halo in the dirt

Για τους Swamp Creatures σας είχα γράψει λίγα πράματα πέρυσι τέτοιον καιρό κι ύστερα κάτι ψιλά στη λίστα με τα καλύτερα του 2014, μαζί και τα νέα περί της διάλυσής τους. Ακόμη και μέσα από τον τάφο όμως ακούγονται δυνατά η κιθάρες τους! Κι αυτό με την βοήθεια του bandcamp όπου και ανήρτησαν πριν λίγες μέρες το πρώτο μέρος ενός EP που φέρει τον επίκαιρο τίτλο The Swamp Creatures are Dead EP (part 1). Τσάμπα είναι και σπέρνει μοναχικές κιθάρες και σκιώδη ρυθμό, να μπείτε να το κατεβάσετε.
Μια μόλις μέρα όμως πριν απ' αυτό, ανέβασαν ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι της εποχής που μεσολάβησε ανάμεσα στο City of Bridges και του περσινού κύκνειου άσματος Impressions. Το ακούω εδώ και καμιά ώρα συνεχώς και έχω να πω ότι αν ήταν αυτό το πρώτο κομμάτι που άκουγα από αυτούς θα σκεφτόμουν εύλογα ότι αν κρατούσαν τέτοια κομμάτια στην άκρη δίχως να τα κυκλοφορούν φαντάσου τι θα γίνεται στους δίσκους τους…Και όπως ήδη γνωρίζω και ελπίζω και εσείς δεν θα έπεφτα καθόλου έξω.

bandcamp

make way for the ocean floor to fall to the surface

The Deliverance of Marlowe Billings: A False Memoir by Dan Stuart

Cadiz Music
2014

Well you know, let's see if some of us, some of us here tonight still fuckin' remember έφτυνε στο μικρόφωνο ο Joey Ramone προλογίζοντας το Do You Remember Rock and Roll Radio? στο Loco Live... 

Λοιπόν πόσοι από μας εδώ μέσα θυμόμαστε όχι τις μέρες του κρασιού και των λουλουδιών, ποτέ δεν υπήρξαν τέτοιες στ' αλήθεια, αλλά έστω τις μέρες του φτηνού κρασιού της αγνής ανυπόκριτης φιλίας και μιας ακατάπαυστης ανησυχίας. Τις μέρες που περνούσαμε παρέα ακούγοντας κάποια από τα ομορφότερα rock τραγούδια κάθε εποχής με τίτλους όπως Black Night, Cheap Wine, Sixteen Ways, The Drifter, Time Ain't Nothing... τραγούδια που έγραφε μια από της πιο ταλαντούχες αμερικάνικες rock μπάντες των 80's και όχι μόνο.
Ήμασταν μάλιστα τόσο τυχεροί να την δούμε ακόμη και ζωντανά στη σκηνή της Contrast λίγο πριν για λόγους που μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο αποχωρήσουν τα 3/5 της και δεν είναι ποτέ η ίδια από κει και πέρα.
Αλλά η ιστορία συνέχισε να γράφει, ακόμη και αν η αθωότητα, αν κάποτε υπήρξε, χάθηκε για πάντα. 

Let me try to explain my generation in a way like Fitzgerald did...

Ο Dan Stuart, ένας αμετανόητος μποέμ - χωρίς να το υψώνει σε σημαία ευκαιρίας όπως κάποιοι άλλοι για να πουλήσει λίγο περισσότερο - και μαζί ένας από τους πιο εμπνευσμένους τραγουδοποιούς της γενιάς του, από το Μεξικό όπου έχει βρει καταφύγιο εδώ και αρκετά χρόνια, πληκτρολογεί τις απατηλές μνήμες του με τρόπο μινιμαλιστικά κινηματογραφικό, η νοητή κάμερα σπάνια ζουμάρει στη σκηνή όπου οι Green on Red ιδρώνουν από την ένταση και τα ναρκωτικά παίζοντας τα τραγούδια τους.
Προτιμά σε κάθε κεφάλαιο να τραβάει λίγο την κουρτίνα και να μας αφήνει να πάρουμε κλεφτές και γρήγορες ματιές από την περιπλάνησή του πίσω και μακριά απ' τα φώτα, σε εφηβικά δωμάτια που μυρίζουν χόρτο και αντηχούν από φάλτσες νότες φτηνών μουσικών οργάνων, σε σκονισμένους αυτοκινητόδρομους και κακόφημα αστικά δρομάκια της Αμερικής αλλά και της Ευρώπης κι ακόμη πιο πέρα φτάνοντας ως την Αθήνα αλλά και το Τόκυο, σε φημισμένα στούντιο και δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, στον δρόμο γενικά αναζητώντας πάντα Gas Food and Lodging όπως ήταν ο τίτλος του καλύτερού τους δίσκου, και ενός από τους δέκα αγαπημένους εκείνης της δεκαετίας.

