Bro Fidelity Records
2014
Αν έγραφα αυτή τη παρουσίαση αποκλειστικά και μόνο για να την αναρτήσω στο δικό μου μπλογκ το πράγμα θα ήταν πιο εύκολο και από ένα κομμάτι κέικ που λένε... Θα έβαζα μέσα αγριεμένα καγκουρό, αιμοβόρους αλιγάτορες, ίσως κανένα πτερύγιο λευκού καρχαρία, μια πρέζα σκόνη αυστραλέζικης ερήμου, θα έριχνα και τους πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρούντες Scientists, θα έκλεινα την κατσαρόλα με το bonus track που δεν υπάρχει στον δίσκο αλλά μπορείτε να το ακούσετε στο soundcloud, τη διασκευή στο Burning Skulls, σύνθεση των Jeremy "Barracuda" Gluck και Rowland S. Howard από εκείνη τη θρυλική σύμπραξη του I Knew Buffalo Bill στα 1987, που όμως οι λεγάμενοι προτιμούν στην εκτέλεση του Howard και της Lydia Lunch μέσα από το Shotgun Wedding του 1991, και θα καθόμουν ήσυχος και αμέριμνος, καπνίζοντας και περιμένοντας στη κουζίνα μου γνωρίζοντας ότι σε λιγότερο από μισή ώρα η παρουσίαση θα ήταν έτοιμη.
Τώρα όμως, εδώ στο Mic όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και ο εκδότης αμείλικτος χρειάζεται να βάλω τα δυνατά μου.
Ευτυχώς όμως ο Raul Sanchez, κιθαρίστας και τραγουδιστής του φιδοπόταμου (με προϋπηρεσία βαρέων και ανθυγιεινών στους Magic Dirt, τους Midnight Woolf και τους The Ape) ήταν πολύ ομιλητικός σε μια παρουσίαση κομμάτι-κομμάτι του δίσκου που βρήκα στο δίκτυο, όπου τα ξερνάει όλα τόσο για τους άμεσους συνεργούς του, όσο και για τους άλλους, αυτούς που εν άγνοιά τους συμμετείχαν στο έγκλημα... τον δίσκο ήθελα να πω.
Στους πρώτους συναντάμε το μοιραίο θηλυκό που ακούει στο όνομα Elissa Rose, παίζει μπάσο αλλά και τραγουδάει καμιά φορά, και παράτησε τους Loveless για χάρη του Raul και της μπάντας του, και τον τυμπανιστή Ben Wrecker (αντικαταστάτη του Glen Evans που απ' ότι καταλαβαίνω παίζει στο άλμπουμ) ο οποίος μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στα ποτάμια τα φίδια και τους Hotel Wrecking City Traders. Όσο για τους δεύτερους, εκεί πια γίνεται συνωστισμός. Από τους Ramones (με τον Spector στη κονσόλα και το πιστόλι) και τους Jesus and Mary Chain, στους Wipers και τους Nirvana, και τέλος πάλι πίσω στους αντίποδες με όλη την άγρια κιθαριστική τους ομορφιά και ιστορία.
Αυτό το βαρύ και άγριο χαρμάνι δεν πετυχαίνει και στα εννέα τραγούδια του παρθενικού τους άλμπουμ (έχουν προηγηθεί 2-3 EP's), μιας και ο δρόμος -μαζί και η τέχνη- από την ραμονική pop, στα grunge riffs, κι από κει στη "surf guitar gone to hell" του Howard δεν είναι -σε αντίθεση με τον βίο- και μικρός, άσχετα αν εμείς σαν ακροατές όλ' αυτά τα θεωρούμε "δικά μας", από την άλλη δεν γνωρίζω κανέναν που να έμεινε παραπονεμένος τόσο από μια καλοψημένη μπριζόλα όσο και από την πρόταση για την ακρόαση ενός ψυχωμένου power trio ειδικά με όλες τις παραπάνω επιρροές-αναφορές, ακόμη πιο ειδικά με τέτοιον δεμένο ήχο-θόρυβο και αυτή την cool φωνή (να προσέξει μόνο στα κομμάτια που ανεβάζει αχρείαστα την ένταση), και τέλος ακόμη πιο ειδικά για τους "πιο ειδικούς", που αυτό (το τρίο) έχει την καταγωγή του από την Μελβούρνη.
