Hugo Race & Fatalists @ Mylos 27/5/2017

Το σύμπαν μπορεί να μη συνωμοτεί ποτέ υπέρ μας –στα τέτοια του βασικά τι κάνουμε μεις- κι ας λέει ότι θέλει ο γνωστός συγγραφέας, αλλά το περασμένο Σαββατόβραδο τουλάχιστον ο καιρός, φόρεσε τα βροχερά του για να υποδεχτεί ακόμη μια φορά στην πόλη, έτσι όπως ταιριάζει, τουλάχιστον στο μυαλό μου, τον Hugo Race και την παρέα του.

Κι αυτή η συνωμοσία της βροχής, φύλασσε κι άλλα ωραία μυστικά για ν’ αποκαλύψει όσο κυλούσε η νύχτα.

Είχε την Σεμέλη Ταγαρά ν’ ανοίγει τη συναυλία, όπου με ένα σαξόφωνο και μια φωνή –μα τη φωνή- και λίγη βοήθεια από την τεχνολογία, αποτέλεσε την πιο ουσιαστική support παρουσία, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω εδώ και πάρα πάρα πολύ καιρό.

Είχε ακόμη την πιο δεμένη μπάντα του νότου της Ευρώπης κι όχι μόνο, (ειδικά ο ντράμερ τους θα πρέπει να έχει πολύ λίγους ανταγωνιστές σε παγκόσμιο επίπεδο), που γνωρίζει άριστα πως να κρατάει τον ρυθμό και να γεμίζει εμπνευσμένα τον ήχο, όταν βρίσκεται πίσω από θηρία όπως ο Dan Stuart (αν θυμόσαστε, συνόδευσε την εδώ συναυλία του πριν από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο), και φυσικά πίσω από τον Hugo Race, που δεν είναι άλλοι από τους Sacri Cuori μεταμορφωμένοι σε Fatalists όταν βρίσκονται μαζί με τον αγαπητό Hugo.

Έστω και με τον Giovanni Ferrario Alliance στην κιθάρα, να αντικαθιστά επάξια την απουσία του γνωστού μας Don Antonio Gramentieri.

Και τέλος και βέβαια, είχε, η βραδιά πάντα, μπροστάρη τον Hugo Race, με τη βραχνάδα του, τα τικ του, τον αισθησιασμό του, την αγριάδα του, τον έμφυτο ρυθμό του, τη ζαλάδα του, στο τέλος είχε πει σκηνής, ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού του πολύ αγαπημένου, ιδιόμορφου και μοναδικού μουσικού είδους, που παράγεται αποκλειστικά και μόνο από Αυστραλούς που ζουν στην Ευρώπη.

Από τη μυσταγωγία μέχρι τον διονυσιασμό, κάτι τέτοια live με παρακινούν να εξακολουθώ να τηρώ την παλιά κακή μου συνήθεια του να πηγαίνω σε συναυλίες, όπου δεν σας κρύβω τελευταία όλο και περισσότερο βαριέμαι. 

orphan Fatalists review

orphan Hugo live review

         

 

Kleiner Man – was nun?

Μόλις πριν λίγο βγήκε από του Λέμαν, προσωπάρχη των Καταστημάτων Μάντελ, ζήτησε μια θέση εκεί και την πήρε, μια επαγγελματική συναλλαγή πολύ απλή. Αλλά κάπου μέσα του ο Πίνεμπεργκ νιώθει ότι εξαιτίας αυτής της συναλλαγής, και παρόλο που βρίσκεται πάλι από την πλευρά εκείνων που βγάζουν τα προς το ζην, νιώθει πιο κοντά σ’ αυτούς που δεν κερδίζουν τίποτε παρά σ’ αυτούς που κερδίζουν πολλά.

Είναι ένας απ’ αυτούς, μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να βρεθεί κι αυτός εδώ να περιμένει, δε μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό, τίποτε δεν τον προστατεύει.

Αλληλεγγύη των υπαλλήλων, έκκληση στον γερμανικό λαό, η εθνική κοινότητα, υπάρχει μόνο μια κοινότητα, η μικροβιακή κοινότητα, δεν πα’ να ψοφήσεις, τι σημασία έχει, υπάρχουν εκατομμύρια σαν εσένα.

text : Hans Fallada – Kleiner Man – was nun? (1932), στα ελληνικά: «Και τώρα ανθρωπάκο;», μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου, εκδόσεις Gutenberg 2017.

music: Spasmodique – The Prophet, Exploring the Magnificent Sound of the Portastudio (sessions from 1982-83), Digital Release 2013. 

another one orphan Fallada

μια κρατημένη ανάσα*

*Στη μνήμη του Θοδωρή του «Τρυποκάρυδου»... καλό ταξίδι ρε φίλε.

