Heard the spirits last night
Callin’ me out
Saw the devil outside
Hangin’ around
Seekin’ hearts in the lonely
dark nite
Alley screams…but I’m alright
Πόσες μπαντες δεν έχουν φτιαχτεί από παρέες φίλων κάτι βράδια καθημερινής όπως αυτοί κάθονται στην πλατεία η στα βράχια στην παραλία και μοιράζουν τους ρόλους?
Ο Γιάννης και ο Κώστας την κιθάρα, ο Νίκος το μπάσο, ντράμερ δεν έχουμε αλλά θα βρούμε, και στην φωνή? Θα δούμε, ως τότε όμως πρέπει πρώτα να βρούμε όργανα και να μάθουμε να παίζουμε. (Τελικά το μικρόφωνο στήθηκε μπροστά απ’ το μπάσο, με λίγη βοήθεια από το φάντασμα με την κιθάρα στα αριστερά.)
Στα χρόνια πριν τη παντοκρατορία, και ευκολία του internet, οι περισσότερες δεν έφτασαν ποτέ να πιάσουν τα όργανα, ή διαλυθήκαν εκεί γύρω στην πρώτη πρόβα. Μερικές τα κατάφεραν ως εκεί και μετά έχουν ωραίες ιστορίες να θυμούνται. Ελάχιστες έφτασαν ως την σκηνή, και το στούντιο, παίζοντας τον ρόλο του Dr.Jekyll και του Mr.Hyde, προσπαθώντας να ισορροπήσουν μεταξύ των κανονικών ανθρώπων του μεσημεριού, και των κρυφών φίλων τους όλοι τους πλάσματα του μεσονυχτίου, σαν τον Link Wray, τους Pretty Things, τις Ronettes, τους Slickee Boys, τους DMZ, τον Johnny Thunders, τους Radio Birdman μαζί με όλους τους άλλους χαμένους κρίκους της Αυστραλίας…στο rock n roll ήμασταν και παραμένουμε άπληστοι.
Πρώτη πρόβα σε ένα εγκαταλειμμένο βενζινάδικο καλοκαίρι πίσω στα 1992 με κοινό έναν και μοναδικό, μετανάστη που είχε βρει εκεί κατάλυμα, και έπειτα κάποια σποραδικά live, δύο –ιστορικά και λιωμένα στο παίξιμο- σινγκλάκια, 4-5 συμμετοχές σε συλλογές, σίγουρα με μια πρώτη ματιά δεν φαίνονται αρκετά για μια μπάντα που είναι εκεί έξω σχεδόν είκοσι χρόνια.
Αλλά από την άλλη ποια είναι αυτή η μονάδα μέτρησης που μπορεί να μετρήσει την καρδιά σου έτσι όπως την έχει αρπάξει και την κρατάει επιδεικτικά στο χέρι του αυτό το πλάσμα που σκίτσαρε ο Χάρος στο Hard Lovin’?
Ποιος μπορεί να σου εξηγήσει την ανατριχιαστική ένταση του Out Tonite που αναδύεται μέσα από τους σκουπιδοτενεκέδες της σκοτεινής γωνιάς του δρόμου όπου καιροφυλακτεί ο Edward Hyde?
Ποιος θα σου εξηγήσει γιατί εκεί στην μέση του Sad is Gone όπου η κιθάρα μένει μόνη της με την farfisa για είκοσι δευτερόλεπτα με το ντέφι από μακριά να γεμίζει, είναι από τα πιο συναρπαστικά μουσικά μέρη που έχεις ακούσει ποτέ?
Πιο κρασί ήπιαν και μας μεθούν έτσι στα δύο λεπτά της εκτέλεσης του Sour Wine των Q65?
Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σε κάνει να μεταμορφώσεις έτσι ένα κομμάτι…το ταλέντο ίσως?
Ποιος είναι αυτός που θα εξηγήσει με λογική στον Τρύφωνα Δημαρά εκείνη την δίλεπτη φωτιά του Heatwave των Martha and the Vandellas πυρωμένο από τους Hydes, που βγαίνοντας από τα ακουστικά, έβαλε φωτιά στον θάλαμο του στρατοπέδου ένα βράδυ πριν 13 χρόνια, κάνοντάς τον να παραμιλάει έπειτα στο ZOO?
