Είναι που στέκεσαι δίπλα στο χώμα και παρακαλάς να ρίξει καμιά φορά το νερό του μπας και πας κάπου. Να βάλεις πέτρες στη τσέπη σαν τη Βιρτζίνια τη Λύκαινα και να κολυμπήσεις απ' τον ένα κόσμο στον άλλο. Είναι στο φεγγάρι το άσχημο που σαν αλιγάτορας στον κόρφο του θες να ρημάξεις τη ζωή σου, να πας μαζί του, τα μιαρά του νερά να αναπνεύσεις και στην αλήθωρη μεριά του να χορέψει η νύχτα σου. Απ' την αρρώστια που έχουν οι έρωτες οι καψεροί, να σ' ηρεμήσει το ήμερο και το γλυκό νερό, να χορέψεις μαζί του, να χαθείς για να ξαναβρεθείς, σαν βάτραχος κακός να αποφύγεις τα φιλιά του και σ' ένα σπίτι που 'χει το μυαλό σου με δέρμα κόκκινο κ' υγρο να ξεχορταριάζεις κάτι που είναι εκεί για το "ποτέ" μη σ' επιστρέψει.
Και από την άλλη πώς να περιγράψει και να μεταδώσει με λόγια κανείς, τα συναισθήματα που του προκαλεί κάθε φορά (και είναι εκατοντάδες) το άκουσμα αυτού του τραγουδιού…
Τα ποτάμια υπάρχουν για να σου λεν' που δεν θα πας.
Σκέφτομαι όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα σ' ένα ποτάμι και είπαν να φύγουν, τους άλλους που τρόμαξαν στη λύσσα του κι εκείνους που πάλεψαν να τα δαμάσουν. Τα νερά τους που έπνιξαν ολάκερες πόλεις, που βγήκαν ιστορίες γι' αυτές, που η γλύκα τους μύριζε κάτουρο, αίμα, πέτρες ευχής, πόδια μετάνοιας και συνέχειας, φτυσίματα και ξερατά, σκατό και βάρκα οικογενειακή. Τα ποτάμια που βρήκαν παραμύθια και ρούχα πνιγμένων απ' τον πάτο τους, σφαίρες δολοφόνων, καπότες γαμιάδων, σύριγγες πρεζάκηδων, μπουκάλια αλκοολικών κι όλα εκείνα που κυλάνε στη ζωή και το θάνατο.
Ποτάμια...αφιέρωμα...ένα διπλό φανταστικό βινύλιο από τον saunterer και το Arturo Bandini...το πρώτο βινύλιο ο δεύτερος, το δεύτερο ο πρώτος, ένα bonus σαρανταπεντάρι κι ένα εκτός συναγωνισμού γιατί και οι δύο κολυμπάνε στα επικίνδυνα νερά του κάθε φορά που κυλάει...
το ποίημα που ακολουθεί είναι του Χρίστου του Λάσκαρη κι ανοίγει τούτο εδώ το αφιέρωμα...
Το Ποτάμι
Στέκει το φεγγάρι και κοιτάει
το ποτάμι, που πηγαίνει μοναχό,
κάποιος στο χορτάρι τραγουδάει
κρεμασμένος απ' τον ουρανό.
Και η νύχτα κάθε τόσο σταματάει
από άξαφνο του ποταμού λυγμό,
χαμηλώνει το φεγγάρι και ρωτάει
τι έχει και στενάζει το νερό.
Και πηγαίνει, όλο πάει το ποτάμι,
στ' ανοιχτού πελάγου το χαμό,
κάποιος μες στη νύχτα τραγουδάει,
για αγάπη και για χωρισμό.
Tim Buckley...The River
(LP, Blue Afternoon, 1969, Straight Records)
Τέταρτο album για τον πιο ερωτικό τραγουδιστή όλων των εποχών και το πρώτο στην εταιρεία που είχε στήσει ο Frank Zappa μαζί με τον μάνατζέρ του Herb Cohen. Μέσα στο ύφος του προκατόχού του "Happy Sad", ο Buckley δεν χρειάζεται τίποτε άλλο πέρα απ' την ανατριχιαστική φωνή του, μια κιθάρα και το διακριτικό backing βιμπράφωνο για να μιλήσει για την μοναχική ζωή του δίπλα σ' ένα ποτάμι όπου περιμένει τον πανώριο έρωτα να τον επισκεφθεί σ' ένα μπλε απόγευμα με το φεγγάρι έτοιμο να φωτίσει τα πλάσματα του σκοτεινού γλυκού νερού και την αποκαμωμένη ψυχή του. Χρόνια αργότερα, ένα κανάλι του Μισσισσιπί, βαφτισμένο ως και "Το Ποτάμι του Λύκου", θα έπνιγε στα νερά του τον μονάκριβο γιο του Buckley, (Jeff), σ' έναν από τους πιο άδικους θανάτους στην ιστορία της μουσικής.
