Seattle's Swampland

Τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο ηγέτης αυτών:

συναντούσε σε κάποιο στούντιο αυτούς?

Αφού κάναμε 15 χρόνια υπομονή, ας κάνουμε λίγους μήνες ακόμη ώσπου η Bang! Records να κυκλοφορήσει αυτό το χαμένο LP που ηχογραφήθηκε στο Seattle το 1995 και έχει τον εύγλωτο τίτλο: Kim Salmon and Mudhoney.  

Bloody Gears - End of the Line

Εντάξει δεν είναι και το καλύτερο για έναν νέο μουσικό, αλλά πια στις μέρες μας ποιος είναι αυτός που δεν σου θυμίζει κάτι? Θα μου πεις άλλο να σου θυμίζει «κάτι» και άλλο τούτο εδώ το πράγμα. Θα μπορούσε να έχει μπει σφήνα ανάμεσα στο Born With a Cause και το Misfit εκεί στο πρώτο CD του τριπλού box set των Wipers και να ακούμε ανυποψίαστοι ένα ακόμη ακυκλοφόρητο της εποχής του Alien Boy και του Is This Real?

Αν το ακούγαμε δε σαν πρώτο κομμάτι μιας καινούργιας δουλειάς του Sage θα γουρλώναμε τα μάτια και θα λέγαμε ατάκες του τύπου «επιστρέφει στις ρίζες του», «πιάνει το νήμα από την αρχή», «alive and kicking» και άλλα τέτοια ωραία.

Η αλήθεια όμως είναι ότι το End of the Line είναι το πρώτο κομμάτι  ενός εφτάιντσου που κυκλοφορεί από την  Derangen Records, και φέρει σαν τίτλο το όνομα της μπάντας που το ηχογράφησε. Είναι οι Βοστωνέζοι Bloody Gears, και έστω με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο καταφέρνουν να προξενήσουν ανατριχίλες και να ακούγονται αληθινοί. Οι πιστοί της αδελφότητας του Αϊ Γρηγόρη ακούστε και θα καταλάβετε.

myspace 

http://bloodygears.blogspot.com/ 

 

Charles Manson - Air

Magic Bullet Records

2010

Το μπάσταρδο της Kathleen Maddox που άξιζε όσο ένα καφάσι μπύρες, ένας μελλοντικός Drugstore Cowboy με ένα μεγάλο (και κακό) σχέδιο στο μυαλό, ο Dennis Wilson με τους Beach Boys και τα κατάλευκα δόντια τους να γυαλίζουν κάτω από τον ήλιο της Καλιφορνία ενόσω αυτός τον κοιτά να ανατέλλει πάνω από τις στέγες της φυλακής , fun fun fun - bidding your time, η απόβαση των Beatles στην Αμερική, το White Album, το Κίτρινο Υποβρύχιο, η Βίβλος και η κιθάρα του, το Helter Skelter, juvenile delinquents εναντίων των κακομαθημένων χίππιδων, η Death Valley, η Manson Family, ο Αρμαγεδώνας, η Sharon Tate, η σφαγή…ειρήνη, αγάπη και λουλούδια? Μπα, μόνο μίσος, παράνοια και αίμα, έγκλημα και τιμωρία αλά αμερικάνα με rock soundtrack…οι Last Drive τα έχουν πει καλύτερα…

Summerfreak / runaway
Takes a ride with Sharon Tate
She the sign on the wall
Makes you wanna play no more

Daylight / murder time
Undercover sun is high
I'm slipping into nothingness
In another form of bliss

Sweet thing / Blood Nirvana
Sweet thing / Love' s rising from the grave
Sweet thing / sweet injection
Love's rising from the grave

Evilspread over me
Evil circus down the street
Evilsweet / highkick
Evil eye makes me see

We' re all runaways
Blood Nirvana 's here to stay
Maybe I should sit and stare
Or light up a cigarette

