Self Release
2010
Σαν έναν Bad Blake στα νιάτα του, αξύριστος και μακρυμάλλης, ο Joseph Huber μας καλωσορίζει παρέα με το λιοντάρι, από την καρέκλα του στο εξώφυλλο.
Κάκτοι στον καναπέ, κέρατα ταράνδου στον τοίχο, η κιθάρα ακουμπισμένη πίσω του δίπλα στο βιολί, ο τόπος δεν έχει σημασία μάλλον είναι το δωμάτιο ενός ακόμη ένα motel δίπλα στον δρόμο, στην στάση των .357 String Band για την επόμενη πόλη και το επόμενο bar. Εκεί στον δρόμο δηλαδή που γραφτήκαν αυτά τα τραγούδια, εκεί στο μελλοντικό μνήμα του Joseph Huber, όπως μας φανερώνει και η επιθυμία του εκφρασμένη ορθά κοφτά στον τίτλο του δίσκου.
Από εκεί που έχει περάσει πριν χρόνια και ο Townes Van Zandt, αφήνοντας πίσω του σπόρους-σημάδια όχι για να μη χαθεί αυτός, αλλά για να βρουν τον δρόμο οι επόμενοι. Και ας μην οδηγούν τελικά πουθενά αυτά τα σημάδια, άλλωστε μάλλον εκεί στο πουθενά θέλουν να πορευτούν και οι φυγάδες σαν τον Huber.Vamoose λοιπόν!
Για το επόμενο μυστικό πέρασμα στα βουνά του μοναχικού καβαλάρη που συνάντησε μια βροχερή νύχτα ο Lee Clayton, για τον επόμενο δρόμο του Drifter που ύμνησαν κάποτε οι Green on Red, για το επόμενο Motel of lost companions που σύχναζε πριν χρόνια και ο μπάρμπα Neil, έχει και μπαρ!
Εκεί που περιμένει για λίγη παρέα κάθε βράδυ, για ακόμη ένα ποτό, μια κουβέντα και άπειρο κοίταγμα του…απείρου, η λέσχη των χαμένων, τύποι σαν τον Bad Blake με την τρελή και μεγάλη καρδιά και τον Tully τον γερασμένο μποξέρ από το Fat City.
Όσοι από σας συνεχίσατε το διάβασμα μέχρις εδώ, οι εναπομείναντες, όσοι από σας ένιωσαν, πιάστε καρέκλα, ο μπάρμαν πρέπει να ‘χει κλείσει τα 110, ίσα που σηκώνει τα μπουκάλια τρέμοντας, αλλά ξέρει καλύτερα απ’ τον καθέναν τι χρειάζεστε, το τσιγάρο όπως βλέπετε και από την κάπνα δεν επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται, λίγα λόγια μεταξύ μας γιατί αυτός που ξέρει δεν μιλεί και όποιος μιλεί δεν ξέρει, και γιατί όπως θα παίζει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου το Ancient Lake, θα καταλάβετε και σεις ότι αυτό που ακούμε είναι ο ωραιότερος “americana” δίσκος του 2010.