The Rolling Stones...Following the River
(CD, Exile On Main Street, 2010, Remastered Reissue, Deluxe Edition, Polydor)
Τούτο εδώ απορείς πως και δεν μπήκε μέσα στον, (για κατά πολλούς),Stones. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν σαράντα χρόνια για να βγεί μια επανέκδοση του Exile με ακυκλοφόρητα κομμάτια όπου μέσα τους υπήρχε ένα τραγούδι για τον χωρισμό, με τον εραστή να ακολουθεί το ποτάμι όπου θα φτάσει στη δικιά του θάλασσα. Κλασσικό Jagger/Richards τραγούδι, εισαγωγή με πιάνο, πίσω γυναικεία φωνητικά στο ρεφραίν όπου το ρεφραίν λέει: "I've been following the river / til it joins hands with the sea. / I've been thinking of you so bad / Cause you always saw the best in me". Λίγο αργότερα βέβαια ακολουθούν τα μετανιωμένα παραλειπώμενα λόγια ενός χωρισμού αλλά όταν ακολουθείς το δικό σου ποτάμι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να γυρίσεις πίσω! Προτείνεται και για compilation συλλογή στην πρώην σας για καθαρά μαζοχιστικοεκδικητικούς λόγους! καλύτερο δίσκο των
The Animals...Many rivers to cross
(LP, Before We Were So Rudely Interrupted, 1977, Barn Records)
Μόνο τους στίχους του να διαβάσεις νομίζεις πως γράφτηκε για σένα. Η γαμημένη αυτοβιογραφία του κάθε παρία τούτης της ζωής θα έπρεπε να ξεκινά με το υπέροχο αυτό τραγούδι που έγραψε ο Jimmy Cliff, Eric Burdon και τους Animals που όταν την ακούω μου 'ρχεται να κατεβάσω ποτάμια αλκοόλ σε νύχτες που δύσκολα "τραβάνε". Αγαπημένη στροφή;..."Many rivers to cross / And it's only my will that keeps me alive / I've been licked, washed up for years / And I merely survive because of my pride". το 1969. Διασκευάστηκε από πολλούς, "σκοτώθηκε" από κάμποσους, αλλά είναι αυτή εδώ η εκτέλεση από την "μανούλα" στις διασκευές
Bruce Springsteen...The River
(LP, The River. 1980, Columbia)
Με τον "Boss" δεν τα πήγαινα ποτέ καλά και μάλλον είναι ο μοναδικός του δίσκος που έχω ακούσει απ' την αρχή ως το τέλος χωρίς να βαρεθώ στιγμή. Ο λόγος ένας και μοναδικός. Τούτη η ιστορία ενός ζευγαριού που στο ξεκίνημά της βρέθηκε σ' ένα ποτάμι, η Mary έμεινε έγκυος, εκείνος στα δέκαταένατα γενέθλιά του έβγαλε μια κάρτα σωματείου κι αγόρασε γαμπριάτικο κοστούμι και η μηχανή της ζωής τους πήγε στο καλό μέχρι να επιστρέψουν χρόνια αργότερα σ' εκείνο το ποτάμι όπου ήξεραν πως τώρα πια είναι ξερό. Κάπως έτσι γυρνάνε και οι ζωές των περισσότερων ζευγαριών στον αιώνα. Σ' ένα όμορφο ποτάμι ξεκινάνε όλα και σε μια ξέρα που κάποτε ήταν ποτάμι καθαρίζουν τα πάντα.