Ο εβδομηνταπεντάχρονος Charles Manson στον τεσσαρακοστό χρόνο του στην φυλακή έχει καινούργιο δίσκο, τον πρώτο μιας επερχόμενης τετραλογίας…Air, Trees, Water, Animals…Εγώ πάλι λέω να βάλω να ακούσω στο καπάκι λίγο Beach Boys…

Hotel Wedding

Πριν από ενάμιση-δύο  χρόνια είχα σκαλώσει άσχημα με αυτούς εδώ τους Σουηδούς και τα 4-5 κομμάτια που είχαν ανεβάσει στο space, τους άκουγα συνεχώς, παραληρούσα στο tranzistor και στοιχημάτιζα τα ρέστα μου πάνω τους:

Η Σουηδία στa ‘80’s είχε μια Garage-Rock n roll σκηνή που μόνο με τις ανάλογες της Αμερικής και της Αυστραλίας μπορούσε να συγκριθεί. Μπάντες όπως οι θρυλικοί Union Carbide Productions, οι μεγάλοι Nomads, οι Creeps (που γαμούσαν πριν…το γαμήσουν) οι Stomachmouths, οι Wylde Mammoths, οι Crimson Shadows, έβαζαν κάτω οποιοδήποτε μεγαθήριο του Νότου και της Δύσης. 

Στα ‘90’s τα πράγματα φάνηκε να ηρεμούν κάπως, ώσπου εμφανίστηκε ο ογκόλιθος των Hellacopters με τους ενισχυτές στο κόκκινο, για να ακολουθήσει ένας καταιγισμός από μπάντες σαν τους Sewergrooves, τους Turpentines, τους Peepshows, φυσικά τους αξέχαστους Strollers, και πολλούς άλλους μικρούς και μεγάλους…

Στα ‘00’s οι Soundtrack of our lives, οι International Noise Conspiracy (πριν κάνουν κάτι ανάλογο με τους Creeps), οι Division of Laura Lee, οι Maharajas συνέχισαν να κρατούν το ενδιαφέρον μας αμείωτο για τα σκανδιναβικά πεπραγμένα.

Και για να κλείσει ο πρόλογος, οι Hotel Wedding έρχονται στο τέλος αυτής της δεκαετίας να βάλουν φαρδιά πλατιά, και την δική τους υπογραφή στον δίπλα στους παραπάνω θεούς του Βίκινγκ-rock n roll. Μόνο που αυτοί αντί να λοξοκοιτούν προς τους Stooges ή τους Sonics, αρέσκονται στο να φτιάχνουν ένα κιθαριστικό, σκοτεινό και υπνωτικό χαρμάνι, που χρωστάει πολλά, τόσο στο post punk πειραματισμό των Swell Maps, και το φονικό fuzz-pop ένστικτο των Jesus and the Mary Chain, όσο και στην επιπλέουσα στο διάστημα ψυχεδέλεια των Spacemen 3 και Spiritualized.

Με ιστορία ούτε καν 2 χρόνων πίσω τους, χωρίς καν δισκογραφική δουλειά σε επίσημη κυκλοφορία, μα με κομμάτια σαν το…post garage διαμαντάκι Pink Tea, το έρπων ύπουλα Hex, και τον ενιάλεπτο δυναμίτη Night time solitude που σε ξετινάζει με τον τσαμπουκαλεμένο και δαιμονισμένο ρυθμό του, το μέλλον μοιάζει άχαστο στοίχημα για τους πέντε Σουηδούς. 

Εκτός κι αν, όπως πολλές φορές γίνεται με τα άχαστα, μπούνε τα Pink Tea και Night time solitude στα μελλοντικά Pebbles του myspace, και όλα τα υπόλοιπα πάνε στον κουβά…

Δείτε και ακούστε πάντως γιατί εγώ θα το παίξω σίγουρο:

  

Τελικά λίγους μήνες μετά αυτοί φρόντισαν να τα πετάξουν όλα στον κουβά, και πήγαν και διαλύθηκαν…προσωρινά (?) όπως δείχνει και το Rejuvenated που παρέα με ένα χαμόγελο μας υποδέχεται εδώ και λίγες μέρες στην σελίδα τους. 