Αναζητώντας και κάτι ακόμη που μάλλον δεν το βρήκαν ή απλά δε μπορούσαν να το δουν, δεν το είδε, δε το βρήκε ποτέ και ο ίδιος ο Dan.

Για τον αναγνώστη που γνωρίζει λίγα πράγματα γύρω απ' τη μπάντα, το αρχικό ξάφνιασμα από τη χρήση ψευδωνύμων για όλους τους πρωταγωνιστές συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα, θα το ακολουθήσει το διασκεδαστικό παιχνίδι του να ταιριάξει τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου με τους πραγματικούς... ενόχους της ιστορίας.
Αν και για τους πιο προσεκτικούς και με καλή μνήμη, τα παρατσούκλια που χρησιμοποιούνται θα τους είναι σίγουρα γνωστά από κάποια οπισθόφυλλα της των δίσκων τους. Επίσης μη περιμένετε πουθενά να δείτε τυπωμένο το όνομα των Green on Red. 

Όπως όμως η αληθινή ιστορία γράφεται κυρίως πίσω απ' τη σκηνή, έτσι και εδώ υπάρχει πίσω απ' τις γραμμές. 

Από τις πρώτες μέρες της punk αλητείας στη Tucson με τον κολλητό του Van Christian (έπειτα στους Naked Prey) και τους Serfers, στη προσχώρηση του Cacavas και των πλήκτρων του που θα σφραγίσουν μια για πάντα τον ήχο τους, στη δοκιμαστική σελίδα εκτύπωσης που αποτέλεσε το εξώφυλλο του Two Bibles, της πρώτης κυκλοφορίας δηλαδή κάτω από το όνομα Green On Red, στις ένδοξες λαμπερές και αισιόδοξες μέρες του LA, στο βανάκι και τον δρόμο που μαζί με τη προσθήκη του Chuck Prophet και τον μαύρο ποταμό διεύρυνε και άλλαξε τον ήχο τους στο Gas Food Lodging βουτώντας ακόμη πιο πίσω στις ρίζες του rock, στο blues τη folk και τη country, τις γκρούπισες και όλους τους τρελούς τύπους που συνάντησαν καθ'οδόν, το ταξίδι στο νότο που θεμελίωσε αυτή τους την στροφή, τον Jim Dickinson, το άδειασμα της υπόλοιπης μπάντας από τον Stuart, τα λεφτά που άρχισαν να έρχονται έστω κι αν ήταν πια αργά, τη πρέζα τη παρακμή, το τέλος. 

Records are like sins...
You gotta go way back to find the first one.

Μακριά από το αυτολιβάνισμα και τα "κοιτάχτε ρε τι μάγκας που ήμουνα εγώ" που βρίσκουμε συνήθως σε ανάλογα βιβλία διάσημων rock αστέρων, ο Stuart γράφει με μια γλώσσα γρήγορη, κοφτή και κοφτερή σαν μαχαίρι, λιτή και ακατέργαστη με το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό, τη πικρή πολλές φορές αλήθεια και φυσικά τους δαίμονές του, να είναι από τη πρώτη ως τη τελευταία σελίδα παρόντες. 

Ain't no pictures in my book, the dirty pages take a look...

