Lemmy G4

Lemmy Kilmister 24/12/1945 – 28/12/2015 RIP

the future is past devotion

Όχι ακριβώς στο κλίμα των ημερών, αλλά με αρκετό από το γνωστό πνευματικό παράγωγο του κλήματος καλών παραγωγών, όλα γίνονται.

Αλλιώς, λίγη μουσική για να έχουνε να πορεύονται οι αναγνώστες του μπλογκ αυτές τις μέρες που, ένεκα των περιστάσεων, η παρουσία των συντακτών, του είναι και θα παραμείνει σποραδική…

01. intro: Lawrence Ferlinghetti - 34 - #11 [From Pictures of the Gone World]
02. The Inchtabokatables - Endless Rail 
03. Vinny Fazzari - Welcome to The Machine
04. Sebastian Melmoth - The Engineering of Consent
05. Psalm 29 - Teribble Beauty (nocturnal sky mix) 
06. Kendra Smith - Heart and Soul
07. The Church - Day Of The Dead 
08. Einstürzende Neubauten – BiliRubin
09. William Burroughs in Dub - Last Words Of Hassan Sabbah 
10. Heroin and Your Veins - Full Moon and Dry Humour
11. Canta U Populu Corsu & a Filetta - Diu Vi Salvi Regina 
12. Kismet – Side By Side
13. Spiritual Front – Soulgambler 
14. In the Nursery - The Seventh Seal
15. Sieben - Ogham the Sun 
16. Sol Invictus – Amongst the Ruins
17. Jack the Ripper – Aleister 
18. Salter Cane – Sorrow
19. Rowland S. Howard – Nothin’ 
20. Crime & the City Solution – The Adversary
21. Goldeck feat. Phil Shoenfelt – All Colours Go By 
22. Michael Bradley – Welcome to the Machine
23. St. Petersburg Chamber Choir - Rachmaninov, Vespers 13: Dnes Spaseniye 
24. Justice Hahn - Robert Mitchum
25. outro: Nothing Out There (Dean Stockwell as Walt talking to Travis. from the movie Paris-Texas)

The future is past devotion by Saunterer on Mixcloud

covering Townes isn't a easy case

Τις προάλλες που λέτε, άκουγα κάτι –που θέλω να ξεχάσω- εκεί στου μπάντκαμπ τα λημέρια, και έπεσα πάνω σε μια αισχρή στονεράδικη διασκευή του Waitin’ around to die.

Τα σκληρά αγόρια που όπως είπα και παραπάνω δεν θέλω να θυμάμαι ούτε το όνομά τους, είχαν το θράσος να ετικετιάσουν και τη σελίδα τους με το όνομα του Townes Van Zandt.

Συνεχίζοντας να βάζω σε κίνδυνο την εύθραυστη, ομολογεί κι ο γιατρός μου, ψυχική μου υγεία, κλίκαρα πάνω εκεί βγήκα σε απέραντα λιβάδια όπου ο κάθε πικραμένος κυριολεκτικά βοσκούσε και ασελγούσε σε όποιο κομμάτι του Van Zandt έβρισκε πρόχειρο, με προτίμηση πάντως, το προαναφερθέν.

Από ντεθ μέταλ μέχρι λουλουδάτη ποπ, όλοι τίμησαν τον νεκρό, και αντί για κόλλυβα κονιάκ κεράστηκαν ένα tag.

Ε λοιπόν φερέλπιδα παλικάρια, και δεσποινίδες τα νέα για σας  δεν είναι καθόλου καλά. Η υπόθεση της διασκευής είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη και κοπιαστική, πόσο μάλλον όταν φτάνει στον Van Zandt. 

Εκεί, εκτός του ότι τα τραγούδια του σχωρεμένου δαγκώνουν σαν φίδια όποιον τα πλησιάσει επιπόλαια, έχετε την ατυχία να έπεστε της βιβλικής ηλεκτρικής αμμοθύελλας, της επέλασης των λεγεώνων του Γωγ και του Μαγώγ που ξεσήκωσαν οι Fatal Shore όταν διασκευάσαν ηρωικά, με την φωνή του Bruno Adams το Snake Song, καθώς επίσης και ενός Nothin’ ερμηνευμένου από τον Rowland S. Howard που το έκανε αληθινά δικό του τραγούδι, γνωρίζοντας ότι δεν του έμενε και πολύς καιρός εωσότου πάει να συναντήσει τον δημιουργό του τραγουδιού αλλά και γενικά…

Όπως ίσως καταλαβαίνετε μειράκια μου, όπως λένε οι προφητείες και δείχνουν τα σημάδια, θα πρέπει να περάσουν αιώνες κοσμικού χρόνου για να γεννηθεί εκείνος που θα πλησιάσει έστω τέτοια ύψη…ή βάθη. Και πάλι με ερωτηματικό. 