Ξαναμαζεύω τα ρέστα μου και τα ξαναρίχνω σ’ αυτούς κλείνοντας και πάλι με το «Δείτε και ακούστε πάντως γιατί εγώ θα το παίξω σίγουρο» κι ας είναι πιθανότερο να βρεθώ κι αυτή την φορά στον πάτο του κουβά.  

Είναι όμως κομματάρα ρε πούστη μου!!!

myspace 

Bruce Springsteen & The E Street Band - Point Blank

«Να και ένα απ’ το Νιου Τζέρσυ, είπε κι εγώ σφίχτηκα περιμένοντας κανένα από τα στρίγγλικα των Four Seasons, αλλά είπε το Point Blank του Springsteen και μου ξέσκισε την καρδιά.» γράφει κάπου μέσα στο Όνειρα από χρώμιο και βινύλιο ο Scott Cochran, ένα βράδυ που η αγαπημένη του Sharleen έχει καθίσει στο παλιό ξεχαρβαλωμένο πιάνο και του τραγουδάει όσο αυτός της μαγειρεύει.

Εγώ το άκουσα πρώτη φορά όταν πήγαινα Τρίτη γυμνασίου και είχα ξεκινήσει να δουλεύω τα βράδια γκαρσόνι και DJ στο μαγαζί του Τσίτσου που τότε το δούλευε ο αδερφός του ο Μακ ο σχωρεμένος, μέχρι ο πρώτος να βγει από την φυλακή που είχε μπει για μερικές εκατοντάδες δέντρα..

Ο Μακ δεν είχε ιδέα ούτε από μπαρ ούτε από «ξένα», γούσταρε ο άνθρωπος Στράτο και λοιπές λαϊκές δυνάμεις, αλλά όποτε είχε κόσμο και περνούσε με τα ποτήρια μπροστά από τα πικαπ  μου έλεγε «Βάλε τον μαύρο!» και στην επόμενη γύρα «Ρίξε και την Σουηδέζα» εννοώντας τον νονό James Brown και την Laura Branigan που φυσικά ήταν…Αμερικάνα. Από εκεί και πέρα δεν είχε πρόβλημα να ακούει μέχρι και Wipers…

Για να μπω στο θέμα το τρίτο κομμάτι από ξένα που του άρεσε ήταν το Point Blank που το ακούσαμε για πρώτη φορά και οι δύο μαζί αργά ένα καλοκαιρινό βράδυ που είχε αραιώσει ο κόσμος και έβαλα ολόκληρο το The River να παίζει για να πάω να καθίσω λίγο μαζί του να πιούμε μια μπύρα πριν κλείσουμε.

Με τις πρώτε νότες του πιάνου γύρισε και με κοίταξε και όπως μπήκε και το Boss βραχνό και αντρίκιο στο τραγούδι, κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω και είπε κι αυτός βραχνά απ’ τη κούραση και τα Sante «Ωραίο τραγούδι ε?». Γάμησετα Μακ του απάντησα και ξαναγυρίσαμε να κοιτάμε τα μπουκάλια με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια και ξεσκισμένη καρδιά.

Αργότερα σαν βγήκε και ο αδερφός του από την φυλακή, χτυπήθηκε κι αυτός με την σειρά του απ’ το τραγούδι και έτσι συνέχισε να είναι από τα απαραίτητα μεταμεσονύκτια ακούσματα του μαγαζιού, τότε που τα φώτα βαραίνουν και νυστάζουν όπως αυτά που έχουν οι νταλίκες που τριγυρνάνε στην Αθήνα.

Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει φορά που να το έχω ακούσει δίχως να νιώσω το αίμα να αναβλύζει στο μέτωπο, και τα γρατζουνίσματα στην καρδιά.

