Aarght records
2014
Δεύτερο άλμπουμ, μετά το περσυνό Future Eaters για την αυστραλέζικη
επικίνδυνη σέκτα που ακούει στο όνομα Exhaustion και είναι ταγμένη ψυχή
τε και σώματι στον λευκό θόρυβο. Το "επικίνδυνη" δε το γράφω σαν σχήμα
λόγου, μια ματιά στις φάτσες τους θα πείσει και τον πιο θαρραλέο.
Με μέλη των Deaf Wish, Lower Plenty, Ooga Boogas, Witch Hats (και κάτι ψιλά ακόμη) στη σύνθεση τους, και τον απόηχο του reverb από το περσυνό λουκούλλειο κανιβαλισμό του μέλλοντος να κουδουνίζει νοσταλγικά ακόμη στ' αυτιά μου (η νοστιμιά του οποίου τους έδωσε μια ψηλή θέση στην λίστα μου με τα καλύτερα της περασμένη χρονιάς) έβαλα με μεγάλες προσδοκίες το Biker να παίξει.
Και το τρίο (ντραμς, μπάσο, κιθάρα-φωνή) φρόντισε να μη τις διαψεύσει σ' αυτό το νέο του πόνημα, το ηχογραφημένο στο στούντιο τους στην Μελβούρνη κυρίως μεταμεσονύκτιες ώρες, όπου κάποιο βράδυ ανάγκασαν ακόμη και τους θαμώνες του διπλανού Hell's Angels κλαμπ, να εκλιπαρούν απεγνωσμένα για λίγη ησυχία... λένε οι φήμες.
Κάτι που εγώ προσωπικά δεν έχω κανέναν λόγο να μη τις πιστέψω, μιας που ο θόρυβος των Exhaustion μπορεί να είναι ταυτόχρονα ποθητός σαν τις πρώτες νιφάδες του χειμώνα που χορεύουν ασύμμετρα όπως πέφτουν στην άσφαλτο για κάποια αυτιά, και ενοχλητικός σαν τα χιόνια σε μια θανατηφόρο νεκρή τηλεόραση, για κάποια άλλα.
Έχει φορές που ακούγονται σαν το αποτέλεσμα μιας ανίερης συναλλαγής στο ημίφως του νέον της ταμπέλας ενός στούντιο, μιας συναλλαγής όπου μια μπάντα σαν τους Hawkwind αλλάζει όργανα και ναρκωτικά με μια άλλη σαν τους Sonic Youth.
Κι έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν, όχι όμως πριν δοθεί η αμοιβαία υπόσχεση να ξαναβρεθούν μέσα σε μια άλλη ασημένια ομίχλη, κάτω από έναν ξένο ουρανό και πάνω σε μια άλλη γη γεμάτη από πρωτάκουστες αντηχήσεις, και ίσως περισσότερο ανθεκτικούς μηχανόβιους.
Άλλες φορές πάλι απλά... δεν ακούγονται. Ειδικά όταν αφήνονται σε free-κάτι πειραματισμούς. Ακόμη κι αν είσαι χρόνιος και σκληραγωγημένος θορυβοχρήστης θα σου πέσει κάπως βαρύ· αλλά αυτό είναι κοινό μυστικό για τους παροικούντες τη Νοϊζαλήμ, και είμαι σίγουρος ότι το φαινόμενο παρατηρείται σε όλους τους ανάλογους δίσκους ακόμη και όταν αυτοί -οι χρήστες- πίνουν νερό στο όνομά τους.
Τέλος... ερχόμενο από άλλες διαστάσεις και μεγάλες αποστάσεις ανεξάντλητο το Silver Fog, σε μια λίγο παλιότερη εποχή μάλλον θα είχε γίνει hit σε κάποια ερασιτεχνικά ραδιόφωνα, και οι Exhaustion μέχρι και εξώφυλλο, έστω σε κάποιο (αληθινό) fanzine... στις μέρες μας όμως, τις μέρες της αυτοκρατορίας του ντεμέκ, τα βλέπω δύσκολα τα πράματα...
