Spencer P. Jones and The Nothing Butts - ST

Shock records

2012

Όταν έχεις διανύσει πεντέμιση δεκαετίες ζωής, τις τρεις τουλάχιστον απ’ αυτές σαν μουσικός και μάλιστα της Αυστραλιανής σκηνής, και πίσω σου έχεις μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ αυτής με τους Johnnys και τους Beasts of Bourbon, συν ένα κάρο γεμάτο από άλλες μπάντες, συμμετοχές και συνεργασίες, συν καμιά δεκαριά  προσωπικούς δίσκους, τότε αν μη τι άλλο μπορείς ήσυχος και χωρίς άγχος να περιμένεις έναν έστω και τουλάχιστον χλιαρό καλό λόγο από το στόμα του καθενός, μαζί με ένα σεβάσμιο συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, για τον καινούργιο σου δίσκο.
Αν δε μαζί σου έχεις και τον άνθρωπο του ρυθμού που κάθισε πίσω από τα ντραμς των Scientists, των Hoodoo Gurus, των Beasts Of Bourbon και των Dubrovniks, δηλαδή τον James Baker μαζί με το ζεύγος Gareth Liddiard και Fiona Kitschin, φωνή-κιθάρα και μπάσο των Drones αντίστοιχα, (για να μη θυμηθούμε ξανά τους Gutterville Splendour Six όπου μεγαλούργησε στα pre-Drones νιάτα του ο πρώτος) τότε ο καλός λόγος μπορεί άνετα να μετατραπεί σε διθύραμβο και ύμνους αγγέλων για τούτο το Αυστραλέζικο supergroup, χωρίς εσύ να κουνήσεις καν το μικρό σου δαχτυλάκι, και χωρίς ο άλλος να χρειαστεί καν να ακούσει τον δίσκο σου.
Αν όμως συμβαίνουν όλα αυτά, τότε θα λέγεσαι σίγουρα Spencer P. Jones και μαζί με την εκλεκτή σου παρέα έτσι για την πλάκα σας, θα πετάτε στα μούτρα του κάθε εξυπνάκια σαν και του λόγου μου που το βρώμικο μυαλό του μπορεί να σκεφτεί τέτοια πράματα, θα πετάτε λοιπόν, κομμάτια σαν το Beware the Crossing (που έχει κάτι απ’ τη σπιρτάδα των Dubrovniks) το Duplicity και το When Friends Turn (όπου και να μη διάβαζες για την συμμετοχή τον Drones θα τους καταλάβαινες αμέσως), παίζοντας απλά το Αυστραλέζικο rock and roll που οριοθετούν όλα τα παραπάνω ονόματα και ‘σεις γνωρίζετε όσο λίγοι άλλοι, και δίνοντας έτσι επίσης απλά έναν από τους καλύτερους δίσκους μιας μάλλον φτωχής και άσχημης (και) μουσικά χρονιάς, με την προτροπή αυτά τα περί καλών λόγων και σεβάσμιων μορφών να πάω να το πω αλλού.
Και κάτι τελευταίο άσχετο με τον δίσκο μα σχετικό με τον Spencer που έτυχε να το μάθω από «έγκυρη πηγή» και θέλω να το πω μιας και για μένα έχει τη σημασία του…ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που στάθηκε τόσο πολύ, σαν αληθινός φίλος δίπλα στον Rowland Howard στα τελευταία δύσκολα χρόνια του…