Για να μη κουράζομαι και κουράζω εφευρίσκοντας παραλλαγές για να γράψω πάλι τα…ίδια (θα μου πεις έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω), με αφορμή το επερχόμενο live του Mark Steiner των προβλημάτων του και των Dark Rags, κάνω copy-paste παρακάτω ένα μικρό κείμενο, μια παρουσίαση του Broken, και μια συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον πρώτο , όλα για το transistor , και σας παραπέμπω στα reviews του orphan drugs αλλά και εδώ για τους δεύτερους.
Όποιος έχει το κουράγιο και την όρεξη πιστεύω θα έχει τελειώσει την ανάγνωση μέχρι εγώ να βρω πως θα ταιριάξω χρόνο και λεφτά για να κατέβω Αθήνα στις 29 του Απρίλη.
Και μετά την καθοριστική παρέμβαση του Nick Cave- συνεχώς μεγαλώνει με φωνές και μπάντες σαν τους The Devastations, These Immortal Souls, Hugo Race, Once upon a time, και γενικά πολύ Αυστραλία -μάνα γη που λέει κι ένας φίλος-, David Eugene Edwards (πανταχού παρών και τα Πάντα πληρών), Phil Shoenfelt, τον Cave τον είπαμε, πιο πίσω πάμε στον Scott Walker, τον Tim Rose, τον Leonard Cohen και τον Tony Joe White, πολλά ποτά, ξενύχτια, τσιγάρα, άτιμα θηλυκά και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Με προϋπηρεσία στους Piker Ryan’s Folly τους Kundera, και αρκετά περιστασιακά σχήματα, κυκλοφόρησε στο τέλος του 2007 το CD (και mini-LP) Fallen Birds με 6 κομμάτια, όπου αν όχι όλα, τα Nisj, Unbearable, Wallspoting, και Now She’s Gone, είναι θέμα χρόνου πιστεύω, να αγαπηθούν από αυτό το κομμάτι του ελληνικού κοινού που πίνει νερό και ουίσκι στα ονόματα της πιο πάνω λίστας.
Στην σελίδα του στο myspace, δίπλα στα κομμάτια του Fallen Birds, ανέβασε πρόσφατα δύο νέα, το σπαραξικάρδιο χιτάκι Sea of Disappointment, και το This world όμορφο, νωχελικό, με το ωραίο σόλο στην κιθάρα λίγο πριν το τέλος.
Mark Steiner
Broken
Stagger Records
2009
Μια φωνή που άλλοτε ακούγεται σαν άλλοτε σαν ενός αλητήριου Stuart Staples, και άλλοτε σαν του Rowland S. Howard, χωρίς το junky attitude, αλλά με πολύ περισσότερο booze. Όπως και να την χαρακτηρίσεις η ουσία είναι ότι έχει κάτι από την στόφα εκείνων των ερμηνευτών (Lanegan, Cave, McComb κ.τ.λ.) που είναι αδύνατον να τους προσπεράσεις ακόμη και σε μέτριες συνθετικές στιγμές. Όποτε και αν υπάρχουν τέτοιες.
Στην ορχήστρα το Γαλλγερμανικό συνδικάτο του εγκλήματος, με πρωτοστάτες τους κυρίους Dimi Dero και Tex Napalm, και φυσικά την φωνή της Sofy Perez, την Νεοϋορκέζα Susan Mitchell στα διάφορα έγχορδα, και μια ντουζίνα ακόμη καλοί μουσικοί περισσότερα για τους οποίους μας έχει πει ήδη ο Steiner στην συνέντευξη του στις διπλανές στήλες. Μια ξεχωριστή αναφορά μόνο στην Susana Melendez από τους Αντίποδες, που κάνει ένα φοβερό ντουέτο με τον Mark στο Divine Whore.
Όλοι αυτοί βρέθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια με τον Steiner σε διάφορα bar και studio τεσσάρων πόλεων, τριών ηπείρων και άλλων τόσων θαλασσών, και ηχογράφησαν τα 12 κομμάτια τούτου εδώ του δεύτερου προσωπικού δίσκου του.