Η αιωνιότητα είναι μικρή, δεν είναι τίποτ’ άλλο πέρα από μια κρατημένη ανάσα. Βρέθηκα αρκετές φορές εκεί μέσα, όταν παρέλυαν τα πνευμόνια μου. Είναι σαν να μπαίνεις σ’ ένα παρεκκλήσι. Αυτό είναι το σημείο που τελειώνουν όλοι οι δρόμοι.

... «Αυθαίρετα μπορεί να ζει ο καθένας» λέει ένα γνωστό ρητό· η αλήθεια όμως είναι ότι αυθαίρετα δεν μπορεί να ζήσει κανείς.

text: Ernst Junger - Afrikanische spiele (1936), στα ελληνικά: «Παιχνίδια της Αφρικής», μετάφραση Ελένη Φαφούτη, εκδόσεις Νεφέλη 1987.

music: Edgar Broughton Band – Evening Over Rooftops, self-titled LP, Harvest records 1971.

Top Down

Αν ήμουν απ’ το Πόρτλαντ (Όρεγκον γιου νόου) κι έπαιζα μουσική σ’ ένα κλασσικό power τρίο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς, οι δύο από τους οποίους διπλοθεσίτες που μοιράζονται τα φωνητικά, γυναικεία και ανδρικά, αν με ηχογραφούσε και μου έκανε παραγωγή ο ίδιος ο Θεός του τόπου, που για μας τους κοινούς θνητούς ακούει στο όνομα Fred Cole, αν συνέβαιναν όλ’ αυτά που λέτε, τι πιο φυσικό απ’ το ν’ αποτελούσα την καταλληλότερη επιλογή, ένα orphan drug ας πούμε, για τους αιώνια καταδικασμένους πάσχοντες από εκείνη την ανίατη αρρώστια, που οι γιατροί ονόμασαν Δεδμουνίαση... (και δεν θέλω γέλια, σεβαστείτε παρακαλώ, τους απανταχού ασθενείς).

bandcamp

To στυλ Μάης ’68

Μέρες που είναι, θ’ αρχίσουμε να διαβάζουμε πάλι από δω κι από κει στο δίκτυο κι αλλού, διάφορα ωραία, αλήθειες, μυθεύματα, σοβαρά και γραφικά, πέστε τα όπως θέλετε, για κείνον τον Μάη, τον γαλλικό, του ’68.

Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, αν και τόσα χρόνια από δω κι από κει έχω διαβάσει πολλά, σε φάση δηλαδή υπερβολικής δόσης οπότε κάνω κράτει πια, νισάφι που λένε...

Το παρακάτω μικρό απόσπασμα όμως από μια πρόσφατη συνέντευξη του Ζεράρ Ντεπαρτιέ, αν μη τι άλλο δίνει μια διαφορετική οπτική και –έστω λίγη, μια μπουκιά τόση δα- τροφή για σκέψη... σε όσους θα ήθελαν δηλαδή... να σκεφτούν.

"Ο Ντεπαρντιέ παραδέχθηκε ότι όταν ήταν μικρός έκλεβε και ότι είχε συλληφθεί για αυτό…. ενώ αποκάλυψε ότι στις μεγάλες πορείες του Μάη του ΄68 εκείνος βρισκόταν στο Παρίσι, όχι για να διαμαρτυρηθεί μα για να κλέψει, όπως είπε, ρολόγια και κοσμήματα από τους διαδηλωτές... «Ήταν όλοι τους πλουσιόπαιδα, ο πατέρας μου πουλούσε την εφημερίδα του γαλλικού Κ.Κ. L’Humanité, αλλά δεν ήξερε να διαβάζει: ήταν αναλφάβητος», είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια".

Αν λάβουμε υπόψιν μας και την επιεικώς σιχαμερή, κατάληξη κάποιων εκ των πιο λαμπερών παιδιών του (του Μάη ντε), ανάμεσά τους και τους Έλληνες σπουδάζοντες εκεί τότε,  ίσως να μην και είναι τόσο υπερβολική η άποψη του Ντεπαρτιέ, τουλάχιστον για το καθόλου μικρό κομμάτι εκείνο, που προσομοιάζει ανησυχητικά με τους δικούς μας πάλαι ποτέ Ρηγάδες.

