Διέσχισα την αυλή με τους αστερισμούς από πάνω μου ν’
αντικρίζουν, όπως σκέφτηκα, το πρώτο πλάσμα του είδους στην ακοίμητη
επαγρύπνησή τους. Διέσχισα τους διαδρόμους, ξένος στο ίδιο μου το σπίτι, και
φτάνοντας στο δωμάτιο μου είδα για πρώτη φορά τη μορφή του Έντουαρντ Χάυντ.
Εδώ πρέπει να μιλήσω θεωρητικά και να πω όχι αυτό που γνωρίζω, αλλά αυτό που υποθέτω ως πιθανότερο. Η κακή πλευρά του εαυτού μου, στην οποία είχα αποδώσει τώρα τον κυρίαρχο ρόλο, ήταν λιγότερο ρωμαλέα και ανεπτυγμένη από την καλή πλευρά, που μόλις είχα εκθρονίσει. Επίσης, η ζωή μου ήταν τελικά κατά τα εννέα δέκατα μια ζωή μόχθων, αρετής και αυτοελέγχου· έτσι, η κακή μου πλευρά ήταν λιγότερο ασκημένη και ταυτόχρονα λιγότερο καταπονημένη. Γι’ αυτό νομίζω ότι ο Έντουαρντ Χάυντ ήταν τόσο πιο κοντός, αδύνατος, και νέος από τον Χένρυ Τζέκυλλ. Επίσης, όπως το καλό ακτινοβολούσε στην όψη του ενός, έτσι και το κακό (το οποίο πιστεύω πάντα ότι είναι η καταστροφική πλευρά του ανθρώπου) είχε αφήσει στο σώμα εκείνο ένα αποτύπωμα παραμόρφωσης και εκφυλισμού. Κι όμως, όταν κοιτούσα το άσχημο είδωλο στον καθρέφτη, δεν αισθανόμουν καμιά αηδία, αλλά μάλλον ένα σκίρτημα καλωσορίσματος. Ήταν κι αυτός εαυτός μου· φυσικός κι ανθρώπινος. Στα μάτια μου αποτελούσε μια πιο ζωηρή, πιο εκφραστική και μοναδική εικόνα του πνεύματος από την ατελή, διχασμένη μορφή που αποκαλούσα δική μου.
Και για την ώρα είχα απόλυτο δίκιο. Όταν ήμουν ο Έντουαρντ Χάυντ κανείς δεν μπορούσε να με πλησιάσει για πρώτη φορά, χωρίς να νιώσει το δέρμα του να ανατριχιάζει. Διότι, κατά την άποψή μου, όλα τα ανθρώπινα όντα, όπως τα ξέρουμε αποτελούνται από μια σύνθεση του καλού και του κακού. Ο Έντουαρντ Χάυντ, μόνος σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, αποτελούνταν αμιγώς από το κακό.
text: Robert Louis Stevenson - Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886), στα ελληνικά Δρ.Τζέκυλλ και κ. Χάυντ, μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης, εκδόσεις Πατάκη 1992.
music +
image: The Hydes – Out Tonite, Out Tonite/ Sun
Won't Go Down 7”, Corduroy records,
1998.