Δεν πειράζει, η υπόθεση έτσι κι αλλιώς από πάντα ήταν θέμα των όσων πιστών προσέρχονται... κι αυτοί δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ας είναι καλά ο Άϊ Ριβέρμπης o Θορυβοποιός μεγάλη η χάρη του που τους τραβάει σαν τον Πάνα από το αυτί, γι' αυτό κι εγώ το κόβω εδώ, όχι όμως πριν κάνω και μια μνεία στο σουπρεματιστικό, Malevich-ικό εξώφυλλο.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
orphan future eaters
bandcamp
2014
Με μέλη των Deaf Wish, Lower Plenty, Ooga Boogas, Witch Hats (και κάτι ψιλά ακόμη) στη σύνθεση τους, και τον απόηχο του reverb από το περσυνό λουκούλλειο κανιβαλισμό του μέλλοντος να κουδουνίζει νοσταλγικά ακόμη στ' αυτιά μου (η νοστιμιά του οποίου τους έδωσε μια ψηλή θέση στην λίστα μου με τα καλύτερα της περασμένη χρονιάς) έβαλα με μεγάλες προσδοκίες το Biker να παίξει.
Και το τρίο (ντραμς, μπάσο, κιθάρα-φωνή) φρόντισε να μη τις διαψεύσει σ' αυτό το νέο του πόνημα, το ηχογραφημένο στο στούντιο τους στην Μελβούρνη κυρίως μεταμεσονύκτιες ώρες, όπου κάποιο βράδυ ανάγκασαν ακόμη και τους θαμώνες του διπλανού Hell's Angels κλαμπ, να εκλιπαρούν απεγνωσμένα για λίγη ησυχία... λένε οι φήμες.
Κάτι που εγώ προσωπικά δεν έχω κανέναν λόγο να μη τις πιστέψω, μιας που ο θόρυβος των Exhaustion μπορεί να είναι ταυτόχρονα ποθητός σαν τις πρώτες νιφάδες του χειμώνα που χορεύουν ασύμμετρα όπως πέφτουν στην άσφαλτο για κάποια αυτιά, και ενοχλητικός σαν τα χιόνια σε μια θανατηφόρο νεκρή τηλεόραση, για κάποια άλλα.
Έχει φορές που ακούγονται σαν το αποτέλεσμα μιας ανίερης συναλλαγής στο ημίφως του νέον της ταμπέλας ενός στούντιο, μιας συναλλαγής όπου μια μπάντα σαν τους Hawkwind αλλάζει όργανα και ναρκωτικά με μια άλλη σαν τους Sonic Youth.
Κι έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν, όχι όμως πριν δοθεί η αμοιβαία υπόσχεση να ξαναβρεθούν μέσα σε μια άλλη ασημένια ομίχλη, κάτω από έναν ξένο ουρανό και πάνω σε μια άλλη γη γεμάτη από πρωτάκουστες αντηχήσεις, και ίσως περισσότερο ανθεκτικούς μηχανόβιους.
Άλλες φορές πάλι απλά... δεν ακούγονται. Ειδικά όταν αφήνονται σε free-κάτι πειραματισμούς. Ακόμη κι αν είσαι χρόνιος και σκληραγωγημένος θορυβοχρήστης θα σου πέσει κάπως βαρύ· αλλά αυτό είναι κοινό μυστικό για τους παροικούντες τη Νοϊζαλήμ, και είμαι σίγουρος ότι το φαινόμενο παρατηρείται σε όλους τους ανάλογους δίσκους ακόμη και όταν αυτοί -οι χρήστες- πίνουν νερό στο όνομά τους.
Τέλος... ερχόμενο από άλλες διαστάσεις και μεγάλες αποστάσεις ανεξάντλητο το Silver Fog, σε μια λίγο παλιότερη εποχή μάλλον θα είχε γίνει hit σε κάποια ερασιτεχνικά ραδιόφωνα, και οι Exhaustion μέχρι και εξώφυλλο, έστω σε κάποιο (αληθινό) fanzine... στις μέρες μας όμως, τις μέρες της αυτοκρατορίας του ντεμέκ, τα βλέπω δύσκολα τα πράματα...
Δεν πειράζει, η υπόθεση έτσι κι αλλιώς από πάντα ήταν θέμα των όσων πιστών προσέρχονται... κι αυτοί δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ας είναι καλά ο Άϊ Ριβέρμπης o Θορυβοποιός μεγάλη η χάρη του που τους τραβάει σαν τον Πάνα από το αυτί, γι' αυτό κι εγώ το κόβω εδώ, όχι όμως πριν κάνω και μια μνεία στο σουπρεματιστικό, Malevich-ικό εξώφυλλο.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
orphan future eaters
bandcamp
