Θυμήθηκα και έβαλα να ακούσω ξανά τους The Worst πριν
έναν-δύο μήνες όταν είχαν πέσει στην αντίληψή μου εκείνοι οι τρελοκαναδοί οι Silver Skeleton Band.
Καναδοί και οι The Worst, έπαιξαν ένα αξέχαστο τουλάχιστον σε μένα δρακουλιάρικο garage punk τίγκα στα ποντικίσια φωνητικά το fuzz και τη farfisa, για μια πενταετία περίπου από το 1989 μέχρι το 1994, και διαλύθηκαν σεμνά και δίχως τυμπανοκρουσίες και αποχαιρετισμούς.
Ο Greg Johnson, τραγουδιστής, συνθέτης και αδιαμφισβήτητος ηγέτης του γκρουπ αμέσως μετά έφτιαξε τους The Fiends, μια μπάντα που ήταν ακόμη περισσότερο βυθισμένη στον αλα Tales from the crypt τρόμο, που κράτησαν κι αυτοί καμιά πενταετία, κυκλοφορόντας 3 δίσκους και 3-4 σινγκλάκια. Όπως ίσως να θυμούνται κάποιοι, το πρώτο τους LP είχε βγει στην σειρά Teen Trash (το Vol.12) της Music Maniac ενώ το δεύτερο τους σίνγκλ το She’s Not Broken είχε βγει μαζί με το φανζίν Gew Gaw…το δικό μου αντίτυπο κάθεται φρόνημα εδώ και χρόνια στο κουτί του παρέα με τα υπόλοιπα σαρνταπεντάρια…
Από τότε τα ίχνη του Johnson χάνονται και μάλλον όχι μόνο από μένα, για να τα συναντήσω τυχαία πριν 3-4 χρόνια, που αλλού, στο internet, διαβάζοντας σε ένα καναδέζικο blog την ετεροχρονισμένη είδηση του θανάτου του τέτοιες μέρες το 2009. Ήταν μόλις 41 χρονών…παραλίγο σειρά ο Greg…
Και σίγουρα το ήξερε κι αυτός πριν φύγει ότι στο μικρό του πέρασμα από τον κόσμο του rock and roll δεν έκανε και τίποτα πρωτότυπο και μεγάλο.
Ο ένας και μοναδικός δίσκος όμως, των The Worst (ομότιτλος στην Dig! records), δεν την αξίζει τέτοια λησμονιά σαν κι αυτή που είδα ακόμη και εδώ μέσα στο «δίκτυο» όπου κυκλοφορεί κάθε αποφάγι και σκουπίδι, κάθε λογής κουράδα που ταξιδεύει μίλια μέσα από καλώδια αλλά και ασύρματα για να τεντωθεί αυτάρεσκα ακριβώς μπροστά στη μύτη μας κάνοντάς μας τη χάρη να μας αφήσει να την μυρίσουμε.
Ένας δίσκος με ανατριχιασμένες σαν γάτες σε άμυνα κιθάρες, farfisa που ακούγεται σαν εκκλησιαστικό όργανο κάποιου μυστήριου όμως εκκλησιάσματος, και φωνητικά που κάποιες φορές κάνουν ακόμη και τον Sky Saxon ή τον Mark Enbatta να ακούγονται σαν συμβατικοί ποπ τραγουδιστές…από υπερβολές άλλο τίποτα εδώ μέσα…
Η ανάρτηση πλησιάζει στο τέλος κι εγώ ακούγοντας επαναληπτικά σαν καραμπίνα μια λίστα με τα μισά τραγούδια του δίσκου αδυνατώ ακόμη να αποφασίσω πιο κομμάτι να σας παρουσιάσω…
Τελικά μένω να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε τρία…το εισαγωγικό Sleepy Town, ένα κομμάτι που ο Rudi θα έδινε όρκο να μη γαμήσει για ένα τουλάχιστον χρόνο για να το υπογράψει με τους Fuzztones, και ο Leighton από τους Morlocks θα ξαναέμπαινε άνετα και με χαμόγελο στη φυλακή.
Το Heretic με τα τύμπανα να βαράνε πάνω σε κοφίνια θαρρείς, η κιθάρες να ριφάρουν σαν κυνηγημένες, το όργανο να οργιάζει, μαράκες ντέφια και πολλά κέφια, και τον Johnson στη φωνή, τρελός προφήτης μπροστά σε εκστασιασμένο ποίμνιο.
Όσο για το Set Me Free..ε εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με καύλες και φυλακές…πολύ απλά ο Mark Enbatta που λέγαμε, στη δημοπρασία του τραγουδιού προσφέρει την ισόβια αποχή του από πάσης φύσεως ουσίες για να το προσθέσει σαν το bonus χαμένο κομμάτι του On The Right Track Now…να παίζει αμέσως μετά το Dreams of Today.