Τέλος και επιτέλους να κι ένα βιβλίο για όλους εμάς που μας αρέσει ο Kerouac αλλά δεν πολυγουστάρουμε τη Jazz. Αναγνωρίζουμε βέβαια στη τελευταία την ανωτερότητά της από καθαρό και μόνο σεβασμό, αλλά προτιμούμε σαφώς τα τρία ακόρντα του Rock 'n' Roll μαζί και τη τραχύτητα την αμεσότητα και τις βαθιές του ρίζες.
Έτσι και με αυτό το βιβλίο, δεν θα τολμούσα φυσικά να το συγκρίνω με το On The Road αλλά τουλάχιστον αυτή την ώρα και μόνο για σήμερα προτιμώ να βολτάρω ανάμεσα στις γραμμές του, σε μια αντίστοιχη περιπλάνηση κάτω από τον μεγάλο αμερικάνικο ουρανό και όλους τους άλλους, με μικρούς ήρωες αλήτες και αγίους ή και το ανάποδο, και με συνοδεία τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας, των χαρακτηριστικών τους πλήκτρων και βέβαια της αγκάθινης φωνής και γραφής του Dan the man Stuart. 

Εν κατακλείδι:

Too much fun, not enough time, the party's over and I'm feeling fine...

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

House Of Light - Nervous Systems

Kasumuen records
2014

Οι House of Light είναι το βερολινέζικο γέννημα του -βαδίζοντος στα χνάρια πολλών γνωστών και άγνωστων συμπατριωτών του στο παρελθόν- αυστραλού τραγουδοποιού Justine De Vries, με τα υπόλοιπα μέλη της σύνθεσής τους να αλλάζουν κατά καιρούς εκτός από την Valentina Veil που μετά το 2010 αποτελεί το έτερο σταθερό μέλος της μπάντας.
Μετά το πρώτο τους άλμπουμ Come Into My Night το 2010, την παραπάνω θεμελιώδη προσθήκη της Veil στα πλήκτρα και τα φωνητικά αλλά και τη σύνθεση, και μια περιπλάνηση στις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις επέστρεψε προσωρινά στα πάτρια της Μελβούρνης απ' όπου μας στέλνει αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους...

Ο De Vries σε αντίθεση με τους περισσότερους αυστραλούς που τουλάχιστον εγώ ακούω φαίνεται να έχει μεγαλώσει ακούγοντας και αγαπόντας τον αγγλικό ήχο των αρχών της δεκαετίας του '80 και όχι μόνο, ενώ η έλευση της Veil και η αναβάθμιση του ρόλου των keyboards έκανε ακόμη πιο εμφανείς αυτές τις επιρροές στον ήχο τους, δίνοντας ταυτόχρονα μια περισσότερο "υγρή" νυχτερινή αίσθηση.

Συνθετικά τώρα, μπορεί κομμάτια σαν το House of Love, το Radiate και το Naked In A Dream από τον προηγούμενο τους δίσκο να φαντάζουν σε μένα αξεπέραστα, μιας που δεν είναι μόνο ότι μιλάμε για μικρά indie rock αριστουργήματα που θα ξεχωρίζουν πάντα από τον σωρό τον ανάλογων κυκλοφοριών όσα χρόνια κι αν περάσουν και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός, αλλά συμβαίνει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με κάτι ωραίες και ξένοιαστες βόλτες στη δεύτερη πατρίδα του Justin το Βερολίνο, όπου κάποια στιγμή εκείνη την εποχή ήπιαμε και μερικές μπύρες μαζί. Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν σας αφορά, σας αφορά όμως το ότι ανάλογα δείγματα που έστω, πλησιάζουν το επίπεδο εκείνων των τραγουδιών βρίσκουμε και στο Nervous Systems.

Τέτοια είναι το πιασάρικο εναρκτήριο It's All Around, το ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό This Fading Hour ή το δυναμικό Crossfire (κι ας με χαλάει το ρεφρέν του), με κορυφαίο πάντως το Last Dance, ένα τραγούδι που άνετα αφήνω παραγγελία στους φίλους και τις φίλες μου να ρίξουν μια γυροβολιά υπό τους ήχους του μετά την κηδεία μου, όπως θα τους πετάνε αντί για λουλούδια, κόλλυβα.

Συμπέρασμα... ένας καλός δίσκος που στέκεται σαφώς ψηλότερα από τα λογιών λογιών γνωστά και άγνωστα indie σκουπίδια που καταφθάνουν με φρενήρεις ρυθμούς στ' αυτιά μας, που όμως επειδή ο δημιουργός του έβαλε τον πήχη ψηλά με τον πρώτο του μόλις δίσκο, πιστεύω ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερος. Και σ' αυτό είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνούσε και ο ίδιος. 

