«Νιώθω πως το να έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια δίπλα στο μεγάλο ποτάμι έχει κάτι που δεν μπορεί να μεταδοθεί σε όσους δεν το έζησαν» έγραφε ο Elliot.
Και από την άλλη πώς να περιγράψει και να μεταδώσει με λόγια κανείς, τα συναισθήματα που του προκαλεί κάθε φορά (και είναι εκατοντάδες) το άκουσμα αυτού του τραγουδιού…
Αδύνατο και άπιαστο σαν όλα τα ωραία, σαν τις τελευταίες ανταύγειες του λυκόφωτος που σβήνουν χορεύοντας πάνω στα νερά του ποταμού όπως αυτός ρέει, λίγο πριν το νομοτελειακό τέλος του.
Υ.Γ. Αυτό ναι, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να κονταροχτυπηθεί με το Sleep Alone του Howard για τον τίτλο του «ωραιότερου rock and roll τραγουδιού».
Υ.Γ.2 Τι φάτσες είν’ αυτές στο εξώφυλλο ρε? Άνετα ο γραφίστας τις έβαζε πρώτες μούρες να κοσμούν τα εξώφυλλα επανεκδόσεων βιβλίων με τίτλους όπως Junky, The Man with the Golden Arm, Junkie Love και λοιπών ηθικοπλαστικών αναγνωσμάτων.
(Τα παραπάνω έτσι και σαν προσεχώς για το Playing with fire το «καινούργιο» του Nikki στην Easy Action, που επιτέλους βρήκα και μαζεύω τα απαραίτητα για να το ακούσω όπως πρέπει πριν αποπειραθώ να γράψω κάτι για αυτό)
Στο τέλος ο Stefan και οι Big Sleep κοιτώντας μια εκείνη και μια το ποτάμι, αρχίζουν να στροβιλίζονται στην μέση μιας ηλεκτρικής καταιγίδας σαν και αυτή που συχνά πυκνά εξαπέλυαν ο Neil Young με τους Crazy Horse για να μην σκουριάσουν ποτέ - καλύτερα να καούν!- ενώνουν στο μυαλό τους όλα τα μεγάλα ποτάμια το κόσμου σε ένα τεράστιο δέλτα και αφήνουν την μανία του ουρανού να ξεσπάσει πάνω σε κεφάλια και νερό. Ορφικό μυστήριο κανονικά…
Big Sleep – Where the Rivers End