That’s all folks, για τα σχετικά ιστορικά υπάρχει πάντα και η wikipedia…

Υ.Γ. Αυτό το τραγούδι πρέπει οπωσδήποτε να το πει κάποτε ο Mark Lanegan…όχι?

remains#1

Απομεινάρια μιας μέρας…κι άλλης μιας…και άλλης μισής…Σε ένα αλλοτινό νησί που δεν το κατάπιε η θάλασσα αλλά ενώθηκε με άλλη στεριά. Απομεινάρια του σύντομου αυτού βίου που θα έλεγε και στωικός Λατίνος. Να μπορούσες όμως να πεις «ευχαριστώ δεν θα πάρω» ολόκληρο το πιάτο, μου αρκούν αυτά τα απομεινάρια.

Έτσι και αλλιώς μ’ αυτά χορταίνω και ξεδιψάω, το «κανονικό» υπόλοιπο μου κάθεται στο στομάχι. Δεν μπορώ όμως και να ‘μαι, με τις τσέπες γυρισμένες ανάποδα έχω ξανακαθίσει ήδη στο τραπέζι, τα αχνιστά σκατά είναι στο πιάτο μπροστά μου, και το ξύδι που μου σερβίρουν για ποτό δίπλα.

Ας είναι, στο τέλος να δεις που θα τους τα πετάξω στα μούτρα, θα μαζέψω όλα μου τα ωραία κομμάτια, και θα την κάνω τραγουδώντας στη βροχή. Η και στον ήλιο δεν με νοιάζει. Running on my motorpsycho.

Απόψε όμως βάζω λίγο από το καλά φυλαγμένο στο κελάρι του μυαλού, κρασί του μάστορα Ηλία από κείνο το παλιάμπελο στην μεγαλόνησον Κρήτη, χώνω και τον Mark Steiner στο Sea of Disappointment, και πίνω στην υγειά τους:

Χριστίνα, Μήτσο, Κασσιανή, Phil and Jolana, Mark, Hugo, Chris, Pavel και Pavel, Jarda και Azalea, στην eL και στον Justin, στο ζευγάρι από την Σαλονίκη στο Bassy (συγνώμη παιδιά δεν θυμάμαι ονόματα, ήταν πολλές οι μπύρες) , στo Bassy Club, (ειδικά το μπαρ του), στο Hackbarth's Bar (ειδικά τον μπάρμαν), στους δύο Φιλανδούς τις παρέας που χωρίς να μας ξέρουν περισσότερο από μια ώρα έβγαλαν είκοσι ευρώ να μας δώσουν νομίζοντας ότι δεν έχουμε για να πάρουμε ταξί, ωραίοι άνθρωποι know me, know me, show me show me new things im knowing που λέει και ο Neil, στους δύο πιλότους και τα σύννεφά τους, στην πόλη και στους βρεγμένους δρόμους της, στα νυχτερινά φώτα τους, στον άνεμο που με χτυπάει στο πρόσωπο, σε όλους και όλα που ξεχνώ και ας μη θέλω, και φυσικά again and again and again στους Gard3nia και Pavel K, Mazzy και Sulpi, Bettie, Lemmy, Helga and honey.

Van Christian

Δε ξέρω σε πόσους από εσάς λέει κάτι το όνομα του Van Christian, τα παλιά χρόνια έπαιζε ντραμς σε κάποιους Serfers που λίγο μετά μετονομάστηκαν σε Green On Red, και από τις αρχές των 80’s μέχρι τα 90’s είχε μια μπάντα που λεγόταν Naked Prey και κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους σε διάφορες ανεξάρτητες εταιρίες όπως γράφει και ο ίδιος.

Εγώ θα πρόσθετα ότι ο ένας τουλάχιστον από αυτούς τους δίσκους, το Under the Blue Marlin, ακολουθούμενος σε απόσταση ανάσας από το 40 Miles from Nowhere είναι μέσα στην εικοσιδυάδα με τα καλύτερα των 80’s.

Αυτό είναι όμως μια μεγάλη ιστορία που θα την αφήσουμε για το μέλλον να βγει από την κρύπτη της, η και να γίνει ένα Orphan Drug.

