Σκότωσα

Έχουν συνεργαστεί όλες οι φυλές, όλα τα κλίματα, όλες οι πεποιθήσεις. Οι αρχαιότερες παραδόσεις και οι σύγχρονες μέθοδοι. Τα σωθικά και τα ήθη της γης διαταράχθηκαν∙ εκμεταλλευθήκαμε αχαρτογράφητες περιοχές και διδάξαμε σε αθώες υπάρξεις απάνθρωπες τεχνικές. Ολόκληρες χώρες μεταμορφώθηκαν μέσα σε μια μέρα. Το νερό, ο αέρας, η φωτιά, ο ηλεκτρισμός, η ραδιογραφία, η ακουστική, η βαλλιστική, τα μαθηματικά, η μεταλλουργία, η μόδα, οι τέχνες, οι προκαταλήψεις, ο ηλεκτρικός λαμπτήρας, τα ταξίδια, η εστία, η οικογένεια, και η ιστορία του σύμπαντος, είναι η στολή που φορώ. Τα κρουαζιερόπλοια διασχίζουν τους ωκεανούς. Τα υποβρύχια καταδύονται. Τα τρένα τρέχουν. Σειρές από φορτηγά τραντάζονται. Εργοστάσια ανατινάζονται. Στις μεγαλουπόλεις πλήθη κατακλύζουν τους κινηματογράφους και αρπάζουν μανιωδώς τις εφημερίδες. Στα βάθη της υπαίθρου αγρότες σπέρνουν και θερίζουν. Οι ψυχές προσεύχονται. Οι χειρουργοί κάνουν επεμβάσεις. Οι χρηματιστές πλουτίζουν. Οι νονές γράφουν επιστολές. Χίλια εκατομμύρια υπάρξεις έχουν αφιερώσει όλες τους τις ενέργειες, το σθένος τους, το ταλέντο τους, την επιστήμη τους, την ευφυία τους, τις συνήθειές τους, τα συναισθήματά τους, τις καρδιές τους, σε μένα για μια ολόκληρη μέρα. Και ιδού σήμερα βρίσκομαι με το μαχαίρι στο χέρι. Με τον σουγιά του Μπονό. «Χαίρε ανθρωπότητα!». Νιώθω τον παλμό μίας ψυχρής αλήθειας συγκεντρωμένο στην κοφτερή λάμα…

Είμαι εδώ με τα νεύρα ατσαλωμένα, τους μύες τεντωμένους, έτοιμος να βουτήξω μες στην πραγματικότητα. Αψήφησα τις βόμβες, τα κανόνια, τις νάρκες, τη φωτιά, τα αέρια, τα μυδραλιοβόλα, κάθε λογής άγνωστα δαιμονισμένα, συστηματικά, τυφλά πυροβόλα.

Θα αντιμετωπίσω τον άνθρωπο. Που μου μοιάζει. Έναν πίθηκο. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος. Τώρα είμαστε οι δυο μας. Μια γροθιά, μια μαχαιριά. Χωρίς οίκτο. Ρίχνομαι στον ανταγωνιστή μου. Καταφέρνω ένα μοιραίο χτύπημα. Το κεφάλι του σχεδόν αποκολλάται. Σκότωσα... Όπως κάποιος που θέλει να ζήσει.

image: Kathe Kollwitz - The Carmagnole (Dance Around the Guillotine) 1901.

text: Blaise Cendrars - J’ai tue (1918), στα ελληνικά: “Σκότωσα”, μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς, εκδόσεις Futura 2017.

music: They Say The Wind Made Them Crazy – Holy Longing, Far From The Silvery Light LP, Tofu Carnage Records, 2016. 

got me feeling myself and reeling around

Τον καιρό εκείνον ήμουν στην εφηβεία μου

Στα δεκάξι σχεδόν κι ούτε θυμόμουν τα παιδικά μου χρόνια

…

Παρά ταύτα, ήμουν πολύ κακός ποιητής

Δεν ήξερα να προχωρήσω μέχρι τέλους.

Πεινούσα

Κι όλες τις μέρες κι όλες τις γυναίκες στα καφενεία κι όλες τις κούπες

Ήθελα όλες να τις πιω και να τις σπάσω

Κι όλες τις βιτρίνες κι όλες τις οδούς

Κι όλες τις οικίες κι όλες τις ζωές

Κι όλες τις ρόδες των αμαξιών που στριφογύριζαν με φόρα στα βρωμερά λιθόστρωτα

Θα ήθελα να τις βουτήξω μέσα σε μια κάμινο ξιφών

Κι όλα τα κόκαλα θα ήθελα να τα συντρίψω

Κι όλες τις γλώσσες να τις ξεριζώσω

Κι όλα αυτά τα παράξενα μεγάλα σώματα να λειώσω κάτω από τα ρούχα που με

Αποτρελαίνουν…

Τον καιρό εκείνον ήμουν στην εφηβεία μου

Στα δεκάξι σχεδόν κι ούτε θυμόμουν πια την γέννησή μου

…

Παρά ταύτα, παρά ταύτα

Ήμουν θλιμμένος σαν παιδί…

image: τα πόδια των…Ramones

text: Ένα μικρό κολάζ από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Blaise Cendrars «Η πρόζα του Υπερσιβηρικού και της μικρής Ιωάννας της Γαλλίας», μετάφραση Κλείτος Κύρου, εκδόσεις Άκρον 2003.

music: Iron Maiden – Prowler, Live at the Ruskin Arms 1981.

hey Blaise! you talking to me?

«Γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα, δεν έχω σκοπό να επιμορφώσω το κοινό. Τι  μπορεί κανείς να διδάξει; Το να καταγγείλεις εγκλήματα, όπως οι οικονομικές καταχρήσεις, είναι ένα απίθανο εγχείρημα σε μια χώρα που είναι υποταγμένη σε μια οικονομική ολιγαρχία, όπου ανήκουν οι δραστήριες δυνάμεις όπως η Δικαιοσύνη και Τύπος.
»Τι μπορούμε να περιμένουμε από έναν υποδουλωμένο λαό; Το πνεύμα δε γνωρίζει άλλη τροφή από τις εφημερίδες των αφεντάδων του. Τούτο το βιβλίο το γράφω για τον γιό μου, στον οποίον προσπάθησα να διδάξω το μίσος για το ψεύδος και την τυφλή υποταγή. Γράφω και για κείνους που, αργότερα, θα θελήσουν να γνωρίσουν την ιστορία αυτών των εξαχρειωμένων καιρών».

text: Από το…αυτί του βιβλίου Ρούμι (Rhum, 1930) του Blaise Cendrars, μετάφραση Ελένη Κώνστα, εκδόσεις Καστανιώτη 1999. 
music: Incognita Sperans – Hiroshima,  Incognita Sperans self and digital release 2013.

  

Πάσχα σε μια πόλη

Μοιάζω με καλόγερο απόψε, είμαι ανήσυχος.

Στο διπλανό δωμάτιο, πίσω απ’ την πόρτα αμίλητος

Προσμένει μες την θλίψη του κάποιος να τον καλέσω:

Συ Κύριε, ο Θεός, εγώ, - η Αιωνιότητα.

Και κατεβαίνω σχεδόν τρέχοντας στην κάτω πόλη

Με κυρτωμένη πλάτη, καρδιά ρυτιδωμένη, μυαλό που καίει στον πυρετό.

Κάνε να πέσει από το πρόσωπό μου, στα χέρια στηριγμένο,

Της αγωνίας η μάσκα που με πνίγει.

Και κάνε τα δυό χέρια μου, στο στόμα στηριγμένα

Τους άγριους της απόγνωσης αφρούς να μη γευτούν

Είμαι θλιμμένος κι άρωστος. Ίσως να φταις Εσύ,

Ίσως να φταίει άλλος κανείς. Ίσως να φταις Εσύ.

Κύριε, Εσύ θυσιάστηκες για τους φτωχούς του κόσμου

Να ‘τοι, σα ζώα, όλοι μαζί, μες τα φτωχοκομεία.

Έρχονται απ’ τον ορίζοντα μαύρα μεγάλα πλοία

Και τους αδειάζουν σωρηδόν σε γέφυρες πλωτές.

Έλληνες, Ιταλοί, Σπανιόλοι, Ρώσοι,

Και Βούλγαροι και Πέρσες και Μογγόλοι

Ζώα του τσίρκου που σαλτάρουν τους μεσημβρινούς

Και που τους ρίχνουν, σα σε σκύλους, ένα κομμάτι μαύρο κρέας.

Αυτό το βρώμικο φαί είν’ όλοι η ευτυχία τους.
Κύριε, λυπήσου τους λαούς του κόσμου που υποφέρουν.

Οι ταπεινές γυναίκες που μαζί σου ανέβηκαν στο Γολγοθά

Σ’ άθλιους σοφάδες κάθονται, κρυμμένες μες στις τρώγλες.

Μολύνθηκαν κι αυτές από τους άνδρες τους.

Σκυλιά τους ροκανίσανε τα κοκάλα, και μες το ρούμι

Κρύβουν την άθλια αρρώστια που τις ξεφλουδίζει

Σαν μου μιλήσει μια απ΄ αυτές λιποθυμάω, Κύριε.
Θα ‘θελα να ‘μαι Εσύ, για να αγαπήσω όλες τις πόρνες

Κύριε, συμπόνεσε τις πόρνες.

Στη συνοικία βρίσκομαι όπου θα δεις τους κλέφτες,

Τους άφραγκους, τα’ αλάνια, τους κλεπταποδόχους.

Σκέφτομαι τώρα στο Σταυρό τους δυό ληστές μαζί Σου

Ξέρω, στη δυστυχία τους θα τους χαμογελάσεις.