Οπότε αφήστε το στέτσον στην άκρη, έτσι κι αλλιώς μεγάλο σας πέφτει, και μη ματαιοπονείτε αδίκως, χαμένος κόπος…

orphan Townes

orphan Bruno

orphan Rowland

Gunman & The Holy Ghost

Τους βερολινέζους Gunman And The Holy Ghost κάπου τους είχα πετύχει παλιότερα μέσα στην αχανή, ωραία δε μπορώ να πω, ατμόσφαιρα της κυβερνοχώρας, και κάτι η προϋπηρεσία του Ισλανδού (και νυν Βερολινέζου) Hákon Aðalsteinsson στους Singapore Sling και τους The Third Sound, κάτι οι γεμάτοι προσδοκίες, outlaw τίτλοι των τραγουδιών, και κάτι οι «ετικέτες» των Leonard Cohen, Nick Cave και άλλων συναφών δίπλα στο όνομά τους, είχα καθίσει ν’ ακούσω προσεκτικά και κάμποσες φορές τον πρώτο τους δίσκο Things To Regret Or Forget του 2012, χωρίς όμως αυτές οι –μεγάλες- προσδοκίες μου να επαληθευτούν. Ούτε καν οι μικρές εδώ που τα λέμε μεταξύ μας δηλαδή.

Τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα και με ένα EP στο ενδιάμεσο, ο Gunman και η άγια παρέα του έρχονται με το με το δεύτερό τους άλμπουμ, The Story of Radiate & Novocaine, και πάλι με όλα τα εχέγγυα στο δισάκι τους για να απολαύσουν το κρύο, μα όπως γνωρίζουμε όλοι, νοστιμότατο πιάτο της δικαίωσης και εκδίκησης, αλλά ο λογαριασμός στο τέλος μπορεί μεν να μετράει δύο πολύ-πολύ ωραία τραγούδια, από τα ομορφότερα της χρονιάς όπως είναι το Broken Mirrors και το Now I Realize You‘re Gone (το οποίο όμως υπήρχε και στο προαναφερθέν ομότιτλο EP, και η μελωδία του μου ακούγεται σαν ένα υβρίδιο, κάτι ανάμεσα στο Turn The Page του Bob Seger και το Free Fall των Fatal Shore), κάτι άλλο ήθελα να πω ρε παιδιά…α! ο συγχρωτισμός όμως αυτών των δύο με τα υπόλοιπα οκτώ, μεσαίου τέμπο εως και υπνωτικά, άνευρα, προβλέψιμα της alternative-dark country-blues σέσουλας κομμάτια, τα καταδικάζει να μείνουν στη σφαίρα ενός φανταστικού, κυριολεκτικά και μεταφορικά single, ή να μπούνε στη σειρά, μαζί με άλλα φετινά ανάλογα διαμαντάκια πεταμένα μέσα στον βούρκο, και να αποτελέσουν κομμάτια μιας απολαυστικής playlist.

Όχι ότι είναι κακός ο υπόλοιπος δίσκος, απλά πλην των τραγουδιών που προανέφερα και άντε ενός, δύο ακόμη, στο τέλος το μόνο που σου μένει από την ακρόαση είναι το επηρεασμένο από τις ετικέτες που λέγαμε «ωραίο μουσικό στυλ», και από τέτοιο έχουμε να φάνε και οι κότες.  

Τους δίσκους μαζί με το κλήμα που έτσι κι αλλιώς ήταν στραβό το άτιμο, τους έχει φάει ο γάιδαρος. 

bandcamp 

Melting Skyscrapers - Strange Device

Και δίχως την δικιά μου συμβολή, οι μυημένοι με τον (στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των Saints και Radio Birdman) ήχο που αντηχούσε στη χώρα των καγκουρό εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ακόμη και αν αγνοούν το συγκεκριμένο τραγούδι αμέσως θα αναγνωρίσουν στο άκουσμά του κάποιους συνοδοιπόρους των Sunnyboys, των Eastern Dark, των Exploding White Mice, των Died Pretty, των…όλο το βράδυ να τα λέμε δε θα χορταίνουμε, στο τέλος μπορεί και να κλαίμε.

Θα αναγνωρίσουν λοιπόν, και πολύ καλά θα κάνουν, μιας που δεν θα έχουν πέσει καθόλου μα καθόλου έξω.

Η παραγωγή του Rob Younger σ’ αυτό το πρώτο και μοναδικό σινγκλάκι της μπάντας Strange Device/Beyond The Grave (στη Waterfront του Steve Stavrakis), καθώς και το ότι η εξέλιξη του ρυθμού στο Strange Device με το γκάζι μετά τη μέση, φέρνει στο νου το επίσης υπέροχο Wild Wild Girl των επίσης Αυστραλών Σιδνεϊοτών και διαττόντων αστέρων Sons of Guns που…επίσης κυκλοφόρησαν το πρώτο τους (αυτοί πρόλαβαν και κυκλοφορήσαν ακόμη ένα) single (που περιείχε το Wild Wild Girl) εκείνη τη χρονιά, μάλλον δεν είναι τυχαία ε?

Στη συνέχεια μέλη των Melting Skyscrapers εμφανίστηκαν σε συγκροτήματα με ονόματα όπως Mother Jones και Rattlesnake Shake, ελάχιστα λιγότερο βραχύβια από τους Melting Skyscrapers.