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

bandcamp

more orphan HOL I

more orphan HOL II

 

TV Jones - Monday Morning Gunk

Ακόμη πιο άτυχοι από τους Sonic’s Rendezvous, οι οποίοι τουλάχιστον είδαν έστω ένα single τους να κυκλοφορεί όσο ήταν ενεργοί, οι TV Jones, πρώτη μπάντα του Deniz Tek που αμέσως μετά έβαλε φωτιά σε τάστα και νυχτερινούς δρόμους με τους Radio Birdman, δεν κατόρθωσαν ούτε αυτό, την στιγμή μάλιστα που είχαν ηχογραφημένο και σχεδόν έτοιμο τον πρώτο τους δίσκο. 

Η ιστορία όπως μας την διηγείται ο Tek στη σελίδα του έχει με λίγα λόγια κάπως έτσι: 

Το καλοκαίρι του ανάμεσα στα 73/74, οι TV Jones που ήδη παράπαιαν μετά την μετακόμισή τους από το Wollongong στη μεγάλη πόλη, δηλαδή στο Sydney, όπου ακόμη κι εκεί φάνταζαν παράξενοι με την εκκεντρική τους εμφάνιση αλλά και τον τραχύ ήχο τους, κλήθηκαν στο studio να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο, που μεταξύ άλλων συμπεριλάμβανε συνθέσεις του Tek όπως τα Skimp the Pimp, Monday Morning Gunk, Man With Golden Helmet και Eskimo Pies (μετονομάστηκε σε I-94) που έγινα κλασσικές λίγα χρόνια αργότερα ηχογραφημένες από τους Birdman.  

Το σχέδιο όμως γρήγορα ναυάγησε και σαν να μην έφτανε αυτό τα master tapes σβήστηκαν.  Η μπάντα διαλύθηκε και ο Deniz έχοντας πρόσφατα γνωρίσει κάποιον που τα μουσικά τους χνώτα ταίριαζαν και έσμιγαν στο Garage Punk των sixties, τους Stooges, το Blues, τους Velvet, τους New York Dolls εντ σο, ξεκίνησε για το ραντεβού του με την ιστορία…των Radio Birdman μαζί με τον συνχωτιστή του Rob Younger. 

Κάποια όμως από τα τραγούδια εκείνης της μοιραίας ηχογράφησης σώθηκαν έστω κακογραμμένα σε μια κασέτα, και δύο σχεδόν δεκαετίες αργότερα, το 1989, η γαλλική Revenge συμπεριέλαβε στην συλλογή που έβγαλε με υλικό του Tek από διάφορες περιόδους με τον εύγλωττο τίτλο (που κάτι μου θυμίζει) Orphan Tacks, το Monday Morning Gunk από τους TV Jones, ενώ έπρεπε να περάσουν ακόμη δέκα χρόνια, για να δει το φως η μοναδική κυκλοφορία που έφερε την υπογραφή των TV Jones, ένα σινγκλάκι από την Nomad records, με το Eskimo Pies στην πρώτη πλευρά και το Skimp the Wimp στη δεύτερη.  

Ακόμη κι αυτή όμως, πιστή στην ιστορία τους ήταν λειψή κι ανάποδη, αφού το Eskimo Pies είναι στην πραγματικότητα, ένα από τα πρώτα demo των Radio Birdman όπως ομολογεί και ο ίδιος ο Tek, αλλά και όπως ο κάθε ένας μπορεί ν’ ακούσει, διακρίνοντας καθαρά την φωνή του Younger στο μικρόφωνο. 

Σε τέτοιες ιστορίες μάλιστα, κολλάει το «είναι μόνο rock and roll», σε αντίθεση με πολλές από τις λαμέ των δοξασμένων εμπνευστών αυτής της φράσης.  

Ας θυμηθούμε λοιπόν τους TV Jones σε ένα κομμάτι που από την εκτέλεση των Birdman, συνήθιζα - και έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει ξανά σήμερα, ύστερα από ούτε θυμάμαι κι εγώ πόσο καιρό- να σιγοτραγουδάει τους στίχους του κάτι Δευτεριάτικα πρωινά που ένιωθα να με εγκαταλείπει το θάρρος να βγω έξω και να αντιμετωπίσω τον κόσμο.

