Wharf Cat Records
2014
Το ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε μια παλιά Λουθηρανική
εκκλησία υπό την επίβλεψη του Ben Greenberg (The Men και πολλά άλλα) θα μπορούσαμε να το προσπεράσουμε άφοβα, γιατί
οι περίεργοι τόποι και οι γνωστοί παραγωγοί δεν εγγυώνται αυτόματα και ένα καλό
αποτέλεσμα.
Το ίδιο εύκολα, αν και όχι δίχως να του δώσεις έστω μια
ακρόαση, ας πούμε ότι προσπερνάς και τις συγκρίσεις με τους Gun Club και
τους Birthday Party,
έτσι που τις βλέπεις συχνά πυκνά ατάκτως ερριμμένες εδώ κι εκεί, σε σχετικά
αλλά και άσχετα ονόματα.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι δεν έχεις ακουστά τους Cult Ritual
όπου διέπρεψαν παλιότερα δύο από τα μέλη των Ukiah Drag, αλλά και ότι από
καθαρή ατυχία δεν έπεσες ποτέ πάνω στο μικρό αριστούργημα των American
Snakeskin, εκείνο το δωδεκάϊντσο που κυκλοφόρησε το 2012, τιτλοφορούταν
Turquoise For Hello, στην κιθάρα και τη φωνή ήταν ο Zack Arrington ή
ZZ Ramirez πλέον
με τους Drag, περιείχε
ανάμεσα στα 5 όλα κι όλα τραγούδια του το θαμμένο πολύτιμο πετράδι του
μέλλοντος με το όνομα Itching and Scratching,
και στο σύνολό του ήταν ένας δίσκος που
θα νόμιζες ότι ερχόταν με δύναμη από την ένδοξη των 80’s δεκαετία του
αμερικάνικου underground rock.
Παρόλα αυτά είναι πιθανό να πέτυχες κάπου πέρυσι, σαν μια
απλή πληροφορία κοντά στις μυριάδες άλλες, μια αναφορά για την πρώτη κασέτα κι
έπειτα EP των Ukiah Drag με τίτλο Jazz Mama Is Cryin,
ή και το φετινό τους επτάϊντσο Death Trip
και να μην έδωσες σημασία.
Τόσο το καλύτερο για σένα, μιας και όντας ανυποψίαστος αυτή
η συνάντηση με θεριστή προμηνύεται αξέχαστη.
Οι Ukiah Drag φρόντισαν τα της υποδοχής με φωνές (και ουρλιαχτά), κιθάρες,
μπάσα, τύμπανα και ένα όργανο να γλυκαίνει τη σφαγή σ’ αυτόν τον πρώτο τους
δίσκο, που περιλαμβάνει έξι δικά τους κομμάτια συν μια εκ βάθρων ανακατασκευή
στο Wait and See του Lee Hazlewood,
που αν εξαιρέσουμε το επτάλεπτο Final Prayer όπου σπάνε νεύρα για να μη πω τίποτε άλλο, στα υπόλοιπα σέρνουν
το βαλς των αρουραίων καλώντας μας να ακολουθήσουμε και εμείς με κινήσεις των
χορευτών του Αγίου Βίτου, υπό τους ήχους αυτού του ανορθόδοξου και σίγουρα
λάθος blues ή μήπως μετά-punk; ή proto-punk; ή λες να είναι ψυχεδελικό; αλλά τελικά ποιος νοιάζεται,
παραληρήματος, που κλείνει με το αντάξιο ενός τέτοιου χαρακτηρισμού οκτάλεπτο
έρπισμα και όχι άρπισμα, The Night Of The Immaculacy.
Για να παραφράσουμε έναν σύγχρονο (αγγλόφωνο) έλληνα
φιλόσοφο εδώ έχουμε να κάνουμε με “satanic drag from inner space”, οπότε όλα τ’ άλλα δεν
έχουν τη παραμικρή σημασία.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
