Την εκτίμηση μου προς τον κύριο Jeremy Gluck την έχω εκφράσει αρκετές φορές, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, γραπτώς και προφορικώς, ενώ και ο αγαπημένος δίσκος-ορόσημο I Knew Buffalo Bill, έχει μνημονευθεί πολλάκις στις σελίδες του ιστολογίου μου, άσε που βρήκε χώρο και τρύπωσε ακόμη και στις γραμμές του βιβλίου μου, σε μια ιστορία όπου ένας χαρούμενος νέος που πιστεύει ότι έχει βρεθεί στον Rock παράδεισο και περιφέρεται με ανοιχτό το στόμα θαυμάζοντας τα τεκταινόμενα, σε κάποια φάση: "Είδε από μακριά το πηγαδάκι των Nikki Sudden, Epic Soundtracks, Jeffrey Lee Pierce, και Rowland S. Howard, όπου αναρωτιόντουσαν ψιθυριστά πώς τη γλίτωσε η κουφάλα ο Jeremy Gluck...".
Η παράγραφος αναφέρεται φυσικά στους συντελεστές του I Knew Buffalo Bill, αυτή την ωραία συμμορία από την οποία μόνον ο -θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε και "επιζών"- Gluck είναι σήμερα ζωντανός. Οι υπόλοιποι ένας-ένας χρόνο με τον χρόνο, αποδημήσαν εις Κύριον.
Μέσα στον Οκτώβρη, είκοσι επτά ολόκληρα χρόνια από τότε (1987) που είδε το φως εκείνος ο δίσκος του "first indie supergroup" όπως έχει χαρακτηριστεί, και στην ίδια εταιρία, ο Jeremy Gluck κυκλοφορεί το Memory Deluxe: I Knew Buffalo Bill 2, παρέα μόνο με τον Robert Coyne αυτήν τη φορά (γιο του Kevin, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επιπόλαιος αν σκεφτεί κανείς την τύχη των συμμετεχόντων στο πρώτο εγχείρημα).
Φυσικά από την αρχή πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στα δύο άλμπουμ, γιατί πέραν του ότι οι πλειονότητα των συντελεστών του πρώτου είναι απόντες όπως είπαμε, μιλάμε και για δύο εντελώς διαφορετικές εποχές, οπότε θα καταδικάζαμε πριν καν ακούσουμε το Memory Deluxe.
Ο οποίος είναι ένας δίσκος ενδοσκοπικός, απολογητικός, συναισθηματικός και φορτισμένος, με λιτή ενορχήστρωση και πολύ καλή δουλειά στις -ακουστικές και ηλεκτρικές- κιθάρες, και τη φωνή του Gluck σημάδι αναφοράς για όσους τουλάχιστον μεγάλωσαν μαζί της.
Ένας ατμοσφαιρικός, ταξιδιάρικος δίσκος προς το εσώτερο όμως διάστημα, που όπως κυλάνε τα δεκατρία καινούργια συν μια επανεκτέλεση του Episode in a Town από τις μέρες του '87, σε τυλίγει γλυκά μα και πικρά μαζί, στον ιστό που υφαίνουν οι αναμνήσεις αλλά και τα όνειρα του δημιουργού του. "I'm the future of my own past" τραγουδάει ο Gluck στο εισαγωγικό ομότιτλο του άλμπουμ κομμάτι και δεν μπορώ παρά να τον σιγοντάρω με την άτσαλη φωνή μου.
"To rock n roll τον καλύτερών μας χρόνων, μια αλυσίδα καμωμένη από χαμένους κρίκους σαν τους Radio Birdman, τους New Christs, τον Nikki Sudden τον Roland S. Howard, τον Jeffrey Lee Pierce, τον Epic Soundtracks, τον Marc Jeffrey και τους Band of Outsiders, τον Mick Harvey, τον Tony Cohen, τους Fortunate sons... και ανάμεσα σε όλους αυτούς ο Jeremy Gluck και οι Barracudas. Μια αδέσποτη σανίδα του σερφ που θα γλιστράει ακόμη και πάνω στο νεκρό δέρμα μας".
"Nowhere is where I'm from" ακούγεται να λέει κάπου αλλού, και μπορεί να είναι αλήθεια για όλους μας, αλλά ακόμη και σ' αυτό το πουθενά υπάρχουν ίχνη αν πάρεις τον δρόμο προς τα πίσω, μα και ο ορίζοντας -ακόμη- μπροστά.
"Το ρολόι μπορεί να συνεχίζει να μετράει δίχως οίκτο, δεν είναι ούτε το 1965 ξανά, ούτε το '75, μήτε το '85, ο Gluck όμως μαζί με το alter ego του τον γραφιά Ralph Traitor, φορώντας ανελλιπώς το καπελάκι τους, εκτός τόπου και χρόνου από την αρχή και για πάντα, ήρωες σε ένα παραμύθι με ιπτάμενες κιθάρες και νότες αντί για χαλιά, ακατέργαστη και ανόθευτη δύναμη να τις ωθεί, πηγαίο ένστικτο της μελωδίας, και όσο για την φωνή του παραμυθά... καύσιμο όπως αυτή του Joey Ramone, για να φλέγονται δρόμοι, να φωτίζονται δωμάτια και να ζεσταίνονται παρέες, καίγοντας μαζί και τα (πολλά) γραμμάρια της μιζέριας που τους αναλογούν. Και έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και πολύ έδαφος να καλύψει, πολύ καύσιμο μαζί και μιζέρια να κάψει".
Για τον αρχισυντάκτη αλλά και όλους όσους ίσως αναφωνήσουν αγανακτισμένοι "μα αυτό τώρα το θεωρεί κριτική τούτος?" έχω να απαντήσω: μη περιμένετε κριτική και πόσο μάλλον αντικειμενική, όπως και ανάλογη βαθμολογία από μένα για τον Jeremy Gluck. Έναν από τους δημιουργικότερους μουσικούς τις γενιάς του, μα και κάθε γενιάς του rock and roll, που δεν έχει σταματήσει στιγμή να ψάχνει και να πειραματίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του '70 μέχρι σήμερα, ξεκινώντας από το Garage Punk και φτάνοντας... δεν έχει φτάσει ακόμη κάπου, αφού συνεχώς δοκιμάζει νέες φόρμες και μίξεις από το rock -φυσικά- μέχρι το Dub και την ηλεκτρονική μουσική.
Μια ματιά μόνο στη σελίδα του στο bandcamp θα σας πείσει για του λόγου το αληθές.
Το Memory Deluxe πέρα από το βαρύ φορτίο που κουβαλά, είναι απλά μια ακόμη σελίδα στο μεγάλο του δημιουργού του βιβλίο, που όπως και οι περισσότερες από τις προηγούμενες, για μένα έχει ήδη σημειωθεί με μολύβι από την αρχή ως το τέλος, πράγμα που σημαίνει ότι έχει μπει στις αγαπημένες.
Τα σέβη μου Mister Gluck.
*Τα εντός εισαγωγικών και με πλάγια γράμματα αποσπάσματα είναι το πρώτο στην σειρά μέσα από το βιβλίο μου "Από τη λάθος πλευρά", ενώ τα δύο επόμενα από ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα για τον Jeremy Gluck και υπάρχει αναρτημένο στο orphan-drugs.
Πρώτη δημοσιεύση στο mic.gr
