The Bar and The Band…With The Golden Arm

Η ταμπέλα πάνω από το ταμείο στο μπαρ «Άνω Κάτω» εξέφραζε την γενική στάση του Άντεκ απέναντι στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής οδού Ντιβίζιον:

Μ’ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙ, Μ’ ΕΧΟΥΝ ΤΣΑΚΙΣΕΙ, Μ’ ΕΧΟΥΝ ΛΗΣΤΕΨΕΙ, Μ’ ΕΧΟΥΝ ΚΟΠΑΝΙΣΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΕΧΩ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ΜΠΟΥΝΙΕΣ, ΚΛΟΤΣΙΕΣ, ΨΕΥΤΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΖΥΓΟ, ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΒΕΡΕΣΕ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΠΩ ΟΧΙ.

Όλοι οι πελάτες του Άντεκ, από το Μετρητή, που έκανε τον προπονητή του μπέιζμπολ, μέχρι τον Σβαμπάτσκι και τον Σκνίπα Τζον, έτρεφαν μια έντονη περιφρόνηση για το μπαρ που βρισκόταν ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά του δρόμου. Γιατί εκείνο το μαγαζί δεν είχε καν την στοιχειώδη εντιμότητα να παραδεχτεί ότι είναι ένα απλό καπηλειό. Όχι καλέ, αυτό ήταν κλαμπ. «Κλαμπ Σαφάρι, Ανάμεικτα Ποτά η Σπεσιαλιτέ μας»

Στο «Άνω Κάτω» όμως κανείς δεν αναμείγνυε τίποτε, εκτός από ουίσκι και μπύρα. Για τον Άντεκ το να του ζητήσεις Μαρτίνι ήταν τόσο ανήκουστο όσο και να του ζητήσεις ένα φιλάκι. Απλώς δεν γινόταν. Ο Άντεκ δε φιλούσε κανέναν εκτός από τη γυναίκα του και δεν σέρβιρε τίποτε άλλο εκτός από ουίσκι και μπύρα.

…Γιατί ο Άντεκ τηρούσε τα πατροπαράδοτα, το ουισκάκι και τους παλιούς δοκιμασμένους φίλους…Υπήρχε κάμποσο πριονίδι στο πάτωμα και από ένα χρυσαφί παλιομοδίτικο πτυελοδοχίο ανά τέσσερα σκαμνιά…Καμιά φορά έπαιζε με τον πελάτη τα ποτά στα ζάρια και σου ξηγιόταν πάντα σπαθί, είτε ήσουν φίλος είτε περαστικός ξένος, ενώ στα πίσω δωμάτια στρώνονταν και μερικά ψιλά παιχνίδια από το μεσημέρι μέχρι τις τέσσερεις τα ξημερώματα…

Η ορχήστρα είχε γίνει τόσο τύφλα, που ο ντράμερ σηκώθηκε όρθιος, δήλωσε ότι είναι ο Τζιν Κρούπα και ήθελε να αγοράσει κάνα τσιγάρο, και μετά γκρεμίστηκε στην αγκαλιά του σαξοφωνίστα. Αμέσως, ο σαξοφωνίστας άρχισε να κάνει έρανο για τον ντράμερ, παρέδωσε τα έσοδα στον πιανίστα, ο οποίος τα ξόδεψε με την μία, κερνώντας όλη την ομήγυρη.

image: Από την ταινία του Billy Wilder The Lost Weekend (1945).

text: Nelson Algren – The Man With The Golden Arm (1949), στα ελληνικά «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι», μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Εκδόσεις Πατάκη 2000.

music: O’ Death – Down To Rest, Head Home CD, Self Released 2006.

