Bruno Adams

Πολύ μνημόσυνο έπεσε τελευταία αλλά…για τον Bruno...το σκίτσο παραπάνω και ένα…ιπτάμενο και όμορφο ταινιάκι πάνω στο Forgiven του Phil απ’ την gard3nia, μαζί με το πρώτο orphan drugs που είχα στείλει την μέρα που την έκανε μακριά από τον κόσμο, στις 18 Απρίλη δύο χρόνια πριν, στο tranzistor.

A Voice Burning the World Away

Σαν πρώτο άρθρο αυτής της νέας στήλης είχα ξεκινήσει να γράφω για τον Townes Van Zandt, κι όλο έλεγα «άντε να ‘ρθει το Πάσχα να αδειάσω λίγο από δουλείες και από σκατά στο μυαλό, να κάτσω με την ησυχία μου, τα ρούμια και τα τσιγάρα μου να το τελειώσω».

Κυριακή απόγευμα όμως, και όπως οι Fuzztones έχουν προφητεύσει, τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα. Το πρωινό του Σαββάτου 18/04/09, o Bruno Adams, η φωνή των Once Upon A Time και των Fatal Shore, αποφάσισε πως η μπάντα του ουρανού που, δυστυχώς για μας που μένουμε εδώ κάτω, συνεχώς μεγαλώνει, του ταίριαζε πιο πολύ.

Πέντε χρόνια μάχης με τον καρκίνο ήταν αρκετά για να λυγίσουν ακόμη και αυτόν τον “Bloody Hero”, όπως εύστοχα τον έχει αποκαλέσει ο φίλος και μέλος της συμμορίας των Fatal Shore, Phil Shoenfelt.

Γεννημένος στα 1963 στο Bacchus March της Βικτώρια στην Αυστραλία, έφυγε για την Μελβούρνη στα τέλη των ‘70’s, για να ανακατευτεί με όλα τα καλά παιδία της εκεί εκκολαπτόμενης punk/new wave σκηνής. Όπου δίπλα στο καλά παιδία σημειώστε τους Saints, τους Crime And The City Solution, τους Laughing Clowns…

Ακόμη και αυτό όμως ήταν λίγο για το μέγεθος του Bruno. Λίγα χρόνια αργότερα σχηματίζει τους Once Upon A Time, που στα 12 χρόνια της ύπαρξής τους πρόλαβαν να δώσουν αρκετά μυθικά πλέον live σε Αυστραλία και Ευρώπη, να μεταναστεύσουν το 1989 στο Βερολίνο, και να κυκλοφορήσουν 3 δίσκους, αποκαλύπτοντας και σε μας τους άτυχους που δεν μπορέσαμε ποτέ να τους δούμε ζωντανά, πόση δύναμη μπορούν να έχουν το λαρύγγι και  τα πνευμόνια αυτού του γιγάντιου λευκού όταν τραγουδάει τα ψυχεδελικά του Blues…Όση ίσως και ενός μαύρου γίγαντα, όπως ο Howlin’ Wolf.

Whirlwind, Goodbye, The Backward Eye, Planetarium, Korrekt, The Wheel…το θηρίο πότε βρυχάται πληγώνοντας τα ηχεία, και πότε μας σιγοτραγουδά «νυκτερινά αντρίκια νανουρίσματα» που θα ‘γραφε και ο Bandini.

Οι 233 «φίλοι» τους στο myspace δείχνουν πόσο μαλακισμένο και αχάριστο στέκεται το rock κοινό ώρες ώρες, μπροστά σε τέτοιες μπάντες.