Όσο για το μέλλον που λέει η αφίσα... λέτε να το είχε από τότε στο μυαλό του, κάτι σαν όραμα που καταφτάνει καβάλα σε βόμβα που πέφτει από αεροπλάνο, ο Κον-Μπεντίτ;

The Angelus - There Will Be No Peace

Self Release
2017

Ωραίος τίτλος (πολύ ωραίος), ωραίο εξώφυλλο, ωραίος δίσκος, τα φωνητικά υπερβολικά ουράνια για το γούστο μου, οι κιθάρες όμως αρκούντως υπόγειες για τη μαύρη πείνα μου... κάτι πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, μην είναι κανένα drone, μην είναι ο Αποκαλυπτικός Θεός, μην από κάπου χάνω; δεν ξέρω, τι να σας πω...

Dooμιά, μαυρίλα, Θείλα, θανατίλα, Τεξανίλα... όσοι ψήνεστε από μεταφυσικές ανησυχίες, ψήνεστε από πυρετό, όσοι ψήνεστε γενικώς και αορίστως, εισέλθετε άφοβα στο ναό...

Ο αιδεσιμότατος έχει ανέβει στον άμβωνα κι έχει σηκώσει τα μανίκια του ράσου... εγώ, ταπεινό, σεμνό παπαδοπαίδι από δίπλα, ετοίμασα τα μανουάλια, και την άναψα στο λιβανιστήρι.

Ποίμνιο! Την προσοχή σας... η λειτουργία ξεκινά...

bandcamp

Steve Tallis

Κάνοντας ένα διάλειμμα από τα της «Ξηρασίας», πάμε να γνωρίσουμε έναν αληθινό “saunterer”, έναν περιπλανώμενο προσκυνητή του ήχου, έναν λευκό aboriginal της Αυστραλίας που ακόμη και για πάντα ακολουθεί τα μισοσβησμένα χνάρια στ’ αρχαία μονοπάτια των τραγουδιών, έναν χλωμό Αφρικανό μάγο που μπορεί να καλέσει το πουλί της αστραπής και να φέρει τη βροχή με το τραγούδι του, έναν δερβίση της ανατολής που χορεύει περιστρεφόμενος στα βήματα των άστρων, έναν σαμάνο της στέπας που μεταμορφώνει την έκσταση σε νότες, στο τέλος έναν ταπεινό απόγονο Βαλκάνιων μεταναστών στην Αυστραλία των 50’s, που από τα έντεκα του χρόνια εκεί πίσω στο 1962, ως σήμερα απλά παίζει τα Blues του δικού του Δέλτα που είναι τόσο μεγάλο όσο να χωράει όλα αυτά κι άλλα τόσα...

Άλλα τόσα που μπορεί να περιέχουν τα ακούσματα της παιδικής του ηλικίας, δηλαδή ζουρνάδες, νταούλια, γκάιντες αλλά και μπουζούκι και ούτι, το rock της εφηβείας από τους Them και τους Animals μέχρι τον Hendrix και τους Loved Ones, τις επιρροές της ενηλικίωσης όπως ο Dylan και ο Buckley, ο Leadbelly και ο Coltrane, και να μη ξεχάσουμε και τον Dr. John (J’suis le Grand Zombie), και από κει και πέρα τη μουσική του μεγάλου ταξιδιού (πραγματικού μιας και έχει περιπλανηθεί και ζήσει κατα διαστήματα σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, αλλά και μουσικού φυσικά) από την μάνα Αφρική μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Υπερβολές; Μπορεί... πάντως μπροστά σ’ αυτά που ακούμε και διαβάζουμε για τον κάθε εκκολαπτόμενο η σιτεμένο, εγχώριο ή εισαγόμενο «bluesman» ή «rocker», που το μεγαλύτερο κατόρθωμα του είναι μια μέτρια ως κακή αντιγραφή των «επιρροών» του, μπροστά σ’ αυτά έλεγα, και πολύ σεμνά νομίζω τα έγραψα...

Δύο δείγματα γνωριμίας... η ιεροτελεστία του Papa Loco από το άλμπουμ Loko που έβγαλε με τη βοήθεια των Holy Ghosts πίσω στο 2007 και το Silence in the House of God από το πολύ όμορφο απ’ το εξώφυλλο ως την τελευταία –σκοτεινή- νότα The First Degree του 2014… αμφότερα στη Zombi music.

Μουσική για τους αληθινούς εραστές της κι όχι τους... επιβήτορες της.

http://www.stevetallis.com/