more orphan Algren

αφιερωμένο

Ένα τραγουδάκι (τραγουδάκι ο Deniz Tek??? Ντροπή σου! ένας αγανακτισμένος αναγνώστης), ένα τραγουδάκι έλεγα, αφιερωμένο στο εξέχον μέλος της γνωστής οικογενείας των Δίγγερ που δοκιμάστηκε και εξακολουθεί για λίγες μέρες ακόμη στο κρεβάτι του πόνου. Με τις ευχές όλων των εμπλεκομένων στο orphan drugs αλλά και σε άλλα γειτονικά βλογκς για ταχεία ανάρρωση και επιστροφή στο σπίτι όπου και θα πρέπει να αρχίσει να ετοιμάζει την καρβουνιά, τα κοψίδια και βέβαια τις μπύρες –Κάιζερ παρακαλώ, δεν θ' ανεχθώ άλλο τις γνωστές φτινιατζούρες που του προμηθεύει ο συνήθης ύποπτος…ξέρει αυτός- που μας έχει υποσχεθεί… 
Το τραγουδάκι (το πας φιρί φιρί να το φας το κεφάλι σου! ο ίδιος ακόμη πιο αγανακτισμένος αναγνώστης) σύνθεση Deniz Tek είπαμε, μέσα από το δισκίο που είχε τον τίτλο Outside και είχε κυκλοφορήσει το 1994, και εκτέλεση από μια ομήγυρη αποτελούμενη από πατριωτάκια του αξιότιμου κυρίου Δίγγερ, που πέρα από τον mr.Tek φέρουν ονόματα όπως Kent Steedman, Jim Dickson, Nik Rieth, Pip Hoyle, Angie Pepper, Chris Masuak, με λίγα λόγια mr. Δίγγερ άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει…it’s day to ride. 

George Cessna - Sincerely Yours

Self Release
2014

O George, γόνος της γνωστής οικογενείας των Cessna, και ειδικότερα γιός του Slim που την μπάντα του Auto Club από το Denver δεν υπάρχει περίπτωση να μη την γνωρίζουν όσοι ασχολούνται έστω και ελάχιστα σοβαρά με την σκοτεινή πλευρά της country, αλλά και συνοδοιπόρος (μιλάμε για τον πατήρ πάντα) του David Eugene Edwards από πολύ παλιά, αφού τους βρίσκουμε μαζί στην πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του Eugene, το τετρατράγουδο επτάϊντσο Come, Faithful and True των εφήμερων Bloodflower εκεί πίσω στα 1987, όπως επίσης τους συναντάμε πάλι αμφότερους αλλά σε διαφορετικές περιόδους, στην σύνθεση των Denver Gentlemen...

Ξεκίνησα όμως να σας λέω για τον γιό και το έχασα στην πορεία…

Το ότι ο George λοιπόν δεν είναι ένα ακόμη παιδί που όμορφα και απλά κληρονομεί μια καλή δουλειά απ’ τον πατέρα του σαν να ήτανε μπακάλικο ή σούπερ μάρκετ, άλλα άξιος μαθητής που ξεπερνάει φορές και τον δάσκαλο, το έχει αποδείξει ήδη με τους Sterling Sisters των οποίων ηγείται παρέα φυσικά με την Scout Paré-Phillips.

Άρα χαλαρός και άνετος μπορεί και ηχογραφεί τα δέκα τραγούδια του Sincerely Yours σαν να παίζει πίνοντας μπύρες στη βεράντα του σπιτιού εκεί στη Βαλτιμόρη ένα καλοκαιρινό σούρουπο, δίχως να παραλείπει όμως να μας υπενθυμίσει τι είναι ικανός να κάνει όταν το πράμα ζορίζει, σε κομμάτια όπως το Leave Me Alone και το Calling Out The Law…έτσι δεν θα οφείλεται μόνο σε πατρική αβρότητα αν ο Slim την επόμενη φορά που θα βρεθούνε του πει: Well done my son, well done…

bandcamp 

got me feeling myself and reeling around

Τον καιρό εκείνον ήμουν στην εφηβεία μου

Στα δεκάξι σχεδόν κι ούτε θυμόμουν τα παιδικά μου χρόνια

…

Παρά ταύτα, ήμουν πολύ κακός ποιητής

Δεν ήξερα να προχωρήσω μέχρι τέλους.

Πεινούσα

Κι όλες τις μέρες κι όλες τις γυναίκες στα καφενεία κι όλες τις κούπες

Ήθελα όλες να τις πιω και να τις σπάσω

Κι όλες τις βιτρίνες κι όλες τις οδούς

Κι όλες τις οικίες κι όλες τις ζωές

Κι όλες τις ρόδες των αμαξιών που στριφογύριζαν με φόρα στα βρωμερά λιθόστρωτα

Θα ήθελα να τις βουτήξω μέσα σε μια κάμινο ξιφών

Κι όλα τα κόκαλα θα ήθελα να τα συντρίψω

Κι όλες τις γλώσσες να τις ξεριζώσω

Κι όλα αυτά τα παράξενα μεγάλα σώματα να λειώσω κάτω από τα ρούχα που με

Αποτρελαίνουν…

Τον καιρό εκείνον ήμουν στην εφηβεία μου

Στα δεκάξι σχεδόν κι ούτε θυμόμουν πια την γέννησή μου

…

Παρά ταύτα, παρά ταύτα

Ήμουν θλιμμένος σαν παιδί…

image: τα πόδια των…Ramones

text: Ένα μικρό κολάζ από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Blaise Cendrars «Η πρόζα του Υπερσιβηρικού και της μικρής Ιωάννας της Γαλλίας», μετάφραση Κλείτος Κύρου, εκδόσεις Άκρον 2003.

music: Iron Maiden – Prowler, Live at the Ruskin Arms 1981.