Τραγούδια ιστορίες που εκτυλίσσονται σε μέρη με θαμπά και χαμηλά φώτα, και που απαιτούν τέτοια για να καθίσουν στην μπάρα ο Σερ Τζών Φάλσταφ, ο Φιοντόρ Παύλοβιτς, ο Τζων Μπάρλικορν, ο κύριος Τζόφρεϊ Φέρμιν και όλος ο μεθυσμένος θίασος του Παπαγιώργη, και δια φωνής Mark Steiner να μας τις αφηγηθούν.
Broken Man, Sea of Disappointment (αγαπημένο απ’ το πρώτο άκουσμα), Beautiful Thief, Man in the Bar, Divine Whore, οι εύγλωττοι τίτλοι μερικών από αυτές, και μαζί πανέμορφα τραγούδια, ακριβοθώρητα στις μέρες μας, οι καλύτερες στιγμές ενός ταλέντου που μπορεί να κοιτά πίσω και να πατά πάνω σε ένα δρόμο που έχουν πατήσει όλα τα ονόματα-αναφορές και ακόμη περισσότερα της εισαγωγής, αλλά τον κοιτάζει με το δικό του θλιμμένο βλέμμα, προτιμώντας να βαδίζει στα σκοτεινά του μέρη, και τραγουδώντας μ’ αυτή την υπέροχη φωνή.
Είναι ο Mark Steiner με το Broken, και θα ήταν καλό να τον ακούσετε.
Για τον Mark Steiner είχαμε πει λίγα πράγματα παλιότερα. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Broken, του νέου του δίσκου δηλαδή (για τον οποίον θα τα πούμε από την στήλη των reviews σύντομα), σκεφτήκαμε να τον προσκαλέσουμε να μας πει περισσότερα ο ίδιος. Κάπως έτσι καταλάβαμε ότι πίσω από την φοβερή φωνή και το ταλέντο στην σύνθεση, υπάρχει ένας πολύ εντάξει, και με ωραίο χιούμορ άνθρωπος.
Λοιπόν Mark, θα συστηθείς στους αναγνώστες μας?
Γεια χαρά! Με λένε Mark Steiner και αυτά είναι τα προβλήματά μου…
Και την μουσική σου? Πως θα την περιέγραφες?
Lounge-Noir. Ίσως και Swamp-Rock σ’ ένα βαθμό. Κάποιοι έχουν παρομοιάσει τη μουσική μου με τον ήχο των Tindersticks, του Nick Cave & the Bad Seeds, των Madrugada, των These Immortal Souls, των Crime & the City Solution, κλπ. Η μουσική μου μοιάζει να ταιριάζει ακριβώς με ό,τι συμβαίνει μουσικά στη Μελβούρνη.
Οι Piker Ryan και οι Saudade? Πες μας την ιστορία πίσω από αυτά τα ονόματα.
Οι Piker Ryan είναι το όνομα της παλιάς Νεοϋρκέζικης μπάντας μου, που δημιουργήσαμε μαζί με τον Βέλγο κιθαρίστα Phil “The Tremelo” King το 1997, με το όνομα Piker Ryan’s Folly. Μαζί μας έπαιζαν πολλοί και διαφορετικοί μουσικοί. Το 2006, λίγο πριν από μια reunion τουρνέ μας στην Ευρώπη, ο Phil και εγώ μαλώσαμε, και οι υπόλοιποι από μας συνεχίσαμε σαν Piker Ryan. Σήμερα αποτελεί περισσότερο ένα side-project. Είναι περισσότερο θεατρικό από την τωρινή μου live ερμηνεία. Κυρίως επηρεασμένο από το βιβλίο του Herbert Asbury «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», το οποίο ο Martin Scorsese μετέτρεψε σε Χολιγουντιανό ρομάντζο για την «ασημένια οθόνη». Κάτι σαν Old New York gangland style. Ο Piker Ryan ήταν ένας κακοποιός o οποίος συνελήφθη για μια λίστα «υπηρεσιών» έναντι αμοιβής, μεταξύ των οποίων, γρονθοκόπημα για 2$, μαύρισμα και των δυο ματιών για 4$, κόψιμό αυτιού για 15$ κλπ… Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο MySpace.com/PikerRyan.
