Στην αρχή ανέβασα το Change is Gonna Come, μετά το Countdown to Zero, μετά έπεσα πάνω στο Stranger in the Rain από ένα Live στα 1987, με τον Karl Precoda των Dream Syndicate να τζαμάρει μαζί τους χωρίς ακόμη να έχω αποφασίσει αν απογειώνει η αν του γαμάει τη μάνα το κομματιού.
Ο Ric Albin μπορεί εδώ να μη φοράει το πέτσινο που ήταν για περίπου τρεις δεκαετίες κάτι σαν δεύτερο δέρμα του, αλλά έχει πάντα αυτό το θολό βλέμμα το ίδιο που είχε και πριν 20 χρόνια και είχε αναγκάσει τον Θόδωρα να τρέχει στο Ναυαρίνο να του βρει το φιξάκι του γιατί διαφορετικά αρνιόταν κατηγορηματικά να ανεβεί στην σκηνή του Ελλησπόντου.
Οι συνοδοιπόροι του Roger Clay στη (κρυπτομεταλλική) κιθάρα και Jon Gerlach στα ντραμς μοιάζουν σαν μόλις να βγήκαν από την Τούμπα της δεκαετίας του ’80, οπότε αναγκαστικά στον ρόλο του καλού μένει μόνο ο David Provost που παρά την κάπως μακριά κόμη του θα μπορούσε άνετα κάποιος να τον καλέσει για γεύμα στο σπίτι δίχως κανείς να αναρωτηθεί «με ποιους έχει μπλέξει το παιδί?».
Droogs…παραπέμπει στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά και σε ένα υβρίδιο των Doors και των Troggs. Sex, Droogs, and Rock and Roll Since 1972 κι ας τους κόλλησαν την ταμπέλα του garage αναβιωτή. Δεν υπήρξαν το αγαπημένο μου συγκρότημα ποτέ, μα κάποια τραγούδια τους -όπως και μερικά των Dubrovniks- με ακολουθούν σαν σκιές χρόνια τώρα, και με κάνουν να νιώθω ωραία όποτε τα ακούω, χωρίς ούτε μια φορά να τα έχω βαρεθεί. Ένα από αυτά είναι το Stranger in the Rain, αφιερωμένο στον αδερφό που το γράσο του ακόμη λερώνει εκείνο το paisley πουκάμισο κι ας κάνει πως δε το θυμάται.