Τα νέα του Van λοιπόν, για όσους τον έχασαν κάπου στην διαδρομή μετά τους Friends Of Dean Martiznez, είναι ότι έχει λίγο καιρό που αποφυλακίστηκε ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια στη στενή, έχει έτοιμο από πριν έναν προσωπικό δίσκο και ψάχνει κάποιον που ενδιαφέρεται να τον κυκλοφορήσει. 

Δύσκολοι καιροί για τον φίλο μας τον Van…That’s the Price for Freedom? Ain't no use talking about it, we 're gonna burn in to the ground...

Κι αυτός όμως από μικρός δεν καθόταν φρόνημα, όσοι τον είδαν σε εκείνο το επεισοδιακό live πριν πολλά χρόνια στη Σαλονίκη, τούρνα από το ούζο να πλακώνεται όλη την ώρα με τον Χάρο καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Θα μπορούσε κι αυτός όλα αυτά τα χρόνια να πουλήσει εναλλακτική μούρη σαν τον Steve που μας ξανάρχεται όπου να ναι, και να ξεπουλήσει σε σειρά τα…Naked Years.

Ο δαίμονας του όμως, σαν τον σκύλο στο εξώφυλλο του 40 Miles είχε κινήσει για άλλού, και τώρα χρειάζεται μια μικρή βοήθεια από τους φίλους του για να τα καταφέρει. Ο Chuck Prophet τον τιμά και του την προσφέρει απλόχερα όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ας του ευχηθούμε ολόψυχα καλύτερες μέρες, σηκώνοντας το ποτήρι, νεύοντας προς τα εκεί στο Tuscon που περνάει τις μέρες του, και ας τον θυμηθούμε τότε που αναρωτιόταν ακόμη πιο είναι το τίμημα της ελευθερίας σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. 

Joseph Huber - Bury Me Where I Fall

Self Release

2010

Σαν έναν Bad Blake στα νιάτα του, αξύριστος και μακρυμάλλης, ο Joseph Huber μας καλωσορίζει  παρέα με το λιοντάρι, από την καρέκλα του στο εξώφυλλο.

Κάκτοι στον καναπέ, κέρατα ταράνδου στον τοίχο, η κιθάρα ακουμπισμένη πίσω του δίπλα στο βιολί, ο τόπος δεν έχει σημασία μάλλον είναι το δωμάτιο ενός ακόμη ένα motel δίπλα στον δρόμο, στην στάση των .357 String Band για την επόμενη πόλη και το επόμενο bar. Εκεί στον δρόμο δηλαδή που γραφτήκαν αυτά τα τραγούδια, εκεί στο μελλοντικό μνήμα του Joseph Huber, όπως μας φανερώνει και η επιθυμία του εκφρασμένη ορθά κοφτά στον τίτλο του δίσκου.

Από εκεί που έχει περάσει πριν χρόνια και ο Townes Van Zandt, αφήνοντας πίσω του σπόρους-σημάδια όχι για να μη χαθεί αυτός, αλλά για να βρουν τον δρόμο οι επόμενοι. Και ας μην οδηγούν τελικά πουθενά αυτά τα σημάδια, άλλωστε μάλλον εκεί στο πουθενά θέλουν να πορευτούν και οι φυγάδες σαν τον Huber.Vamoose λοιπόν!

Για το επόμενο μυστικό πέρασμα στα βουνά του μοναχικού καβαλάρη που συνάντησε μια βροχερή νύχτα ο Lee Clayton, για τον επόμενο δρόμο του Drifter που ύμνησαν κάποτε οι Green on Red, για το επόμενο Motel of lost companions που σύχναζε πριν χρόνια και ο μπάρμπα Neil, έχει και μπαρ!

Εκεί που περιμένει για λίγη παρέα κάθε βράδυ, για ακόμη ένα ποτό, μια κουβέντα και άπειρο κοίταγμα του…απείρου, η λέσχη των χαμένων, τύποι σαν τον Bad Blake με την τρελή και μεγάλη καρδιά και τον Tully τον γερασμένο μποξέρ από το Fat City.

