Πρωτάκουσα το U αυτές τις
μέρες όταν έπεσα πάνω στο Melodramatic Popular Music,
έναν δίσκο ανασκόπηση της εξαετούς ως τώρα πορείας των Mirror Mirror από
το Spokane της Washington,
του συγκροτήματος-οχήματος δηλαδή έκφρασης του κιθαρίστα, τραγουδιστή και
συνθέτη Jason Cambell.
Αμέσως πήρα τον δρόμο προς τα πίσω, που με οδήγησε στον περσυνό τους δεύτερο δίσκο Segments, και τελικά στο παρθενικό τους In The Shadows τους 2011 όπου εμφανίστηκε πρώτη φορά.
Αμέσως πήρα τον δρόμο προς τα πίσω, που με οδήγησε στον περσυνό τους δεύτερο δίσκο Segments, και τελικά στο παρθενικό τους In The Shadows τους 2011 όπου εμφανίστηκε πρώτη φορά.
Αν και εύκολα θα μπορούσες να τους εντάξεις στο
νεοψυχεδελικό ρεύμα, κύμα ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το φαινόμενο, το σωστότερο
θα ήταν ν’ αφήσεις να περιγράψει την μουσική τους ο τίτλος του δίσκου που σας
έλεγα στην αρχή, δηλαδή απλά Melodramatic Popular Music.
Η ακόμη και ο υπότιτλος ενός μικρού αφιερώματος που διάβασα κάπου στο δίκτυο
και που έγραφε: Lonely are the brave.
Και αυτό γιατί ναι μεν η αγάπη στις γκαραζόμπαντες των sixties και τους σύγχρονους ακόλουθους τους είναι τόσο εμφανής στα τραγούδια τους όσο ο βήχας και το χρήμα, από την άλλη όμως υπάρχει κάτι ξεχωριστό, ίσως μια εγγλέζικη 80’s αύρα που μπάζει υγρασία στο δωμάτιο, ίσως οι απόηχοι των καλύτερων τραγουδιών των Zombies, ίσως μια κρυφή αγάπη σε ερμηνευτές όπως ο Jacques Brell και ο Bowie, και άλλες τέτοιες μοναχικές-μοναδικές περιπτώσεις που ενέπνεαν και μια αγαπημένη μπάντα σαν τους Fatal Shore, που μάλλον δεν έχουν ακούσει πότε τους οι καθρέφτες…
Μαζί με μια ακόμη εκτέλεση που βρήκα στη σελίδα του Cambell στο youtube, αυτού του μελαγχολικού λικνίσματος των φθινοπωρινών φύλλων στην μελωδία του U, που δεν μπορώ να αποφασίσω πια μου αρέσει περισσότερο, οπότε πάντα φροντίζω να τις βάζω να παίζουν στην σειρά.
Εσείς το καλύτερο που έχετε να κάνετε αμέσως μετά την ακρόασή τους, είναι να πεταχτείτε ως το bandcamp τους και να ακούσετε και τα υπόλοιπα τραγούδια τους, που με κάποια τουλάχιστον από αυτά, πιστέψτε με θα εκπλαγείτε…
bandcamp
Και αυτό γιατί ναι μεν η αγάπη στις γκαραζόμπαντες των sixties και τους σύγχρονους ακόλουθους τους είναι τόσο εμφανής στα τραγούδια τους όσο ο βήχας και το χρήμα, από την άλλη όμως υπάρχει κάτι ξεχωριστό, ίσως μια εγγλέζικη 80’s αύρα που μπάζει υγρασία στο δωμάτιο, ίσως οι απόηχοι των καλύτερων τραγουδιών των Zombies, ίσως μια κρυφή αγάπη σε ερμηνευτές όπως ο Jacques Brell και ο Bowie, και άλλες τέτοιες μοναχικές-μοναδικές περιπτώσεις που ενέπνεαν και μια αγαπημένη μπάντα σαν τους Fatal Shore, που μάλλον δεν έχουν ακούσει πότε τους οι καθρέφτες…
Μαζί με μια ακόμη εκτέλεση που βρήκα στη σελίδα του Cambell στο youtube, αυτού του μελαγχολικού λικνίσματος των φθινοπωρινών φύλλων στην μελωδία του U, που δεν μπορώ να αποφασίσω πια μου αρέσει περισσότερο, οπότε πάντα φροντίζω να τις βάζω να παίζουν στην σειρά.
Εσείς το καλύτερο που έχετε να κάνετε αμέσως μετά την ακρόασή τους, είναι να πεταχτείτε ως το bandcamp τους και να ακούσετε και τα υπόλοιπα τραγούδια τους, που με κάποια τουλάχιστον από αυτά, πιστέψτε με θα εκπλαγείτε…
bandcamp