Οι Saudade είναι ένα ακόμα side project, που σχηματίστηκε πέρυσι όταν πήγα στην Κοπεγχάγη για να κάνω μια ηχογράφηση και μια συναυλία με τον καλό μου φίλο Thomas Borge (Halph, DK) στο μπάσο και τα φωνητικά και τον Tobias “Tex” Lange στα ντραμς. Ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζα με την βαρύτονη κιθάρα μου, η οποία αποτελεί πλέον το μουσικό όργανο που προτιμώ. Έχουμε ήδη ένα χιτάκι μαζί, ένα χαζό νούμερο που λέγεται “White Shoe Wanker Theme Song.” Λατρεύω να παίζω με τα παιδιά αυτά. Είναι μια ευχάριστη αλλαγή να βρίσκεσαι σε μια μπάντα, έχοντας ίση γνώμη με όλους τους άλλους. Η λέξη “Saudade”, παρεμπιπτόντως, είναι μια πολύ όμορφη πορτογαλική λέξη που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη λέξη σε καμία άλλη γλώσσα. Περιγράφει μια χαρούμενη αίσθηση απώλειας, ένα ζεστό συναίσθημα λαχτάρας και εγκατάλειψης.
Παίζεις συχνά σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ενώ απ’ όσο γνωρίζω το φθινόπωρο περιόδευσες στην Αυστραλία για δεύτερη φορά. Δεν σου λείπει το σπίτι? Και που αλήθεια είν’ αυτό?
Ναι, απ’ ότι φαίνεται τριγυρίζω συχνά στην Ευρώπη… Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την περιοδεία των Piker Ryan, που αποτέλεσε την αιτία να βρεθώ και να παίζω με τον Dimi Dero και την Sofy Perez στο Παρίσι. Πλέον, τους νιώθω σαν οικογένεια. Στη συνέχεια όλα εξελίχθηκαν σαν χιονοστιβάδα. Έκανα μια περιοδεία μόνος μου στην Πορτογαλία, μερικές συναυλίες στην Ισλανδία και ξαφνικά έπαιζα στις Βρυξέλλες, την Πράγα, το Βερολίνο, την Κοπεγχάγη και αλλού. Μετά από ένα αναγνωριστικό gig στο Παρίσι, με προσκάλεσαν να παίξω στην Αυστραλία το 2008, και έτσι έκανα και εκεί μια περιοδεία. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσω ένα συμβόλαιο με την εταιρεία Ζ-Μan Records στη Μελβούρνη, η οποία κυκλοφόρησε το καινούργιο μου άλμπουμ “Broken” σε μια special CD έκδοση καθώς και σε βινύλιο. Παρακολούθησα εκεί την κυκλοφορία του μόλις πριν λίγους μήνες, και έπαιξα στη Μελβούρνη, στο Σύδνεϋ, ακόμα και στην Τανζανία. Δούλεψα με πάρα πολύ καλούς μουσικούς, με μέλη των Silver Ray και με την Rosie Westbrook από το συγκρότημα του Mick Harvey. Ακόμα και ο Spencer P. Jones από τους Beasts of Bourbon ανέβηκε στη σκηνή μαζί μου στην τελευταία μου συναυλία στη Μελβούρνη!
Λένε ότι πατρίδα είναι το μέρος εκείνο στο οποίο ανήκει η καρδία σου και υποθέτω ότι αυτό είναι σχεδόν τόσο αληθές όσο γίνεται. Θα είμαι πάντα ένας Νεοϋορκέζος. Πιθανόν να ζήσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου στο Όσλο. Αλλά νιώθω σπίτι μου και το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Μελβούρνη, χάρη στους φίλους και τους συναδέλφους μουσικούς. Στην πραγματικότητα πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς τους βλέπω σαν οικογένεια.