Wilful Boys - Anybody There? 7"

Ever/Never Records
2015

Αυστραλογεννημένοι αλλά στη Νιουγιόρκ φτιαγμένοι (βλέπε επίσης την περίπτωση των Ballroom) και πολύ-πολύ τσαντισμένοι οι Wilful Boys, μας συστήνονται μ’ αυτό το πρώτο τους επτάϊντσο (με το φοβερό εξώφυλλο), που περιέχει το ομότιτλο στην πρώτη πλευρά και το Flat Out όταν κάνει τούμπα το βινύλιο, όπου τα παιδιά αναδύοντας σαν ασβοί βρωμο-πανκο-μυρωδιές των 80’s, συναγωνίζονται τους Cosmic Psychos στον αριθμό των κρίκετ μπύρας που μπορεί κανείς να κατεβάσει μέσα σε εννιά λεπτά που διαρκεί σύνολο το τεμάχιο, για να τελειώσουν αυτή τους την σεμνή επίσκεψη γνωριμίας, λιώνοντας τα ηχεία μας σαν άσπλαχνες μπουλντόζες.

Χάνω το μυαλό μου σας λέω με το Anybody There?…βαστάτε με μη κάνω καμιά τρέλα! 

bandcamp

Πρώτη δημοσίευση στη συλλογική στήλη "Κάτι καλό να ακούσω" του mic.gr

It is bitter, bitter, but I like it because...

Στην έρημο

Είδα ένα πλάσμα, γυμνό, κτηνώδες,

Καθισμένο ανακούρκουδα στη γη,

Κρατούσε την καρδιά του στα χέρια,

Κι έτρωγε από αυτή.

Του είπα, «Είναι καλή φίλε;»

«Είναι πικρή, πικρή» απάντησε

«Αλλά μ’ αρέσει

Γιατί είναι πικρή,

Και γιατί είναι η καρδιά μου».

image: Nicholas Roerich – Magician, 1905. 

text: Stephen Crane – In the Desert, από το The Black Riders and Other Lines (1895), απόδοση στα ελληνικά: saunterer.

music: (η κομματάρα των) Slug Guts (μου λείπουν) – White Cross, Howlin’ Gang LP, Sacred Bones 2011.

Maggie Johnson's almost dirty dress

Κάποιος μεθυσμένος που περπατούσε τρικλίζοντας στο δρόμο άρχισε να ουρλιάζει προς τη μεριά της. «Δεν έχω λεφτά!» φώναζε με θλιμμένη φωνή. Συνέχισε το δρόμο του παραπατώντας και κλαψουρίζοντας: «Δεν έχω λεφτά! Βρωμοτύχη. Δεν έχω λεφτά».

Το κορίτσι πήγε σε μια σκοτεινή περιοχή κοντά στο ποτάμι, όπου θεόρατα, κατάμαυρα εργοστάσια υψώνονταν στις δυο πλευρές του δρόμου, και μόνο που και που έπεφτε πάνω στο πεζοδρόμιο το δυνατό φως κάποιου μπαρ. Μπροστά σ’ ένα απ’ αυτά στεκόταν ένας άντρας με κοκκινισμένο πρόσωπο, ενώ από μέσα ακούγονταν δυνατά ο γρατζουνιστός ήχος ενός βιολιού, τα βήματα στο πάτωμα και βροντερά γέλια.

Πιο πέρα, στο σκοτάδι, συνάντησε έναν κουρελή με κατακόκκινα, αεικίνητα μάτια και βρώμικα χέρια.

Προχώρησε μέσα στο σκοτάδι ως το τελευταίο τετράγωνο. Τα παραθυρόφυλλα των πανύψηλων κτιρίων ήταν σφαλιστά σαν αποτρόπαια χείλη. Έμοιαζε να ‘χουν χιλιάδες μάτια που κοιτούσαν ψηλά και πίσω τους, κάπου αλλού. Τα φώτα των δρόμων πέρα τρεμόσβηναν σαν από πολύ μακριά. Τα κουδουνάκια των αμαξών κουδούνιζαν χαρούμενα.

Στη βάση των ψηλών κτιρίων φάνηκε το νεκρικό, μαύρο χρώμα του ποταμού. Κάποιο εργοστάσιο που δε φαινόταν, έστειλε μια κίτρινη λάμψη και φώτισε για μια στιγμή τα νερά που στροβιλιζόταν γύρω από ξύλινους στύλους. Οι κάθε λογής ήχοι της ζωής, που η απόσταση τους έκανε να μοιάζουν χαρούμενοι κι απρόσιτοι, ακούγονταν αμυδρά κι έσβηναν μέσα στη σιωπή. 

image: Malcom T. Liepke

text: Stephen Crane - Maggie: Α girl of the streets (1893), στα ελληνικά: Η Μάγκυ των δρόμων, μετάφραση Βίκη Μπόμπολα, εκδόσεις γράμματα 1990. 

music: Jay Munly - Haggie Hennies Almost Dirty Dress, Jimmy Carter Syndrome CD, Smooch records 2002.