Η φοβερή διασκευή των Love & Death Suicide Club στο Tomorrow, You'll Be Diggin Your Own Hole των The Church of Abject Sorrow εκτός
του ότι μ’ έκανε να ρίξω ακόμη μια ματιά στο πάντως και πάντα άδειο πορτοφόλι
μου μήπως περισσεύουν τίποτα λεφτά να τ’ αρπάξω και να πάω να βγάλω έναν δίσκο
στους Love & Suicide, η διασκευή αυτή
έλεγα, μου υπενθύμισε να βάλω ν’ ακούσω ύστερα από καιρό το Blessed Sacrament, τον έναν και
μοναδικό δίσκο των The Church of Abject Sorrow που αν θυμάμαι καλά –θυμάμαι, το τσέκαρα- τον είχα βάλει από
τους πρώτους μέσα στην λίστα με τα καλύτερα του σωτηρίου έτους του 2010. Εκείνο
τον καιρό τους είχα κάνει και μια παρουσίαση στο tranzistor, μάλλον λίγο καιρό πριν
ανοίξω το μαγαζί (το orphan-drugs), όπου ενθουσιασμένος
και ακούγοντας τον δίσκο ολονυχτίς έγραφα τα εξής:
The Church of Abject Sorrow
Blessed Sacrament
Vigilante Abortion Records
2010
«Ένας περιπλανώμενος αλκοολικός, αυτοαποκαλούμενος
«αιδεσιμότατος», ο Reverend Eepie Acod,
που έχει καταφέρει να αποτύχει ακόμη και στο να αυτοκτονήσει, μαζί με τους δύο μοναδικούς
πιστούς της νεοϊδρυθείσας εκκλησίας του δεν είναι και τόσο υποσχόμενη παρέα
πόσο μάλλον μπάντα έτσι?
Άσε που είναι να φοβάται κανείς με όλους αυτούς τους
παλαβούς ορεσιβίους Αμερικανούς που
βλέπουν στ’ αλήθεια το τέλος των ημερών να ζυγώνει και γυαλίζει το μάτι τους.
Επειδή όμως από την εποχή του Reverend Horton Heat έχω
μια αδυναμία σε όλους τους Reverends,
επειδή το Sackcloth and ashes είναι και για μένα δίσκος ναυαγίου σε έρημο νησί κι έτσι,
επειδή το αγαπημένο μου κομμάτι από Godspeed είναι αυτό που ξεκινάει με τον
τρελοπροφήτη που τα χώνει, το East Hastings, και επειδή μικρός
πρέπει να ‘μουνα τόσο βαρεμένος που την έβρισκα διαβάζοντας την Αποκάλυψη του
Ιωάννη μετά το σχολείο, αντί των μαθημάτων της τετάρτης δημοτικού, τους κυνηγάω
– η με κυνηγάνε- κάτι τέτοιους δίσκους.
Σαν κι αυτόν που θα μπορούσε να ‘χει γράψει παλιότερα ο Mike Ness αν
διάβαζε τα βράδια της φυλακής την Βίβλο, η ακόμη και ο Van Zandt αν
προσπαθούσε έτσι να την παλέψει με τα δαιμόνια που τον κυνηγούσαν, όπως ακριβώς
ξεκίνησαν κάτι παιδιά που κάποτε χτυπούσαν τατουάζ των GBH για να καλύπτουν τις τρύπες στα
χέρια τους, και τώρα ησυχάζουν στο Όρος.
Αντ’ αυτών ο κλήρος πέφτει στον αιδεσιμότατο Eepie Acod, που έρχεται με την
γοερή γεμάτη γρέζι φωνή του, να θρηνήσει έκπτωτους αγγέλους και έρωτες, να
απειλήσει θεούς και δαίμονες, και να ψυχανεμιστεί στην παράνοια του δρόμου τις
εσχατιές του χρόνου.
Και με το Black Moon να είναι μαζί με το 3 shades of black του Hank Williams III τα
καλύτερα καμπόικα κομμάτια που άκουσα τα τελευταία χρόνια, το Parasite μια
επιτομή ανάμεσα στους Builders and the butchers και τους…Explosions in the sky(^%$&^&^$^#$^**()@!),
τις Munlyκες
θανατερές γκοθοαμερικανιές των Irony of faith και
Waitin’ for the world to end, δεν τα καταφέρνει
καθόλου άσχημα σ’ αυτά τα δέκα κομμάτια του Blessed Sacrament.
Καλός ο αιδεσιμότατος…»
Αυτές τις μέρες που τους έψαξα ξανά ανακάλυψα ότι ο…τέως
αιδεσιμότατος υπογράφει πλέον με το κανονικό του όνομα σαν Bryan Kroes, έχει μαζί του πάντα
τον έτερο κιθαρίστα των Abject Sorrow τον Chris Johnson, είχε και τον ντραμερ τους αλλά του έφυγε
και πήρε άλλον ενώ πρόσθεσε και μπασίστα και…εγένετο Liar’s Trial,
Η νέα του μπάντα
δηλαδή, που πέρυσι κυκλοφόρησε και το πρώτο της CD με τίτλο Cowboys from Hell όπου
τα τέσσερα από τα επτά συνολικά κομμάτια είναι…διασκευές σε κομμάτια του Blessed Sacrament…τι διασκευές
όμως…κάντε ένα κόπο και ακούστε το Black Moon και το Parasite (αλλά
και τα καινούργια σαν το Heavy Stone)
που έτσι κι αλλιώς κομματάρες ήταν, και μετά αποφασίστε αν άξιζε να αφήσει πίσω
το παπαδιλίκι ο αγαπητός Bryan,
να κόψει λίγο την ταχύτητα όχι όμως και το ποτό, να αρχίσει να τραγουδάει
λιγότερο οργισμένα (όχι πάντα, ο πάνκης μέσα του είναι ακόμη ζωντανός) και
περισσότερο όμως θλιμμένα, και τελικά…να με ξανακάνει να ακούω τα τραγούδια του
συνεχόμενα και να μην θέλω ούτε να δω ξανά ζωντανό τον Eugene την άλλη
βδομάδα, ούτε να ακούσω τίποτε άλλο απ’ αυτά τα πολύ western αμερικάνικα
γιατί θα μου φανεί πολύ λίγο μετά από τις μεθυσμένες ελεγείες τούτων εδώ των desperados…
This band
is just as comfortable pounding out anthems to a basement of charged street
punks as it is wailing that lonesome sound to a honky-tonk full of good ol'
boys. Liar's Trial could be the other thing what made Milwaukee famous...if the whiskey don't kill
em
