«Νομίζω ότι οι πιθανότητες να θυμούνται ή έστω να
ενδιαφέρονται κάποιοι -για- το κιθαριστικό μελαγχολικό και καθ’ όλα εξαιρετικό
ροκ των Μελβουρνέζων Ripe είναι σχεδόν ανύπαρκτες, πιο χλωμές και από πεινασμένο
βρικόλακα στο μεσονύχτι αγαπητέ» μου αντίτεινε ο ντετέκτιβ συνοφρυωμένος, τραβώντας
μια βαθιά ρουφηξιά από την πίπα του.
«Τα δύο, προ εικοσαετίας και βάλε, άλμπουμ τους, (Filterfeed 1990, The Plastic Hassle 1993) τα μια χούφτα singles και
EP’s, οι Avalanches που γεννήθηκαν μέσα από τις
στάχτες των Ripe, η
επανένωσή τους πριν λίγα χρόνια, όλα αυτά μάταια; μόνο σκόνη στον άνεμο
ντετέκτιβ μου;» επέμεινα αγανακτισμένος…
«Μόνο σκόνη, φίλε μου, ίδια σκόνη κάτω απ’ τον ίδιο
ήλιο…ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης…»
«Και το Something Fierce;
αυτό, το πρώτο τραγούδι του δεύτερου τους δίσκου, (που το έχει βγάλει σε
επτάϊντσο μέχρι και η Sub Pop),
που ξεκινάει με τις πιο moody-Goo κιθάρες
των Sonic Youth
(ή και των Deus Ex Machina,
καμιά φορά νομίζω ότι ακούω την συνέχεια του December με στίχους), συνεχίζει σαν το
καλύτερο δίχως βιολί κομμάτι των Closer, εξιστορεί την αρρώστια του έρωτα όπως μόνο κομμάτια σαν
το παλιό γκαραζοτράγουδο Every Night το έχουν κάνει, και όταν τελειώσει έχεις την εντύπωση ότι
μόλις έπαιξε μια τετράλεπτη σύνοψη του πιο συναρπαστικού rock and roll που
ακούστηκε όχι από καταβολής του είδους, ας μην είμεθα υπερβολικοί, μα από τα 90’s κι
έπειτα, πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και κάτω απ’ αυτόν τον ήλιο; κι αυτό μάταιο
και σκόνη;»
Δεν ξαναμίλησε. Όταν ύστερα από ώρα έκλεισα τη πόρτα πίσω
μου φεύγοντας, αυτός κοίταζε ακόμη την μοναχική ηλιαχτίδα που ερχόταν απ’ αυτόν
τον ίδιο πάντα ήλιο εκεί ψηλά τρυπώνοντας μέσα από τις γρίλιες, και την σκόνη
που χόρευε με νωχελική μανία πάνω της, στον ρυθμό του Something Fierce.
Γύρισα με βαριά βήματα και κατεβασμένους ώμους στο σπίτι, κάθισα
στο γραφείο, έβγαλα την μπουκάλα οικίας από το συρτάρι, κατέβασα μια ατέλειωτη
γουλιά, και ξεκίνησα να χτυπάω στα πλήκτρα τις λέξεις μιας από τις τελευταίες
αναρτήσεις εδώ μέσα για αυτό το καλοκαίρι…
