλεγα όμως…ότι οι παραπάνω μελωδίες, όπως και πολλές άλλες που μας είχαν έρθει από τον Νότο εκείνα τα χρόνια τα παλιά, στριφογυρίζουν για πάντα στον άνεμο, κουδουνίζουν ακόμη μέσα στο κεφάλι μας και πολύ καλά κάνουν, αλλά…αυτός δεν είναι λόγος να δείχνουμε τέτοια εγκληματική αδιαφορία για τραγούδια σαν το Sail Away που το χωρίζει από τα παραπάνω κομμάτια απλά και μόνο η χρονολογία, και το ενώνουν πέρα από το αυστραλέζικο της υπόθεσης, όλα τα κοσμητικά επίθετα που μπορεί να σκεφτεί και να γράψει κανείς, όπως υπέροχο, γοητευτικό, σαγηνευτικό, όμορφο, παγκόσμιο, αθάνατο, ταξιδιάρικο…για ακούστε και πείτε και σεις κανένα...
O Chris Hearn και οι φίλοι του, οι Alps από το New South Wales, μέσα από τον δεύτερο δίσκο τους Alps of New South Wails του 2011 που ας αργήσαμε λίγο να τον πάρουμε χαμπάρι, δεν πειράζει ποτέ δεν είναι αργά, άνοιξη μπήκε για τα καλά, το καλοκαίρι ευθεία μπροστά, μη μου πείτε ότι δεν θα σιγοτραγουδάτε στον δρόμο, στο μπάνιο, παντού, αυτό το sail awaaaaaaaa…aaaaaay. 

bandcamp 

saunterer - Από τη λάθος πλευρά

Ιστορίες και ποιήματα
σσ. 126, σχήμα 13 × 20,5 εκ.,
I S B N (έκδοση χαρτόδετη) 978-960-537-187-6,
Απόπειρα, Μάρτιος 2014

Ιστορίες και ποιήματα για ανθρώπους που διάλεξαν τους λάθος φίλους, γιατί τέτοιοι ήταν τελικά και οι ίδιοι, ερωτεύτηκαν λάθος γυναίκες, απέκτησαν με τον καιρό λάθος εθισμούς, άκουσαν (και συνεχίζουν ακάθεκτοι) τη λάθος μουσική, με μια αδυναμία στα λάθος blues, έζησαν και ζουν σε λάθος πόλεις, και βέβαια… γεννηθήκαν στη λάθος χώρα.
Ευτυχώς όμως πάντοτε υπάρχουν οι σωστές γάτες, ο πάντα στο ύψος του αμέτοχος ουρανός και η αιώνια ανήσυχη θάλασσα.

«Προφανώς είναι ένας αληθινός ποιητής, η φωνή του σου μιλάει, είναι πραγματικά δυνατή και αυθεντική, χωρίς επιτήδευση… Όμορφο, βαθύ και πολύ πολύ αισθαντικό, η ηχώ του έχει διάρκεια». — Phil Shoenfelt

Συμμετέχουν χωρίς τη θέλησή τους: Fatal Shore, Last Drive, Arthur Rimbaud, Thomas Pynchon, William S. Burroughs, Robert Johnson, Herman Melville, Johan Wolfgang von Goethe, Κώστας Δούσιας, Arthur Cravan, Billie Holiday, Roky Erickson, Νίκος Καββαδίας, Tristan Corbière, Γιώργος Μαργαρίτης, Ramones, Fela Kuti, Rowland S. Howard, L. F. Céline, Τάσος Λειβαδίτης, Wipers, Bernard-Marie Koltès, Κάπτεν Μίσιον, Ντόλυ, Townes Van Zandt, William Shakespeare, Dead Moon και πολλοί άλλοι. Με τη θέλησή του συμμετέχει στον πίνακα του εξωφύλλου ο Claus Castenskiold.

Ο saunterer (Χρήστος Πελτέκης) διατηρεί το μπλογκ orphan drugs. Η συλλογή Από τη λάθος πλευρά είναι το πρώτο του βιβλίο. Ηλεκτρ. διεύθυνση: sauntererscape@gmail.com

(δελτίο τύπου)