I was lying on my bed
Feelin' like I was nearly dead
Got my soul on fire
Mama you can't mean it

I was bleeding from my pride
I was bleeding from my eyes
Got my soul on fire
Mama you can cream it

Early morning rise
Got my guts in my eyes
Got my soul on fire
All right

the short TV Jones story 

another list in the wall...2014

Αυτή τη φορά η κλασσική εικοσιδυάδα άλλαξε λίγο μορφή και όπως μου ζητήθηκε από το Mic, αντί για 22 δίσκους περιέχει 11 άλμπουμ και άλλα τόσα τραγούδια, πράγμα που με βόλεψε μια χαρά γιατί σιγά μην έβρισκα τόσους πολλούς δίσκους που μου άρεσαν πολύ σ’ αυτή την χρονιά που μόλις μας άφησε…
Ιδού λοιπόν η περιβόητη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο mic.gr 

Το 2014 θα πρέπει να ήταν η χρονιά που λόγω διαφόρων ευτυχών αλλά και ατυχών συγκυριών, άκουσα την λιγότερη "καινούργια μουσική" εδώ και πολλά χρόνια.

Παρόλα αυτά, και μετά από κάποιες "αυτιές" που έριξα σε διάφορες λίστες έγκυρων και μη περιοδικών και γραφιάδων, δε μου φαίνεται ότι έχασα και πολλά. Τουλάχιστον από αυτά που με το στανιό κάποιοι προσπαθούν να πλασάρουν ως "απαραίτητα". Όσο για τα άλλα, αυτά που θ' αποτελέσουν κομμάτια των Pebbles του 2030, ο χρόνος είναι πάντα στο πλευρό μου για να τα ανακαλύψω, έστω και καθυστερημένα.

Από τους δίσκους που άκουσα λοιπόν, μετά ωρίμου σκέψεως ξεχώρισα και σας παραθέτω σε μια "άκυρη" λίστα, τα παρακάτω. Βάζω έναν αστερίσκο για το Eyes Injected With Love των συνηθών υπόπτων σε ανάλογες λίστες μου, Five Dollar Priest που δεν κατάφερα ν' ακούσω ακόμη, και σας εύχομαι καλή χρονιά! 

11 δίσκοι

01. Gallon Drunk - The Soul of the Hour
Τα τελευταία χρόνια κάθε δίσκος που βγάζουν μου ακούγεται και καλύτερος.
Μ' αυτά και με κείνα, έχουν σχεδόν εκθρονίσει από την κορυφή της "αγαπημένης εγγλέζικης rock and roll μπάντας" τους Flaming Stars. 

02. Jeremy Gluck & Robert Coyne - I Knew Buffalo Bill 2
Ενδοσκοπικός, απολογητικός, συναισθηματικός και φορτισμένος, λιτός και απέριττος. Μεγάλα προσόντα στην εποχή μας. Και είναι πάντα κι αυτή η φωνή του Gluck που μετράει τα χρόνια μας. 

03. Lydia Lunch & Cypress Grove - A Fistful of Desert Blues
Μια χούφτα έρημος και μια πλάση ερημιά, μεταφρασμένη σε νότες. 

04. Sonny Vincent & Spite - Spiteful
Όπου ακούς πολλούς ξεδοντιασμένους γέρο-πάνκιδες κράτα και μεγάλο καλάθι. 

05. The Swamp Creatures - Impressions
Οι Slug Guts το διέλυσαν, οι Witch Hats τα ξύνουν, και εκεί που πήγαινα να γράψω "ποιος νοιάζεται όσο υπάρχουν αυστραλέζικες μπάντες σαν τους Swamp Creatures" διαβάζω ότι μόλις το διέλυσαν και αυτοί. Κρίμα κι άδικο. 

06. George Cessna - Sincerely Yours
Ο γιός του Slim Cessna προσφέρει ένα δυνατό αναλγητικό σε όσους πόνεσαν με το άδοξο και πρόωρο τέλος τις μπάντας του, των Sterling Sisters. 

