Μπορεί όλα να έχουν ξαναειπωθεί, τι μπορεί δηλαδή, σίγουρα
πράματα, και όχι μια και δυό, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ζαχαρία Cale, που κάνει ότι μπορεί να
τιμήσει το βαρύ επίθετό του, να παίρνει τους στίχους από το παλιό blues του
Robert
Johnson μια βραδιά, και μαζί με την κιθάρα του και κάποιους φίλους,
αθόρυβα, σεμνά, δίχως σαματά, να πηγαίνει μαζί τους μια ωραία βόλτα σε μέρη που
ίσως, ούτε οι Stones είχαν φανταστεί, όταν έπαιζαν το ίδιο κομμάτι στο Let It Bleed, εκεί στα παλιά τα
χρόνια. Άμα τύχει δε και το ακούσουν τυχαία κάπου, πολύ φοβάμαι ότι θα τους
κυριέψει αυτή η αίσθηση η doomy and gloomy,
μαζί με λίγη ενοχική ντροπή.
Τι μου θυμίζει όμως η φωνή του ακόμα δεν το έχω βρει…