Κύριε, ο ένας τους ήθελε ένα σκοινί με κόμπο,

Αλλά κοστίζει το σκοινί, δε το χαρίζουν, Κύριε.

Μιλούσε σαν φιλόσοφος ο γέρο-κατεργάρης. Κι εγώ με λίγο όπιο

Πιο γρήγορα τον έστειλα στη πύλη του Παράδεισου.

Σκέφτομαι ακόμη αυτούς τους μουσικούς των δρόμων,

Τον τυφλό βιολιστή, τον κουλό με τη λατέρνα,

Την τραγουδίστρια με το ψάθινο καπέλο και τα ψεύτικα, χάρτινα ρόδα

Το ξέρω, αυτοί μας τραγουδούν στους αιώνες των αιώνων.

Κύριε, ελέησε τους, κι όχι αν θες με του γκαζιού το στόμιο.

Χρήματα, δώσ’ τους χρήματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.

Η αυγή γλίστρησε Κύριε, ψυχρή σαν νεκροσέντονο

Στον άνεμο γυμνώνοντας και τους ουρανοξύστες.

Τα πλήθη μες στον πυρετό του χρυσοθήρα ιδρώτα

Σπρώχνονται και χιμούν μαζί μες σε μικρούς διαδρόμους.

Περίεργο, μες την σύγχυση που οι στέγες στεφανώνουν,

Να ο ήλιος, Κύριε, η μορφή Σου η ίδια, ατιμασμένη απ’ τις φτυσιές.

Γυρίζω σπίτι, Κύριε. Πένθιμος, μόνος, κουρασμένος…

Και το δωμάτιό μου γυμνό σαν τάφος…

Κύριε είμ’ ολομόναχος. Με ψήνει ο πυρετός…

Και το κρεβάτι κρύο, κρύο σα φέρετρο…

Κλείνω τα μάτια και τα δόντια μου χτυπούν,

Είμαι ολομόναχος. Κρυώνω. Σε φωνάζω… 

Τώρα σκέφτομαι, Κύριε, της δυστυχίας τις ώρες...
Τώρα σκέφτομαι, Κύριε, τις ώρες μου που φύγαν...

Κύριε, δε Σε σκέφτομαι πια. Δε Σε σκέφτομαι πια.

text: Ένα κολάζ από το ποίημα του Blaise Cendrars, Les Pâques à New York (1912), στα ελληνικά: Μπλαίζ Σαντράρ, Πάσχα στη Νέα Υόρκη, μετάφραση Γιάννης Βαρβέρης, εκδόσεις Ύψιλον/Βιβλία.

music: Louise Attaque – La Ballade De Basse, από το Comme on a Dit CD, Atmosphériques 2000.

image: Misha Erwitt 

Moravagine

Δεν κατάλαβες λοιπόν ακόμα ότι ο κόσμος του στοχασμού έχει πάει κατά διαβόλου, και πως η φιλοσοφία είναι χειρότερη και από την ανθρωπομετρία των μπάτσων. Με κάνετε να καγχάζω με την μεταφυσική σας αγωνία, σας διακατέχει ο πανικός, ο φόβος της ζωής, ο φόβος των ανθρώπων της δράσης, της δράσης και της αταξίας. 
Αταξία τα φυτά, τα ορυκτά και τα ζώα. Αταξία η πληθώρα των ανθρώπινων φυλών. Αταξία η ζωή των ανθρώπων, η σκέψη, η ιστορία, οι μάχες, οι εφευρέσεις, το εμπόριο, οι τέχνες. Αταξία οι θεωρίες, τα πάθη, τα συστήματα. Πάντα έτσι ήταν. Γιατί θέλετε, σώνει και καλά, να βάλετε τάξη? Ποια τάξη? Τι ψάχνετε να βρείτε? Δεν υπάρχει αλήθεια. Υπάρχει μόνο η δράση, η δράση που υπακούει σε ένα εκατομμύριο διαφορετικά κίνητρα, η εφήμερη δράση, η δράση που υφίσταται όλα τα πιθανά και νοητά ενδεχόμενα, η αγωνιστική δράση. Η ζωή. Ζωή είναι το έγκλημα, η κλοπή, ο φθόνος, η πείνα, το ψέμα, το γαμήσι, η βλακεία, οι αρρώστιες, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι σεισμοί, οι σωροί των πτωμάτων. Δεν μπορείς τίποτα να κάνεις φουκαρά μου, δεν φαντάζομαι ν’ αρχίσεις να γεννοβολάς βιβλία ε?

text: από το βιβλίο του Blaise Cendrars, Μοραβαζίν, βίος και πολιτεία, μετάφραση Γιώργος Σπανός, εκδόσεις Opera 1993. 

music: Heroin And Your Veins – Full moon and dry humour, από το Dead People Trail’s CD, Solina Records 2007.

image: Odilon Redon - Temptation of St.Antoine c.1910