Όσοι από σας συνεχίσατε το διάβασμα μέχρις εδώ, οι εναπομείναντες, όσοι από σας ένιωσαν, πιάστε καρέκλα, ο μπάρμαν πρέπει να ‘χει κλείσει τα 110, ίσα που σηκώνει τα μπουκάλια τρέμοντας, αλλά ξέρει καλύτερα απ’ τον καθέναν τι χρειάζεστε, το τσιγάρο όπως βλέπετε και από την κάπνα δεν επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται, λίγα λόγια μεταξύ μας γιατί αυτός που ξέρει δεν μιλεί και όποιος μιλεί δεν ξέρει, και γιατί όπως θα παίζει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου το Ancient Lake, θα καταλάβετε και σεις ότι αυτό που ακούμε είναι ο ωραιότερος “americana” δίσκος του 2010.

myspace 

The Loved Ones - Sad Dark Eyes

Απ’ ότι έχετε μάλλον καταλάβει, και με πλημμύρες και με χιόνια και με κρύα, η καρδιά του Orphan Drugs βρίσκετε πάντα στην…Αυστραλία.

Από την αντιποδιανή κρύπτη λοιπόν και τα 1966 ένα τραγούδι  των Loved Ones που στον σύντομο βίο τους πρόλαβαν και ηχογράφησαν 5-6 σινγκλάκια και το The Loved Ones’ Magic Box LP, και στον ήχο τους χρωστούσαν πολλά (όπως όλοι εκείνη την εποχή) σ’ αυτό που έμεινε στην ιστορία ως «βρετανική εισβολή». Η Αμερικάνοι το ονόμασαν Garage Punk και πιστεύω εσείς οι λίγοι που διαβάζετε αυτό το blog δεν χρειάζεστε περισσότερες επεξηγήσεις.

Το πρώτο από τα σαρανταπεντάρια με τον τίτλο The Loved One καρφώθηκε στο νούμερο 2 των Αυστραλιανών chart την χρονιά που κυκλοφόρησε και 15 χρόνια αργότερα αποτέλεσε και το τρίτο σινγκλ των INXS.

Λίγο αργότερα όμως μέσα στην ίδια χρονιά και αφού προηγήθηκαν τα Ever Lovin’ Man και Blueberry Hill (διασκευή στο υπέροχο τραγούδι του Fats Domino…θυμάστε τον -θεό- Bruce Willis να δακρύζει ακούγοντας το στους 12 πιθήκους?) κυκλοφόρησε το τέταρτο και τελευταίο σινγκλ στην σειρά πριν από τον δίσκο τους όπου και συμπεριλήφθηκαν όλα.

Ήταν το απείρου κάλους σκοτεινό διαμαντάκι Sad Dark Eyes (ναι τόσο όμορφο όσο και το Wars or Hands of Time των The Masters Apprentices), που όπως ήταν φυσικό είχε και την μικρότερη επιτυχία από τα τέσσερα.

Ένα τραγούδι που αν δεν ξέρεις σε ποια δεκαετία ανήκει μπορείς να αρχίσεις να βρίζεις το ρεμάλι εαυτό σου για το πώς άφησε να του ξεφύγει τέτοιο κομμάτι από την αξέχαστη σκηνή εκείνης της χώρας στα 80’s, η ακόμη και να δοξάζεις την τύχη σου που έπεσες πάνω στον φρέσκο καρπό, μια ακόμη μπάντα που ξεφύτρωσε από την κακιά σπορά του Cave και της συμμορίας του.

Εγώ πάντως την πρώτη φορά που το άκουσα νόμιζα ότι ακούω κάποιο χαμένο τραγούδι του Bruno Adams και των Once Upon A Time.

Και μπορεί ο Bruno να μην το ηχογράφησε ποτέ – κι ας στοίχειωσε αυτή η ερμηνεία την φωνή του- το ηχογράφησαν όμως αρκετά άλλα από τα λαμπρά τέκνα της χώρας όπως οι Birthday Party, ο Mick Harvey και ο Ed Kuepper.