Patti Smith...Pissing in a River
(7", Pi.... In A River, 1976, Arista, EMI Electrola)
"Should I pursue a path so twisted ? / Should I crawl defeated and gifted ? / Should I go the length of a river, /[the royal, the throne, the cry me a river] / What about it, what about it, what about it ? Oh, I'm pissing in a river". Η Patti Smith κατουράει σ' ένα ποτάμι, ικετεύει τον καλό της να γυρίσει πίσω και το τραγούδι γίνεται το single βιτρίνα για το "Radio Ethiopia", δεύτερο album στην καριέρα της, που ήταν αφιερωμένο στον Αρθούρο Ρεμπώ και στον Ρουμάνο γλύπτη Κονσταντίν Μπρανκούζι. Μέσα στην δεκάδα με τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ η ποιήτρια του ροκ.
Neil Young With Crazy Horse...Down by the River
(LP, Everybody Knows This Is Nowhere, 1969, Reprise Records)
Όσοι από εσάς έχουν την συλλογή του Neil Young, (Decade), που κυκλοφόρησε το 1977 σε τριπλό βινύλιο ή ακόμα και την διπλή έκδοση του cd, ανοίξτε τα βιβλιαράκια να δείτε τι μπορεί να κάνει ο πυρετός σ' έναν άνθρωπο. Ο Young εκμηστειρεύεται πως έγραψε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του καθώς ήταν στο κρεβάτι με 39 βαθμούς πυρετό. Η ιστορία φυσικά γνωστή: Ένας άντρας πιάνει τη γυναίκα του να τον απατά, της δίνει ραντεβού κάτω στο ποτάμι και της φυτεύει μια σφαίρα για να την ξεκάνει μια για πάντα.
The Walkabouts...Drag this River
(LP, New West Motel, 1993, Sub Pop)
Τα πιο όμορφα μουσικα "παιδιά" που έσπειρε ο Neil Young στον καλύτερό τους δίσκο και σ' ένα από τα σημαντικότερα album της δεκαετίας του '90. Μάλιστα στον συγκεκριμένο και στην τέταρτη πλευρά του βινυλίου υπάρχει η κολασμένη διασκευή στο Like A Hurricane, κομμάτι που ακόμα θυμάμαι μέσα στο Ρόδον να περνάει ανεμοστρόβιλος μέσα στα κεφάλια μας. Εδώ η Carla τα λέει στον δικό της: "I hear ya callin' from a long distant shore / But you won't come back, / [well / 'cause] you can't come back / The water's risin' and the levee is not sure / And you won't be found, no / you can't be found / Drag this river down" και οι υπόλοιποι Walkabouts φουσκώνουν το ποτάμι της...
Alice In Chains...Dam that River
(LP, Dirt, 1992, Columbia)
Μάλλον είναι και το πιο αγαπημένο μου album της εποχής του grunge. Ηχογραφημένο τίγκα στην πρέζα και το αλκοόλ ποτάμι στο στούντιο απ' όλα τα μέλη της μπάντας, το Dirt των Alice in Chains, ίσως να 'ναι ότι και πιο αλήτικο βγήκε εκείνη την εποχή. Αυτή την ιδέα δεν μου την ξεκολλάς ακόμα και σήμερα απ' το κεφάλι. Σε τούτο το αναθεματισμένο ποτάμι γίνεται της κολάσεως καθώς οι στίχοι του ξερνάνε τα πάντα: "Έκαψα το χώρο γύρω σου, σε χτύπησα με μια τσουγκράνα, κατούρησες πάνω στο κερί μου αποδεικνύοντας πως είσαι ψεύτικη, δεν έπρεπε να αναθεματίσεις τούτο το ποτάμι που με "έπλυνε" τόσο μακριά". Τα γρέζια και το μίσος στην φωνή του μακαρίτη Staley θα σιγήσουν δέκα χρόνια αργότερα καθώς ένα ποτάμι κοκαίνης και ηρωίνης θα τον στείλουν στον άλλο κόσμο με το κορμί του να σαπίζει για δύο βδομάδες μες στο σπίτι του πριν τον βρεί η αστυνομία.
