Αντιγράφω από…το tranzistor και τον άλλον…εαυτό μου: «…όσο περνούν τα κομμάτια το πράγμα αρχίζει να αγριεύει και να γίνεται σοβαρό. Αρχίζεις και τρίβεις τα…αυτιά σου με αυτό το πανηγύρι που ‘χουν στήσει εδώ μέσα όλα τα ανήσυχα πλάσματα της νύχτας. Από τον Blind Willie Johnson μέχρι τον Johnny Burnette, κι από κει στους Groupies του Primitive, μέχρι τους Birthday Party και τους These Immortal Souls. Κιθάρες, μπάσο και ντράμς ξύνουν και χτυπάνε αλύπητα, το όργανο του τραγουδιστή δίνει ρυθμό, και πάνω από όλα η φωνή μ αυτή την αλάνικη χροιά, να τραγουδάει με τέτοιο πάθος, τσαμπουκά, και attitude που είχα πολύ καιρό να ακούσω…
…οι Junkies στήνουν την δική τους Λουπερκαλιανή παγανιστική γιορτή προς τιμήν του θεού Φαύνου, και κατ’ επέκταση του Πάνα, όχι όμως μέσα σε μια παρθένα φύση αλλά στην βούρκο και τον οχλοβοή της μεγαλούπολης.
Έτσι είναι φυσικό η μουσική της γιορτής να μην ακούγεται καθαρή και ανέγγιχτη σαν σοβαρή σύγχρονη παράσταση σε αρχαίο θέατρο, αλλά βρώμικη και μπάσταρδη σαν τους σκοτεινούς μύθους που με τα χρόνια και από στόμα σε στόμα αποκτούν όλο και πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του Κακού.
Το γράσο από το γκαράζ που ξεκίνησαν τις πρόβες τους εξακολουθεί να απλώνει και να λερώνει τα πάντα γύρω του…με συνέπεια ακόμη και κομμάτια που δεν είναι καταδικασμένα από γεννησιμιού τους να κοιτάνε τον έξω κόσμο μέσα από την κρύπτη…αλλά κάλλιστα θα μπορούσαν να τον αγναντεύουν από την κορυφή…να μείνουν καταδικασμένα να αντηχούν σε χαμηλοτάβανα κακοφωτισμένα καταγώγια συνοδευόμενα απ’ τις κραυγές λίγων σεληνιασμένων και βαρεμένων φανατικών.»
Όλα αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σε εκκωφαντική ισχύ και στο τελευταίο πόνημα των Junkies, το In a Night Like This EP στην Kill Shaman Records. Τέσσερα κομμάτια, ένα μέτριο το Odyssey of Jason, δύο κλασικά τζάνκικα, το Loneliness Like Cloud Above (ωραίος τίτλος) και το Twice Upon a Time, και μια ανίερη συνάντηση του Stefano με το πνεύμα του Lux…το μοναδικό, βρώμικο και υπέροχο Death Sleep And Silence…Rockabilly Psychosis and the Garage Disease λέμε, αυτός είναι ιός, επικίνδυνος και ανίατος σαν εκείνους που κυκλοφορούν ελεύθεροι στα βιβλία του παππού Burroughs. Γιατρέ μου ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω το φάρμακό μου…θα προτιμούσα όχι…είναι ωραία αυτή η αρρώστια…