Εμείς εδώ μετά από το πρωτότυπο ακούμε στο καπάκι μια φοβερή live εκτέλεση των Die Haut μαζί με τον Nick Cave από την Sweat Tour των πρώτων όπου στην παρέα ήταν και οι Blixa Bargeld, Anita Lane, Alex Hacke, Kid Kongo Powers και Lydia Lunch. Και μόνο να τα γράφεις ζαλίζεσαι…

Πολλά έγραψα αυτή την φορά όμως…Μαέστρο! Μουσική!

Deaf Wish - Mercy

Radio Records Melbourne

2010

Να το πεις Pop και να στείλεις ανυποψίαστο κανέναν δύστυχο ακροατή που θα σε εμπιστευτεί στην κιθαριστική δίνη του Mercy νομίζω δεν είναι σωστό.

Από την άλλη να γράψεις σαν λέξη κλειδί το Punk -έστω το αμερικάνικο- τι νόημα και τι σημασία μπορεί να έχει πια?

Να δώσεις κατεύθυνση όλο νότια μέχρι που θα φανούν στο βάθος οι ακτές της  Αυστραλίας, πάλι σε λάθος ρότα θα στείλεις τον άνθρωπο αφού το Rock που κουβαλάνε στον μάρσιπο οι Deaf Wish μικρή σχέση έχει με το garage και το swamp των υπόλοιπων μαρσιποφόρων εκεί, που όλοι μας αγαπάμε.

Οι Pixies οι Husker Du και οι Wipers θα μπορούσαν να είναι το τυράκι που θα έφερνε πολλά ποντίκια στην φάκα αλλά ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.

Και ας έχουν κάποιες φορές τα φωνητικά τους κάτι από την χροιά των πρώτων, οι κιθάρες τους κάτι από την μανία των δεύτερων και οι ρυθμοί τους το σπαρακτικό άγχος των τελευταίων.

Τελικά το εν αρχήν ην ο θόρυβος (λευκός κατά τον λέκτορα Thurston Moore), θα ήταν μια καλή εισαγωγή, αυτός που στο διάβα του παρασέρνει τα πάντα σαν τυφώνας, τα κατακρεουργεί και τα ξεσκίζει, αφήνοντας πίσω του να αιωρούνται στον αέρα μικρά θραύσματα, παραμορφωμένα απομεινάρια αυτών που υπό άλλες συνθήκες και…υπό άλλη μπάντα θα μπορούσε να είναι λαχταριστά για το ραδιόφωνο καθώς πρέπει, προβλέψιμα Pop-Rock «αριστουργήματα».

Από τέτοια όμως, όπως και από τζούφιες κιθάρες και ποζεράδικες μπαντες, νομίζω ότι έχουμε παραχορτάσει. Αντίθετα μας λείπει το παράδοξο και το ανορθόδοξο, και ας ματώνουν τα αυτιά καμιά φορά από αυτό το feedback overdose , η γλωσσά που βγαίνει κοροϊδευτικά σε όλους όσους παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά, πριν ξαναχωθεί μέσα για να μαζέψει αρκετό σάλιο και να τους φτύσει, μας λείπουν οι κραυγές της οργής, οι μικρές έστω εκρήξεις του μυαλού που πετάγεται και κολλάει για ένα, δύο το πολύ τρία λεπτά στον τοίχο απέναντι.

Έλεος? Μάλλον είναι κουφοί για να χαμηλώσουν τους ενισχυτές, έτσι δεν δείχνουν κανένα απολύτως στα αφτιά μας, και τελικά πολύ καλά κάνουν.

myspace 

The Drones - River of Tears

Έτσι για το καλή χρονιά, ένα τραγούδι του orphan drug Αβοριγινού μουσικού Kev Carmody, που συνεχίζει στα χνάρια του Woody Guthrie να πολεμά με όπλο την κιθάρα του. Εδώ σε μια killer εκτέλεση των μεγάλων Drones από το αφιέρωμα-φόρο τιμής στον Carmody, Cannot buy my soul. Περισσότερα: εδώ.

Δύναμη, αγάπη, και όπως έγραψε στο μήνυμα του και ο Phil από την Πράγα: Keep centred, and don’t let the game blow your circuits.