Stone Temple Pilots...Where the River goes
(LP, Core, 1992, Atlantic)
Τιμής ένεκεν για ένα σπίτι στην Καλλιθέα, για έναν φίλο σ' αυτό το σπίτι που όταν ο Weiland καθάριζε αυτό το δίσκο με το δικό του ποτάμι, ο φίλος έσπαγε και κάτι μέσα σ' αυτό το σπίτι. Ήθελε να μάθει τα πάντα, να γίνει τα πάντα, να μάθει που πήγαινε το ποτάμι του δικού του εαυτού, να τρέξει, να γαμήσει όλο το κόσμο, κάπως έτσι συνέβαινε τότε. Ο φίλος τελικά δεν γάμησε τίποτα, δεν έτρεξε, δεν έμαθε που πήγαινε το ποτάμι του δικού του εαυτού, δεν έγινε τίποτα, δεν έμαθε τίποτα, δεν ξανάσπασε ποτέ κάτι σ' αυτό το σπίτι. Απ' την άλλη τα ποτάμια ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους κι ο Weiland κατάφερε μετά απ' αυτό να γράψει καμιά δεκαριά τραγούδια της προκοπής.
Crippled Black Phoenix...Bells On The River
(LP, The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project - We Are Only Riders, 2009, Glitterhouse Records)
Στο album τιμή και δόξα στον Jeffrey Lee Pierce, η ποστ ροκ κολλεκτίβα των Crippled Black Phoenix παίρνει ένα όχι και τόσο γνωστό κομμάτι του Pierce, που αν θυμάμαι καλά υπήρχε μόνο σε bootleg. Οι καμπάνες ηχούν κάτω στο ποτάμι και η πληρωμή είναι κοντά...
Sundome and the Night...River
(LP, Reverend Ripov’s Media Meltown, 1994, Catweezle/Deep Shadow)
Σε μια παλιά κασέτα του fanzine Overdub υπήρχε ένα τραγούδι τους που με είχε στείλει στο διάολο. Ήταν από το συγκεκριμένο album, λεγόταν Fall και ήταν μια γοτθική νεο-ψυχεδελική μπαλάντα που αν την ακούσεις πιωμένος μάλλον θα δεις τον εαυτό σου σε άλλους αιώνες. Οι Γερμανοί Sundome and the Night σε τούτο το τρίτο ξεχασμένο album τους, που πιο πολύ για μίνι LP μοιάζει, πάνε μια βόλτα μέχρι ένα ποτάμι για να δουν αν είναι ακόμα ζωντανοί. Καλούν φυσικά και το κορίτσι αλλά μάλλον κατά βάθος θέλουν να μείνουν μόνοι στα παγωμένα κρύα νερά και να υποτροπιάσουν. Ένας δίσκος που όσοι γουστάρουν όλα αυτά τα νεο - ψοφιο - φολκ συγκροτήματα της πλάκας σήμερα, εδώ θα βρούν ανθρώπους στις ράγες, μια βροχή, μια πτώση, ένα ποτάμι, το βάθος και λίγο χιόνι...
Mark Lanegan...The River Rise
(LP, Whiskey for the Holy Ghost, 1993, Sub Pop)
"Το ποτάμι φουσκώνει και είναι ένα μίλι ψηλό. Έκανε τη στροφή του αυτός ο κόσμος; Προσπάθησε καθόλου; Γιατί θα μπορούσα να πέσω, σαν δάκρυ, έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω. Πάνω στο ποτάμι που φουσκώνει εκείνη είναι ένα μίλι ψηλό". Ουίσκια για τα άγια φαντάσματα, σφυρίγματα δίπλα στην όχθη, ξεκινάει ο Mark, δεκαοχτώ χρόνια πριν, το ποτάμι φουσκώνει... τόσα χρόνια κι ακόμη το ποτάμι φουσκώνει...
bonus εφτάιντσο και στην πρώτη πλευρά
Next To Nothing...River
(LP, Long Way To The Sun, 1988, Wipe Out)
Πάτρια εδάφη. Οι δικοί μας Next to Nothing στον μοναδικό δίσκο που έφτιαξαν το 1988 και ύστερα εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Η μπάντα αποτελούνταν από πρώην μέλη των ιστορικών Headleaders, έκαναν κάποια live μετά την κυκλοφορία του album, μέλη μπήκαν και βγήκαν στο γκρουπ και τέλος το διέλυσαν αφήνοντας παρακαταθήκη τούτο το δυσεύρετο album που αν δεν ήξερες πως ήταν δικοί μας θα ορκιζόσουν πως βρήκες μια χαμένη μπάντα από τα σκοτεινά ποτάμια του αυστραλέζικου ροκ της δεκαετίας του 80.