Κι επειδή είναι κρίμα να μην υπάρχουν στο youtube τα βάζω και τα τρία…με μισή καρδιά μένει απ’ έξω το ηλεκτρισμένο σαν καταιγίδα, ψυχεδελικό punk Gonna Change Your Mind…
Καναδοί και οι The Worst, έπαιξαν ένα αξέχαστο τουλάχιστον σε μένα δρακουλιάρικο garage punk τίγκα στα ποντικίσια φωνητικά το fuzz και τη farfisa, για μια πενταετία περίπου από το 1989 μέχρι το 1994, και διαλύθηκαν σεμνά και δίχως τυμπανοκρουσίες και αποχαιρετισμούς.
Ο Greg Johnson, τραγουδιστής, συνθέτης και αδιαμφισβήτητος ηγέτης του γκρουπ αμέσως μετά έφτιαξε τους The Fiends, μια μπάντα που ήταν ακόμη περισσότερο βυθισμένη στον αλα Tales from the crypt τρόμο, που κράτησαν κι αυτοί καμιά πενταετία, κυκλοφορόντας 3 δίσκους και 3-4 σινγκλάκια. Όπως ίσως να θυμούνται κάποιοι, το πρώτο τους LP είχε βγει στην σειρά Teen Trash (το Vol.12) της Music Maniac ενώ το δεύτερο τους σίνγκλ το She’s Not Broken είχε βγει μαζί με το φανζίν Gew Gaw…το δικό μου αντίτυπο κάθεται φρόνημα εδώ και χρόνια στο κουτί του παρέα με τα υπόλοιπα σαρνταπεντάρια…
Από τότε τα ίχνη του Johnson χάνονται και μάλλον όχι μόνο από μένα, για να τα συναντήσω τυχαία πριν 3-4 χρόνια, που αλλού, στο internet, διαβάζοντας σε ένα καναδέζικο blog την ετεροχρονισμένη είδηση του θανάτου του τέτοιες μέρες το 2009. Ήταν μόλις 41 χρονών…παραλίγο σειρά ο Greg…
Και σίγουρα το ήξερε κι αυτός πριν φύγει ότι στο μικρό του πέρασμα από τον κόσμο του rock and roll δεν έκανε και τίποτα πρωτότυπο και μεγάλο.
Ο ένας και μοναδικός δίσκος όμως, των The Worst (ομότιτλος στην Dig! records), δεν την αξίζει τέτοια λησμονιά σαν κι αυτή που είδα ακόμη και εδώ μέσα στο «δίκτυο» όπου κυκλοφορεί κάθε αποφάγι και σκουπίδι, κάθε λογής κουράδα που ταξιδεύει μίλια μέσα από καλώδια αλλά και ασύρματα για να τεντωθεί αυτάρεσκα ακριβώς μπροστά στη μύτη μας κάνοντάς μας τη χάρη να μας αφήσει να την μυρίσουμε.
Ένας δίσκος με ανατριχιασμένες σαν γάτες σε άμυνα κιθάρες, farfisa που ακούγεται σαν εκκλησιαστικό όργανο κάποιου μυστήριου όμως εκκλησιάσματος, και φωνητικά που κάποιες φορές κάνουν ακόμη και τον Sky Saxon ή τον Mark Enbatta να ακούγονται σαν συμβατικοί ποπ τραγουδιστές…από υπερβολές άλλο τίποτα εδώ μέσα…
Η ανάρτηση πλησιάζει στο τέλος κι εγώ ακούγοντας επαναληπτικά σαν καραμπίνα μια λίστα με τα μισά τραγούδια του δίσκου αδυνατώ ακόμη να αποφασίσω πιο κομμάτι να σας παρουσιάσω…
Τελικά μένω να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε τρία…το εισαγωγικό Sleepy Town, ένα κομμάτι που ο Rudi θα έδινε όρκο να μη γαμήσει για ένα τουλάχιστον χρόνο για να το υπογράψει με τους Fuzztones, και ο Leighton από τους Morlocks θα ξαναέμπαινε άνετα και με χαμόγελο στη φυλακή.
Το Heretic με τα τύμπανα να βαράνε πάνω σε κοφίνια θαρρείς, η κιθάρες να ριφάρουν σαν κυνηγημένες, το όργανο να οργιάζει, μαράκες ντέφια και πολλά κέφια, και τον Johnson στη φωνή, τρελός προφήτης μπροστά σε εκστασιασμένο ποίμνιο.
Όσο για το Set Me Free..ε εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με καύλες και φυλακές…πολύ απλά ο Mark Enbatta που λέγαμε, στη δημοπρασία του τραγουδιού προσφέρει την ισόβια αποχή του από πάσης φύσεως ουσίες για να το προσθέσει σαν το bonus χαμένο κομμάτι του On The Right Track Now…να παίζει αμέσως μετά το Dreams of Today.
Κι επειδή είναι κρίμα να μην υπάρχουν στο youtube τα βάζω και τα τρία…με μισή καρδιά μένει απ’ έξω το ηλεκτρισμένο σαν καταιγίδα, ψυχεδελικό punk Gonna Change Your Mind…
