Τον τελευταίο καιρό συχνά πυκνά και σε αρκετές σελίδες έπεσε το μάτι μου στο όνομα Dum Dum Girls. Είπα κι εγώ να μη μείνω πίσω και κατέβασα να ακούσω το He gets me high EP που είχε και 8αρι στο mic. Εντάξει το Post δεν είναι για αυτές οπότε θα αρκεστώ να πω μόνο ότι όπως κατέβηκε έτσι πήγε κλωτσιδόν και στον κάδο χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι άλλο να πω…αν είναι στην μανία μας για καινούργιους δίσκους να εκθειάζουμε μπάντες σαν και αυτές καλύτερα να βάζουμε τίποτε παλιό να ακούσουμε και μη σώσει και γράψουμε για νέους δίσκους 10 μήνες. Τέλος πάντων πολλά έγραψα αυτό το EP ούτε δυο γραμμές δεν αξίζει: Επιστρέφεται στους δημιουργούς του ως απαράδεκτο.
Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση ότι εκτός από το τραγούδι του Iggy και σε συνδυασμό με ένα tribute που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό μου θύμισαν μια ξεχασμένη Γαλλική μπάντα με το όνομα Dum Dum Boys. Προσοχή όχι τους Νεοζηλανδούς συνονόματους ούτε τους Νορβηγούς.
Απ’ ότι διαβάζω πρέπει να ήταν ενεργοί τουλάχιστον μέχρι το 2003 που είναι και η τελευταία τους κυκλοφορία, αλλά το ζουμί της υπόθεσης βρίσκεται –όπως σχεδόν πάντα- στα πρώτα χρόνια τους, στο Nothing Means Nothing δηλαδή του 1988 και στο In a Cotton Candy World του 1992.
Οι διασκευές τους στο Pablo Picasso των Modern Lovers, στο Big Black Car των Big Star του Alex Chilton και στο Baby o Baby του Suicide Martin Rev δείχνουν αν μη τι άλλο καλό γούστο και επιρροές αλλά είναι τα δικά τους κομμάτια που έκαναν τον Tav Falco, τον Tex Napalm τον Dimi Dero και άλλους άγνωστους σε μένα Γάλλους (κυρίως) να τους αφιερώσουν ένα ολόκληρο CD.
Κομμάτια σαν το ομώνυμο του πρώτου δίσκου και το Reverberation από τον δεύτερο που τα ακούς και μετά ναι, σου ανοίγει η όρεξη να μιλήσεις για fuzz και reverb και garage, και sixties, και Jesus, και Spacemen 3 και ότι άλλο μας θύμισαν οι BRMC τα τελευταία χρόνια.
Real Cool Trash!!!
