Απομεινάρια μιας μέρας…κι άλλης μιας…και άλλης μισής…Σε ένα αλλοτινό νησί που δεν το κατάπιε η θάλασσα αλλά ενώθηκε με άλλη στεριά. Απομεινάρια του σύντομου αυτού βίου που θα έλεγε και στωικός Λατίνος. Να μπορούσες όμως να πεις «ευχαριστώ δεν θα πάρω» ολόκληρο το πιάτο, μου αρκούν αυτά τα απομεινάρια.
Έτσι και αλλιώς μ’ αυτά χορταίνω και ξεδιψάω, το «κανονικό» υπόλοιπο μου κάθεται στο στομάχι. Δεν μπορώ όμως και να ‘μαι, με τις τσέπες γυρισμένες ανάποδα έχω ξανακαθίσει ήδη στο τραπέζι, τα αχνιστά σκατά είναι στο πιάτο μπροστά μου, και το ξύδι που μου σερβίρουν για ποτό δίπλα.
Ας είναι, στο τέλος να δεις που θα τους τα πετάξω στα μούτρα, θα μαζέψω όλα μου τα ωραία κομμάτια, και θα την κάνω τραγουδώντας στη βροχή. Η και στον ήλιο δεν με νοιάζει. Running on my motorpsycho.
Απόψε όμως βάζω λίγο από το καλά φυλαγμένο στο κελάρι του μυαλού, κρασί του μάστορα Ηλία από κείνο το παλιάμπελο στην μεγαλόνησον Κρήτη, χώνω και τον Mark Steiner στο Sea of Disappointment, και πίνω στην υγειά τους:
Χριστίνα, Μήτσο, Κασσιανή, Phil and Jolana, Mark, Hugo, Chris, Pavel και Pavel, Jarda και Azalea, στην eL και στον Justin, στο ζευγάρι από την Σαλονίκη στο Bassy (συγνώμη παιδιά δεν θυμάμαι ονόματα, ήταν πολλές οι μπύρες) , στo Bassy Club, (ειδικά το μπαρ του), στο Hackbarth's Bar (ειδικά τον μπάρμαν), στους δύο Φιλανδούς τις παρέας που χωρίς να μας ξέρουν περισσότερο από μια ώρα έβγαλαν είκοσι ευρώ να μας δώσουν νομίζοντας ότι δεν έχουμε για να πάρουμε ταξί, ωραίοι άνθρωποι know me, know me, show me show me new things im knowing που λέει και ο Neil, στους δύο πιλότους και τα σύννεφά τους, στην πόλη και στους βρεγμένους δρόμους της, στα νυχτερινά φώτα τους, στον άνεμο που με χτυπάει στο πρόσωπο, σε όλους και όλα που ξεχνώ και ας μη θέλω, και φυσικά again and again and again στους Gard3nia και Pavel K, Mazzy και Sulpi, Bettie, Lemmy, Helga and honey.