07. The Dark Rags - Paranoia Blues
Πάει καιρός που έπαψα να ξεχωρίζω τους δίσκους ανάλογα με την χώρα προέλευσης, οπότε λίστα με τα "καλύτερα ελληνικά" εγώ δεν θα στείλω. Έτσι κι αλλιώς όπως έγραψα και στο review, το Paranoia Blues είναι ένας rock and roll δίσκος που το καβούκι της "ελληνικής σκηνής" του πέφτει στενό.

08. Swans - To Be Kind
Εντάξει έχουν γραφτεί τα πάντα τελευταία γι' αυτούς. Πέραν του ότι μου άρεσε και αυτός ο δίσκος τους, τον βάζω στη λίστα και για να μην ακούω την γκρίνια του Γιάννη (πάλαι ποτέ συντάκτη του Mic) για τον επόμενο χρόνο. Τουλάχιστον. 

09. Exhaustion - Biker
Ο Άϊ Ριβέρμπης o Θορυβοποιός -μεγάλη η χάρη του- το 'κανε πάλι το θαύμα του. 

10. Ritual Howls - Turkish Leather
Μουσική σαν προσευχή, Καυτή σαν πάγος στο χέρι, γλιστράει σαν ψάρι, αφήνει πίσω κύκλους που μεγαλώνουν και χάνονται, και κόκκινη σαν τους δέκα μήνες την κόκκινης νύχτας, ένα δαδί με χρώμα κεχριμπαρένιο τη φωτίζει κι ένα ευλαβικό ουρλιαχτό με νανουρίζει.

11. The Ukiah Drag - In the Reaper's Quarter
Ξυπνάνε τον Mr. Hyde μέσα μου, και η αλήθεια είναι ότι δεν του αρέσει καθόλου να κοιμάται. 

Και 11 τραγούδια:

01. Spirit Valley - Abyss
Θα μπορούσες να το πεις και τραγούδι της χρονιάς. Κατευθείαν από τις αυστραλέζικες κοιλάδες φυσικά. 

02. Flight Reaction - Eight Hours Ago
Γκαραζοψυχεδελικό πολύτιμο πετράδι σουηδικής κοπής, από αυτά που λες ότι "δεν βγαίνουν πια".

03. Acts Revelations - For Tonight, My Love, It's Curtains
Ο Morricone καβάλα σε καγκουρό. 

04. Indian Ghost - Dead Skin
Η καλύτερη διασκευή της χρονιάς, στο παγκόσμιο άσμα των Barracudas.

05. New Christs - It's Not a Game
Θύμισαν τις ένδοξες μέρες του Lower Yourself. Για να μη πω του Born Out of Time και γίνω -λίγο- υπερβολικός. Νέοι Χριστοί είναι αυτοί, μπορούν και ανασταίνονται... 

06. River Of Snakes - Divine
Τραχύ κιθαριστικό ροκ απ' τα αυστραλέζικα αλώνια, που ευτυχώς τουλάχιστον για μας, ποτέ δεν θα το ακούσουν τα indie σαλόνια.  

07. Mirror Mirror - U
Ακόμη ένα γκαραζοψυχεδελικό πετράδι, αμερικάνικης κοπής αυτή τη φορά, που σπάζει καρδιές όπως μόνο κάτι τύποι σαν τον Arthur Lee στα καλύτερά του μπορούσαν να το κάνουν. 

08. Regressverbot - Arthur Cravan
"Αρθούρε Κραβάν πάρε με μαζί, να χαθούμε στην Αμερική, σαν νέοι άγιοι, σαν σκελετοί". 

09. Herbst in Peking - The Tyger
Μελοποιημένος Blake από Τεύτονες. Γάμος του ουρανού και της κόλασης. 

10. House of Light - Last Dance
Σαν σύνολο το Nervous Systems μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Το Last Dance όμως είναι πραγματικά ένα pop rock κομψοτέχνημα. 

11. Mark Steiner & His Problems - Don't Explain
Η εκτέλεση των Nikki Sudden/Rowland S.Howard θα παραμένει εις τον αιώνα αξεπέραστη, ο αγαπητός Mark όμως κι αυτός δίνει τα ρέστα του στο κομμάτι της Billie Holiday. Μέσα από το Saudade, τον νέο του δίσκο όπου κατά τα άλλα... σίγουρα μπορούσε και καλύτερα.