Όταν οι Once Upon A Time τέλειωναν όμως άδοξα το 1996, οι Adams και Shoenfelt παίρνουν τις κιθάρες τους και ξεκινούν για μια περιοδεία στο σφαγείο της εμπόλεμης τότε Βοσνίας. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Fatal Shore, ένα γκρουπ που έλεγες ότι αφού επέζησε από τους πυροβολισμούς των Τσετνικ και των Μουτζαχεντίν τότε, δεν το αγγίζει τίποτε…

Το να γράφεις για ένα από τα πιο αγαπημένα σου συγκροτήματα, κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι τελικά και το πιο εύκολο. Τι να γράψεις όπως ακούς τον Bruno να τραγουδάει το Wild Is The Wind κάνοντας σε να μη θες να ξανακούσεις την εκτέλεση του Bowie; Τα τραγούδια του Brel, το ντουέτο με τον Shoenfelt στο Who’s Been Talking του Howlin’ WolfSnake Song του Van Zandt; και την τρελαμένη ερμηνεία του που σε κάνει να σηκώνεσαι πάνω και να χτυπιέσαι σαν οργισμένο δεκαπεντάχρονο -μεγάλος άνθρωπος- , το πόσο πειστικός ακούγεται όταν φτύνει με τσαμπουκά τις λέξεις στο Snake Song του Van Zandt?

Να πεις για τα δικά του κομμάτια, το World Away, το Is That You My Lover από τον πρώτο τους ομώνυμο, το Real World και το Numb Inside από το τελευταίο τους, το Mindless από το Free Fall…Τραγούδια που ρίχνουν αλάτι στις πληγές, μα και στην ζωή την ίδια.

Όπως λέει και η gard3nia όποτε ακούει το Mindless και το Friday’s Child (του Lee Hazlewood , που ο Adams με τους Fatal Shore φρόντισε να κυκλοφορήσει σε ένα ep, -το Bird on a wire- λίγο καιρό πριν τον θάνατο του, για να μας θυμίσει για τελευταία φορά πόση ψυχή μπορεί κάποιος να βάλει σε ένα τραγούδι, κι ας μην είναι καν δικό του), όπως λέει λοιπόν:

 «Bruno ρε μουνιά!!!»

Fatal Shore εξηγεί ο Bruno σε μια συνέντευξη τους, ήταν το τραγούδι που τραγουδούσαν οι καταδικασμένοι και φυλακισμένοι καθώς τους έστελναν με πλοία από την Αγγλία στην χώρα των καγκουρό, μια γη άγνωστη απ’ όπου δεν θα επέστρεφαν ποτέ. Αυτός κάνοντας την αντίθετη διαδρομή, έφτασε στους δρόμους του Kreuzberg και τα σοκάκια της Πράγας, απ’ όπου τραγούδησε ψυχωμένα μέχρι το τέλος, το δικό του Fatal Shore.

Κάνοντας όσους είχαν την τύχη να τον ακούσουν, να τον τοποθετήσουν δίπλα στα δικά του ινδάλματα σαν αξία, και…λίγο πιο ευτυχισμένους ανθρώπους.

Και αν το πρώτο είναι σχετικό, το δεύτερο δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.

Salute λοιπόν Bruno, κι ας μη έζησα ποτέ αυτή την μυθική, στα όνειρά μου, νύχτα με τους Fatal Shore στο Bassy Cowboy του Βερολίνου, κι ας μη σου έστειλα ούτε καν εκείνο το mail για να σου πω απλά πόσα σημαίνει για μένα η μουσική σου.

Κι εκεί πάνω που θα σαι τώρα, ποιος ξέρει, μπορεί ήδη να ‘χετε αρχίσει να προβάρετε μαζί με τον Townes Van Zandt την ιδανική εκτέλεση του Snake Song.

fatal shore 
myspace

 

                            

                            

* Orphan drugs: κατά λέξη, Ορφανά φάρμακα. Τα φαρμακευτικά εκείνα σκευάσματα που προορίζονται για την θεραπεία ιδιαίτερα σπάνιων ασθενειών (orphan diseases) και τα οποία, για αυτό τον λόγο, δηλαδή επειδή η σπανιότητα της ζήτησης τα καθιστά «ασύμφορα», δεν παράγονται απ’ τις εταιρείες. Επίσης τίτλος βιβλίου του Ευγένιου Αρανίτση.