Τον Σεπτέμβρη σε είδαμε στο Βερολίνο, να συμμετέχεις μαζί με πολλούς άλλους στην συναυλία-αφιέρωμα στον Bruno Adams. Στο παρελθόν επίσης συμμετείχες στο tribute album για τον Rowland S. Howard, και αρκετές φορές η μουσική σου μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα αυτής της φανταστικής Αυστραλο-Βερολινέζικης σκηνής που ξεκίνησε εκεί πίσω στις αρχές των ‘80’s…
Ο Bruno Adams ήταν ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, με τον οποίο είχα μια πολύ σύντομη γνωριμία στην Κοπεγχάγη σε μια συναυλία των Fatal Shore και ο οποίος πολύ γρήγορα έγινε αγαπημένος φίλος. Τον Αύγουστο του 2008 παίξαμε μαζί στο Βερολίνο στο Trödler. Το footage το χω ανεβάσει στο YouTube. Ήταν πράγματι τιμή μου που τον γνώρισα, πόσο μάλλον που έπαιξα μουσική με μια τόσο σεβάσμια μορφή της βερολινέζικης μουσικής σκηνής. Το Βερολίνο ήταν εκείνο το μέρος όπου είχαν την έδρα τους πολλά από τα συγκροτήματα που ανακάλυψα όταν ήμουν νέος. Ναι, πολλοί από τους μουσικούς αυτούς ήταν Αυστραλοί. Συμπεριλαμβανομένου του Κυρίου Cave, του Mick Harvey, και του Rowland S. Howard. Είναι παράξενο το πώς αφότου συμμετείχα στο tribute album της Stagger Records για τον Rowland S. Howard (τότε ήταν και που πρωτογνώρισα τον Dimi Dero online πριν τον συναντήσω στο Παρίσι), κατέληξα με κάποιον τρόπο να παίζω support για τον Rowland στη Μελβούρνη πέρυσι. Ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να προβλέψω πίσω περίπου στο 1990, όταν άκουγα αυτές τις φανταστικές όπως λες και συ Αυστραλέζικες μπάντες του Βερολίνου. Οι Crime & the City Solution και οι These Immortal Souls με επηρέασαν περισσότερο απ’ ότι η δουλειά του Nick Cave, αν και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι για μένα οι Birthday Party το ξεκίνησαν όλο. Αυτό το συγκρότημα βρίσκεται όσο ψηλά είναι και οι Stooges σε ό,τι αφορά το μέγεθος της επίδρασης στη μουσική σήμερα.
Ο δεύτερος σου δίσκος, το Broken τελικά κυκλοφορεί. Πες μας κάποια πράγματα για αυτόν.
Χμμ…Λοιπόν, ο Dimi Dero το περιέγραψε σαν ένα «φιλμ», αλλά χωρίς το celluloid. Βλέπω το Broken σαν μια μουσική Οδύσσεια μέσα από την παρακμή. Είναι ένας σκοτεινός δίσκος, αλλά περιέχει φυσικά και τα χιουμοριστικά του στοιχεία. Ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη, το Όσλο, το Ντόρτμουντ και στο Atlantis Sound Stage στη Μελβούρνη (εκεί είναι που ηχογράφησαν και οι Bad Seeds το “Murder Ballads” - αν το ακούσεις πιο προσεκτικά, μπορεί να αναγνωρίσεις το πιάνο, που κατασκευάστηκε γύρω στο 1860, νομίζω!). Δεν ξέρω τι άλλο να πω, εκτός από το ότι είμαι αρκετά περήφανος γι’αυτό το άλμπουμ. Αγοράστε το (για να μπορώ να πληρώνω το νοίκι μου!).
Ποιοι άλλοι μουσικοί παίζουν μαζί σου στον δίσκο?
Λοιπόν, έχω ήδη αναφέρει κάποια ονόματα, αλλά για να είμαι δίκαιος, θα παραθέσω όλους όσους εμπλέκονται, καθώς κάθε μουσικός είναι καλλιτέχνης με τα δικαιώματά του, και σίγουρα είχε να προσθέσει κάτι διαφορετικό. Τα τραγούδια είναι δικά μου, αλλά όλοι οι μουσικοί συνέβαλαν στο να πάρουν αυτά άλλη διάσταση. Από τη Γαλλία έχουμε τον Dimi Dero, την τραγουδίστρια Sofy Perez και την πιανίστα Lisa Barel. Και φυσικά τους υπόλοιπους συνεταίρους του Dimi Dero στο «έγκλημα», τον Κύριο Tex Napalm, που τόσο πολύ βοήθησε με τις κιθάρες του, τις μηχανικές και τις ηχητικές δεξιότητές του.
