Radio Records Melbourne
2010
Να το πεις Pop και να στείλεις ανυποψίαστο κανέναν δύστυχο ακροατή που θα σε εμπιστευτεί στην κιθαριστική δίνη του Mercy νομίζω δεν είναι σωστό.
Από την άλλη να γράψεις σαν λέξη κλειδί το Punk -έστω το αμερικάνικο- τι νόημα και τι σημασία μπορεί να έχει πια?
Να δώσεις κατεύθυνση όλο νότια μέχρι που θα φανούν στο βάθος οι ακτές της Αυστραλίας, πάλι σε λάθος ρότα θα στείλεις τον άνθρωπο αφού το Rock που κουβαλάνε στον μάρσιπο οι Deaf Wish μικρή σχέση έχει με το garage και το swamp των υπόλοιπων μαρσιποφόρων εκεί, που όλοι μας αγαπάμε.
Οι Pixies οι Husker Du και οι Wipers θα μπορούσαν να είναι το τυράκι που θα έφερνε πολλά ποντίκια στην φάκα αλλά ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Και ας έχουν κάποιες φορές τα φωνητικά τους κάτι από την χροιά των πρώτων, οι κιθάρες τους κάτι από την μανία των δεύτερων και οι ρυθμοί τους το σπαρακτικό άγχος των τελευταίων.
Τελικά το εν αρχήν ην ο θόρυβος (λευκός κατά τον λέκτορα Thurston Moore), θα ήταν μια καλή εισαγωγή, αυτός που στο διάβα του παρασέρνει τα πάντα σαν τυφώνας, τα κατακρεουργεί και τα ξεσκίζει, αφήνοντας πίσω του να αιωρούνται στον αέρα μικρά θραύσματα, παραμορφωμένα απομεινάρια αυτών που υπό άλλες συνθήκες και…υπό άλλη μπάντα θα μπορούσε να είναι λαχταριστά για το ραδιόφωνο καθώς πρέπει, προβλέψιμα Pop-Rock «αριστουργήματα».
Από τέτοια όμως, όπως και από τζούφιες κιθάρες και ποζεράδικες μπαντες, νομίζω ότι έχουμε παραχορτάσει. Αντίθετα μας λείπει το παράδοξο και το ανορθόδοξο, και ας ματώνουν τα αυτιά καμιά φορά από αυτό το feedback overdose , η γλωσσά που βγαίνει κοροϊδευτικά σε όλους όσους παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά, πριν ξαναχωθεί μέσα για να μαζέψει αρκετό σάλιο και να τους φτύσει, μας λείπουν οι κραυγές της οργής, οι μικρές έστω εκρήξεις του μυαλού που πετάγεται και κολλάει για ένα, δύο το πολύ τρία λεπτά στον τοίχο απέναντι.
Έλεος? Μάλλον είναι κουφοί για να χαμηλώσουν τους ενισχυτές, έτσι δεν δείχνουν κανένα απολύτως στα αφτιά μας, και τελικά πολύ καλά κάνουν.