Να ξέρεις ότι το Hard Lovin’ θα ήταν το καλύτερο κομμάτι όλης της καριέρας του Jeff Conolly αν το έγραφε αυτός (άντε μαζί με το Not Looking Back και το How do you know), και το Sun Won’t Go Down είναι αυτό που θα σου έβαζα να ακούσεις για να σου εξηγήσω πως φαντάζομαι το ιδανικό rock n roll τραγούδι.
Rock ‘n’ roll and Moodiness το ‘χει περιγράψει ο Nick Philips της Corduroy, Trashy Passionate R’n’R οι ίδιοι, και έτσι ακριβώς θέλω να είναι το rock που ακούω, για αυτό και οι Hydes είναι το αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα.
Και όλα αυτά δεν μπορώ να στα εξηγήσω λογικά ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος…ούτε οι ίδιοι οι Hydes.
Ούτε ξέρω να σου πω γιατί έμειναν όλα αυτά τα χρόνια down, down under the underground, και γιατί η Κατερίνη μια εποχή ήταν (είναι ακόμη?) η πιο rock n roll πόλη του Βορρά. Εγώ λέω ότι αν ήταν Αθηναίοι τα πράγματα θα ήταν πολύ αλλιώς, αλλά και πάλι στον Mr.Hyde αρέσουν οι υγροί, νοτισμένοι, ομιχλώδεις, και έρημοι δρόμοι σε όποια πόλη και αν βρεθεί. Άσε που εκεί δεν θα είχαν την μορφή, τον Χάρο μαζί τους να τους βγάλει το πρώτο δισκάκι σ’ αυτή την εταιρία με το φοβερό όνομα….Swallow it All records, ούτε τον Doomo να τραγουδάει μαζί τους Masters Apprentices, ούτε όλους τους άλλους φίλους τους να τριγυρνάνε μαζί τους τα βράδια στα στενά.
Και ποιος είπε ότι η αξία στο rock βάζει στην ζυγαριά πολλούς δίσκους? Η παρέες ζουν μαζί τα όνειρά τους και μέσα και έξω από το στούντιο και την σκηνή, μοναχικοί νομάδες, βασιλιάδες της λάθος πλευράς της πόλης, που ενώνονται για να αντιμετωπίσουν καλύτερα την ζούγκλα της, και τον αφέντη χρόνο.
Wars or hands of time will not destroy our dreams of days
Τα ‘χω ρωτήσει όλα αυτά και στον Νίκο που γνωριστήκαμε σε ένα live του Phil Shoenfelt και από τότε περνάω καμιά φορά από την δουλεία του και τα λέμε.
Για την κατάρα του ντράμερ που τους κυνηγά, για τον Chara Ganotis των Chocolate Factory και Daisy Chain που έπαιξε ντραμς μαζί τους μια εποχή που αυτοί ακόμη μάθαιναν τα όργανα και είχαν κομπλάρει, για τον Robert Lewis Stevenson και τον Balzac, για τις μέρες τους στην Γαλλία και την φωτογραφία τους στο Pere Lachaise, για τον Chris Knox, τους Real Kids και τον Nick Phillips, για την Αυστραλία και την σκηνή της…
Υποτίθεται θα κάναμε και μια συνέντευξη, ήταν να βγει και ένα ακόμη single πριν από τον πρώτο επιτέλους μεγάλο δίσκο τους μιας και κομμάτια υπάρχουν πολλά και έτοιμα, αλλά και πάλι το πράγμα φαίνεται να κολλάει, λες και έχουν βαλθεί από την αρχή ασυνείδητα να εκπληρώσουν σαν μπαντα το λάθε βιώσας…
Άντε να δούμε ως πότε κομμάτια σαν το Last Stand παρακάτω (που το ξεκινάει ο Phil Spector και το τελειώνει ο Roky Erickson) θα μένουν θαμμένα.
The Hydes, The endsville slum kings, sometimes they come back λένε….ότι και να γίνει εγώ τα είπα και ξεθύμανα, στέλνω περαστικά στον Κώστα με το σπασμένο πόδι, και αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όλους τους, και ειδικά στον Νίκο και στην μνήμη του Johnny Jewel.
