ST
Bang! Records
2011
Μια δεκαετία πριν, όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτός εδώ ο δίσκος, το rock and roll είχε κάνει μια ακόμη «μεγάλη επιστροφή», με συνέπεια αμούστακα αλλά και μυστακοφόρα παλικάρια, παρέα με μοιραία σεληνιασμένα κοράσια να τραβάνε μαλλιά, βυζιά και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολύ cool τύπων όπως οι Strokes.
Ο αγώνας –αν υπήρξε ποτέ τέτοιος- ήταν άνισος και χαμένος από την αρχή για τους Gutterville’s (όπως και για τόσους άλλους χαμένους στον χρόνο που δεν είχαν την τύχη να συμπεριληφθούν στις μπαρούφες ιντι γραφιάδων που δίνουν απλόχερα το μουσικό φως στην οικουμένη) κι ας είχαν και αυτοί να επιδείξουν στο εξώφυλλο εκλεκτά γυναικεία μέρη, τι να κλάσουν οι γάμπες και οι πατούσες μπροστά στο κωλαράκι του Is this it. Όσο για την μουσική θα τα πούμε παρακάτω…
Έτσι φαντάζει απολύτως φυσιολογικό το ότι οι Νεουορκέζοι μορφονιοί έκαναν την πιο γερή μπάζα βγαλμένη από κινηματογραφική αμερικάνικη μπίζνα, με έναν ο θεός να τον πει μέτριο δίσκο (από αυτούς που σε άλλες εποχές πιο γόνιμες για το rock and roll θα τον βάζαμε ασυζήτητη και με την μια στην στοίβα με τους δίσκους που το καλύτερο που τους μένει να κάνουν μετά το 3-4 τραγούδια δεν είναι άλλο από το να πάνε στην γωνιά και να ψοφήσουν) και μετά τα έσπασαν (και συνεχίζουν) σε όλο τον κόσμο με το εναλλακτικό σταριλίκι και την μηδενική ουσία τους , και οι Αυστραλοί αφού πούλησαν καμιά 500αριά κομμάτια κάτω από τις ευλογίες του John Peel και του Henry Rollins, σαν κομήτες εκρηγνυόμενοι σκόρπησαν στους 5 αντιποδιανούς ανέμους, στέλνοντας εδώ και μια δεκαετία αντίστοιχα σινιάλα από εκεί.
Σινιάλα αναμμένα στην ουρά με την φωτιά που έκαψε κάποτε τον Jody Reynolds και τον Jeffrey Lee, και βαφτισμένα από τον Rob The Revelator σε ποτάμια αλκοόλης, με ονόματα σαν τους Drones, τους Kill Devil Hills, τον James McCann, τους MF and his Truckload of Hope…Ο κορμός της σημερινής εθνικής Αυστραλίας χτισμένος από μια ομάδα που θα έλεγαν και οι σπορτκάστερς…
Για να έρθουμε στον δίσκο όμως αφήνοντας πίσω τους ηλίθιους άκαυλους και άκαπνους rock stars (τους οποίους τους θυμήθηκα περισσότερο γιατί η επανακυκλοφορία αυτή των Gutterville -σε διπλό LP με πρόσθετα ακυκλοφόρητα κομμάτια- από την Bang! συμπίπτει όπως και τότε με την κυκλοφορία νέου δίσκου απ’ αυτούς) και τα αθλητικά, το σίγουρο είναι ότι όλοι οι lovers of the Bayou του κόσμου αυτού δεν μπορούν να είναι ποτέ πια πρωτότυποι όταν εξομολογούνται την φωτιά και τον φονιά μέσα τους μετά την Αποκαλυπτική εμφάνιση των Birthday Party και των Scientists.
Όχι αυτός ο βόμβος που ακούω δεν είναι σίγουρα η πρώτη σάλπιγγα της αποκάλυψης.
Θα μπορούσε να είναι ταμ ταμ αγρίων μέσα μακριά στην ζούγκλα και την νύχτα, η και ο ήχος των μηχανών στον δρόμο με τις φάμπρικες, όπου τα χαμίνια ξύνουν τις πληγές τους με βρόμικα χέρια και ονειρεύονται τις γκόμενες της απέναντι όχθης.
Είναι όμως μάλλον το μουρμουρητό από τα λευκά μπάσταρδα της έβδομης γενιάς του Robert Johnson που στέκονται μεσάνυχτα στο σταυροδρόμι με τους ενισχυτές στο κόκκινο να προσπαθούν να καταλάβουν αν οδεύουν προς την κόλαση η αν βρίσκονται ήδη εκεί.
Και μη μπορώντας να αποφασίσουν, η και μην αντέχοντας το ίδιο τους το πάθος, το διαλύουν στην στιγμή, δίχως δεύτερη σκέψη, και τραβούν ο καθένας τον δικό του δρόμο, σκορπισμένα θραύσματα, βρίσκοντας στο χορταριασμένο μονοπάτι νέους συνοδοιπόρους για να συνεχίσουν τις σκοτεινές μεσονύκτιες εξομολογήσεις τους, βγάζοντας ταυτόχρονα την μια δισκάρα μετά την άλλη, κι ας γνωρίζουν ότι είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο πηχτό σαν μελάνι σκοτάδι μέχρι το τέλος των ημερών . Αυτό δεν ένοιαξε τον Fred και την Toody, τον Greg, τον Rowland, και τόσους άλλους γιατί να δώσουν δεκάρα αυτοί?
Όλα όμως είχαν ξεκινήσει σε κείνο το σταυροδρόμι…
Την πρώτη φορά πριν δέκα χρόνια η τελετή έμεινε καταραμένο μυστικό μεταξύ των συνενόχων και για αυτό υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Σήμερα όμως καμία.