επιλογές: Arturo Bandini
πάτα τώρα το play να ακούσεις το Where the rivers end που είναι εκτός συναγωνισμού
...ακολουθεί ο saunterer
I’ve gone down the river of sadness, I’v gone down the river of pain, in the dark under the wires, I hear them call my name…Τους ακούω κι εγώ κάθε φορά που πάω να δω την μάνα εκεί δίπλα στο ποτάμι, φέρνει τις φωνές τους ο άνεμος, τρεμοπαίζουν σαν τ’ αναμμένα καντηλάκια στα μνήματα, και ανακατεύονται με το τρίξιμο στα τζάμια. Και πιάνω να το σιγοτραγουδάω, μαζί με το άλλο που νομίζω ότι (θα) το τραγουδάω μια ζωή, I am just going over Jordan, I am just going over home.
Ποτάμια και τραγούδια…τα ακολουθώ και μ’ ακολουθούν από μικρό παιδί. Ακόμη και στο τέλος (και…μετά…) είμαι σίγουρος ότι θα είναι και θα είμαι κάπου εκεί κοντά. Εκεί που υπάρχει ένα ποτάμι και μια γκρεμισμένη έστω γέφυρα. Ένα ξύλινο σκαρί κάτω που μπορείς να δεις την μέρα, και τα ξωτικά στην όχθη που εμφανίζονται μόνο την νύχτα. Το ίδιο το ποτάμι πάντως όπως είναι γραμμένο από παλιά, δεν μπορείς να το δεις ποτέ δεύτερη φορά είτε μέρα το περάσεις ξανά, είτε νύχτα.
Τι αξίζει η ζωή χωρίς τραγούδια, και τι ένας τόπος, μια πόλη αν δεν τα διαπερνάει ένα μεγάλο ποτάμι? Η μόνη περίπτωση να το παραβλέψεις είναι όταν τα ακουμπάει η απέραντη θάλασσα…ένα είναι αυτά τα δύο έτσι κι αλλιώς. Αυτή αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι ποταμοί. Για αυτήν όμως μια άλλη φορά.
Σαν Intro που έλεγε και η γιαγιά μου και εκτός συναγωνισμού το Ηπειρώτικο με την φωνή της Γιώτα Βέη από την Γαία (Libra 1998) του Μιχάλη Νικολούδη.
Μια λιανή λιανόβεργα, στο ποτάμι κάθονταν
Και όλο συλλογίζονταν:
«πως θα το περάσω γω, τούτο το θολό νερό
Τάξιμο το φίλημα και το σφιχταγκάλιασμα»
Ένας νιός την άκουσε και της ανταπάντησε:
«γω θα γίνω το γεφύρι, στο δικό σου το χατίρι»
Mississippi Fred McDowell – Going Down to the River
(Mississippi Delta Blues LP, Black Lion Records LTD 1965)
To Blues και το ποτάμι μέσα στο μυαλό μου είναι σχεδόν συνώνυμα. Εκεί δίπλα στις όχθες του ξεκίνησαν όλα εκεί και θα τελειώσουν όταν έρθει η ώρα. Μια ποταμίσια blues ιστορία με τα όλα της λοιπόν από τον Mississippi Fred, που το You Gotta Move στο Sticky Fingers, και τα χρωστούμενα στον ήχο του R.L. Burnside και του Junior Kimbrough δεν είναι παρά μόνο τρεις καλές αφορμές από τις πολλές, για να βουτήξει κανείς στην μουσική του.
Green on Red – Black River
(Gas, Food, Lodging LP, Enigma 1985)
Μαζί με το We Shall Overcome το πιο root τραγούδι εκείνου του δίσκου. Δεν γράφω «και ένα από τα καλύτερά του» γιατί τι να πρωτοδιαλέξεις και τι να αφήσεις έξω από ένα άλμπουμ σαν και αυτό? Η τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω που γράφει και η Θύρα 4 στη σελίδα της. Κάθε πρωί ο Danny και τα άλλα παιδιά οδηγούν το ίδιο παλιό αμάξι ακολουθώντας τον μαύρο ποταμό και την κίτρινη γραμμή, μέχρι να φτάσει το βράδυ και να παίξουν σε κάποιο διαφορετικό μπαρ. Τώρα που το σκέφτομαι το Gas Food Lodging είναι απλά το On the Road των 80’s αλλά σε μορφή βινυλίου.
