«Να και ένα απ’ το Νιου Τζέρσυ, είπε κι εγώ σφίχτηκα περιμένοντας κανένα από τα στρίγγλικα των Four Seasons, αλλά είπε το Point Blank του Springsteen και μου ξέσκισε την καρδιά.» γράφει κάπου μέσα στο Όνειρα από χρώμιο και βινύλιο ο Scott Cochran, ένα βράδυ που η αγαπημένη του Sharleen έχει καθίσει στο παλιό ξεχαρβαλωμένο πιάνο και του τραγουδάει όσο αυτός της μαγειρεύει.
Εγώ το άκουσα πρώτη φορά όταν πήγαινα Τρίτη γυμνασίου και είχα ξεκινήσει να δουλεύω τα βράδια γκαρσόνι και DJ στο μαγαζί του Τσίτσου που τότε το δούλευε ο αδερφός του ο Μακ ο σχωρεμένος, μέχρι ο πρώτος να βγει από την φυλακή που είχε μπει για μερικές εκατοντάδες δέντρα..
Ο Μακ δεν είχε ιδέα ούτε από μπαρ ούτε από «ξένα», γούσταρε ο άνθρωπος Στράτο και λοιπές λαϊκές δυνάμεις, αλλά όποτε είχε κόσμο και περνούσε με τα ποτήρια μπροστά από τα πικαπ μου έλεγε «Βάλε τον μαύρο!» και στην επόμενη γύρα «Ρίξε και την Σουηδέζα» εννοώντας τον νονό James Brown και την Laura Branigan που φυσικά ήταν…Αμερικάνα. Από εκεί και πέρα δεν είχε πρόβλημα να ακούει μέχρι και Wipers…
Για να μπω στο θέμα το τρίτο κομμάτι από ξένα που του άρεσε ήταν το Point Blank που το ακούσαμε για πρώτη φορά και οι δύο μαζί αργά ένα καλοκαιρινό βράδυ που είχε αραιώσει ο κόσμος και έβαλα ολόκληρο το The River να παίζει για να πάω να καθίσω λίγο μαζί του να πιούμε μια μπύρα πριν κλείσουμε.
Με τις πρώτε νότες του πιάνου γύρισε και με κοίταξε και όπως μπήκε και το Boss βραχνό και αντρίκιο στο τραγούδι, κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω και είπε κι αυτός βραχνά απ’ τη κούραση και τα Sante «Ωραίο τραγούδι ε?». Γάμησετα Μακ του απάντησα και ξαναγυρίσαμε να κοιτάμε τα μπουκάλια με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια και ξεσκισμένη καρδιά.
Αργότερα σαν βγήκε και ο αδερφός του από την φυλακή, χτυπήθηκε κι αυτός με την σειρά του απ’ το τραγούδι και έτσι συνέχισε να είναι από τα απαραίτητα μεταμεσονύκτια ακούσματα του μαγαζιού, τότε που τα φώτα βαραίνουν και νυστάζουν όπως αυτά που έχουν οι νταλίκες που τριγυρνάνε στην Αθήνα.
Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει φορά που να το έχω ακούσει δίχως να νιώσω το αίμα να αναβλύζει στο μέτωπο, και τα γρατζουνίσματα στην καρδιά.
That’s all folks, για τα σχετικά ιστορικά υπάρχει πάντα και η wikipedia…
Υ.Γ. Αυτό το τραγούδι πρέπει οπωσδήποτε να το πει κάποτε ο Mark Lanegan…όχι?