Rakta - Rakta

Nada Nada Discos

2013

Περί βραζιλιάνικου μεταπάνκ το σημερινό εσπερινό ανάγνωσμα, και εφιστώ την προσοχή στο ποίμνιο, δεν θέλω μειδιάματα, εκτός και αν το ελληνικό αντίστοιχο του σας φαίνεται πιο φυσιολογικό. 

Τέσσερα ατίθασα κορίτσια από τη Μπραζίλ (where hearts were entertaining june), που παίζουν άγρια, θυμίζουν πολλά σύγχρονα αλλά και –κυρίως- παλιά ανάλογα γκρουπ (το παλιά φτάνει μέχρι εκεί στις αρχές των 80’s, για να γίνω περισσότερο σαφής), που όμως έτσι όπως οι τρείς βαράνε μανιασμένα τα όργανα και η τραγουδίστρια στιγμές χουλιγκανίζει αδιάντροπα, τα ξεχνάς γρήγορα και μένεις με ευχαρίστηση περισσή, στο παρόν δισκίο που αποτελεί και την πρώτη τους δουλειά…άσε που έχουν συνέχεια από πίσω ένα γκαραζιέρικο οργανάκι να κυνηγάει χωρίς ανάσα τα έγχορδα και την φωνή, κάνοντας το όλο αποτέλεσμα και σκηνικό ακόμη πιο ψυχωτικό. 

Τι άλλο να ζητήσει κανείς τέτοιον καιρό, τέτοια εποχή, τώρα που η πόλη αρχίζει να βουίζει ξανά έξω και μέσα?

bandcamp 

summer ends

Ταξιδιώτες και απορημένοι με περιβάλουν

Οι άνθρωποι που συναντώ, η επιρροή της παιδικής ζωής μου ή η γειτονιά και η πόλη που ζω, το έθνος.

Οι τελευταίες συναντήσεις, ανακαλύψεις, εφευρέσεις, κοινωνίες, συγγραφείς παλιοί και νέοι.

Το φαγητό, το ντύσιμο, οι συναναστροφές, οι εκφράσεις, οι φιλοφρονήσεις, οι οφειλές μου,

Η πραγματική η ψεύτικη αδιαφορία κάποιου άνδρα η γυναίκας που αγαπώ,

Η αρρώστια κάποιου δικού μου ή του εαυτού μου, ή η κακοδιαχείριση ή η απώλεια ή η έλλειψη χρημάτων ή οι αποθαρρύνσεις ή η ανατάσεις,
Μάχες, οι τερατωδίες του αδελφοκτόνου πολέμου, ο πυρετός των αμφίβολων ειδήσεων, τα απρόσμενα γεγονότα,

Αυτά έρχονται σε μένα μέρα-νύχτα και φεύγουν από μένα πάλι,

Αλλά δεν είναι το εγώ του εαυτού μου.

Εκτός από τον ολκό, και τον συρμό υπάρχει αυτό που είμαι,

Υπάρχει τερπνό, ικανοποιημένο, συμπονετικό, οκνηρό, ενωτικό,

Κοιτά κάτω, είναι ορθωμένο, η τείνει το χέρι σε ένα ανεπαίσθητο βέβαιο καταφύγιο,

Κοιτώντας με γερμένο κεφάλι, περίεργο τι θα γίνει μετά, μέσα και έξω από το παιχνίδι και παρατηρώντας και θαυμάζοντας το.

Πίσω βλέπω στις μέρες μου όταν μοχθούσα μέσα στην σύγχυση με γλωσσολόγους και φιλόνικους,

Δεν έχω χλευασμούς η επιχειρήματα, μαρτυρώ και περιμένω.

image: Kris Johnsen

text: Από το βιβλίο του Walt Whitman, Song of myself, στα ελληνικά: «Το τραγούδι του εαυτού μου», μετάφραση Ζωή Ν.Νικολόπουλου, εκδόσεις Ηριδανός, 2006.

music: Tony Wakeford and L'Orchestre Noir – Summer Ends από το άλμπουμ των Sol Invictus – In Europa, Tursa records 1998.