The Saints – River Deep, Mountain High
(One Two Three Four EP, Harvest 1977)
Από μια τέτοια συλλογή δεν γινόταν να απουσιάσει αυτό το τραγούδι. Οι Saints με τις κιθάρες τους χτίζουν τον δικό τους Wall of Sound σε αντικατάσταση του Spectorικού πρωτότυπου, και στην θέση της Tina η πιο cool φωνή του rock and roll να τραγουδάει τον καημό του έρωτα, βαθύς σαν ποτάμι και ψηλός σαν βουνό. Πάντα με την εγγυημένη ποιότητα της σφραγίδας Antipodean Product.
New Rose – Down to the Riverside
(V.A. – Wipe Out Presents 12 Raw Greek Groups LP, Wipe Out 1988)
Από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ελληνικό συγκρότημα αυτό το χαμένο στο ρέμα του ποταμού πετράδι. Moody garage από την Θεσσαλονίκη των 80’s, είναι που είναι νοσταλγικά μελαγχολικό το τραγούδι, είναι και οι αναμνήσεις που ξαναγυρίζουν που έχει πει και ο Τόλης…Sometimes one is changing, sometimes on is laughing, sometimes one is waiting, down to the river, down to the riverside. Ρόλας rules!
The Earthbound – Riverside Song
(The Earthbound EP, Fractal Press 1999)
Η παρέα, στην πρώτη μυθική της πλέον εποχή, τότε που τα καλοκαίρια μας ακόμη και μέσα στη πόλη με 40 βαθμούς γινόταν καλύτερα με αυτά τα τραγούδια. Επικούρεια ευδαιμονία, σαν να έχεις ξαπλώσει στην όχθη με ένα στάχυ στο στόμα, ο ήλιος παίζει κρυφτό μέσα από τα φύλλα, το νερό κυλάει, και το μέλλον μοιάζει ολόκληρο ένα ηλιόλουστο και ξέγνοιαστο απόγευμα.
The Holy Soul – River
(Damn You Ra CD, Illustrious Artists 2009)
Μεγάλη μπάντα, μεγάλος δίσκος, μεγάλο τραγούδι, καθάριο κατευθείαν από τις αστείρευτες Αντιποδιανές πηγές. Με την διαφορά όμως ότι εδώ το υγρό στοιχείο έχει μεγάλη περιεκτικότητα αλκοόλης και προορίζεται προς ασταμάτητη πόσην μέχρι να συναντηθούμε ξανά. Από τις πλέον πρόσφατες και ωραίες παραλλαγές στο θέμα που άνοιξε το δεύτερο αυτό βινύλιο, με πρωταγωνιστές την κακιά γκόμενα και το ποτάμι.
Jacobites – Where the River Ends
(Robespierre’s Velvet Basement LP, Glass Records 1985)
O Μπαντίνης έγραψε ότι αυτό είναι εκτός συναγωνισμού αλλά, 1ον διάλεξε πρώτος τραγούδια και καπάρωσε το Down by the River πράγμα που μου στοίχησε, 2ον αυτό το αφιέρωμα γράφτηκε σε πολύ πιεστική περίοδο για μένα οπότε τι πιο ξεκούραστο από ένα έτοιμο και πρόσφατα γραμμένο κειμενάκι για αυτό το τραγούδι?, και 3ον Μπαντίνη δεν πά να χτυπιέσε, δίχως αυτό το κομμάτι εγώ αποχωρώ!!!
Άρα….
«Νιώθω πως το να έχεις περάσει τα παιδικά σου χρόνια δίπλα στο μεγάλο ποτάμι έχει κάτι που δεν μπορεί να μεταδοθεί σε όσους δεν το έζησαν» έγραφε ο Elliot.
Και από την άλλη πώς να περιγράψει και να μεταδώσει με λόγια κανείς, τα συναισθήματα που του προκαλεί κάθε φορά (και είναι εκατοντάδες) το άκουσμα αυτού του τραγουδιού…
Αδύνατο και άπιαστο σαν όλα τα ωραία, σαν τις τελευταίες ανταύγειες του λυκόφωτος που σβήνουν χορεύοντας πάνω στα νερά του ποταμού όπως αυτός ρέει, λίγο πριν το νομοτελειακό τέλος του.
Υ.Γ. Αυτό ναι, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να κονταροχτυπηθεί με το Sleep Alone του Howard για τον τίτλο του «ωραιότερου rock and roll τραγουδιού».
