Τέλη της προπροηγούμενης και αρχές της προηγούμενης
δεκαετίας, δηλαδή με λίγα λόγια εκεί κοντά στο 2000, μου άρεζε που λέτε να
τριγυρίζω σ’ αυτήν που οι ιστορικοί αποκαλούνε «Βαλκανική ενδοχώρα». Που με
έχαβες που με έβρισκες με τη πρώτη ευκαιρία, και ειδικά τέτοιον καιρό έπαιρνα
το δισάκι μου και ανηφόριζα για πάνω…Σκόπια, Σόφια, Βελιγράδι που έλεγε και ένα
παλιό τραγούδι του στρατού…και περίχωρα βέβαια…ειδικά στα περίχωρα…βουνά,
ποτάμια, λίμνες και λαγκάδια…
Οι καλοί φίλοι εκεί, γνωρίζοντας τον εθισμό μου, μαζί με τα άλλα
καλούδια είχαν στο τραπέζι μαζί με τη παγωμένη ρακή πάντα, και ότι καινούργια
μουσική είχε βγει στην γειτονιά τους στο διάστημα που μεσολαβούσε από την
τελευταία μας συνάντηση.
Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω, μάλλον πρέπει να σκαλίξω σε κάποια
φάση μερικές «πολεμικές» ανταποκρίσεις που είχα γράψει τότε, να τις φρεσκάρω
και να τις αναρτήσω εδώ, έτσι για την ιστορία…
Από τότε όμως πέρασε ο καιρός, οι φίλοι όπως συμβαίνει πολλές
φορές χάθηκαν σχεδόν όλοι ένας-ένας για τους πολλούς και διάφορους λόγους που όλοι
ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε, οι επισκέψεις μου πάνω αραιώσαν και σχεδόν
σταμάτησαν, και έμεινε το διαδίκτυο να μεταφέρει κάποιο γράμμα αραιά και που, και
βέβαια, τα νέα από τις μουσικές των εκεί πάνω μαχαλάδων…
Κάπως έτσι, ένα από αυτά τα βράδια έπεσα πάνω σε ένα οργανικό
κομμάτι που είχε τον τίτλο My name is William Blake,
που είναι σύνθεση των Owl Oxidant,
των δύο Σέρβων Mihajlo Djorović και Nikola Lazić δηλαδή, που παίζουν όλα τα όργανα,
μπάσο, σύνθια, ντραμς και κιθάρες, μόλις έχουν κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο
με τίτλο Secret Suburban Sun,
όπου όπως μπορείτε να ακούσετε και στο κομμάτι που ξεσηκώνει τον τίτλο του από
την γνωστή και αγαπημένη ταινία του Τζάρμους, και θα μπορούσε να αποτελέσει μαζί
με τον υπόλοιπο δίσκο –ακόμη τρία κομμάτια- ένα εναλλακτικό soundtrack αυτής,
όπου έλεγα, επιδίδονται σε ένα ατμοσφαιρικό, φιλήδονο και μπαφ-ιασμένο
ψυχεδελικό ροκ, που όταν του λείπουν τα κουσούρια, δηλαδή βασικά η βαρεμάρα που
χαρακτηρίζει πολλές κυκλοφορίες του είδους τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι έτσι
εμπνευσμένο και καλοπαιγμένο όπως στην περίπτωση των δύο νεαρών γειτόνων μας, τότε
λοιπόν…ε πολύ μ’ αρέσει να το ακούω.