Από τη Νέα Υόρκη έχουμε τη Susan Mitchell που παίζει έγχορδα, προσθέτοντας τα σε πολλά από τα τραγούδια, και που βοήθησε να δέσουν όλα μαζί σαν άλμπουμ. Από τη Νέα Υόρκη επίσης τους άγνωστους Mele Βrothers, τους καλούς μου φίλους Chris και Peter, οι οποίοι είναι τόσο πιστοί και αξιόπιστοι όπως ένα συμπαγές ρυθμικό κομμάτι από τις μέρες των Piker Ryan’s Folly. Και η Susana Melendez, που τραγούδησε για ένα μικρό διάστημα με τους Νεοϋορκέζους Autodrone συμμετέχει σε ένα κομμάτι (στμ. τι κομμάτι… κομματάρα!) που γράψαμε μαζί και λέγεται “Divine Whore”. Το ρυθμικό μέρος για αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι το έπαιξαν οι Kenneth Simonsen και Eirik Bjarghov, με τους οποίους έχω ξανασυνεργαστεί στο Όσλο και τους οποίους «έκλεψα» από τον singer-songwriter Vidar Vang.
Θα ’πρεπε επίσης να αναφέρω ότι το Divine Whore πρωτοπαίχτηκε live με τον Frode Jacobsen και τον Simen Vangen των Madrugada στο CBGB’s στη Νέα Υόρκη. Χαχα! H Suzana ηχογράφησε το δικό της μέρος στα Planetgrey Studios στο Μανχάταν, όπως και η Susan Mitchell. Και τέλος είναι και η «συμμορία» με την οποία περιόδευσα στη Αυστραλία, που ηχογράφησε κάποια τραγούδια μαζί μου. Ανέφερα την αγαπητή Rosie Westbrook. Είχα επίσης τη χαρά να δουλέψω και με άλλους “crème-de-la-crème” Αυστραλούς μουσικούς, μεταξύ των οποίων τον ιδιοφυή κιθαρίστα Cam Butler (Silver Ray), την πιανίστα Lilith Lane (ex-Black Pony Express), τον οργανίστα Steve Hesketh (Jet), και τον θρυλικό Peter Luscombe (Paul Kelly band). Χεχε…Ναι. Πολλοί μουσικοί εμπλέκονται εδώ.
Από όσο ξέρω στις συναυλίες σου συνεργάζεσαι με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς από πόλη σε πόλη. Fallen Birds, Broke Birds, “Your Problems”, συνεχώς αλλάζουν σύνθεση και σχήμα. Ακούγεται συναρπαστικό, και σίγουρα είναι, μα δεν είναι και δύσκολο την ίδια στιγμή?
Όπως μόλις παρέθεσα τους μουσικούς που συνέβαλαν στο “Broken”, έτσι υπάρχουν και άλλοι μουσικοί που συνέβαλαν στο EP “Fallen Birds”, και ακόμα περισσότεροι με τους οποίους έχω παίξει σε συναυλίες, και με κάποιους από αυτούς σε περισσότερο συστηματική βάση. Αυτό που είναι ενδιαφέρον για τις συναυλίες μου, είναι ότι κανένα show δεν μοιάζει με το επόμενο σε ότι αφορά τους μουσικούς και συνεπώς σε ό.τι αφορά τις ρυθμίσεις. Αυτό δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν πολλοί εκεί έξω, ούτε και να το εκτιμούν, καθώς ο κόσμος φαίνεται να περιμένει σε υπερβολικό βαθμό τη συνοχή. Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο ενεργώ βοηθάει στο να κρατάω ζωντανά τα τραγούδια. Το θέμα είναι ότι ακόμα και αν και δεν είμαι μουσικός των blues, η προσέγγιση μου όταν ερμηνεύω τα κομμάτια είναι τέτοια. Πακετάρω την κιθάρα μου, ανεβαίνω σ’ ένα αεροπλάνο, κάνω πρόβες με μουσικούς παρόμοιας αντίληψης και έπειτα παίζουμε ζωντανά. Και πάντα το ευχαριστιόμαστε πολύ. Οι Fallen Birds είναι η Γαλλογερμανική μπάντα μου, οι Broken Birds η Αυστραλέζικη μπάντα μου. Τώρα, όμως, εφήυρα ένα καινούργιο όνομα που απευθύνεται σ’ όλους αυτούς τους μουσικούς με τους οποίους συνεργάζομαι. Ακόμα και αν παίζω μόνος μου, μπορώ να συστήνομαι επιτυχώς ως “Mark Steiner & His Problems!”
Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη από όλα όσα έχεις επισκεφτεί?
Η Πορτογαλία, η Ισλανδία, η Τασμανία, το Βερολίνο, η St.Kilda (Μελβούρνη), το Παρίσι…
Tα μελλοντικά σου σχέδια για την προώθηση του Broken, και που μπορεί κανείς να αγοράσει τους δίσκους σου?
Εμ, ευελπιστώ ότι θα μπορέσω να δώσω περισσότερες συνεντεύξεις, και ίσως και να αποσπάσω καμιά καλή κριτική. Πέρα από αυτά, υποθέτω ότι θα πρέπει να βρίσκομαι στο δρόμο όσο περισσότερο μπορώ! Φαίνεται ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να πουλήσεις δίσκους αυτήν την εποχή… Μπορείτε επίσης να βρείτε τους δίσκους μου (σε CD και βινύλιο, καθώς και mp3) online μέσω της Z-Man Records στην Αυστραλία και της Stagger Records στη Γαλλία! Περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση http://www.StaggerHome.com
Τι ακριβώς είναι η Stagger Records?
Η Stagger Records είναι μια γαλλική δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσε πριν από λίγα χρόνια ο Dimi Dero για να κυκλοφορήσει το tribute άλμπουμ για τον Rowland S. Howard. Την ίδια εποχή εγώ ήδη «πουλούσα» τη μουσική μου μέσω της δικής μου δισκογραφικής Stagger Home Music. Όταν ο Dimi μου ζήτησε να συμμετάσχω στο άλμπουμ (μαζί με άλλους εξαίσιους καλλιτέχνες όπως τον Mick Harvey, τον Nikki Sudden, την Loene Carmen, την Penny Ikinger και αρκετούς άλλους), ανακάλυψε ότι χρησιμοποιούσα ήδη τη λέξη “Stagger.” Δεν έβλεπα κάποιο πρόβλημα σ’ αυτό, καθώς αυτός ήταν στη Γαλλία και εγώ στη Ν.Υόρκη και το Όσλο. Εξάλλου, τουλάχιστον τροφοδοτούσαμε την ίδια μουσική σκηνή. Αστειεύτηκα μάλιστα ότι μια μέρα πιθανόν και να ενώναμε τις δυνάμεις μας. Σε λιγότερο από ένα χρόνο το κάναμε! Έτσι τώρα στη δισκογραφική έχουμε μερικούς φοβερούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Tex Napalm και των Wok (από τη Γαλλία). Μπορείτε να αγοράσετε επίσης το “Broken” σε CD, καθώς και μια πολύ όμορφή περιορισμένη έκδοση 10” βινυλίου, που περιλαμβάνει το “Beautiful Thief” και μια διαφορετική εκτέλεση του “Sea of Disappointment.” Υπάρχουν και κάποια «κρυμμένα» κομμάτια εκεί!
Μια γυναίκα, το αλκοόλ, μια πόλη, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα ποτάμι, ο δρόμος, η θάλασσα, η μοναξιά, η τι άλλο μπορεί να σε εμπνεύσει να γράψεις ένα τραγούδι?
Όλα τα παραπάνω είναι πιθανά. Ξέχασες να αναφέρεις την αγάπη και την θλίψη.
«Υπάρχει καιρός για όλα όσα συμβαίνουν κάτω από τον ουρανό» λέει ο Εκκλησιαστής (3.1). Λοιπόν, τι καιρός είναι για σένα τώρα Mark?
Είναι η ώρα να τελειώνω τη συνέντευξη και να πάω να πιω ένα ποτό! Χεχε..
Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις στους αναγνώστες μας?
Ελπίζω να σας δω εκεί έξω. Παρακαλώ μη διστάσετε να μου πείτε ένα γεια αν έρθετε σε κάποια από τις συναυλίες μου. Ίσως καταφέρω να σας πείσω να αγοράσετε λίγη μουσική πακεταρισμένη με περισσότερη αισθητική απ’ ότι ένα απλό mp3 download. ;-)
Σ’ ευχαριστούμε πολύ
Thank YOU very much, Sir!
Saunterer & Co.