Υ.Γ.2 Τι φάτσες είν’ αυτές στο εξώφυλλο ρε? Άνετα ο γραφίστας τις έβαζε πρώτες μούρες να κοσμούν τα εξώφυλλα επανεκδόσεων βιβλίων με τίτλους όπως Junky, The Man with the Golden Arm, Junkie Love και λοιπών ηθικοπλαστικών αναγνωσμάτων.
The Drones – River of Tears
(V.A. – Cannot By My Soul: The Songs of Kev Karmody CD, Virgin 2007)
Ένα τραγούδι από τον Αβοριγινό Kev Carmody αφιέρωση στον «αδερφό» Αβοριγινό David Gundy που έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών, άλλο ένα λάθος θύμα, άλλη μια λεπτομέρεια…Το πρωτότυπο με τον σχεδόν reggae ρυθμό στάζει δάκρια, αλλά οι εδώ Drones το διασκευάζουν προς τιμήν του Carmody και τα δάκρια γίνονται ποτάμι της οργής ορμητικό. (Σ’ αυτή την live εκτέλεση δε, παρασέρνει και τα πάντα στο πέρασμα του: http://www.youtube.com/watch?v=dbkDDSM2Gz4)
Other in June – This Coffin Out the River
(Under the Headstones CD, Self Release 2008)
Καντρογοτθική ελεγεία από αυτές που θα περίμενε κανείς μόνο εκεί στα λημέρια του Eugene, το Denver και τα περίχωρά του να φύεται. Αυτή περιέργως βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ρωσική στέπα και την Σλάβικη ψυχή, και όχι μόνο φύτρωσε αλλά σαν άλλο νηπενθές μας έδωσε ένα πρώτης τάξης παυσίλυπο.
Circo Fantasma – River of no Return
(I Knew Jeffrey Lee CD, Lain 2006)
Ούτε αυτό το τραγούδι νομίζω μπορούσε να λείπει από εδώ μέσα. Θα ήταν σαν να παραλείπαμε το Down by the River των Crazy Horse. Στην αρχή είπα να βάλω το πρωτότυπο με την Marilyn αλλά τελικά με κέρδισε η διασκευή των Circo Fantasma, που δένει τόσο αρμονικά στον δίσκο τους με τα κομμάτια του Pierce του Gluck, του Sudden του Cave και των άλλων. Ένα παλιό Western, μια σέπια φωτογραφία.
Swans – The River That Runs With Love Won’t Run Dry
(Burning World LP, Uni 1989)
Αυτός μαζί με την κινέζικη παροιμία των Drones στο Wait Long By the River and the Bodies of your Enemies Will Flow By πρέπει να είναι ο πιο πετυχημένος τίτλος της μουσικής με την λέξη River μέσα, και μόνο για αυτό παίρνει θέση επάξια στην συλλογή. Είναι και η συνέχεια όμως με την φωνή και την ποίηση του Gira, που δεν θα μπορούσε φυσικά να υστερεί.
Thee Silver Mountain Reveries – There’s a River in the Valley Made of Melting Snow
(Pretty Little Lighting Paw EP, Constellation 2004)
Οι Ουράνιες Βοσκές του Steinbeck που τις διασχίζει ο δρόμος του Hillcoat, Βιβλικοί προφήτες και προσευχές, αιώνιοι θνητοί και το ποτάμι μετά την καταστροφή να κατεβάζει μαζί με τους κορμούς των δένδρων και την ελπίδα του Efrim.
bonus εφτάιντσο και στην δεύτερη πλευρά
Phil Shoenfelt – The Gambler
(God is the Other Face of the Devil CD, Humbug Records 1993)
Έχοντας καταλάβει την βλακεία μας με τα bonus track του CD στις προηγούμενες συλλογές, την β’ πλευρά του εφτάιντσου πλέον, κλείνει το τραγούδι που με τους τελευταίους στίχους του έδωσε τον τίτλο στην συλλογή, αν και με μια πρώτη ματιά κολλάει περισσότερο με τα τραγούδια του τζόγου. Στο τέλος όμως ακόμη και ο gambler στο ποτάμι κατεβαίνει με ένα όπλο στο χέρι, να συνεχίσει και μάλλον να τελειώσει την ρώσικη ρουλέτα που παίζει με την άδεια, φθαρμένη και στριφνή ζωή του.
επιλογές: saunterer
