Το σκηνικό για συναυλιακό βράδι Παρασκευής στο Eightball γνωστό από καιρό…
Επιστροφή στο σπίτι από το κάτεργο, με το κέντρο τις πόλης να ευωδιάζει από κάθε γωνιά διαφόρων ειδών σκουπίδια, κόσμος με σακούλες να μπαινοβγαίνει υπνωτισμένος από μαγαζί σε μαγαζί, γενικά βαβούρα απίστευτη τέτοια που δεν μπορεί με τίποτε να βγάλει από τους ενισχυτές του ακόμη και το πιο άγριο μεταλ συγκρότημα που παίζει στο συμπαθές κλαμπ.
Επιτέλους κλείνει η πόρτα του σπιτιού και αφήνω πίσω το σουρεαλιστικό δρώμενο, για να ετοιμαστώ για την συναυλία. Έλα μου όμως που σώμα και κεφάλι αρνούνται κατηγορηματικά να συνεργαστούν. Ανίερες σκέψεις να πέσεις στο κρεβάτι με έναν ορό στο χέρι και να κοιμηθείς για εβδομάδες, έρχονται ευτυχώς να νικηθούν από τα εισιτήρια που είναι ακουμπισμένα πάνω στον πάγκο, και το τηλέφωνο που χτυπάει και είσαι σίγουρος ότι είναι ο Πέτρος.
Ο Σαβίκος με τις πατατόπιτες αυτή την φορά και τις μπύρες αναλαμβάνει τα προκαταρκτικά και πάλι, τις σκόρπιες κουβέντες για τα δύσκολα της κάθε μέρας που περνάμε τις εξορκίζουν το υπερώο της Παρασκευής (όπως γράφει ο Τριάντης) και τα rock and roll όνειρα μας, και περασμένες δέκα είμαστε μέσα η κλασική πλέον τετράς και βλέπουμε στην σκηνή τους Johnny Carbonaras που παίζουν ένα ξεθυμασμένο surf αλα Man or Astroman? Αρκετοί κάτω μοιάζουν να γουστάρουν αλλά για μας ευτυχώς τελειώνουν γρήγορα, ενώ όσος κόσμος ήταν να μαζευτεί έχει μαζευτεί πια, και μετά από δυο ριψοκίνδυνες επιδρομές στο μπαρ (όχι τόσο όμως όπως στην μουσομαλλιοθάλασσα των Nightstalker) νάτοι και οι Drive χαμογελαστοί και χαρούμενοι σαν μικρά παιδιά που ξεκινούν.
Midnite Hop και Joe’s Esposito Gun για αρχή και με την μια έχουν κερδίσει και τους ήσυχους γκριζομάλλιδες στις τέσσερεις γωνίες αλλά και τους τρελαμένους μικρότερους μπροστά. Baby bleed, the night stands still…
Εμείς σαν να αρχίζουμε να ξεχνάμε την κούραση, ο Αλέξης θυμάται το Berlin και την Κιβωτό, παλιά κομμάτια που μας έχουν πάρει παιδιά και μας έχουν φέρει ως εδώ σαν το Have Mercy και την ιστορία που μας αφηγήται ο Καρανικόλας, Heavyliquidικά, αλλά και 2-3 καινούργια (το ένα, το αργό με τις ψυχεδελικές κιθάρες γαμεί!) εναλλάσσονται, οι Drive έχουν μεγάλα κέφια και αυτό φαίνεται και στο παίξιμό τους, (εμείς) το κοινό λίγο αμήχανο παρακολουθεί αυτούς που είναι πάνω στην σκηνή να το ξεπερνάνε, αλλά έρχεται το Alabama Blues και ισοπεδώνει όλο τον χώρο παρασέρνοντας μαζί τις όποιες αμφιβολίες και την αμηχανία.
To Hell to Pay σαν ψυχωδηλωτικό προκαλεί εκρήξεις και αναταράξεις στο μυαλό και στο στήθος, και σαν φλασιές με κάθε χτύπημα στα ντραμς βλέπω σαν σε ταινία το εαυτό μου να χορεύει εκστασιασμένος εκεί μπροστά που τώρα κάνουν ακριβώς το ίδιο τα New kids on the block, Walking on my Grave! Και καλά κάνουν…αυτό είναι το σωστό.
Η φρενίτιδα στο 1313 Hallucino Drive, το Time has Come Today των Champers Brothers επίκαιρο όσο ποτέ, οι τοίχοι που ουρλιάζουν τόσο δυνατά στο Baby it’s real, η βουτιά στο υγρό στοιχείο του The Drop, το Valley of Death διαμάντι διαχρονικό και παγκόσμιο…τα ξέρετε τι να λέω εγώ τώρα.
Προς το τέλος με το Bad Roads και το Gone, Gone, Gone η κατάσταση μαζί και ο ήχος ξεφεύγουν και η συναυλία μετατρέπεται σε rock and roll γιορτή, μεγάλο γλέντι απ’ τα παλιά, αλλά η έκπληξη του I Just Wanna Have Something to Do στο πρώτο encore είναι τέτοια που παραλίγο να βγει στην επιφάνια ο άλλος μου εαυτός και να με πάρουν τα ζουμιά. Κοιταζόμαστε με Πέτρο και τα κορίτσια, το γλυκό και επαναλαμβανόμενο tonight, tonight, tonight βγαίνει αβίαστα από τα στόματα όλων μας. Hey Joey! Some of us still Fuckin’ Remember!!!
Ευτυχώς ο Richard Berry δια στόματος Last Drive με το αλήτικο Have Love Will Travel με επαναφέρουν στον χαμό, που κρατάει για λίγο ακόμη μέχρι να μας αποχαιρετίσουν με ένα made in Factory Its All Over Now, Baby Blue.
Αυτοί που δεν ήρθαν και αυτήν την φορά ήταν αρκετοί, αν θυμηθώ την κοσμοπλημμύρα της επανασύνδεσης πριν 4 χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάνω κάτω τόσοι ήμασταν πάντα. «Είναι μεγάλη μπάντα ε» μουρμουράει ο Πέτρος όπως φεύγουμε, κουνάω το κεφάλι πάνω κάτω και προχωρώ…στην πλάτη μας ο αέρας σηκώνει σκόνη και χαρτιά, είναι οι πίσω μας σελίδες που χορεύουν στον άνεμο, μη γελάς αλήθεια σου λέω, είναι οι πίσω μας σελίδες γραμμένες ανεξίτηλα με τέτοιες ωραίες βόλτες σαν να ‘ναι οι τελευταίες.
Αν υπάρχει παράδεισος έχει αντικλείδι τις Παρασκευές γράφει σήμερα ο Τριάντης (πάλι). Αν είναι έτσι οι μπουκαδόροι σίγουρα είναι μπαντες σαν τους Last Drive.
Το βιντεάκι κλεμμένο από τον industryskills στο youtube. Αν έχει κανείς το I Just Wanna Have Something to Do από χθες ας το ανεβάσει ε!