Και επειδή δυστυχώς εδώ που είμαι πρέπει να βάλω και βαθμολογία, θα τραβήξω το νούμερο 7.5 που θα μπορούσε να είναι και 8, -σιγά τους πολλούς ωραίους δίσκους με κιθάρες που έχουμε ακούσει φέτος- αλλά πρώτη "κριτική" είναι που στέλνω στο Mic, είπα να φανώ αυστηρός και δύσκολος.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
bandcamp
2014
Αν έγραφα αυτή τη παρουσίαση αποκλειστικά και μόνο για να την αναρτήσω στο δικό μου μπλογκ το πράγμα θα ήταν πιο εύκολο και από ένα κομμάτι κέικ που λένε... Θα έβαζα μέσα αγριεμένα καγκουρό, αιμοβόρους αλιγάτορες, ίσως κανένα πτερύγιο λευκού καρχαρία, μια πρέζα σκόνη αυστραλέζικης ερήμου, θα έριχνα και τους πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρούντες Scientists, θα έκλεινα την κατσαρόλα με το bonus track που δεν υπάρχει στον δίσκο αλλά μπορείτε να το ακούσετε στο soundcloud, τη διασκευή στο Burning Skulls, σύνθεση των Jeremy "Barracuda" Gluck και Rowland S. Howard από εκείνη τη θρυλική σύμπραξη του I Knew Buffalo Bill στα 1987, που όμως οι λεγάμενοι προτιμούν στην εκτέλεση του Howard και της Lydia Lunch μέσα από το Shotgun Wedding του 1991, και θα καθόμουν ήσυχος και αμέριμνος, καπνίζοντας και περιμένοντας στη κουζίνα μου γνωρίζοντας ότι σε λιγότερο από μισή ώρα η παρουσίαση θα ήταν έτοιμη.
Τώρα όμως, εδώ στο Mic όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και ο εκδότης αμείλικτος χρειάζεται να βάλω τα δυνατά μου.
Ευτυχώς όμως ο Raul Sanchez, κιθαρίστας και τραγουδιστής του φιδοπόταμου (με προϋπηρεσία βαρέων και ανθυγιεινών στους Magic Dirt, τους Midnight Woolf και τους The Ape) ήταν πολύ ομιλητικός σε μια παρουσίαση κομμάτι-κομμάτι του δίσκου που βρήκα στο δίκτυο, όπου τα ξερνάει όλα τόσο για τους άμεσους συνεργούς του, όσο και για τους άλλους, αυτούς που εν άγνοιά τους συμμετείχαν στο έγκλημα... τον δίσκο ήθελα να πω.
Στους πρώτους συναντάμε το μοιραίο θηλυκό που ακούει στο όνομα Elissa Rose, παίζει μπάσο αλλά και τραγουδάει καμιά φορά, και παράτησε τους Loveless για χάρη του Raul και της μπάντας του, και τον τυμπανιστή Ben Wrecker (αντικαταστάτη του Glen Evans που απ' ότι καταλαβαίνω παίζει στο άλμπουμ) ο οποίος μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στα ποτάμια τα φίδια και τους Hotel Wrecking City Traders. Όσο για τους δεύτερους, εκεί πια γίνεται συνωστισμός. Από τους Ramones (με τον Spector στη κονσόλα και το πιστόλι) και τους Jesus and Mary Chain, στους Wipers και τους Nirvana, και τέλος πάλι πίσω στους αντίποδες με όλη την άγρια κιθαριστική τους ομορφιά και ιστορία.
Αυτό το βαρύ και άγριο χαρμάνι δεν πετυχαίνει και στα εννέα τραγούδια του παρθενικού τους άλμπουμ (έχουν προηγηθεί 2-3 EP's), μιας και ο δρόμος -μαζί και η τέχνη- από την ραμονική pop, στα grunge riffs, κι από κει στη "surf guitar gone to hell" του Howard δεν είναι -σε αντίθεση με τον βίο- και μικρός, άσχετα αν εμείς σαν ακροατές όλ' αυτά τα θεωρούμε "δικά μας", από την άλλη δεν γνωρίζω κανέναν που να έμεινε παραπονεμένος τόσο από μια καλοψημένη μπριζόλα όσο και από την πρόταση για την ακρόαση ενός ψυχωμένου power trio ειδικά με όλες τις παραπάνω επιρροές-αναφορές, ακόμη πιο ειδικά με τέτοιον δεμένο ήχο-θόρυβο και αυτή την cool φωνή (να προσέξει μόνο στα κομμάτια που ανεβάζει αχρείαστα την ένταση), και τέλος ακόμη πιο ειδικά για τους "πιο ειδικούς", που αυτό (το τρίο) έχει την καταγωγή του από την Μελβούρνη.
Και επειδή δυστυχώς εδώ που είμαι πρέπει να βάλω και βαθμολογία, θα τραβήξω το νούμερο 7.5 που θα μπορούσε να είναι και 8, -σιγά τους πολλούς ωραίους δίσκους με κιθάρες που έχουμε ακούσει φέτος- αλλά πρώτη "κριτική" είναι που στέλνω στο Mic, είπα να φανώ αυστηρός και δύσκολος.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
bandcamp
